A TRANSFORMACIÓN DO CORAZÓN NON VÉN DO
SABER TEÓRICO, SENÓN DA CAPACIDADE DE PARARNOS E ESCOITAR.
QUE NON DECAIAMOS NA TAREFA, SEÑOR!
PÓRTICO
Saber
escoitar é sempre un don que hai que poñer en activo. É verdade que non todo o
mundo ten esta capacidade. Hai persoas que ao falar con outras non escoitan, só
buscan respostas; outras non se paran porque teñen moita presa; algunhas, aínda
que se paren, non entenden o que se lles di. Hai tamén algunhas persoas que
inda que se paren e parezan escoitar, o que buscan é poder dicir o que elas
pensan, sen preocuparse do que poden pensar os demais. Finalmente, si, tamén os
hai, están aquel@s que non pasan de longo, senón que paran, miran aos ollos,
xeran confianza e sempre están dispost@s a poñer ledicia, esperanza, ánimo,
consolo... alí onde non o hai. Como vemos, de todo hai na viña do Señor!. E
nós, onde nos situamos?, a que grupo coidamos que pertencemos?. Aos pacientes
ou aos impacientes?
Que a Palabra
de Deus que hoxe imos escoitar e compartir, esperte en nós a forza necesaria
para revisar as nosas actitudes e para
ver de cambialas, se fora preciso.
O PERDÓN
*
Por
desconfiar da paciencia de Deus, SEÑOR,
NON CANSES DE ACOLLERNOS.
*
Por
non esforzarnos en botar o pesimismo derrotista das nosas vidas, CRISTO, NON CANSES DE ACOLLERNOS.
*
Porque as nosas présas non deixan que vexamos
aos irmáns abandonados na beira do camiño, SEÑOR,
NON CANSES DE ACOLLERNOS.
Remuíño
û Deus non
cansa. Cansamos nós. E cansamos moito, tanto que moitas veces esta falta de
paciencia desespéranos, desequilíbranos e fainos dicir o que non queriamos. Algo
así é o que lle pasaba ao profeta Habacuc. A súa desesperación facíalle perder
a confianza en Deus; era incapaz de ver a súa presenza no día a día da súa vida
e isto facía que estivera constantemente pedindo contas: ata que día?, por que?...
respóndeme. A súa cegueira impedíalle descubrir, atopar e gozar do encontro con
Deus. Oxalá que a nós se nos caian as escamas para non camiñar dando paus de
cego!. Só así entenderemos por que o salmo nos di: se escoitásedes hoxe a súa voz!. Non endurezades o voso corazón!
û A clave na
que nos fala Paulo é a do testemuño. Só quen é capaz de converter o que cre e
reza en vida, é capaz de entender as palabras que lle dirixe a Timoteu. Ser
testemuño, ir facendo presente o evanxeo nas cousas de cada día, lévanos a non
conseguir responder á tarefa que Xesús, na persoa dos apóstolos, nos encomenda:
“ide“. Pero... como ir se non coñecemos?. Como ir se non o mostramos cos feitos
á hora de consolar a quen o necesita, visitar a quen está enfermo, acompañar a
quen está solo...?. Son os xestos, non as grandes palabras nin os grandes
discursos dogmáticos ou disciplinares, os que fan visible, transparente e
verdadeiramente humanizadora a mensaxe de Xesús. A nós correspóndenos, e en nós
está o reto de facelo hoxe visible para que, a través de nós, cantos nos vexan
poidan dicir: é verdade, coa súa vida transmiten e viven o que cren. Vaiamos
tamén nós. Ese é o noso reto hoxe. Sobran palabras, documentos, discursos,
pontificais... e faltan xestos firmes de credibilidade e achegamento aos que
sofren, están solos e necesitan de mans que os agarimen. E isto nunca pode ser
motivo de vergoña, senón de orgullo. O orgullo de ser seguidores de quen puxo o
amor por riba das modas e prexuízos do seu tempo!.
