Ir al contenido principal

Pentecoste

NON BASTA COA PRESENZA DO ESPÍRITO. NECESITAMOS ACOLLELO, ABRÍNDOLLE A PORTA E INVITÁNDOO A PASAR
O tempo da Pascua chega ao seu fin. Pentecostes invítanos a sentírmonos membros da comunidade cristiá presente en cada recuncho do mundo. Non importa se somos moitos ou poucos. O verdadeiramente importante é que nos sentimos unidos nunha mesma tarefa e comprometidos no mesmo proxecto: ser o rostro da Igrexa alí onde esteamos. Non unha igrexa morta, de pedras, por moita antigüidade que estas teñan, senón unha igrexa viva, ilusionada e ilusionante, ao estilo de Xesús. Que saibamos sentir esta alegría que nos axuda a conformar a comunidade en camiño que Xesús quixo e comezou. Continuémola coa mesma forza e coas mesmas gañas.

CORAZÓN MISERICORDIOSO
*         Para que non perdamos nunca a conciencia de recoñecernos Igrexa de Xesús, SEÑOR, QUE O ESPÍRITO CREZA EN NÓS. 
*         Para que deixemos de ser Babel e comecemos a ser Pentecostes, CRISTO, QUE O ESPÍRITO CREZA EN NÓS. 
*         Para que potenciemos sempre o que nos une, e non canto nos divide, SEÑOR, QUE O ESPÍRITO CREZA EN NÓS. 
PALABRA ENRAIZADA

û     Do mesmo xeito que os apóstolos foron capaces de facerse entender- inda que non falaban o mesmo idioma que aqueles que estaban en Xerusalén-, tamén nós somos hoxe chamados a poñer todas as nosas gañas e ilusións para darlle rostro de renovación, de vida, de esperanza e de buscar canto une ás persoas, aos que somos Igrexa e non temos nin medo nin vergoña de testemuñar esta convicción. Acoller a presenza do Espírito en nós supón abrilo tamén para que esa presenza se pouse nas nosas comunidades. Unhas comunidades que moitas veces parecen cansadas e vellas, faltas de ilusión e sen gañas de cambiar, de renovarse, de saír da súa comodidade e dos seus ritos. Nas nosas comunidades é verdade que non hai xente nova; e se a hai, esta é ben escasa, pero iso non debera ser motivo para deixarnos ir, para volvernos conformistas, para reducir a fe a facer xuízos sobre os demais (aos que xulgamos como peores ca nós); ou a tentar repetir comportamentos e xestos que inda que teñan moitos anos, e sempre se foran facendo así, xa non teñen nin vida nin son capaces de transmitir a graza e a ledicia do evanxeo. Razón ten Francisco cando nos chama a revisar os nosos percorridos e a recoñecer que nos falta audacia e gozo para sentírmonos agarimados, -tod@s e sen exclusión-, por Deus. Só quen é capaz de arriscar, de saír da comodidade do que se fixo sempre para ir na procura do novo, está respondendo á invitación de Xesús de deixarnos entender. E isto non podemos facelo se non é tendendo pontes e derrubando muros. Pentecostes é a festa que, un ano si e outro tamén, nolo vai recordando.
û     A desesperanza, a tristura, o fastío, a vergoña, o medo... son actitudes sempre contrarias a quen se sente e se sabe acompañado por Deus. Lembremos, e insistamos as veces que faga falta: non estamos solos!. O Espírito é forza, compañía, presenza, alento, luz... e calquera outra imaxe que nos axude a entender que El espabílanos e reforza as nosas conviccións dándonos os empurróns que esteamos dispostos a aceptar del. El vaise manifestando de xeito quedo, pero sempre presente en cada un; se sabemos descubrilo. Entenderemos entón a razón pola que temos que unir forzas e deixar atrás vellas pelexas que nos debilitan e restan forza para ser verdadeiras testemuñas no medio do mundo. Un mundo entristecido e falto de ilusión, dentro do que nós temos hoxe, de xeito máis acuciante que nunca, a tarefa de facelo xermolar. Como ten dito Xesús, “se o gran non cae na terra e podrece, non pode dar froito”. Aí temos que estar nós, podrecendo para que o froito se mostre como esforzo de tod@s e presenza comunitaria. Se un é o Espírito, por que non pode ser unha tamén a comunidade?. Pero non unha comunidade uniforme, aburrida e sen empuxe, senón unha comunidade plural, complementaria e esforzándose por deixar pegada.A pegada ilusionante da Boa nova de Xesús.
û     Por iso, como nos di o Evanxeo, non podemos estar nin con medo nin coas portas pechadas. Non pode ser o sinal de identificación dos seguidores de Xesús o temor nin o afastamento dos demais. Non somos para refugarnos en cuarteis de inverno, senón para estar presentes nas praias abertas do mar de esperanza que é o Evanxeo, e que se vai estendendo de xeito calmo e gozoso para que poidamos bañarnos nel con tranquilidade e cheos de confianza. Un mar que nos trae non tambores de guerra, senón brisa de paz e entendemento. Un mar que non ten medo a que se anoxe e se volva contra nós. O agasallo do Espírito que nos deixa Xesús posibilita que naveguemos sen medo por este mar, acollendo a compaña do Espírito que nos axuda a crecer e sentírmonos comunidade humana que busca canto dignifica e alenta todo aquilo que supoña aceptar a pluralidade dunhas comunidades que non se resignan a estar caladas ou a ser meros repetidores do que se fixo sempre. Que saibamos acoller e aceptar o agasallo que nos fai Xesús, para deixarnos estimular por El.
FRATERNIDADE ORANTE
Abertos ao aire renovador do Espírito, dicimos, logo, xunt@s:.
QUE NOS DEIXEMOS RENOVAR POLA PRESENZA DO ESPÍRITO
ü  Para que nos esforcemos por ser membros activos, colaboradores e verdadeiras testemuñas da presenza da Igrexa no mundo de hoxe, OREMOS.
QUE NOS DEIXEMOS RENOVAR POLA PRESENZA DO ESPÍRITO
ü  Para que nas nosas parroquias non nos deixemos levar da preguiza, a apatía e a falta de ilusión á hora de por en marcha proxectos novos ou unirnos a outros que xa están funcionando, OREMOS.
QUE NOS DEIXEMOS RENOVAR POLA PRESENZA DO ESPÍRITO
ü  Para que nos abramos ao aire estimulante do Espírito para saber estar presentes en cada ámbito, en cada foro, en cada recuncho onde se traballe por ser a voz dos explotados, dos esquecidos ou dos enganados polos poderosos, OREMOS.
QUE NOS DEIXEMOS RENOVAR POLA PRESENZA DO ESPÍRITO
Señor, que a presenza do Espírito nos abra a unha fe renovada e sempre gozosa, apartada da rutina e mais do medo. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
A mellor imaxe do día de Pentecostes é a da “nova creación”. É posible unha nova creación, é posible a novidade, é posible o home novo, é posible a aspiración secreta que o home leva dentro, é posible unha raza nova de profetas que anuncien a obra de Deus no mundo, é posible a renovación interior do home, é posible unha NOVA HUMANIDADE que nace chea do Espírito Santo. Deixemos, logo, atrás o Babel que divide e enfronta, para comezar a camiñar e construír esta Nova Creación que nos trae Pentecostes, onde ninguén é imprescindible, pero tod@s somos necesari@s. Amén.
CANTO GOZOSO
ð  ENTRADA: Amigos nas penas
ð  GLORIA
ð  LECTURAS: Manda o teu Espírito
ð  OFERTORIO: Misioneiro

ð  COMUÑÓN: Non vou so

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel