Domingo 24 TO B

A DUREZA DO CAMIÑO INVITA Á COLABORACIÓN
Pórtico

Temos repetido e mesmo escoitado ao longo da vida moitas veces a frase da carta de Santiago que hoxe imos ler, e na que se nos di que a fe sen obras esmorece porque non dá froito. Isto ponnos na pista da necesidade de vivir sempre de maneira activa, creadora, nova e sen deixarnos ir por vieiros de desasosego e rutina. A mensaxe de Xesús é sempre fresca e actual, e temos que sabela poñer en relación con cada momento que nos toca vivir. Isto fainos ver que temos que estar sempre á espreita, en actitude de descubrir presenza e o rostro de Deus a través e no medio do que pasa cada día. E neste momento de crise, dificultade, empobrecemento, paro, engano, manipulación e sufrimento polo que tantas persoas pasan, non podemos quedar calados e deixar que as cousas pasen diante de nós sen facer nada. O camiño da vida, ese camiño que todos temos que ir facendo cada día e que nos vai levando cara á plenitude do encontro definitivo con Deus, nin podemos facelo solos nin como se ao noso redor non pasara nada; ese non é o xeito de actuar que quere Xesús. Necesitámonos uns aos outros, e só colaborando poderemos acadar a meta final.

O PERDÓN

• Para que non nos deixemos levar da tentación da autosuficencia e de pensar que podemos prescindir dos demais, volvéndonos insensibles diante do que lles pasa aos irmáns e ás irmás, SEÑOR, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.
• Para que diante da tentación de solucionar as cousas coa violencia, nos esforcemos por escoitar o que outros nos din ou propoñen, CRISTO, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.
• Para que non prescindamos nunca das obras, e non fagamos da fe unha ideoloxía ao servizo dos poderosos, SEÑOR, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.

REMUÍÑO

• Camiñar na presenza do Señor non é sempre doado; é máis, nunca é doado. E non o é non polas dificultades do camiño, senón pola tendencia que todos temos á comodidade, a adecuar as esixencias da fe á nosa comenencia, a facer do feito de crer un “bunker”, un coto, o noso, privado, no que nos sentimos seguros porque facemos o que queremos, o que nos gusta ou o que menos esforzo esixe... pero non o que Deus nos propón e invita a desenvolver. Cando actuamos así, e facémolo todos e moitas veces, estamos a quitarlle á fe o que ten de proposta nova e enriquecedora para a nosa vida, deixando que o insulso e o repetitivo, o de sempre, as formas, o externo, o superficial … entren na nosa vida como se fosen resposta ao que Deus nos pide. Que enganados estamos!. Camiñar na presenza do Señor é encher a vida de froitos que se volven saborosos cando poden ser degustados polos demais en forma de xustiza, colaboración, diálogo, denuncia de todo engano, participación, igualdade, e todo canto leve a descubrir que seguir a Xesús e ser cristián hoxe non é unha liga que se xoga nos grandes estadios compostos pola fermosura das nosas igrexas e das nosas imaxes, senón nos campos que están máis alá das portas das nosas igrexas, e que fan que nos atopemos con persoas que só poderán descubrir quen é e que entendemos por Deus grazas ao noso xeito de actuar, ao noso comportamento. Somos conscientes disto?.
• A clave de todo canto vimos dicindo témola hoxe na carta de Santiago. Cando el escribe o texto está a correr entre os cristiáns un run-run, ao que moitos facían caso, de que non pagaba a pena ser honestos, ser responsables, ser xustos, denunciar inxustizas, esforzarse por facer ben as cousas e pensar sempre nos demais. Que o único e verdadeiro era confesar, crer en Xesús e esperar a que chegase o final para volver estar con El. E este run-run ía cada día tan a máis que moitos dos cristiáns acabaran por separar a súa vida -o que facían e como se comportaban cada día- da súa fe -do que crían e rezaban-; o que dera lugar non só a un total desconcerto entre as comunidades, senón a un afastamento da mensaxe que Xesús tanto se esforzara, e o manifestara coa súa vida, por mostrar, ensinar e vivir. De aí que Santiago se vexa na obriga de lembrarlles a aqueles cristiáns da primeira hora que se non son capaces de darlle xeito e forma en comportamento ao que rezaban e crían, todo acabaría por converterse en ermo e baldío. Algo así parece que nos está tamén a pasar hoxe a nós. Dá a impresión de que non temos claro que o que celebramos dentro dos templos e os sacramentos que recibimos se os separamos da vida acaban por converterse en simple suma de ritos e costumes, sen forza ningunha na nosa vida. E neste século XXI, os cristiáns ou saímos ás rúas, e co noso actuar mostramos que nos supón e esixe crer, ou dificilmente as xeracións máis novas poderán descubrir e entender quen foi e que fixo Xesús de Nazaré.
• E a resposta volvemos atopala no Evanxeo que vimos de proclamar. Tamén a nós se nos pregunta en quen cremos e por que cremos , e temos que saber responder de xeito sinxelo e claro; pois a resposta ha ser froito da fondura e da riqueza dunha vida vivida desde o seguimento e a fidelidade á mensaxe do Reino, non só coa palabra e coas fórmulas dogmáticas, canónicas e teolóxicas; moitas das veces incomprensibles e moi afastadas da vida e dos problemas que cada día nos toca vivir, e polo tanto moi fóra do mundo dos homes e mulleres de hoxe. Que o noso confesar que El é o Mesías, saibamos expresalo non con seguridades que se escriben nos papeis pero logo non se cren, entenden nin viven, senón con actitudes, comportamentos e valores que convencidos van modulando a nosa vida e facendo de nós verdadeiras testemuñas de Cristo Resucitado.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Achegámonos agora ao altar da oración comunitaria e unimos palabra e corazón para dicir xunt@s:

QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE

• Para que cantos están/mos á fronte das comunidades cristiás non esquezan/mos nunca que a fe non se reduce a un conxunto de verdades teóricas e moitas veces sen conexión cos problemas e dificultades da vida, senón que é un compromiso persoal e comunitario de converter en vida as palabras de Xesús, Oremos.

QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE 

• Para que nas nosas comunidades non reduzamos a fe a unha ideoloxía que nos mantén na seguridade dos ritos, pero que se afasta da frescura que dá a vida convertida en seguimento da mensaxe de Xesús, OREMOS.

QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE 

• Para que cada un/ha de nós saibamos facer autocrítica e non nos deixemos levar por actitudes de autosuficiencia e superioridade por saber moita teoría, pero sen acabar de descubrir que a fe é confianza e diálogo vivo con Deus desde o que vivo, sinto e comparto, OREMOS.

QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE

Grazas, Señor, por acompañar este momento de oración comunitaria. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

Un día calquera,

nun momento calquera,

a tempo e a destempo,

sen aviso previo

lanzas ti a pregunta:

E ti, quen dis que son eu?

Eu quedo a medio camiño

entre o correcto e o que sinto,

porque non me atrevo

a correr riscos

cando Ti me preguntas así.

Equivócome de novo

e pídesme silencio

para que escoite o teu latexo

e siga o teu camiño.

E pouco despois volves á carga:

E ti, quen dis que son eu?.

Ensíname como sabes.

Lévame ao teu ritmo polos camiños do Pai

e polos vieiros marxinais que tanto che gustan.

Corríxeme,

cánsame.

E vólveme explicar os teus proxectos

e quen es.

Cando na túa vida toda

atope o sentido

para os trazos da miña vida rota;

cando no teu sufrimento e na túa cruz

atope o valor de todas as cruces;

cando faga da túa causa a miña causa,

cando xa non busque salvarme

senón perderme no teu amor...

Entón, Xesús, volve preguntarme:

e ti, quen dis que son eu?

CANTOS

• ENTRADA: Camiñarei na presenza do Señor
• LECTURAS: Xesús é Señor
• OFERTORIO: Canta o sol
• COMUÑÓN: Ide e pregoade