As novas Babilonias van
desterrando, porque non gustan nin interesan, ás persoas que non cumpren os
patróns impostos polos que mandan: guapos, famosos e triunfadores, que saben
vender fume pero non tender unha man a quen a necesita
Descarga o ficheiro
SINAL DE CORESMA: Continuamos
poñendo dúas folliñas máis, que rematarán o brazo horizontal da cruz.
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Eu sei de quen me fiei
- LECTURAS: Benaventurados
- OFERTORIO: Na nosa terra
- COMUÑÓN: Non vou so
ESCOITA ACTIVA
Babilonia era para uns o triunfo, a
riqueza o dominio. Porén, para moitos outros era escravitude, sometemento e
indiferenza. O pobo de Israel pertencía a este último grupo. Pouco a pouco
foran perdendo a frescura da fe, o alento por traballar comunitariamente, e a esixencia
de non deixarse levar polo fácil e cómodo. Nunha palabra: esquecéronse de Deus.
Neste esquecemento escribiu Israel a súa propia desfeita. Todo se viu abaixo, o
que foi a ocasión para que os babilonios os someteran e deportaran. De novo
volvían ter que marchar do su país para ser escravos dos triunfadores, dos que
daquela tiñan o poder.
Coma
naquel tempo, tamén nós, como sociedade e persoalmente, fomos esquecendo e
desterrando a Deus das nosas vidas. Non era moderno, non era racional, todo era
unha mentira, diciamos. Invisibilizar a Deus supuxo tamén invisibilizarnos uns
a outros e caer na máis absoluta indiferenza. Nada importa, todo dá igual e só
queda protexerse para que namentres lles toque a outros non me alcance a min.
A onde nos leva isto?. Cara onde
imos?. A pesares desta teimosía dos humanos, Deus segue a termar de nós, a
querernos. Para El seguimos a ser visibles; e chámanos a nós a non permitir que
ningún poder, abuso ou escravitude someta e manipule a cantos somos feitura das
súas mans e quentura do seu corazón.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Por deixar que o sufrimento das persoas sexa cada vez maior, sen mover un dedo para impedilo, SEÑOR, NON NOS DEIXES CAER NA INDIFERENZA.
- Por pechar os ollos ás inxustizas que vemos cada día, esperando que sexan outr@s os que dean o primeiro paso, CRISTO, NON NOS DEIXES CAER NA INDIFERENZA.
- Por andar demasiado ocupados en aparentar o que non somos, esquecéndonos de coidar o que é importante para as persoas, SEÑOR, NON NOS DEIXES CAER NA INDIFERENZA.
PALABRA ENRAIZADA
Babilonia era o desterro, a separación, o fracaso como pobo
disposto a non deixarse vencer pola influencia de canto facía que as persoas
non foran importantes, senón medios aos que aproveitar para sacarlles proveito.
E nada mellor que sometelas, reducilas polo medo e a violencia ao que
dispuxeran os que mandaban. Isto supúxolle a Israel volver coller o camiño do
exilio, do desmembramento coma pobo, da pobreza e do sometemento. Inda que
pasaron anos, hoxe, podemos dicir, que van aparecendo novas “Babilonias” que
tamén pretenden someternos, dominarnos, facer de nós monicreques manipulables
ao antollo das súas propias decisións. As babilonias de hoxe vannos quitando as
ilusións, a confianza, o sorriso e a foza da palabra dada para introducir
criterios de rendibilidade, e visións puramente en perspectiva económica -canto
poida sacar de aquí– das persoas. Temos un número de identificación que vai
solapando o noso nome e a nosa identidade. Péchannos en cifras ou en
estatísticas. Pero non importa porque os que gañan, os de sempre, sacarán
tallada disto. E os que quedan nas beiras –os descartes, como di o papa
Francisco– son peóns necesarios que teñen que inmolarse para que as cifras
cadren, os balances se publiquen e as palabras saian da boca dos poderosos de
maneira engaiolante e sen ningún tipo de mala conciencia. O que vale son os
resultados, mellor, os bos resultados. Inda que estes sexan a costa da
dignidade e o recoñecemento das persoas, de todas aquelas ás que só se recorre
cando veñan as eleccións e hai que xustificar un gran número de papeletas nas
urnas. Israel, cando se deu conta do seu error, tivo conciencia de que non
podía quedar quedo, había que moverse e actuar. Non bastaba coa nostalxia de
sentar na ribeira do río lembrando con morriña a súa terra. Na persoa de Ciro reflíctese o cambio de actitudes e
a toma de conciencia para poñer un punto e aparte no que foi, para apostar polo
que será, o que vai ser. Coma a eles, tamén a palabra de Deus invítanos, neste
tempo de coresma, a cada un/ha e nós a cambiar o rumbo, a ser protagonistas
comunitarios de tódalas cousas que entre tod@s é posible realizar. O
individualismo non leva a ningures, o traballo en común devolve as esperanzas e
a dignidade que outr@s intentaron sacarnos. Poñámonos logo en camiño.
A farturenta misericordia da que fala Paulo na carta aos
efesios, ha ser para nós pulo que nos faga mobilizarnos e superar a paralización
na que tantas veces camiñamos. En Cristo ábrensenos unha visión e unha acción
novas e profundas. Novidade e profundidade que supoñen un actuar limpo, sen
medias verdades, sen agochar o que nos fai humanos e cheos de erros, sen
pretender vendernos como se foramos inmaculados e sen tacha. Esta novidade que
nos ofrece Cristo o que fai é humanizarnos, sen crernos os novos deuses, ou os
novos salvadores. Solos non iremos nunca moi lonxe, coa verdade e en
comunidade, si que poderemos camiñar acadando avances e logros de humanización,
de felicidade e de salvación. Ser feitura de Deus é unha esixencia, un
compromiso que pide de nós non converter a fe en algo accesorio, en rutina, en
costume ou divertimento. A fe ha ser raíz desde onde abordar problemas e tratar
de atopar en unión solucións desde a escoita plural de tod@s, inda que non
sexan dos “nosos”. Porque o seguimento de Xesús, foi, é e será un camiño que
temos que percorrer sen cansar ata conseguir o maior dos bens: o ben común; que
nós chamamos plenitude, resurrección e vida. Por aí han camiñar as nosas vidas,
preocupándonos mais de acoller, acompañar e buscar puntos de unión que de
xulgar, condenar e ter sempre a palabra na boca antes de escoitar o que a outra
persoa está a dicir. Xesús foi mestre neste camiño. A coresma quere ser medio
para volver a El logo de ternos apartado. Aproveitémolo!
FRATERNIDADE ORANTE
Agradezamos xunt@s a Deus o agarimo e a tenrura coa que se
vai achegando a nós, e digamos:
GRAZAS, SEÑOR, POR NON XULGARNOS
- Para que a Igrexa sexa unha comunidade de acollida, de solidariedade e de misericordia, esforzándose por levar a tenrura de Deus a quen se atopa dasacougad@, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR NON XULGARNOS
- Para que nas nosas comunidades aprendamos a pensar o que dicimos antes de ferir aos que están máis preto de nós coas nosas palabras, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR NON XULGARNOS
- Para que saibamos estar sempre ao lado das persoas que non teñen traballo, están enfermas ou non acaban de atopar camiño nin acougo nas súas vidas, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR NON XULGARNOS
Señor, poñemos na túa man as nosas preocupacións e
desacougos, sabendo que ti nunca nos das as costas, senón que nos acolles e
acompañas sempre. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
“Se un membro sofre, todos sofren con
el” (1 Co 12,26) –A Igrexa 1. “O cristián é aquel que permite que Deus o
revista da súa bondade e misericordia, que o revista de Cristo, para chegar a
ser coma El, servo de Deus e dos homes”. 2. “A Coresma é un tempo propicio para
deixarnos servir por Cristo e así chegar a ser coma El. Isto sucede cando
recibimos a Eucaristía, onde nos convertemos no que recibimos:o corpo de
Cristo. Nel non hai lugar para a indiferenza”.
3. “A Igrexa é communio sanctorum –comuñón
dos santos- porque nela participan os santos, pero a súa vez porque é
comuñón de cousas santas: o amor de Deus que se nos revelou en
Cristo e todos os seus dons”.
(Ver en: http://www.vidanueva.es/2015/01/28/diez-ideas-del-papa-francisco-en-su-mensaje-para-la-cuaresma-2015)
Comentarios