NIN SERVOS NIN ESCRAVOS, SENÓN SERVIDORES
DUN TESTEMUÑO EN IGUALDADE
PÓRTICO
O
PERDÓN
- Para que non pechemos os ollos á realidade, na que tantas persoas necesitan do noso tempo e das nosas mans, SEÑOR, DÁNOS UN CORAZÓN SENSIBLE.
- Para que revisemos se no noso actuar de cada día, o amor, a xustiza e a piedade son actitudes que nos levan a seguir a Xesús, CRISTO, DÁNOS UN CORAZÓN SENSIBLE.
- Para que non caiamos na tentación materialista de buscar só o útil e o que dá ganancia, esquecéndonos das persoas, SEÑOR, DÁNOS UN CORAZÓN SENSIBLE.
Remuíño
Temos escoitado moitas veces, mesmo
quizais o teñamos pensado, que a fe é unha cuestión que se pecha na relación
individual entre Deus e mais un, sen que inflúa nin teña que preocuparse nin do
mundo nin no que nel poida pasar. Diante disto, que a forza de repetilo moita
xente acaba por crelo, os textos que acabamos de proclamar na liturxia da
Palabra dinnos todo o contrario. Sendo o seguimento de Xesús un camiño de
salvación e esperanza, esta non poderá ser plena se non vai expresada desde as
actitudes –a maneira coa que nós reaccionamos e nos comportamos diante das
situacións que nos acaen- que van pondo de manifesto a credibilidade das nosas
conviccións e a coherencia do noso actuar. E se ben é verdade que a meta á que
nos leva a fe é a da resurrección, non menos verdade é tamén que esa meta final
necesita da verificación do actuar en relación con ese fin cara onde tod@s nós
anceiamos dirixir a nosa vida, polo que sen realidade cotiá, sen achega aos
problemas e situacións que se van dando na nosa vida e na dos demais non hai
vivencia nin expresión de fe. Paulo na 1ª carta que lle escribe a Timoteu, tal
e como acabamos de escoitar, sinala tres actitudes fundamentais que nunca poden
estar ausentes no actuar de alguén que quere ser, alí onde estea, seguidor
activo, e non simple consumidor de ritos e practicas relixiosas aprendidas
desde hai moitos anos e sobre as que non temos pensado a razón e o por que da
súa realización. Estas actitudes das que fala Paulo teñen como cimento a fe; é
dicir, a relación persoal, madura e cotiá con Deus desde o testemuño de vida de
Xesús. É unha tríade que nos fai poñer os pés no chan e preguntarnos de que
maneira, cada un de nós, no día a día da nosa vida imos facendo posible que a
xustiza, a piedade e a caridade aniñen e alenten canto facemos e dicimos. Cada
unha delas non se pecha en si mesma, senón que se abre ás outras, para incidir,
unha vez máis, en que a vida dos crentes non se pecha dentro dos templos, senón
que ten que manifestarse, ser visible para os demais e para o mundo no actuar...
e na coherencia dese actuar. Cómo falar de ser seguidores de Xesús se tratamos
aos demais como se foran números, balances, datos ou estatísticas?. Cómo ser
seguidor de Xesús, se no contacto con outras persoas agroman en nós sentimentos
de rexeitamento, superioridade, imposición dos nosos criterios, sometemento dos
máis débiles ou submisión inmoral diante dos poderosos?. Cómo querer chamarnos
seguidores de Xesús se o odio, a xenreira, a violencia, o abuso ou a
despreocupación polo que lle pasa aos demais, especialmente aos que temos máis
próximos, nos vai facendo insensibles e convertendo o noso corazón de carne en
pedra dura e fría?. Cómo non sentir vergoña ao querer chamarnos seguidores de
Xesús cando na nosa vida nos volvemos materialistas, pragmáticos e só valoramos
o que é rendible e aporta ganancias, excluíndo dela todo o que supoña empatía,
solidariedade, transcendencia ou sentido da vida máis alá que o que vemos e
percibimos a través dos sentidos?. Cómo, cómo, cómo... non reaccionar con rabia
diante deste esquecemento e manipulación de algo tan grande, novo e esperanzado
como é a tarefa que nos encomenda Xesús?. Unha tarefa que só ten unha raíz: a
súa persoa e a mensaxe que nos chegou a nós a través da palabra recollida polos
que del a escoitaron, e o testemuño, na maioría das veces contracorrente, de
homes e mulleres que ao longo dos anos, nin tiveron medo nin vergoña de
poñerlle accións, rostros, entrega e dispoñibilidade á fermosa tarefa de ir
construíndo o Reinado de Deus. Que pensemos onde e con quen queremos xogar este
partido: cos poderosos, que parece que todo o saben, e aos que logo o tempo vai
pondo no seu sitio; ou cos sinxelos que saben que a súa felicidade está en
traballar para que todos, uns e outros, non só uns poucos poidan ser felices?.
