TODOS NECESITAMOS UN POUCO DE SUR PARA PODER VER O NORTE
PÓRTICO
Vivimos nunha sociedade que se caracteriza pola incapacidade para o sufrimento e a renuncia. A nosa civilización do confort e da comodidade non quere escoitar falar diso. Pero, que pensar dunha sociedade que evita, esconde e rexeita determinados xeitos de sufrimento?. Que dicir dunha sociedade que saca rapidamente de casa aos inválidos e anciáns e que borra da súa memoria rapidamente o recordo dos mortos?. Que dicir dunhas xeracións de pais e fillos que cortan o máis axiña posible a comunicación entre eles, aínda que vivan xuntos, para evitar conflitos e vivir con maior tranquilidade?. Que dicir de quen non sen detén diante dos dereitos máis elementais das persoas e actúan sen ningún escrúpulo, movidos só polo éxito económico, polo triunfo social ou polas ansias de posuír?. Que dicir dunha sociedade incapaz da máis mínima renuncia cando contempla na beirarrúa de enfronte a millóns de persoas que non teñen o básico para vivir?. Non estaremos estropeando a nosa propia vida?. As palabras de Xesús “Quen queira vir comigo, que renegue de si mesmo, que cangue coa súa cruz e que me siga”, moitas veces rexeitadas e desprezadas coma unha moral de escravos, poden cobrar de novo toda a súa actualidade e Boa Nova. Que a celebración que agora comezamos nos axude a abrírmonos a Aquel que quere motivar os nosos retos e proxectos.
O PERDÓN
● Porque non convertemos a túa Palabra en cerne para a nosa vida, senón que facemos dela interese individualista, SEÑOR, QUE NON NOS NEGUEMOS A SEGUIRTE.
● Polas veces en que xustificamos o nosos actos, os nosos silencios e as nosas omisións nunha falsa imaxe dun Deus feito á nosa medida, CRISTO, QUE NON NOS NEGUEMOS A SEGUIRTE.
● Porque non temos sede de ti, senón de canto nos converte en consumistas e estragadores, SEÑOR, QUE NON NOS NEGUEMOS A SEGUIRTE.
REMUÍÑO
Poucos aspectos do Evanxeo foron e son tan distorsionados e desfigurados coma a chamada de Xesús a “tomar a cruz”. E é que son moitas as persoas que teñen ideas confusas sobre a actitude cristiá a adoptar diante do sufrimento. “Todo o bo da vida é inmoral, ilegal ou engorda”, dise moitas veces, querendo facer fincapé nisto que vimos de falar: fe e felicidade só teñen en común a sílaba pola que ámbalas dúas palabras comezan, máis nada, pois como todo o mundo ben coñece, relixión e felicidade son case termos antónimos, nunca sinónimos. Por iso, o que vimos de escoitar da cruz no evanxeo de hoxe, é unha ocasión bárbara para facer caer na conta de que, como se dicía naquela serie de televisión “a fama (neste caso a salvación) custa, e aquí é onde ides empezar a suar”. Xa está ben de medias tintas, se ata o mesmo Xesús di que hai que cangar coa cruz!. Este é o argumento que esgrimen as moitas persoas que entenden relixión como renuncia, sacrificio.... e nunca como felicidade e sorriso.
Porén, se queremos seguir a Xesús con fidelidade non podemos esquecer que nel non atoparemos ese sufrimento que tantas veces nos acompaña e que nace da nosa envidia, do baleiro interior ou do egoísmo... e que debemos ir suprimindo se queremos seguilo. Por outra banda, Xesús non ama nin buscar arbitrariamente o sufrimento, nin para el nin para os demais, coma se este encerrara algo especialmente grato a Deus. É un erro crer que unha persoa sigue máis de cerca a Xesús se busca sufrir sen necesidade ningunha, pois o que lle agrada a Deus non é o sufrimento senón a felicidade.
Pero hai sufrimentos, rexeites, conflitos ou mesmo cruces que temos que asumir e axudar a levar. Velaí a cuestión. E é como ben di un anuncio que está de moda, “todos necesitamos un pouco de sur... para poder ver o norte”. A pesares de que se nos queira vender o contrario, vivimos nun mundo cheo de cruces, no que hai moitas persoas crucificadas, mesmo moi preto de nós: parad@s, maiores, enferm@s, inmigrantes, mulleres maltratadas, nen@s prostituíd@s, explotad@s... Non é de recibo que nós, que temos a sorte de ter nado no norte, na parte da opulencia e da riqueza, lle deamos as costas a todas estas persoas, irmás nosas, que viven nun calvario permanente. Porque moitas veces buscamos unha vivencia cómoda da fe, collemos o que nos interesa e rexeitamos o que nos complica a vida. Por iso entendemos actitude de Pedro, a quen, coma a nós, lle gustan os aspectos amables do seguimento, pero non o sacrificio. Gústalle o Tabor, pero non o Calvario. A nós, pásanos o mesmo: gústannos os aspectos folclóricos da fe: a festa do patrón, as cerimonias sociais, as procesións.... pero cando se nos pide coherencia, cando se nos ofrece formación, cando se nos di que temos que ser cristiáns adultos, cando se trata de encarnar a fe..... entón a cousa cambia e dicimos: que pase de min este cáliz. Por iso, as palabras que escoitamos hoxe deben resoar nos nosos oídos e tocar o noso corazón: temos que cargar coa cruz e seguir a Xesús. E esa cruz ten nome: coherencia, a coherencia dunha fe que, vivida dun xeito responsable, vainos conducir cara á felicidade verdadeira. Velaí o cerne da cuestión.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Poñémonos agora nas mans de Deus, que nos ama e digámoslle:
QUE NA NOSA VIDA A FE SEXA MOTOR E NON PESADA CRUZ
● Para que na Igrexa non renunciemos nunca ao compromiso ético de defender sempre a dignidade das persoas, por riba de credos relixiosos, políticos ou económicos, OREMOS.
QUE NA NOSA VIDA A FE SEXA MOTOR E NON PESADA CRUZ
● Polas nosas comunidades, para que pouco a pouco vaiamos desbotando tantas ideas e concepcións dun Deus feito á medida do que nós queremos e do que nós buscamos, en favor do verdadeiro Deus, que nos chama a tod@s a descubrilo en Xesús, OREMOS.
QUE NA NOSA VIDA A FE SEXA MOTOR E NON PESADA CRUZ
● Por tantas e tantas persoas crucificadas no mundo de hoxe: @s famentos, as mulleres maltratadas e tratadas coma obxectos, @s nen@s escrav@s, @s vell@s abandonad@s, @s que non teñen saúde, traballo ou vivenda digna… para que sexamos quen, desde a nosa opción por Xesús, de axudarlle a levar a súa carga, descubrindo que todos precisamos un pouco de sur para poder ver o norte, OREMOS.
QUE NA NOSA VIDA A FE SEXA MOTOR E NON PESADA CRUZ
Grazas, Señor, por quereres que a fe sexa a luz que alumee o noso camiño e non un conxunto de normas inútiles que constitúan unha pesada cruz sobre os nosos ombreiros. PXNS. Amén.
REFLEXIÓN
Permíteme orar,
non para obter protección contra os perigos,
senón para afrontalos sen temor.
Permíteme pedir,
non alivio á miña dor,
senón o valor de superala.
Permíteme buscar no campo de batalla da vida,
non aliados,
senón a propia fortaleza.
Permíteme non suplicar, temeroso, pola miña salvación;
pero si ter paciencia para conseguir a miña liberdade.
Concédeme,
que non sexa covarde,
sentir a túa misericordia no meu triunfo soamente;
pero deixa que, no meu fracaso,
atope a aperta da túa man. Amén.
CANTOS
○ ENTRADA: Andarei na presenza do Señor
○ LECTURAS: Canta aleluia
○ OFERTORIO: Sementar, sementarei
○ PAZ: Que veña a paz
○ COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos
Comentarios