SOMOS PERSOAS VOCACIONADAS: XUNTÉMONOS E VAIAMOS
Hoxe, a nosa celebración ten como eixo fundamental o da vocación. Podemos dicir, sen medo a
equivocármonos, que a presenza de Xesús, a forza da súa palabra, a orixinalidade
dos seus comportamentos, o atractivo de toda a súa persoa, foi facendo que
houbese xente contemporánea súa, que decidise seguilo no que facía e dicía.
Hoxe, vinte séculos despois, cabería preguntármonos se nós tamén o seguimos
polo que nos aporta ou se estamos diante dun seguimento meramente costumista,
sen ningún peso na nosa vida.
Porque, certamente, con algúns dos seus discípulos e
discípulas, Xesús recorreu vilas e aldeas de Galilea, anunciándolle á xente un
xeito novo de entender a Deus e de facer vida en comunidade. Pero onte, coma
hoxe, non se trata só de falar: hai que achegarse á xente do pobo,
principalmente a aquela que ten a vida máis ameazada e diminuída por pobrezas,
enfermidades, marxinacións, desesperanzas ou depresións. A comunidade nova de
Xesús é unha comunidade de xente vocacionada para facerlle a vida máis
agradable aos demais.
Que a celebración que agora comezamos nos axude a vivir
esta vocación ao servizo desde a diversidade de dons e carismas.
O PERDÓN
« Porque son demasiadas as veces nas que carecemos de
iniciativa, ilusión e imaxinación á hora de botar as redes, caendo na
imposición e na vulgaridade, SEÑOR, QUE
VIVAMOS A NOSA VOCACIÓN CRISTIÁ.
« Porque moitas veces o noso individualismo, a nosa
autosuficiencia e o noso afán de protagonismo fan que se rompa a unidade nas
nosas familias, nas nosas comunidades, cos nos@s veciñ@s, CRISTO, QUE VIVAMOS A NOSA VOCACIÓN CRISTIÁ.
« Porque son moitas as cousas que na nosa vida nos atan e
escravizan, impedíndonos dar pasos cara adiante no teu seguimento, SEÑOR, QUE VIVAMOS A NOSA VOCACIÓN CRISTIÁ.
REMUÍÑO
- O Deus revelado por Xesús é o Deus do Reino: bo, misericordioso, cércano aos pobres e aos necesitados de xustiza. Nós, coma seguidores seus, somos as súas mans, e debemos actuar do mesmo xeito cos nosos irmáns. Velaí a vocación á que tod@s nós estamos chamad@s. Porque moitas veces ao escoitar a palabra vocación rapidamente pensamos na vocación ao sacerdocio ou á vida consagrada; e así, mesmo dentro da nosa Igrexa estamos afeit@s a pedir polas vocacións.... fundamentalmente polas vocacións sacerdotais, escudándonos en que cada vez son menos os varóns (?) que escoitan e deciden responder libre e responsablemente á chamada á pertencer á xerarquía. E logo que pasará, que non haberá máis que unha vocación verdadeira?. Cando falamos de que alguén ten vocación para un determinado traballo, de que alguén ten vocación de casad@ ou solteir@, é unha vocación de segunda categoría?. A Palabra, que a diferenza de nós, está libre de prexuízos, indícanos que a vocación cristiá é universal, que Deus chama por todas as persoas (lembrábasenos a pasada semana) indistintamente de xénero, estado civil ou profesión... o que ocorre é que esa vocación vívese e exprésase de xeito diferente segundo a situación persoal, familiar, social, laboral de cadaquén; pero tod@s estamos chamad@s a ser nós mesmos, a vivir unha existencia humana e humanizadora, libre e liberadora polo camiño do servizo. Convén que non o esquezamos: a Igrexa é unha comunidade plural na que todas as persoas temos a mesma importancia e a mesma dignidade.
- Pois só desde unha actitude de coherencia e compromiso fondo con aquel no que cremos, só se realmente a fe pinta algo na nosa vida, só se somos e actuamos como persoas vocacionadas, seremos quen de facer que os demais se cuestionen pola relixión, se cuestionen por Deus. Ás veces a Igrexa converteu a expresión e a chamada que escoitamos hoxe no evanxeo a sermos “pescadores de homes”, en sinónimo de imposición, facendo valer aquilo de que o importante é contar con moito número, sexa ao prezo que sexa. Deixamos entón de ser pescadores e pasamos a sermos arponeiros. Porén, o camiño nunca pode ser o da obediencia cega, nin o do medo ou a obriga, porque ademais de ser vieiros contrarios á mensaxe de Xesús, son tamén armas que se volven na súa contra co paso do tempo. O camiño pasa logo pola invitación, non pola imposición; polo cuestionamento e pola fondura das nosas conviccións e non pola obediencia cega, o adoutrinamento ou o cumprimento de normas sen sentido; pola decisión libre, madura e autónoma, e non pola obriga, o infantilismo e o prestixio.
- E todo isto vén coma anel no dedo nunha semana na que pedimos pola unidade. Unidade de todos os cristiáns, pero tamén unidade dentro da nosa Igrexa e mesmo dentro das nosas comunidades parroquiais. Unidade que non podemos confundir con uniformidade, pois somos conscientes da existencia de diferentes xeitos de pensar, de actuar, de distintas posibilidades, de distintos xeitos de expresar a vocación cristiá.... e somos conscientes tamén de que isto é algo que nos enriquece. Porén, moitas veces atopámonos con que a nosa intolerancia e a nosa autosuficiencia impiden que camiñemos na unidade evanxélica. Parapetámonos na nosa verdade e non estamos dispostos a escoitar e moito menos a aceptar aos que non pensan ou non actúan coma nós. En definitiva, tod@s queremos ser “machos dominantes da manada”, sen caermos na conta de que a mensaxe de Xesús non separa entre dominantes e dominad@s, senón que integra, acolle e ábrese a todas as opcións que respecten a dignidade da persoa. Hoxe é un bo día para mirar dentro da nosa vida, da nosa parroquia, da nosa Igrexa e botar fóra todo aquilo que supoña división, enfrontamento ou ruptura.
Cando Xesús chama, faino para que sexamos
felices. Poñamos entón a nosa vida nas súas mans, para que a alente e a
acompañe, e digámoslle:
QUE CAMIÑEMOS NA UNIDADE
Pola Igrexa para que deixando atrás
os vellos e rancios tempos da imposición, saiba ser no medio do mundo testemuña
do Deus amor e misericordia, tendendo a súa man, aberta a acoller a todas as
persoas, sen exclusións de ningún tipo, OREMOS.
QUE CAMIÑEMOS NA UNIDADE
Polas nosas comunidades parroquiais,
para que polos camiños evanxélicos do diálogo e do perdón, da tolerancia e da
colaboración, da variedade e do compartir, sexamos quen de superar prexuízos e
atrancos e cheguemos á verdadeira comuñón, OREMOS.
QUE CAMIÑEMOS NA UNIDADE
Por nós, para que con ilusión e coas
redes do amor, da esperanza e do servizo aos irmáns, sexamos ante o mundo
mensaxeir@s do novo xeito de vida que vén dado pola chegada do Reino, OREMOS.
QUE CAMIÑEMOS NA UNIDADE
Grazas, Señor, por descubrirnos que
construír o teu Reino é empeñarse en mellorar as cousas, e facer do lugar onde
esteamos a casa de tod@s. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Señor, ti chamas por min
e eu teño medo a dicirche que si.
Búscasme, e eu tento esquivarte;
insistes, e calo;
achégaste, e resístome;
e así non acabo de entender que desexas de min.
Ti esperas de min unha entrega sen reservas,
chea de ilusión e de xenerosidade.
Eu, ás veces, estou disposto a realizala...
pero as mais das veces,
cando me dou conta do que teño que sacrificar,
de que teño que nadar contracorrente,
de que teño que renunciar ás miñas seguridades,
dubido, desconfío, plántome.
Señor, sufro na ansia, combato na noite.
Ás veces dubido; outras, quero.
Son así, Señor.
Ti sábelo.
Dáme forzas para non rexeitarse.
Ilumíname na vocación á que Ti me chamas.
Estou disposto, Señor.
Oriéntame e guíame.
CANTOS
·
ENTRADA: Amigos nas penas
·
LECTURAS: Amóstrame, Señor, os teus camiños
·
OFERTORIO: Canta o sol, canta o mar
·
COMUÑÓN: Todos xuntos
Comentarios