NON BASTA COA PRESENZA DO ESPÍRITO.
NECESITAMOS ACOLLELO, ABRÍNDOLLE A PORTA E INVITÁNDOO A PASAR
O tempo da Pascua chega ao seu fin. Pentecostes
invítanos a sentírmonos membros da comunidade cristiá presente en cada recuncho
do mundo. Non importa se somos moitos ou poucos. O verdadeiramente importante é
que nos sentimos unidos nunha mesma tarefa e comprometidos no mesmo proxecto:
ser o rostro da Igrexa alí onde esteamos. Non unha igrexa morta, de pedras, por
moita antigüidade que estas teñan, senón unha igrexa viva, ilusionada e
ilusionante, ao estilo de Xesús. Que saibamos sentir esta alegría que nos axuda
a conformar a comunidade en camiño que Xesús quixo e comezou. Continuémola coa
mesma forza e coas mesmas gañas.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Para que non perdamos nunca a conciencia
de recoñecernos Igrexa de Xesús, SEÑOR, QUE O ESPÍRITO CREZA EN NÓS.
*
Para que
deixemos de ser Babel e comecemos a ser Pentecostes, CRISTO, QUE
O ESPÍRITO CREZA EN NÓS.
*
Para que
potenciemos sempre o que nos une, e non canto nos divide, SEÑOR, QUE O
ESPÍRITO CREZA EN NÓS.
PALABRA ENRAIZADA
û
Do mesmo xeito que os apóstolos foron capaces de
facerse entender- inda que non falaban o mesmo idioma que aqueles que estaban
en Xerusalén-, tamén nós somos hoxe chamados a poñer todas as nosas gañas e
ilusións para darlle rostro de renovación, de vida, de esperanza e de buscar
canto une ás persoas, aos que somos Igrexa e non temos nin medo nin vergoña de
testemuñar esta convicción. Acoller a presenza do Espírito en nós supón abrilo
tamén para que esa presenza se pouse nas nosas comunidades. Unhas comunidades
que moitas veces parecen cansadas e vellas, faltas de ilusión e sen gañas de
cambiar, de renovarse, de saír da súa comodidade e dos seus ritos. Nas nosas
comunidades é verdade que non hai xente nova; e se a hai, esta é ben escasa,
pero iso non debera ser motivo para deixarnos ir, para volvernos conformistas,
para reducir a fe a facer xuízos sobre os demais (aos que xulgamos como peores
ca nós); ou a tentar repetir comportamentos e xestos que inda que teñan moitos
anos, e sempre se foran facendo así, xa non teñen nin vida nin son capaces de
transmitir a graza e a ledicia do evanxeo. Razón ten Francisco cando nos chama
a revisar os nosos percorridos e a recoñecer que nos falta audacia e gozo para
sentírmonos agarimados, -tod@s e sen exclusión-, por Deus. Só quen é capaz de
arriscar, de saír da comodidade do que se fixo sempre para ir na procura do
novo, está respondendo á invitación de Xesús de deixarnos entender. E isto non
podemos facelo se non é tendendo pontes e derrubando muros. Pentecostes é a
festa que, un ano si e outro tamén, nolo vai recordando.
û
A desesperanza, a tristura, o
fastío, a vergoña, o medo... son actitudes sempre contrarias a quen se sente e
se sabe acompañado por Deus. Lembremos, e insistamos as veces que faga falta:
non estamos solos!. O Espírito é forza, compañía, presenza, alento, luz... e
calquera outra imaxe que nos axude a entender que El espabílanos e reforza as nosas conviccións dándonos os empurróns
que esteamos dispostos a aceptar del. El vaise manifestando de xeito quedo,
pero sempre presente en cada un; se sabemos descubrilo. Entenderemos entón a
razón pola que temos que unir forzas e deixar atrás vellas pelexas que nos
debilitan e restan forza para ser verdadeiras testemuñas no medio do mundo. Un
mundo entristecido e falto de ilusión, dentro do que nós temos hoxe, de xeito
máis acuciante que nunca, a tarefa
de facelo xermolar. Como ten dito Xesús, “se o gran non cae na terra e podrece,
non pode dar froito”. Aí temos que estar nós, podrecendo para que o froito se
mostre como esforzo de tod@s e presenza comunitaria. Se un é o Espírito, por
que non pode ser unha tamén a comunidade?. Pero non unha comunidade uniforme,
aburrida e sen empuxe, senón unha comunidade plural, complementaria e
esforzándose por deixar pegada.A pegada ilusionante da Boa nova de Xesús.
û
Por iso, como nos di o Evanxeo,
non podemos estar nin con medo nin coas portas pechadas. Non pode ser o sinal
de identificación dos seguidores de Xesús o temor nin o afastamento dos demais.
Non somos para refugarnos en cuarteis de inverno, senón para estar presentes
nas praias abertas do mar de esperanza que é o Evanxeo, e que se vai estendendo
de xeito calmo e gozoso para que poidamos bañarnos nel con tranquilidade e
cheos de confianza. Un mar que nos trae non tambores de guerra, senón brisa de
paz e entendemento. Un mar que non ten medo a que se anoxe e se volva contra
nós. O agasallo do Espírito que nos deixa Xesús posibilita que naveguemos sen
medo por este mar, acollendo a compaña do Espírito que nos axuda a crecer e
sentírmonos comunidade humana que busca canto dignifica e alenta todo aquilo
que supoña aceptar a pluralidade dunhas comunidades que non se resignan a estar
caladas ou a ser meros repetidores do que se fixo sempre. Que saibamos acoller
e aceptar o agasallo que nos fai Xesús, para deixarnos estimular por El.
FRATERNIDADE ORANTE
Abertos
ao aire renovador do Espírito, dicimos, logo, xunt@s:.
QUE NOS DEIXEMOS RENOVAR POLA PRESENZA DO ESPÍRITO
ü Para que nos esforcemos por ser membros activos,
colaboradores e verdadeiras testemuñas da presenza da Igrexa no mundo de hoxe,
OREMOS.
QUE NOS DEIXEMOS RENOVAR POLA PRESENZA DO ESPÍRITO
ü Para que nas nosas parroquias non nos deixemos levar da
preguiza, a apatía e a falta de ilusión á hora de por en marcha proxectos novos
ou unirnos a outros que xa están funcionando, OREMOS.
QUE NOS DEIXEMOS RENOVAR POLA PRESENZA DO ESPÍRITO
ü Para que nos abramos ao aire estimulante do Espírito para
saber estar presentes en cada ámbito, en cada foro, en cada recuncho onde se
traballe por ser a voz dos explotados, dos esquecidos ou dos enganados polos
poderosos, OREMOS.
QUE NOS DEIXEMOS RENOVAR POLA PRESENZA DO ESPÍRITO
Señor, que a presenza do Espírito nos abra a unha fe
renovada e sempre gozosa, apartada da rutina e mais do medo. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
A mellor imaxe do
día de Pentecostes é a da “nova creación”. É posible unha nova creación, é
posible a novidade, é posible o home novo, é posible a aspiración secreta que o
home leva dentro, é posible unha raza nova de profetas que anuncien a obra de
Deus no mundo, é posible a renovación interior do home, é posible unha NOVA
HUMANIDADE que nace chea do Espírito Santo. Deixemos, logo, atrás o Babel que
divide e enfronta, para comezar a camiñar e construír esta Nova Creación que
nos trae Pentecostes, onde ninguén é imprescindible, pero tod@s somos
necesari@s. Amén.
CANTO GOZOSO
ð ENTRADA: Amigos nas penas
ð GLORIA
ð LECTURAS: Manda o teu Espírito
ð OFERTORIO: Misioneiro
ð COMUÑÓN: Non vou so
Comentarios