Domingo 25 TO B

HAI PERSOAS QUE SERVEN UN DÍA E SON BOAS. HAI OUTRAS QUE SERVEN UN ANO E SON MELLORES. OUTRAS SERVEN MOITOS ANOS E SON MOI BOAS... PERO TAMÉN HAI AS QUE SERVEN TODA A VIDA: ESAS SON IMPRESCINDIBLES E IMPORTANTES

PÓRTICO

Na nosa sociedade é importante o home de prestixio, seguro de si mesmo, que acadou o éxito nalgún campo da vida, que sobresae por riba dos demais. Asemade, é importante a muller estupenda fisicamente, bela (aínda que só sexa por fóra), que acapara portadas das revistas, que ten ao seu lado un home “relevante”, con poder e con cartos....

Porén, a Palabra volve insistir unha e outra vez en que eses non son criterios morais válidos para catalogar á xente como “importante”. Segundo o criterio de Xesús son importantes eses miles e milleiros de homes e mulleres anónimos, de rostro descoñecido, a quen non se lles fará nunca ningunha homenaxe nin se lles adicará ningunha portada de revista; pero que se desviven no servizo desinteresado aos demais, ocupándose e preocupándose da felicidade doutras persoas.

Que a celebración que agora comezamos nos axude a espertar do soño no que estamos mergullados para descubrir que servir é ledicia.

O PERDÓN

A pesares de non termos descuberto que a túa novidade consiste en facer grande o pequeno e o insignificante, SEÑOR, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.
A pesares de que seguimos perdendo tempo, enerxía e esforzo en discusións inútiles que non fan máis que amargar a nosa vida e a dos demais, CRISTO, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.
A pesares de que non acabamos de entender que seguirte a Ti, supón e esixe sinxeleza, compromiso,dispoñibilidade e servizo e non boato, beatería, prácticas baleiras e ambición de poder e prestixio, SEÑOR, NON NOS DEIXES DA TÚA MAN.

REMUÍÑO

A primeira lectura, do libro da Sabedoría, fálanos do difícil que é camiñar polo carreiro da xustiza. Si, porque ilustra moi ben dúas actitudes na vida e diante da vida: a dos xustos, é dicir, a das persoas que viven e queren vivir nunha sociedade de dereito, xusta, en paz, solidaria e respectuosa; e a das persoas para as que o fin sempre xustifica os medios (chantaxe, traizón, crítica despiada....), aquelas que non teñen escrúpulos, que burlan a lei, que buscan prebendas, que pisotean dereitos... Sóanos o conto?. Porque tod@s nós, en maior ou menor medida, en certos aspectos da vida, somos das persoas que nadamos entre dúas augas, arrimándonos ao sol que máis quenta. Na nosa vida, tamén na nosa vida de fe, ás veces somos coma botellas de refresco con gas: ao comezo, cando quitamos a cortiza, todo é forza, vitalidade, entusiasmo.... Pero, co tempo, na posta en práctica dos compromisos bautismais, nas decisións que debemos tomar, nas opcións que temos que sopesar.... chega un momento de proba: críticas ao redor, camiño diferente ao da meirande parte da sociedade, @s amig@s cada vez enténdennos menos, perdemos a tranquilidade..... e chega a sensación de fracaso, a apatía, mesmo o baleiro. Xurde entón a idea de que non pagou a pena ter dedicado tempo, esforzo, ilusións.... Perdemos o gas e deixámonos ir polo de sempre, polo que fan todos, polo que se leva.... esquecendo dúas cousiñas importantes. Por unha banda o feito de que cando unha sociedade vai mal (como está ocorrendo agora mesmo), fai falla un cambio desde a raíz, cómpre volver comezar, porque non se pode aprender xustiza nunha sociedade inxusta; non se pode aprender a ser solidarios nunha sociedade que explota; non se pode amar a paz nun mundo cheo de violencia física e verbal; non se pode aprender a ser persoa nun mundo inhumano.... xa que aprendemos do que vemos e vivimos e cando o que se di está en contradición co que se fai, aprendemos tamén a mentir e a enganar, a explotar e a matar. Doutra banda, non menos importante, esquecemos que Deus non nos deixa sol@s, senón que vai pondo no noso camiño persoas que nos tenden a man e que nos axudan a erguernos demostrándonos que nos queren, que se preocupan por nós, que non nos abandonan... o que fai que a pesares das dificultades e das cruces da vida non deberiamos nunca perder o norte: Deus. El invítanos a ver a realidade con outros ollos e danos forza e alento para volver comezar de novo.

