2 Domingo TO B 2012

DEUS FALA, PERO NÓS NON O DAMOS ESCOITADO

PÓRTICO
Como lle ocorreu a Samuel, tamén nós somos moitas veces incapaces de escoitar a voz de Deus. Unha voz que nos chega de moitas maneiras e xeitos; unha voz que non se pon afónica, ao contrario, segue permanentemente invitando, chamando, consolando... a quen precisa dela. A mágoa é que nós, precisando e moito desa voz esperanzada e clara, non acabamos de prestarlle a atención debida. Mesmo ás veces manifestamos que El deixou de falarnos, porque non damos percibido a súa voz. Non será que, atarefados como andamos en cousas menos importantes, queremos xustificarnos, cargando sobre El unha ausencia, que só indica que non foi El, senón nós os que nos temos apartado?. Rompamos, logo, este círculo vicioso, e dispoñámonos a escoitar a súa voz. Hoxe pode ser ese día.

PERDÓN

Cando falas, Señor, dámosche as costas porque a túa voz nos compromete e esixe, por iso che dicimos: SEÑOR, QUE DEIXEMOS RESOAR A TÚA VOZ EN NÓS.
Cando falas, Cristo, sempre nos invitas a escoitarte na capacidade que poñemos en estar preto dos irmáns que nos necesitan, por iso che suplicamos: CRISTO, QUE DEIXEMOS RESOAR A TÚA VOZ EN NÓS.
Cando falas, Señor, sempre nos chamas a poñer o noso corazón en canto nos fai medrar como persoas e nos descubre que a solidariedade só se pode expresar desde o amor, por iso che pedimos: SEÑOR, QUE DEIXEMOS RESOAR A TÚA VOZ EN NÓS.

REMUÍÑO

Estamos a vivir nun momento da historia no que sobran palabras e faltan silencios. Sobran palabras porque todo o mundo coida que ten algo que dicir, e para tal fin utiliza algún dos moitos medios ao seu alcance. Así, non é de estrañar que, dun ou doutro xeito, teñamos unha saturación de palabras, o que trae como consecuencia que non deixamos tempo para o silencio, a reflexión, o pensamento pausado que vai madurando no tempo e co tempo. Algo así lle pasaba tamén a Samuel. Entre tantas palabras non era capaz de distinguir a voz de Deus, por iso a confundía con outras. Resultáballe descoñecida. Pero Deus, que non se rende facilmente, insiste unha e outra vez para que lle fagamos oco na nosa vida, para que lle prestemos atención á súa palabra, para que o descubramos no decorrer dos acontecementos de cada día. Deste xeito, inda que tarde (cousa que a Deus, que ten unha perspectiva diferente á nosa, non lle importa), Samuel acaba escoitando e recoñecendo a súa voz. E unha vez recoñecida, e sabendo a fondura que esa voz aporta, ábrese á confianza e deixase levar polo agarimo dunha palabra que ten a Deus como principio, acompañante e meta no camiño da vida. Por iso, cheo de confianza, responde: “fala, Señor, que o teu servo escoita”. Tamén hoxe, a cada un e cada unha de nós, Deus nos vai falando, vai dirixindo a súa voz, vai espallando o eco da súa palabra; pero moitas veces, como lle ocorría a Samuel, non somos capaces de distinguila, de escoitala, de recoñecela, porque a nosa atención está noutras palabras. Porén, El non cansa, como non cansou con Samuel, e segue a chamarnos, a facernos oír a súa voz. Oxalá nos esforcemos por recoñecela no medio do balbordo dun mundo cheo de voces, si; pero escaso de palabras que entusiasmen, enchan, alenten e aleden.

A nosa resposta en positivo, libre e esperanzada abriranos á confianza da nosa relación con Deus. O “aquí estou, Señor” de cada un e cada unha de nós ha ser a esixencia de converter a nosa vida non na rutina do sucederse dos días, senón no esforzo por facer presente as actitudes que emanan desa palabra que chega a nós a través da voz do compromiso ético, da responsabilidade á hora de facer cousas a favor dos demais, da superación da tentación do individualismo e do derrotismo que afirman que o importante é un e que non se pode facer nada máis que pensar nun e no dun. O aquí estou de cada un e cada unha de nós pasa pola vida, polo que facemos, polo modo de facelo, pola dispoñibilidade cara aos demais, pola actitude positiva a pesares dos nubarros e dificultades que seguimos atopando cada día. Porque, se non fose así, cómo nos poderiamos confesar crentes e afirmar a importancia e interioridade da fe na nosa vida?. Ter fe non é crer no que non vemos, senón actuar desde Aquel en quen que cremos.

Entenderon moi ben isto os seu discípulos, e Xoán hoxe cóntanolo no Evanxeo. E entendérono porque descubriron canto lles aportaba e canto os enchía estar ao seu lado, por iso quedaron con El. Tamén nós podemos quedar con El, ou mellor, deixar que El quede con nós. Pero non vai depender tanto do que El faga –esta é a nosa percepción equivocada–, senón do que nós fagamos para que El quede. Unha vez máis, no respecto á nosa liberdade, de nós depende acollelo e deixar que nos acompañe no camiño que imos facendo. Pero para iso, antes é necesario atoparse con El. Fariamos o esforzo de buscalo?.

ORACIÓN DA COMUNIDADE
Acheguémonos á mesa do altar e poñamos enriba dela as nosas ledicias e tamén as nosas dificultades, para que o Señor nos acompañe e alente neste noso percorrido pola vida. Digamos xunt@s: