23 domingo TO A 2011

A ausencia de compromiso moral converte o cumprimento da lei en mentira totalitaria

Pórtico

    Pouco a pouco as sociedades van deixando atrás o seu compromiso moral para quedarse no dominio da lei. Non nos resulta estraño escoitar que as convicións morais son algo individual, e que nunha sociedade democrática o que ha primar é o cumprimento da Lei. E de tanto escoitalo, resulta que tamén nós acabamos por crelo. O resultado está á vista, non fai falta dar moitas explicacións: non cremos no que facemos, fáltanos capacidade para a tenrura, non distinguimos a persoa da norma, buscamos facer o que manda a lei esquecendo valores e convicións. E deste xeito ímonos baleirando por dentro ata non quedar en nada; convertémonos en robots que cumpren o que lles mandan, pero non pensan nin buscan razón de por que deben facer así e non doutro xeito. Este é un dos moitos males do noso tempo e da nosa xente, quizais tamén noso. Somos incapaces de sentir algo por alguén, só nos vale na medida en que lle sacamos rendemento. A lei non permite sentimentos, non está para pensar en como un se atopa ou no que lle preocupa. Hai que cumprila e xa está. Que nos pasou para ter rematado nisto?. Pensabamos que coa técnica, a tecnoloxía ou a ciencia xa o tiñamos todo amañado?. Ilusos!. Non fixemos máis que tirar pedras por enriba do noso propio tellado!.

Porén, Xesús, segue, unha e outra vez, a dicirnos que hai outros xeitos de facer e entender as cousas. Prestemos atención a súa palabra e deixemos que vaia renovando e vitalizando a nosa vida, porque se non hai amor, para que serve a lei?. Simplemente para facernos escravos dela.

Perdón

• Por ter esquecido que o cumprimento da lei é estéril se non vai acompañado do servizo á persoa, SEÑOR, QUE NUNCA NOS FALTE O AMOR.
  
• Por ter promovido comportamentos e actitudes legalistas e baleiros na nosa maneira de facer as cousas, CRISTO, QUE NUNCA NOS FALTE O AMOR.
  
• Por non prestar atención á situación das persoas que están ao noso lado e buscan en nós unha man quente e pacífica, SEÑOR, QUE NUNCA NOS FALTE O AMOR.
  

Remuíño

• Todas esas veces que adoptamos comportamentos contrarios ao que supón respecto e tolerancia a canto din e pensan os demais, forman parte dun xeito de facer as cousas que se afasta bastante do ideal que nos propón a Palabra de Deus. Isto é o que nos quere contar a primeira lectura de hoxe, na que o profeta Ezequiel volve insistir no que é o tronco da vida de fe: o recoñecemento da dignidade da persoa e o afastamento de toda idea que supoña sentimentos de vinganza, rancor ou violencia cara aos demais. Crer, rezar, participar en accións solidarias… só terá sentido se o facemos guiad@s por ese respecto que todas as persoas nos merecen, e desde ese respecto á convición de que descubrimos nos demais a presenza de Deus –"cada vez… a min mo fixeches", que nos di Xesús-. A fe é salvación, pero non unha salvación en abstracto ao modo dun mundo feliz e irreal que acadaremos logo da morte, senón unha salvación que nos leva a tomar en serio canto facemos para cambiar actitudes contrarias ao mandato de Xesús, pois só desde elas se pode ir percibindo o rostro de Deus entre nós. Salvámonos desde o aquí cotián, tomándoo en serio, e non evadíndonos en rezos rituais ou costumes cheas de tópicos. E que mellor salvación que non encirrar dentro de nós sentimentos de enfrontamento, provocación inútil ou desprezo cara aos demais.
  
