DEUNOS AS CHAVES NON
PARA PECHÁRMONOS CON ELAS E FACER DEFENSAS NUMANTINAS, SENÓN PARA ABRIR PORTAS
E VENTÁS QUE FAN POSIBLE O DIÁLOGO CUN MUNDO PLURAL NO QUE TOD@S SOMOS
IMPORTANTES...AÍNDA QUE NINGUÉN É IMPRESCINDIBLE
Descarga o arquivoLecturas
ESCOITA ACTIVA
Dispoñamos logo o noso corazón a
participar desta celebración con este ánimo que nos une a achega uns aos
outros.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û Porque moitas chaves na
nosa vida serviron para pecharnos nos nosos medos, e non para abrirnos a
colaborar cos demais, SEÑOR, QUE NOS
DEIXEMOS RENOVAR POR TI.
û Porque facemos pouco para achegarnos e
preocuparnos uns polos outros, CRISTO
QUE NOS DEIXEMOS RENOVAR POR TI,.
û Porque nos sobran
prexuízos e nos falta capacidade de unir, perdoar e traballar xunt@s, SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS RENOVAR POR TI,.
PALABRA ENRAIZADA
*
UN DEUS QUE NOS COIDA: A celebración deste día
debe axudarnos a que nos preguntemos si de verdade a imaxe que temos de Deus é
a que nos presenta o Evanxeo ou é máis ben unha imaxe herdada e chea de
prexuízos e falsas comprensións de Deus. Unha das cousas que mellor nos axudan
a entender que se esconde detrás da palabra Deus non son os ritos nin tampouco os
costumes, senón a lectura e a escoita, repousada e atenta, dos textos da
Palabra que proclamamos nas celebracións. Deus non aparece como aquel que o
sabe todo, que o quere todo ou que o pode todo. Non, todo o contrario. Deus
preséntasenos como un “alguén” (é importante distinguir aquí que non é algo,
senón alguén; un Deus persoal) que terma e coida de nós. Vén sendo ese Pai/Nai
capaz de agarimar, escoitar, comprender e acompañar aos seus fill@s. Un Deus,
que coma a maioría dos nosos pais e nais, son capaces de respectar as nosas
decisións -inda que moitas veces non lles gusten– porque valoran a liberdade e
a capacidade de elixir sobre o intento, a tentación, de dirixir, mandar ou
impoñer o seu propio criterio. Desde mesmo xeito que entendemos a nosa
relacións cos nosos pais/nais, así debemos tamén entender a nosa relación con
Deus. Cóidanos, quérenos, preocúpase..., pero deixa que sexamos nós os que
tomemos as propias decisións; mesmo se nos equivocamos. El invítanos a seguir
un camiño; pero é unha invitación, non impón. Tócanos a nós responder si ou
non. Os primeiros cristiáns foron entendéndoo, inda que tamén lles custou. A
lectura do libro dos Feitos dos apóstolos vainos mostrando como é esta
pedagoxía de Deus: unha pedagoxía que segue a ter vixencia porque non pasou de
moda. Deixémonos educar por ela, e non permitamos que ninguén, nin no nome de
Deus nin no nome dos homes, nos domestique. Segue a haber moitos Herodes no
mundo de hoxe!
*
UN DEUS QUE ACOMPAÑA: Quen é capaz de coidar
de alguén non pode desentenderse do que pasa ao seu redor, do que lle pasa aos
que quere, do que precisan. Por iso, outra das imaxes que axuda a entender que
queremos dicir os cristiáns cando utilizamos a palabra Deus, é a de que é
compaña. Si, non nos deixa solos, está ao lado, camiña ao noso paso, non busca
adiantarse para chegar antes. Con isto queremos afirmar que o Deus que se nos
revela en Xesús é un Deus sen a pretensión dos seres humanos. Nós loitamos por
ser os primeiros, por destacar, por presentarnos coma os mellores, por... Porén,
El limítase a estar acompañando, a facer con nós o camiño, a non pasar de largo
–“queda connosco” dixeron os de Emaús-. Esta experiencia viviuna Paulo na súa
propia carne. El, que se presentaba na súa seguridade coma o que tiña todo moi
claro, vive unha experiencia transformadora que leva a que a súa intolerancia
dea paso á constancia e á sinxeleza, a verse necesitado dos demais, e sentir
como aqueles mesmos aos que perseguía para denuncialos, eran os mesmos que na
súa limitación ao quedarse cego, coidaban del e se preocupaban por axudalo. Este
testemuño foi o que levou a Paulo a saír da súa pretendida seguridade para poñerse
no camiño do risco, da dificultade, mesmo da incomprensión dos que ata había
ben pouco foran dos seus. O que o fai madurar e comprender, de aí que sexa este
o testemuño que lle transmite ao seu discípulo Timoteu, cando o invita a non
precipitarse, senón a ser paciente e perseverante, porque as présas non son
nunca boas compañeiras na viaxe das decisións que temos que ir tomando na vida.