Un recomezar sempre desde a tolerancia, o respecto e o diálogo. Moitas veces non somos capaces de entender e asumir que os cristiáns e as cristiás somos un grupo dentro da sociedade, dentro dunha sociedade plural e democrática chamada a construírse desde o respecto dos Dereitos Humanos, e iso fainos caer na tentación da imposición e da intolerancia, que levan a enfrontamentos, descualificacións e a crear un clima de crispación que non é bo para ninguén, e menos para as persoas que nos consideramos seguidoras de Xesús de Nazaré, que deberamos ter como compromiso facer do mundo a casa de tod@s. Parapetados na nosa verdade, autosuficientes, non estamos dispostos a escoitar, e moito menos aceptar a quen pensa, reza, opina, ama ou actúa dun xeito distinto ao noso. En definitiva, pásanos o mesmo que lles ocorría a aqueles aos que lle escribía Santiago: tod@s queremos ser “machos dominantes da manada” e, desde esta perspectiva, comezamos a ver o resto do mundo coma un obstáculo a eliminar ou coma alfombra sobre a que pisar. Xorden entón as divisións, as loitas, os ciumes..... Hoxe é un bo día para recomezar desde a óptica de que “o froito da paz é a xustiza” e que acoller o Reino é acoller á persoa de Xesús. Se non conseguimos entender isto estaremos sempre na disputa, na tensión, no enfrontamento e na división que tanto dano fan.

Só así aprenderemos, tamén nós, a responder á pregunta que Xesús lle fai aos seus discípulos: de que falabades polo camiño?. Certamente non era de servizo, de entrega ou de compromiso. Non, tristemente eles tamén se deixaran embaucar, tamén se deixaran ir e falaban de prestixio, poder, importancia.... Que pouco cambiou o conto despois de dous mil anos de historia!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Non entenderan nada... Non entendemos nada. E Xesús, explicóullelo e explícanolo hoxe a nós: “quen queira ser primeiro, que se faga último e servidor”. Estamos tan afeitos a escoitar esta frase que é pouca a impresión que nos causa, a pesares de que non entendemos moi ben que para ser primeiros teñamos que ser últimos. E non o entendemos porque nos falta fe, porque non confiamos de verdade en Xesús. Por se acaso preferimos ter os nosos propios medios, os nosos propios recursos, as nosas reservas e as nosas seguridades para non quedar de últimos, porque iso sería unha catástrofe, unha traxedia....Xesús propón como modelo aos nenos, símbolo das persoas pequenas, daquelas que o mundo non ten en conta: pobres, parados, marxinados, enfermos, desposuídos, escravos....e tantas e tantas persoas ás que ignoramos ou miramos por riba do ombreiro por estar os nosos ollos pousados nos grandes e poderosos. Nestas palabras de Xesús resoa a parábola do xuízo final. O neno é o famento, o nu, o que está no cárcere, o marxinado... O que fai grandes non é dominar, senón servir aos máis pequenos e desprezados. Tod@s nós (xerarquía, relixiosas e leig@s), que formamos a Igrexa de Xesús debemos seguir con fidelidade as súas palabras e o seu exemplo se non queremos enredarnos nas formas mundanas de pensar e actuar. Calquera afán de dominio, de búsqueda de poder ou de prestixio; calquera afán de manipular ou de sobresaír sobre os demais ocultará o rostro de Cristo que debemos transparentar. Será un antitestemuño. Cando aprenderemos?.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Abramos o noso corazón á oración compartida, tendo nela presentes as dores, loitas e sufrimentos dos nosos irmáns e das nosas irmás, e digamos: