Ir al contenido principal

28 domingo TO A


UNHA CASA SEMPRE ABERTA E NA QUE SE NOS INVITA A ENTRAR

Pórtico

    Cando a tod@s nos dá por padecer o síndrome de ser roubados e investimos cartos e medios en preparar as nosas casas para evitar que alguén entre e nos leve o que nelas temos, atopámonos co feito de que o evanxeo de hoxe fálanos de que ao banquete do Reino estamos tod@s invitados, que a porta está aberta, sen exclusións. Se queremos participar nel non atoparemos nin portas blindadas, nin alarmas, nin pechaduras de seguridade nin nada que lle poida impedir entrar a quen queira achegarse. As portas da fe están sempre abertas para quen chama nelas; pero inda que iso sexa así, non podemos esquecer que cando imos a unha casa á que nos invitan non debemos ir de calquera xeito. Por respecto e cariño a quen nos invita, imos asead@s, co mellor dos sorrisos e dispostos a pasar e facer pasar un momento agradable. Pois isto mesmo é ao que hoxe se nos invita: cando participamos nas celebracións, cando pedimos libremente os sacramentos, cando queremos entrar a formar parte da familia dos cristiáns, temos que saber onde chamamos e o que nos supón a cada un/ha de nós. Non é ir por ir nin entrar por entrar. Hai que ser coherentes. Porque Deus chama; pero nós, sabemos responder?. Para axudarnos están os testemuño dos membros da comunidade, o tempo dedicado á formación cando somos adultos, os diferentes momentos da catequese… para que ao entrar nin nos sintamos estraños nin queiramos ser o centro de atención. Queda moi mal cando non somos os anfitrións. Como ten dito Xesús tantas veces: o que teña oídos... que escoite!

Perdón

Remuíño

ORACIÓN DA COMUNIDADE

PARA A REFLEXIÓN

evocando a miña presenza...
Entrade ao meu banquete.

CANTOS

Comentarios

Entradas populares de este blog

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por...

6 Pascua 2024

  CONSTRUÍNDO CASA COMÚN SEN FACER DISTINCIÓNS NIN PERDER A IDENTIDADE CANTOS ·        ENTRADA:  Con ledicia vimos todos ao altar (Nº 2) ·        LECTURAS:  Cantádelle ao Señor unha cantiga nova (Nº 23) ·        OFERTORIO:  O amor é o meirande (Nº 120) ·        COMUÑÓN:  No colo de miña nai (Nº 49)   AQUECENDO O CORAZÓN              Neste sexto domingo de Pascua invítasenos a prestar atención, poñendo corazón, ollos, mans, pensamento, pés... para vivir facendo do amor cerne da nosa vida. A isto chámanos o Evanxeo de hoxe. Non é doado, sabémolo, pero non podemos renunciar a tentalo, porque só quen se esforza pode recoller logo o froito do seu esforzo.          Cando Xesús fala do amor, non está a teorizar nin tampouco a dicir palabras pa...

5 Pascua 2024

Só sabendo rectificar seremos quen de superar os nosos prexuízos CANTOS * ENTRADA: Que ledos hoxe estamos (Nº 5) * LECTURAS: Escoita ti a palabra de Deus (Nº26 ) * OFERTORIO: Na nosa terra (Nº 36) * COMUÑÓN: Acharte presente na vida (Nº 51) ALENTANDO O CORAZÓN   Dinos a lectura dos Feitos dos Apóstolos que imos proclamar hoxe, que os discípulos de Xerusalén non se fiaban de Saulo, tíñanlle medo, por iso non acababan de crer a súa conversión fose verdadeira. Como lle custaba fiarse daquel que os perseguira e polo que moitos deles acabaron no cárcere! Algo así tamén nos pode pasar hoxe a nós cando facemos da desconfianza a maneira de achegarnos ás demais persoas; cando non nos fiamos do que nos din ou do que fan aqueles que noutro tempo non eran dos nosos. Pero os Apóstolos foron quen de esforzarse por superar os seus prexuízos, e acabaron acollendo e aceptando a Saulo entro os do seu grupo. Que tamén nós saibamos vencer os nosos prexuízos e volver confia...