UN MISTERIO QUE SE MOSTRA
COMO COMUÑÓN DE PERSOAS E SOLIDARIEDADE DE CORAZÓNS
PÓRTICO
Ao falar da Trindade, na
teoloxía e na pastoral atopámonos cun problema de linguaxe, e como
consecuencia, tamén de comprensión. Na nosa cultura, e desde os nosos conceptos,
resúltanos difícil iso de que son tres pero só un; por iso é necesario renovar
a linguaxe para poder comprender o que dicimos e celebrar canto queremos
conmemorar na festa deste domingo.
Esta renovación ten que levarnos
a clarificar o que é o importante, o fundamental, o que nos pode axudar a
entender que queremos dicir ao falar da Trindade. E sen escarvar en moitas
disquisicións teolóxicas, diremos que a festa de hoxe quere mostrarnos que
somos comuñón uns para cos outros; e que esta comuñón non pode vivirse máis que
de xeito comunitario.
Deus váisenos manifestando no
tempo de maneiras diversas: como Pai
que acompaña ao seu pobo nas dificultades e nos logros; como Fillo que abre camiños de encontro,
fraternidade e amor; e como Espírito
que anima, alenta e fortalece á Igrexa no seu estar no mundo de xeito activo,
dialogante e servizal.
Que a celebración que agora
comezamos nos axude a entender, vivir e celebrar esta mostra de amor do Deus
que sempre vai ao noso lado.
O PERDÓN
- Comparte, Señor, con nós o recoñecemento de que moitas veces rompemos a comunicación e o diálogo nas nosas comunidades, SEÑOR, ÁBRENOS SEMPRE AO DIÁLOGO.
- Comparte, Señor, con nós o recoñecemento de que na nosa vida poden máis as ansias de destruír que o gozo de unir e colaborar, CRISTO, ÁBRENOS SEMPRE AO DIÁLOGO.
- Comparte, Señor, con nós, as limitacións que nos levan a
non escoitar, senón a tentar impoñer sempre o noso criterio, SEÑOR, ÁBRENOS SEMPRE AO DIÁLOGO.
REMUÍÑO
* Nos textos da biblia, as referencias a Deus vanse
presentando a través da utilización de simboloxía, linguaxe figurado e imaxes
sinxelas, sacadas da realidade cotiá e que puideran ser comprendidas por
aqueles aos que os textos se dirixían. Un exemplo disto que vimos dicindo
témolo na primeira lectura do libro dos Proverbios que acabamos de escoitar.
Deus é presentado como a Sabedoría; pero non unha sabedoría calquera, e ao modo
da cultura grega, senón que El é a sabedoría tal e como a entendían os xudeus:
experiencia, paciencia, reflexión, dominio de si, dignidade, acollida,
capacidade de escoita … Todas estas actitudes encerraba a sabedoría para eles. E
todas elas se lle atribuían a Deus. Como sabedoría, facía que xermolara a vida,
a natureza, o respecto, a igualdade de uns para cos outros. Deus era para eles
aquela Sabedoría que facía posible que xurdiran os froitos das boas obras na
humanidade, xa que esta participaba dela. Por iso, antes de que a terra
existise, Deus, a Sabedoría, xa tiña un proxecto. Mellor, o seu proxecto de
amor para a terra e cantos a conforman; un proxecto que non se esgota, senón
que se renova e se vai mostrando na comunicación, no diálogo, na comuñón duns
cos outros, e de tod@s co mundo que puxo ao noso dispor. Cómo botamos en falta
esta capacidade de confrontarnos coa realidade hoxe!. Si, porque temos tomado un
camiño distinto, ou mellor dito, o camiño oposto, no que o progreso se entende
como destrución; a calidade de vida, como consumismo e o dispor das cousas, a
modo de dominio e control. Desexamos a sabedoría que humanice, que nos faga sentir
e experimentar que os demais e canto nos rodea son/mos importantes. Non somos
cousas nin útiles dos que nos aproveitamos, senón comuñón que se encontra,
participa e enriquece mutuamente ao reafirmar os lazos da solidariedade e o
achegamento duns para cos outros. Esta Sabedoría de Deus é a que hoxe queremos
poñer de manifesto na celebración da festa da Santísima Trindade. Non é o noso
perdernos en disquisicións teóricas, filosóficas ou conceptuais de alta escola.
Non, senón que o que buscamos é descubrir como Deus, no seu amor sempre sabio,
nos vai tendendo pontes que nos achegan, nos fan participar nos proxectos cos
outros; e nos invita a buscar canto nos une e non a permanecer no laio
permanente do que nos separa ou diferenza.
* A festa de hoxe quere ser un canto para que cantos buscan
no noso mundo podían atopar e atoparse, impedindo que camiñemos no
individualismo pechado que nos incomunica e non deixa que agrome o froito da
terra boa sementada e regada pola sabedoría de Deus. Só tendo isto en conta poderemos
dicir e entender a aclamación que nos lembra de xeito permanente o admirable e
gozoso que é o nome de Deus en toda a terra. Unha admiración que se vai
mostrando desde a mensaxe que esa sabedoría de Deus deixou no Fillo que nos
fala de misericordia, paz, xustiza e liberdade, como as mellores sementes para
poder ir construíndo o seu reinado entre nós. É tamén a mesma sabedoría que coa
forza do Espírito no medio das nosas comunidades impide que nos veñamos abaixo
nas dificultades; renunciemos ante a presión dos que, unha e outra vez insisten
no baleiro de crer en Deus hoxe; ou fronte ao antitestemuño de moit@s dos que
falando no nome deste Deus que é comunicación e comuñón, impoñen cangas pesadas
sobre os ombreiros, moitas veces cansos e desesperados, dos que teñen loitado,
traballado, e non acaban de ver os froitos de tanto esforzo.
* Xesús deixou dito que non estaríamos nunca solos. A súa
forza e a súa presenza iríanse manifestando no día a día cando foramos
percibindo e descubrindo que ao noso lado están os demais membros da comunidade
que nos tenden a man, que se achegan para compartir, que se unen para que
ninguén se sinta abandonado, que non teñen medo a ser voz dos que non teñen
voz, e o corazón de quen as dificultades e atrancos llo foi endurecendo. E iso
non podería ser doutro xeito máis que desde a comuñón que Pai, Fillo e Espírito
Santo constitúen como sinal e xermolo do que está sempre chamada a ser a nosa
vida. Por iso a fe ten que ser sempre anuncio e vida transformados en
compromiso por facer do mundo, do local e global, unha casa de comuñón
salvadora plena de todo ser humano.
ORACIÓN DA
COMUNIDADE
Na
comuñón de corazóns, ideais e loitas solidarias á que no invita a festa de
hoxe, presentamos a oración comunitaria e dicimos xunt@s:
QUE A TÚA MAN, SEÑOR, TOQUE O NOSO CORAZÓN
Para que na Igrexa saibamos
converter en vida canto hoxe celebramos e así os criterios de vida e presenza non
sexan nin o autoritarismo nin a imposición, senón a comuñón, OREMOS.
QUE A TÚA MAN, SEÑOR, TOQUE O NOSO CORAZÓN
Para que nas nosas comunidades
fomentemos sempre o diálogo, que escoita e evita diferenzas e malos entendidos,
e non a crítica que destrúe e fire, OREMOS.
QUE A TÚA MAN, SEÑOR, TOQUE O NOSO CORAZÓN
Para que entre tod@s, na nosa
vida de cada día, nos esforcemos por construír desde o que temos en común, favorecendo
así a creación de redes de encontro, fraternidade e achegamento entre uns e
outr@s, OREMOS.
Grazas,
Señor, por este recendo de esperanza e comuñón ao que, unha vez máis, nos
invitas. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Porque
El é sempre comuñón, non cansa de dicir:
Se ninguén te ama, Eu non te deixo
Se choras, estou desexando consolarte Se es débil, dareiche a miña forza e a miña enerxía
Se te sentes inútil, eu non podo prescindir de ti
Se estás baleiro, o meu amor rebordará en ti
Se tes medo, lévote ás miñas costas
Se me chamas, veño sempre
Se queres camiñar, irei contigo
Se te perdes, non durmo ata encontrarte
Se estás canso, son o teu descanso
Se me pides, son don para ti
Se me necesitas, dígoche: "Estou dentro de ti”
Se te resistes, non quero que fagas nada á forza.
Se es infiel, eu son fiel.
Se me miras, verás a verdade do teu corazón.
Se estás en prisión, eu voute liberar.Se andas ás escuras, son lámpada para os teus ollos.
Se te manchas, non quero que salves as aparencias.
Se estás excluído, eu son o teu aliado.
Se non tes a ninguén, eu estou ao teu lado.
Se es silencio, a miña Palabra habitará no teu
corazón.
Se ninguén te necesita, eu búscote.Se tes fame, son o teu pan.
Se pecas, son o teu perdón.
Se me falas, trátame de ti.
Se
queres falar, eu escoito sempre.Se tod@s te esquecen, as miñas entrañas estremecen lembrándote.
CANTOS
ENTRADA: Vinde axiña
LECTURAS: Contade as marabillas do Señor
OFERTORIO: Eu sei de
quen me fiei
COMUÑÓN: Eu soñei
Comentarios