Ir al contenido principal

13 Domingo TO B

-->
Nun mundo enchoupado de morte, a proposta do Deus de Xesús segue a falar de vida en abundancia
Descarga o ficheiro
-->

RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS

  • ENTRADA: Que ledos hoxe estamos
  • LECTURAS: Canta aleluia
  • OFERTORIO: Eu soñei
  • COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas

OLLOS ABERTOS

Miremos cara onde miremos, imos percibindo que a realidade está enchoupada de situacións nas que a persoa non só non é o centro do que se di e fai, senón que moito diso que se di e fai o que busca é convertela nun medio para conseguir outros fins. Daquela, non é de estrañar a denuncia profética do papa Francisco na súa carta encíclica sobre a ecoloxía, cando nos reitera a urxencia de volver ao rego de poñer o importante no centro, por riba do inmediato. Si, porque se non poñemos ao ser humano no corazón de canto facemos, acabaremos facendo da corrupción, o engano, o abuso, a violencia, e calquera outra acción que faga ás persoas escravas dos que teñen poder, sexa este do tipo que sexa, camiño sen retorno.

Por iso nesta mañá a nosa celebración ten que movernos non á rutina nin ao costume, senón a saír dela co corazón transformado e coas gañas de non deixar que fagan das persoas monicreques cos que se ensaia como aproveitarse deles dando a impresión de que se lles serve.

O Deus de vivos e de vida aprémanos a non pasar por alto esta urxencia nun momento no que tanto se xoga cos seres humanos, e tanto se despreza a súa dignidade.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

  • Por non facer da vida, propia e dos demais, unha experiencia de gratitude e solidariedade, SEÑOR, QUE NON CAIAMOS NA TENTACIÓN DA RUTINA.
  • Por non querer poñer a dignidade das persoas, especialmente coas que tratamos, vemos e falamos cada día, no centro do noso actuar, CRISTO, QUE NON CAIAMOS NA TENTACIÓN DA RUTINA.
  • Por esquecer que nin somos únicos nin perfectos, senón necesitados uns da colaboración dos outros, SEÑOR, QUE NON CAIAMOS NA TENTACIÓN DA RUTINA.

PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN

·      A sabedoría de Deus volve aparecer nas lecturas de hoxe como unha experiencia de vida e confianza, fronte a calquera visión que supoña medo, imposición ou morte. Cando falamos de Deus, a visión que nos vén á mente é a dun señor que manda e decide moito sobre os demais; un señor que, estando por riba do ben e do mal, decide, impón e controla a través do medo, aos demais, que aparecen neste noso imaxinario como inferiores, cando non submisos a súa vontade. Pois nada más lonxe esta idea do que é o Deus cristián. Non é o Deus sádico que goza facéndonos sufrir e poñéndonos, unha e outra vez, probas cada vez máis duras no noso camiño. Ao contrario, diante desta visión sádica, o Deus a quen rezamos e no que confiamos é un Deus que fai as cousas por e desde o amor. E quen actúa así non pode apostar polo sufrimento, senón pola compañía, pola liberdade, pola presenza de quen se aleda nas ledicias, e vive a dor e tristura nas dificultades. El é o Deus que está, e está con e desde nós. Non por riba de nós. Por iso a primeira lectura tenta ir clarificando que é a vida, non a morte o que guía o seu facer. Ser imaxe súa é ofrecernos a posibilidade de actuar desde o amor que se dá e entrega buscando o ben para aqueles que teñen saído das súas mans. El é un Deus que nos quere de pé e non de xeonllos! Non para morrer, senón para vivir na sinxeleza da xenerosidade, e non na vinganza do egoísmo.

·      Un Deus así, como nolo describe a primeira lectura, vai movendo o corazón da cada un de nós á loanza por non sentirnos solos, por querernos, por apostar pola nosa dignidade e liberdade; por facernos cerne e non póla que esgaza. A mágoa é que nós, que nos dicimos seguidores seus, moitas veces temos convertido a experiencia de Deus, a través da nosa acción cara aos demais, nunha experiencia de dor e esmagamento, ignorando e facendo todo o posible para non deixar que nolo recorden, que no nome de Deus nin a guerra, nin o abuso, nin a utilización das persoas ten cabida nin pode servir de loanza. Loámolo sabéndonos acompañados por El e chamados a querernos, respectarnos e axudarnos uns a outros. E para iso é fundamental a xenerosidade, como ben lle lembraba Paulo aos corintios. Sen ela a vida fainos robots, máquinas sen corazón e dirixidas por quen non busca nin o ben nin o amor, senón o aproveitamento. Estamos nun novo tempo, vivimos unha nova xeira. Que os cristiáns non nos quedemos ao marxe dela, ao contrario, que saibamos, desde a xenerosidade que Xesús nos mostra e ensina, poñer tamén o noso esforzo a prol de canto faga da terra casa común e lugar no que todos nos poidamos sentir a gusto.

·      O que nos vai poñer no camiño de ser persoas agradecidas e nobres. Coma Xairo, o xefe da sinagoga do que nos fala o evanxeo de hoxe. El, que tiña poder e capacidade para exercelo, ao atoparse con Xesús non ofrece nin posesións nin medo, senón que desde a confianza diríxelle o laio tristeiro de quen está a piques de perder á súa filla, e pon en Xesús a súa confianza. De nada valen xa neste momento nin o poder, nin o prestixio nin nada que non sexa a confianza. E, a diferenza do que fariamos nós, Xesús non o humilla nin xoga ou abusa del, senón que lle devolve esa confianza en forma de acollida e atención. Non lle volve a cara nin fai oídos xordos, senón que vai con el. Responde acollendo e escoitando, sen producir medo nin mostrar o bo que é. Ao contrario, coa humildade de quen sabe estar ao lado e tender a man cando se lle necesita, acompáñao no camiño de volta. Cantas veces temos nós rexeitado esta compaña! Aprendamos que o Deus de vivos, que sabe chorar e sufrir ante a morte, ofrécenos gratitude e dispoñibilidade para que non fagamos o camiño solos. Acollámolo e prestémoslle atención nun momento eclesial tan esperanzador e gozoso, desde unha sociedade que necesita desta esperanza e deste gozo.

FRATERNIDADE ORANTE

Co Deus que nos ofrece esperanza e sentido para canto somos e facemos, compartimos a nosa oración comunitaria dicindo xunt@s:
QUE A XENEROSIDADE GUÍE AS NOSAS ACCIÓNS
*      Pola Igrexa, para que non renuncie a esta primavera evanxélica que a leva a poñer corazón, mans e reflexión no servizo ao mundo de hoxe, OREMOS.
QUE A XENEROSIDADE GUÍE AS NOSAS ACCIÓNS
*      Polas nosas comunidades parroquiais, para que saibamos ser testemuñas agradecidas de xenerosidade e colaboradoras na creación de vida en forma de traballo comunitario, axuda a quen o necesite e compromiso para non deixar que ninguén abuse dos máis débiles, OREMOS.
QUE A XENEROSIDADE GUÍE AS NOSAS ACCIÓNS
*      Por nós para que a nosa confianza estea posta no Deus dos vivos e da vida, e non da morte nin do sadismo, OREMOS.
QUE A XENEROSIDADE GUÍE AS NOSAS ACCIÓNS
Grazas, Señor, por esta confianza que vas poñendo en nós cada día e en cada momento. P.X.N.S. Amén.

OÍDOS ATENTOS

Non viñeches a xulgar os nosos erros

senón a buscar a quen anda perdido,

a defender a quen está acusado,

a liberar a quen está en catividade,

a curar a quen está ferido,

a acoller a quen está desamparado,

a lavar a quen está manchado,

a sandar a quen está enfermo,

a erguer a quen está caído,

a salvar a quen se sente culpable,

a devolverlle a dignidade a quen a perdeu.

Ti que cres en nós.

Ti que esperas de nós.

Ti que nos amas que nós mesmos.

Ti que es máis grande que todos os nosos pecados,
recréanos e danos un futuro novo e mellor.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel