Segundo Lucas, cando Xesús gritou
“non podedes servir a Deus e ao diñeiro”,
algúns fariseos que o estaban oíndo e eran amigos do diñeiro “ríanse del”. Xesús non se bota para
atrás. Ao pouco tempo, narra unha parábola desgarradora para que os que viven
escravos da riqueza abran os ollos.
Xesús describe en poucas palabras
unha situación sangrante. Un home rico e un esmoleiro pobre que viven próximos
o un do outro, están separados polo abismo que hai entre a vida da opulencia
insultante do rico e a miseria extrema do pobre.
O relato describe aos dous
personaxes destacando fortemente o contraste entre ambos. O rico vai vestido de
púrpura e de lino finísimo. O corpo do pobre está cuberto de chagas. O rico
banquetea esplendidamente non só os días de festa senón a diario. O pobre está
tirado no seu portal, sen poder levar á boca o que cae da mesa do rico. Só se
lle achegan a lamber as súas chagas os cans que veñen a busca de algo no lixo.
Non se fala en ningún momento de
que o rico explotou ao pobre ou que o maltratou ou o tiña desprezado. Diríase
que non fixo nada malo. Con todo, a súa vida enteira é inhumana, pois só vive
para o seu propio benestar. O seu corazón é de pedra. Ignora totalmente ao
pobre. Teno alí diante pero non o ve. Está aí mesmo, enfermo, famento e
abandonado, pero non é capaz de cruzar a porta para facerse cargo del.
Non nos enganemos. Xesús non está
denunciando só a situación da Galilea dos anos trinta. Está tratando de sacudir
a conciencia de quen nos afixemos a vivirmos na abundancia tendo xunto ao noso
portal, a unhas horas de voo, a pobos enteiros vivindo e morrendo na miseria
máis absoluta.
É inhumano encerrármonos na nosa
“sociedade do benestar” ignorando totalmente esoutra “sociedade do malestar”. É
cruel seguir alimentando esa “secreta ilusión de inocencia” que nos permite
vivirmos coa conciencia tranquila pensando que a culpa é de todos e é non de
ninguén.
A nosa primeira tarefa é
rompermos a indiferenza. Resistírmonos a seguir gozando dun benestar baleiro de
compaixón. Non continuarmos illándonos mentalmente para desprazarmos a miseria
e a fame que hai no mundo cara a unha distancia abstracta, para poder así vivir
sen oírmos ningún clamor, xemido ou choro.
O Evanxeo pode axudarnos a
vivirmos vixiantes, sen volvernos cada vez máis insensíbeis aos sufrimentos dos
abandonados, sen perdermos o sentido da responsabilidade fraterna e sen
permanecermos pasivos cando podemos actuar.
José Antonio Pagola.- Traduciu:
Xaquín Campo Freire
D. 26º T.O. (C).- Lc 16, 19-31. (29-09-2013).
Comentarios