Que por non ter pensado sobre isto nos pase coma ao rico do evanxeo, quen
incapaz de ver a presenza da esperanza e do amor no cotián de cada día,
buscaba, cando xa era tarde, grandes sinais que puideran convencer aos que
tiñan os ollos pechados e a vista cansa para ver que só na realidade concreta
se pode actuar e transformala para mellorala e facela casa de tod@s, sen
necesidade nin de grandes sinais nin de grandes eventos. Na brisa dos feitos de
cada día que se fan presentes nos irmáns, é onde estamos chamados a descubrir a
presenza, que non ausencia de Deus. Que prestemos oídos e ollos, para ver os
lázaros que nolo mostran constantemente.
ORACIÓN
DA COMUNIDADE
Presentemos
agora, na confianza e no desexo de ser verdadeiras testemuñas de xustiza e
caridade para cos demais, a oración comunitaria, e digamos xunt@s:
QUE
A RIQUEZA MATERIAL NON EMPOBREZA A RIQUEZA DO NOSO CORAZÓN
*
Para
que a Igrexa non consinta na tentación de moverse por afáns materialistas de
poder, imposición e dominio, esquecendo que Xesús nos invita sempre a dar
testemuño de servizo. OREMOS.
QUE
A RIQUEZA MATERIAL NON EMPOBREZA A RIQUEZA DO NOSO CORAZÓN
*
Para
que nas nosas comunidades aprendamos a vivir desde as actitudes ás que nos
chama o actuar constante e continuo de Xesús: a xustiza, a solidariedade, o non
abandono dos máis débiles e a gratuidade do amor, OREMOS.
QUE
A RIQUEZA MATERIAL NON EMPOBREZA A RIQUEZA DO NOSO CORAZÓN
*
Para
que nós, na normalidade da vida de cada día: familia, traballo, amigos... nos
esforcemos por poñer en práctica a fondura do testemuño co que Xesús nos invita
a descubrir cal é o sentido que temos que darlle á nosa existencia, OREMOS.
QUE
A RIQUEZA MATERIAL NON EMPOBREZA A RIQUEZA DO NOSO CORAZÓN
Señor,
aquí presentamos a nosa oración comunitaria. Queremos compartila entre nós e
contigo, para poder sentir sempre ao noso lado a forza da túa presenza. P.XN.S.
Amén.
Para
a reflexión
PETICIÓNS NON ESCOITADAS
Eu
pedíralle a Deus poder para ser amado,
e
atopeime co amor para non precisar ser poderoso.Pedíralle a saúde para facer grandes cousas,
e atopeime coa enfermidade para facerme grande.
Pedíralle a riqueza para ser feliz,
e atopeime coa felicidade para poder vivir na pobreza.
Pedíralle leis para dominar aos outros,
e atopeime liberdade para liberalos.
Pedíralle admiradores para estar rodeado de xente,
e atopeime amig@s para non estar só.
Pedíralle ideas para convencer,
e atopeime respecto para convivir.
Pedíralle cartos para mercar cousas,
e atopeime persoas para compartir os meus cartos.
Pedíralle unha relixión para gañar o ceo,
e El só me deu ao seu Fillo para acompañarme pola terra.
Pedíralle de todo para gozar na vida,
e El deume a vida para que goce de todo.
Pedíralle ser un deus,
e El só puido facerme persoa...
(José Antonio García-Monge)
CANTOS
ENTRADA: Camiñarei
LECTURAS: O amor é o meirande
OFERTORIO: Sementar, sementarei
COMUÑÓN: Ide e pregoade
ENTRADA: Camiñarei
LECTURAS: O amor é o meirande
OFERTORIO: Sementar, sementarei
COMUÑÓN: Ide e pregoade
Comentarios