NON É MÁIS FELIZ A PERSOA QUE MÁIS TEN,
SENÓN A QUE MENOS PRECISA
PÓRTICO
Ata hai ben pouco tempo o noso ritmo atolado de
vida fíxonos crer que nada se nos podía negar, que os cartos eran a solución
para todo. E entón, cando ninguén o esperaba, chegou a crise, maldita crise!.
Unha crise que vai deixando a moitas persoas nas beiras, sen traballo e polo
tanto sen poder pagar as súas débedas, sen ilusións, sen esperanza. Unha crise
que nos pillou co pé cambiado. Unha crise que nos fai tomar conciencia de que non
é no ter onde atopamos sentido, senón na solidariedade que nos abre aos demais
e na sinxeleza de quen busca vivir con dignidade e ser feliz vivindo co
necesario, sentindo que as pequenas cousas seguen a ser importantes.
O
PERDÓN
- Por non termos sabido descubrir e transmitir o que significa a austeridade, SEÑOR, QUE SÓ DERROCHEMOS AMOR.
- Polas veces nas que nos creamos falsas necesidades que nos invitan a comprar, a acaparar, a posuír cousas que en realidade non precisamos, CRISTO, QUE SÓ DERROCHEMOS AMOR.
- Porque seguimos equivocados, pensando que a fe tamén é reducible a un negocio no que se paga polos favores recibidos, esquecendo a gratuidade e o amor, SEÑOR, QUE SÓ DERROCHEMOS AMOR.
REMUÍÑO
No noso mundo parece que todo ten un prezo. Todo
pode comprarse, tamén as persoas, e se cadra aínda máis nestes tempos de crise:
económica, moral, de valores.. Como nos tempos de Amós, moitos tamén seguen
preguntándose cando pasará esta maldita crise para poder vender con xuros, a
que país poderemos mandar os cartiños para telos seguros, onde poderemos
conseguir man de obra barata, quen estará máis desesperado para facernos este
traballo por menos soldo... En definitiva, estamos pagando as consecuencias de
facer sinónimos cartos e felicidade, de axeonllarnos diante do deus mercado, de
deshumanizar a economía...e iso fai que pouco a pouco o noso corazón se vaia
corrompendo e busque escusas para venderse ao mellor postor. Xa non hai ideais,
xa non hai coherencia, xa non hai honestidade, xa non hai…. Vendemos todo!. Unha
meirande parte dos nosos representantes públicos non se decata de que son
simples xestores, e malgastan ou estafan os cartos que son de tod@s, recortando
logo drasticamente en asuntos sociais nos que non cabe recortar. Quen sae
perxudicado?. Pois, coma sempre, os máis débiles.
E a esta compra-venda tampouco é allea a nosa
Igrexa, que en demasiadas ocasións esquece que o seu é vivir na gratuidade e na
austeridade. E é que no fondo todos temos algo de comerciantes, e é tan
tentador vivir en pecado!. Parécenos que a Eucaristía na que rezamos aos nosos
defuntos ten máis valor se nos cobran o estipendio correspondente e se é
unipersoal ou unifamiliar; cremos que se chega antes ao ceo se no funeral hai
tres ministros en vez dun só; pensamos que somos mellores se poxamos por levar
aquel santo na procesión....E, pola banda dos que mandan, a cousa non está
mellor. Pagámoslle a un compañeiro porque nos vén presidir unha celebración o
día da festa, cobramos estipendios abusivos, pensamos que é unha boa parroquia
aquela na que os seus fregueses teñen un bo nivel económico, estamos dispostos
a presidir celebracións coma churros se nos pagan convenientemente. Pararnos,
falar coa xente, escoitar.... menudas chorradas!!!!!!!. O único importante é o
culto, sobre todo ao deus mercado, que fai medrar a nosa conta corrente. En
resumo, cremos que se pagamos polos servizos relixiosos, estamos mellor
xustificados e temos máis dereitos.
Por iso que ben nos vén repetir o que o Señor nos
lembra no evanxeo; aquilo de que non podemos servir a Deus e aos cartos, porque
amaremos a un e aborreceremos ao outro. E isto é o que está a pasar na nosa
igrexa: non só que o deus son os cartos, senón tamén que os “representantes de
Deus” fixeron un becerro de ouro, o dos cartos, diante do que se prostran
esquecendo que son a gratuidade, o amor e o servizo, os camiños que temos que
andar.
Unha vez máis, a Palabra chámanos a sermos
coherentes, a non deixarnos corromper, a sermos fieis e responsables no
pequeno, nesas cousas miúdas que van tecendo a nosa vida, a non esquecermos que
os cartos non dan a felicidade. Axúdanos, Señor, para que a corrupción, ningún
tipo de corrupción, aniñe no noso corazón.
ORACIÓN
DA COMUNIDADE
Presentámosche agora
as nosas peticións comunitarias dicindo:
SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á TÚA XUSTIZA
ð Pola Igrexa (xerarquía, relixios@s e leig@s), para que nunca
esquezamos que só teremos autoridade moral cando abandonemos o comercio para
sermos servidores de tod@s, cando poñamos o que somos e temos ao servizo dos
demais, cando sirvamos aos máis necesitad@s, cando descubramos n@ outr@ (aínda
que non sexa dos nos@s) a Deus, OREMOS.
SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á TÚA XUSTIZA
ð
Polas nosas comunidades, para que entendan que no
amor, na entrega, no diálogo, na dispoñibilidade, e no servizo ás persoas de todo
credo, ideoloxía ou raza, está a esencia da súa fe, OREMOS.
SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á TÚA XUSTIZA
ð Por cada un e cada
unha de nós, para que entendamos que cos capitais de Deus non
se especula nin se comercia, senón que somos amad@s para amar, somos servidores
para servir, somos regalad@s para compartir, OREMOS.
SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á TÚA XUSTIZA
Deus, que en Xesús pronuncias unha palabra radical sobre
a imposibilidade de servirte a Ti e aos cartos, axúdanos a sermos radicais
tamén e a traballar por unha economía sometida ás leis da ética e do amor.
PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
Xesús,
Mestre bo,
ensínanos
o camiño para vivir solidariamente.
Axúdanos
a converter o noso corazón duro
nun
corazón sensible e cércano a todas as persoas que sofren.
Ensínanos
a saber descubrir a dor, o sufrimento e as necesidades dos demais.
Danos
a sinxeleza precisa para conmovernos diante do próximo
e para
acudir na súa axuda.
Que
non sexamos mesquiños na nosa entrega,
que
aprendamos a dar todo o que temos:
as
nosas cousas, o noso tempo, o noso esforzo, a nosa vida enteira,
para
que os outros vivan máis e mellor.
Axúdanos
a ter compaixón, que non é lástima,
senón
solidariedade activa e compromiso co outro.
CANTOS
·
ENTRADA: Que ledos hoxe estamos· LECTURAS: Xesús chamado amigo
· OFERTORIO: Benaventurados
· COMUÑÓN: Pan do ceo
Comentarios