• E iso lévanos ao amor. Un amor fiel a esa verdade que, sendo unha, necesitamos ila casando, a modo de quebracabezas, peza a peza, conformando a imaxe de tod@s, sen exclusións. A verdade, si, é unha, pero chega a nós a través de formas diversas e plurais, que unha vez xuntas e encaixadas, convértense na Verdade á e na que Xesús nos invita a crecer e camiñar. E como xa sabemos, non pode haber verdade sen amor. Desde esta verdade, a lei non se percibe nunca coma unha imposición, senón coma unha axuda que evita caer no individualismo do só meu, nin na anarquía do aquí cada quen fai o que lle peta. Non, a lei convértese nesa mestra que nos vai axudando a recoller as pezas da verdade que configuran o quebracabezas da comuñón de comunidades que é –debera ser- a Igrexa. Isto, que dito así parece doado, estase hoxe a converter nunha grande dificultade por mor da moita intolerancia que vai aparecendo cada día, tanto dentro como fóra da Igrexa. E xa sabemos que con intolerancia non podemos construír evanxeo, porque oponse ao amor.
  
• Un Evanxeo no que Xesús nos volve repetir que o fundamental, o importante, o eixe desta Boa Nova non pode ser outro máis que o que leve a arriscar canto somos e temos, polos irmáns. Insistir unha e outra vez. A tempo e a destempo, como lle di Paulo ao discípulo Timoteu, é dicir, con constancia e paciencia. Constancia e paciencia que nos conforman como persoas decididas a poñer a nosa referencia/preferencia non en nós unicamente -no que nos peta, no que nos gusta, no que nos apetece, no que…- senón nos demais: ou nos salvamos tod@s, e isto supón tarefa e camiño, ou non se vai salvar ninguén. E como dixemos enriba salvación non é mirar para o ceo con cara de pampos, senón esforzo continuado e constante por poñer na mochila que cada un de nós leva ao lombo desde o seu nacemento, unha manchea de boas obras e de accións que axuden a facer do mundo un espazo de tolerancia, respecto e presenza de Deus. Porque nel e só nel, está a salvación. Salvar a vida do irmán, supón tamén asumir e facer noso, en nós e para sempre, a presenza de Deus. E isto non é froito do buenismo, senón do compromiso orante e da acción liberadora polos demais.
  

Oración da comunidade

Poñemos por riba do altar a nosa oración comunitaria e dicimos xunt@s:

QUE O AMOR NON SE AFOGUE NO LEGALISMO

• Para que na Igrexa teñamos sempre presente que por riba da lei están as persoas, e que estas teñen corazón e dignidade que as fai máis importantes que o simple cumprimento da lei e o dominio o máis forte, Oremos.
  

QUE O AMOR NON SE AFOGUE NO LEGALISMO

• Moitas veces nas nosas parroquias volvémonos inxustos e insensibles cara aos demais, estando sempre dispost@s a xulgal@s, pero poucas veces a escoital@s. Porque queremos mudar esta actitude que nos fai persoas duras e frías de corazón, Oremos.
  

QUE O AMOR NON SE AFOGUE NO LEGALISMO

• Para que cada un e cada unha de nós non esquezamos nunca que saber pedir perdón, e tamén concedelo, convértenos en persoas sensibles e abertas a facer do Evanxeo de Xesús parte da nosa vida, Oremos.
  

QUE O AMOR NON SE AFOGUE NO LEGALISMO

Grazas, Señor, por abrirnos a mente e o corazón a unha vivencia do Evanxeo que pasa por aprender a ver no irmán a túa presenza gozosa e esperanzada. P.X.N.S. Amén

Reflexión

"Non me chames estranxeiro"

Non me chames estranxeiro por ter nacido lonxe

ou porque teña outro nome a terra de onde veño

Non me chames estranxeiro, nin penses de onde veño,

mellor saber onde imos,a onde nos leva o tempo.

Non me chames estranxeiro.

É unha palabra triste.

É unha palabra fría, que cheira a esquecemento e desterro.

Non me chames estranxeiro.

Mira o teu neno e o meu,

como van os dous da man ata o final do sendeiro.

Non me chames estranxeiro.

Mírame ben para os ollos,

moito máis alá do odio,

do egoísmo e o medo

e verás que son persoa,

non podo ser estranxeiro.

Non me chames estranxeiro.

(Alberto Cortéz)

Cantos

• ENTRADA: Camiñarei
  
• LECTURAS: O amor é o meirande
  
• OFERTORIO: Aquí están, Señor.
  
• COMUÑÓN: Eu soñei