Só quen é capaz de entender isto será tamén capaz de descubrir que a vida non
ten o final no efémero dos aplausos que logo se esquecen, senón na coroa de
xustiza e plenitude que nos ofrece Xesús. E para isto..., tampouco o medo é bo
compañeiro!
*
UN DEUS DE DON E
GRATUIDADE:
E coidado e compaña non poden darse senón é na gratuidade e no don. Son estes
dous aspectos fundamentais na vida de quen queira levar con dignidade o nome de
seguidor de Xesús. El non garda para si, comparte a súa experiencia. Pona ao
servizo de quen queira acollela e vivila. Pero entendamos ben, compártea, non a
impón. As chaves que lle entrega a Pedro son unhas chaves que, desde o don e a
gratuidade que El ofrece, pasan a ser chaves que abren e invitan a entrar. Non
son chaves que serven para pecharse na intolerancia e no fundamentalismo de
quen se cre mellor cós outros, e vai xulgando e condenando a quen non pensa,
non di ou non fai coma el. Xesús non pide que sexamos imitadores -imitador é
quen repite o que outro fai–. El pídenos que sexamos seguidores creativos,
renovadores e sempre dispostos a poñer a orella en disposición de escoitar o
que outros poidan dicirnos. Só así poderemos, tamén nós, abrir as pechaduras
coas chaves que fan que o reinado de Deus se vaia desenvolvendo xa desde aquí
co gozo de facer do Evanxeo vida chea de esperanza. Aos ollos de Deus nós non
somos xuíces, senón irmáns. O xuíz xulga e dita sentencia. O irmán e a irmá
escoitan, axudan, perdoan... e sempre tenden a súa man.
FRATERNIDADE ORANTE
Recemos como Igrexa que se sabe en comuñón co proxecto de
salvación que nos ofrece Xesús, e digamos xut@s:
QUE ABRAMOS PORTAS Á ESPERANZA COAS TÚAS
CHAVES DE XUSTIZA E MISERICORDIA
*
Para
que a Igrexa de Xesús, hoxe presidida na comuñón polo Papa Francisco, estea
sempre disposta a abrir portas que traian aire de renovación e creatividade
pastoral, OREMOS.
QUE ABRAMOS PORTAS Á ESPERANZA COAS TÚAS
CHAVES DE XUSTIZA E MISERICORDIA
*
Para
que saibamos tamén nós renovar as nosas comunidades parroquiais, ofrecendo
propostas ilusionantes, novas e renovadoras, que sirvan de testemuño para os
que están afastados pola nosa falta de convencemento e de alegría evanxélica, OREMOS.
QUE ABRAMOS PORTAS Á ESPERANZA COAS TÚAS CHAVES
DE XUSTIZA E MISERICORDIA
*
Para
que non calemos diante das inxustizas que vemos cada día ao noso redor, e non
deixemos que novos manipuladores volvan enganarnos con mensaxes que só buscan
xogar con nós como se fosemos monicreques, aproveitando sacar á nosa conta os
mellores réditos para eles, OREMOS.
QUE ABRAMOS PORTAS Á ESPERANZA COAS TÚAS
CHAVES DE XUSTIZA E MISERICORDIA
Señor, que as chaves
que lle entregaches a Pedro sexan sempre chaves que abran portas e renoven o
aire das nosas comunidades, e nos forcen a tomar iniciativas pastorais novas,
solidarias e non excluíntes. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Estás
nas mans de Deus. Por que perdes a paz?. Teslle medo a El?. Onde poderías estar
máis seguro?. Esperta a túa confianza. El está en todo momento. Sínteo: o Señor
sostenme (Sal.3). El vela por min (Sal 30).El coida de min (Sal 39).
Tes amigos. Persoas que te queren. Goza
da súa compaña e amizade. Pero ti sabes que Deus é o mellor que tes. Repíteo
unha e outra vez: Ti es o meu ben (Sal.15).Ti a defensa da miña vida (Sal 26).Ti es a
miña forza salvadora (Sal 17).
De
cantas cousas te preocupas. Todo é pouco para sentirte ben. Só en Deus atoparás
paz. Con
El nada che falta (Sal 22). El sabe o que o teu corazón desexa. Fala
con El: Canto te quero, Señor (Sal 17). Só ti me fas vivir tranquilo (Sal
4).
Mira
o futuro con confianza. Que che poden facer?. Que é o peor que che poida pasar?.
Abandónate a Deus. Ninguén te quere coma El:
Señor, nas túas mans poño a miña vida
(sal 30).
(J.Antonio Pagola, Salmos para
rezar desde la vida, p.43)
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Pedras vivas
LECTURAS:
Como che cantarei?
OFERTORIO:
Misioneiro
COMUÑÓN:
Todo o mundo unha familia
Comentarios