MORRER PARA DAR
FROITO
Descarga o ficheiro
SINAL DE
CORESMA: Poñemos as derradeiras follas da nosa
cruz de Coresma.
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Cando me colle a noite no camiño
LECTURAS: Como che cantarei?
OFERTORIO:
O Señor é o meu
pastor
COMUÑÓN: Non vou so
ESCOITA ACTIVA
Tod@s temos a experiencia de volver a
comezar, de intentalo unha e outra vez, e sabemos o que iso nos custa e o
difícil que nos resulta. En moitas destas ocasións desanimámonos e necesitamos
de alguén que nos alente, anime ou acompañe. Pois ben, para os crentes a
coresma quere ser ese tempo que nos dea folgos para superar os desánimos, a
tentación de abandonar, de sentirnos derrotados.
Logo de catro semanas facendo ese
camiño, o Señor dinos hoxe que para que poidamos dar froito temos que ir
morrendo a todo canto nos vai encadeando, a todo canto fai que as cadeas da
escravitude nos vaian quitando liberdade, a todo canto nos domina e non podemos
controlar. Que esta celebración que agora imos comezar nos axude a pechar este
camiño coresmal cheos de folgos e forza.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Pola dureza do noso corazón, que fai que sexamos insensibles diante do sufrimento de tantos e tantas irmáns e irmás nosos, SEÑOR, PON A TÚA LEI NO NOSO CORAZÓN
- Porque non damos entendido que todo aquilo que non se dá ou non se comparte cos demais, pérdese, CRISTO, PON A TÚA LEI NO NOSO CORAZÓN.
- Por ter sabido vivir a fe como unha experiencia liberadora, SEÑOR, PON A TÚA LEI NO NOSO CORAZÓN
PALABRA ENRAIZADA
- O Señor volve saír ao noso encontro e a través de Xeremías, fálanos de esquecer o noso mal, as nosas inxustizas, as nosas incoherencias.... para facer con nós unha nova alianza, baseada no amor. Porén, nós non damos entendido, ou mellor non queremos entender, que esta nova alianza non está escrita sobre pedra, nin se reduce a un decálogo de normas ou leis, non será unha alianza de ritos, senón de realidades e estará escrita no noso corazón, tal e como nos di o salmo que vimos de proclamar. Porque somos escollid@s por Deus, porque nos quere, porque levamos gravada no noso corazón a súa lei, debemos dar testemuño na nosa vida cotiá daquilo que debe ser o máis importante: o amor de Deus.
- Estamos, daquela, chamad@s a entregarmos a nosa vida por amor, sen facer cousas extraordinarias, senón humanizando os lugares onde vivimos, rezamos, traballamos, disfrutamos para que sexan ámbitos de encontro e de presenza de Deus. Trátase de botar unha man a quen a necesite, de acompañar a quen está só, de escoitar a quen está triste, de levar un sorriso aos beizos dos que non teñen motivos para vivir.... Cando deamos entendido iso, cando non reduzamos a nosa vida de fe a templos e sancristías, entenderemos aquilo que hoxe nos lembra Xesús no evanxeo: “o que se ama a si mesmo, pérdese”. Porque en realidade cómpre que deamos froito, cómpre que a nosa vida non sexa estéril e baleira, senón que, como luz e sal, estamos chamad@s a deixar pegada, a darlle sabor e ilusión á vida.
- É, pois, tempo de sementar: As semementes teñen que dar froito. A nosa vida está chamada a que o froito sexan todas aquelas causas nas que o ser humano non sexa excluído, e non debemos ignoralas ou volver a cara para outro lado. Pasar a un segundo plano, para que outros poidan ver recoñecida a súa dignidade, fará que o noso testemuño, a nosa vida sexa a mellor concreción do Evanxeo, da Boa nova. Sen ser doado, este ten que ser sempre o enderezo do que fagamos. De que serviría chamarmos cristiáns, se renunciamos a que a nosa vida sexa un verdadeiro Evanxeo. Isto non é teoría, non pode selo. A vida de tantas persoas nestes dous mil anos de historia, ponnos de manifesto que é posible morrer a nós e que outros vivan , e que iso sexa motivo de gozo, de realización e crecemento persoal. Quen non é capaz de xermolar e dar cada día novos froitos, volverase estéril, convertendo a súa vida nun sensentido. Para que vivir, se non é para dar froitos que alegren e dignifiquen aos demais, e enchan de sentido a nosa vida?.
FRATERNIDADE ORANTE
Dispoñamos a nosa palabra e o
noso corazón, para expresar e sentir as nosas preocupacións e agradecementos ao
Deus que nos invita a ser servidores, e digamos:
QUE DEAMOS FROITOS DE AMOR
´ Para que vaiamos camiñando
cada día no testemuño dunha Igrexa que sabe que ten como misión morrer a si
mesma, para así poder nacer para o compromiso solidario e servizal cos máis
pobres e excluídos do noso mundo, Oremos.
QUE DEAMOS FROITOS DE AMOR
´ Como membros das nosas
comunidades, que nos reunimos por sentirnos comprometidos na fermosa tarefa de
ser para os demais, queremos pornos nas túas mans e nos deas folgos que alenten
o compromiso de facerte presente no noso saber estar cos enfermos, os maiores e
os que están solos, Oremos.
QUE DEAMOS FROITOS DE AMOR
´ Para que non caiamos na
tentación de desprezar aos que pensan ou actúan de forma diferente a nosa,
porque nin o orgullo nin o desprezo son actitudes que poidan aniñar no noso
corazón, Oremos.
QUE DEAMOS FROITOS DE AMOR
Grazas, Señor, por lembrarnos que
nin somos únicos nin tampouco os mellores. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Somos gran de trigo que morre e que dá froito:
·
cando amamos, entendemos e servimos á xente da nosa casa, para facerlle
a vida máis feliz e animosa;
·
cando nos preocupan os traballos e as penalidades dos demais e facemos
canto podemos por axudalos;
·
cando deixamos algo a nosa casa e o noso tempo para visitar e acompañar
a algunha xente veciña;
·
cando nos preocupamos polo que pasa no mundo e nos preguntamos que podemos
facer nós para remedialo;
·
cando damos algo dos nosos cartos para aliviar as necesidades e
miserias doutra xente;
·
cando imos a unha xunta parroquial e colaboramos en solucionar
problemas que teñamos;
·
cando aceptamos cargos ou responsabilidades na política, no sindicato
ou en calquera asociación solidaria;
·
cando imos a algunha manifestación, preocupados pola crise, pola paz,
pola violencia de xénero ou polo lume;
·
cando nos arrimamos aos pequenos, aos que non teñen poder, para facer
con eles unha terra de irmáns e de irmás;
·
cando nos apegamos á aldea cun soño grande de paz nas nosas vidas;
·
cando aceptamos morrer en paz e serenidade, confiad@s no Deus da vida
que nos conforta e que nos salva.
(M.
Regal “Xesús, un home da aldea” páx. 144)
Comentarios