û Entendemos pois por que Xesús, diante da
insistencia dos apóstolos de que lles aumente a fe –tamén eles pensaban, como
nos pode pasar a nós, que a frescura da fe depende das horas de rezos e non da
nosa capacidade de pararnos, escoitar e amar aos demais– responde dicindo que a
forza e a fondura da fe non é algo externo que nos conceden desde fóra, senón
que implica e esixe a nosa resposta e implicación persoal. Que a fe creza en
nós vai depender moito da capacidade que teñamos de vivir a compaixón co irmán.
Unha compaixón na súa dobre vertente: ter paixón polo irm@n, botando fóra medos
e mediocridades; e asemade ter a sensibilidade necesaria e suficiente para
acompañar e asumir a dor e a tristura dos que nos necesitan, teñen menos e van
sendo deixados de lado polos poderosos. A compaixón define a profundidade da fe
de cada un de nós. Teremos que preguntarnos se verdadeiramente somos compasivos
nos nosos xestos, nas nosas palabras e na nosa vida. Ser compasivos vivindo a
paixón da fraternidade, lévanos a descubrir que na vida o camiño está no
servizo, a alegría, o acompañamento e a solidariedade. A paixón, como nos di
Xesús, non pode levar a ningún outro sitio máis có amor. Aí está toda a fondura
da fe á que nos chama, desde a nosa vida, Xesús. Como non imos intentalo, e que
mellor servizo!. Amar e ser amados. Aquí está o cumio da fe á que nos chama a
palabra que hoxe temos proclamado. Poñámonos ao choio!.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Abramos
o corazón para compartir a nosa oración comunitaria, e digamos xunt@s:
QUE A NOSA VIDA
SE ENCHA DO TEU AMOR
ü
Señor,
que deixemos de laiarnos de tempos pasados, que non mellores, e comecemos a ser
unha Igrexa sinxela, servidora e fraterna para todas as persoas, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA
SE ENCHA DO TEU AMOR
*
Señor,
que co esforzo de tod@s construamos comunidades cristiás nas que saibamos
querernos, axudarnos e respectarnos uns aos outros, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA
SE ENCHA DO TEU AMOR
*
Señor,
que saibamos facer de nosa vida un testemuño de presenza do teu evanxeo,
acompañando a quen está solo, animando a quen se sente defraudado polos
fracasos e dificultades da vida, esperanzando a quen ve rotas as súas ilusións
pola enfermidade e a dor, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA
SE ENCHA DO TEU AMOR
Grazas,
Señor, por espertar en nós a forza da esperanza que nos chama a non esquecer
que a fe non é a suma de ritos, senón a calidade das conviccións compartidas
cos irm@ns. P.X.N.S. Amén.
Para a reflexión
Xesús,
ensínanos a quererlle moito
aos nosos pais, ás nosas nais,
aos nosos fillos, ás nosas fillas,
a todos os nosos.
Que ese amor que lles teñamos
sexa a escola diaria
onde aprendamos a quererte a ti,
por riba de todo.
Ensínanos a cargar coa cruz,
coa nosa e co pedaciño da cruz dos
demais
que a nos toca.
Ensínanos a seguirte,
sen medo, sen covardías,
sen volver a vista atrás.
Ensínanos
a perder a vida por ti,
pola xente,
polo teu plan entre a xente,
pola clase traballadora.
Ensínanos a descubrirte e acollerte
na xente que a diario
chega á porta das nosas casas
ou cruza con nós no camiño.
Ensínanos
a darlle aprezo, coma ti,
ás cousas pequenas
que nos fan os veciños
ou que nós lle facemos tamén
a calquera dos máis pequenos.
Xesús,
ensínanos a sermos dign@s de Ti.
(Oración para ser digno de Xesús, Un
caxato...94-9 )
CANTOS
ö
ENTRADA: Amigos
nas penas/Camiñando pola vida
ö
LECTURAS: Escoita
ao Señor
ö
OFERTORIO: Grazas,
Señor, na mañá
ö
COMUÑÓN: Eu
soñei/Acharte presente
Comentarios