Superar a tentación de ser gregarios e vulgares: “porque o fan todos”. Un desafío para a Igrexa que conformamos os cristiáns hoxe
Descarga o ficheiro
Descarga o ficheiro
RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS
o ENTRADA: Con ledicia vimos
o LECTURAS: Grazas, Señor, na mañá
o OFERTORIO: Benaventurados
o COMUÑÓN: Eu soñei
OLLOS ABERTOS
O mundo móvese. Non é unha realidade
estática, senón que cambia cada vez máis rápido. As cousas, inda que pase pouco
tempo, van quedando vellas. Seguro que o percibimos cando falamos de roupa,
cancións, mobles...Isto fainos estar moi atentos a canto ocorre ao noso redor
para non quedar atrás, para ser capaces de percibir estes cambios e poder
comprendelos e ver de que xeito son ou non bos para nós. Conclusión: a vida convértese
nun permanente estar atentos para que as cousas non nos atopen co pé cambiado.
Todo isto supón ter claro que, nunca
tanto coma hoxe, é necesario buscar tempo para a reflexión. Unha reflexión que
evite deixarnos levar nin do primeiro que vemos nin do que fan todos, para,
tendo pensado ben as cousas, evitar caer na vulgaridade de repetir o que vemos
que fan moitos... que non porque sexan moitos, ha ser o mellor ou o máis
conveniente. A este tempo é ao que nos invita hoxe Xesús. Só quen pensa ben as
cousas é capaz de superar comentarios, críticas ou descualificación, veñan de
onde veñan.
Poñámonos
logo na xeira que nos propón o Evanxeo de hoxe de non ter medo ao que dirán,
para poder estar nun mundo que vai moi de présa con actitudes que saben pensar,
valorar e distinguir o importante do secundario.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û Porque cando facemos as cousas con
présa equivocámonos máis que acertamos, SEÑOR,
QUE PENSEMOS ANTES DE ACTUAR.
û Porque somos débiles e deixámonos
influír polo que fan moitos, sen que iso sexa facer o mellor, CRISTO, QUE PENSEMOS ANTES DE ACTUAR.
û Porque a presión por facer o que fai
a maioría lévanos a ter actitudes que non valoran nin defenden o traballo dos
que teñen máis e mellor experiencia ca nós, SEÑOR, QUE PENSEMOS ANTES DE ACTUAR.
PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN
· A obstinación é unha actitude que nos
converte en persoas con moi pouca capacidade para escoitar e aprender o que
outros, pola súa experiencia ou formación, poden ensinarnos. E nós estamos a
vivir neste momento un período de obstinación, no que todos cremos ter as
solucións e respostas, polo que se converte nun verdadeiro problema parar e
atender ao que outros nos poidan dicir; a ver e aprender de outros xeitos e
maneiras de facer e entender as cousas distintas ás nosas. E a obstinación
nunca vén soa, senón que chega acompañada de individualismo, soberbia, orgullo
e falta de empatía para cos demais. Deste xeito acabamos converténdonos nuns
”sabeo todo” incapaces de escoitar e atender o que os demais nos poidan dicir e
ensinar. É propia esta actitude de nenos pequenos, pero parece que, cada vez
máis, se estende tamén cara os maiores, o que fai que sexamos, e de xeito cada
vez máis rápido, duros de corazón e incapaces de sentar, escoitar e dialogar
para chegar a acordos. E isto ocórrenos en todos os ámbitos da vida. Na lectura
de Ezequiel, Deus aparece enviando ao profeta onda ao pobo para facerlle ver
que o seu comportamento obstinado faino insatisfeito e infeliz. Non
necesitariamos tamén nós hoxe prestar un pouquiño máis de atención a outras
voces, e non solo ás que pensan e ven a vida como eu a vexo? Non necesitariamos
romper eses comportamentos obstinados que tantas dificultade e desencontros nos
teñen traído? Deus segue a falar hoxe a través da voz e dos comportamentos de
moita xente, os profetas do noso mundo. Seremos capaces de descubrilos e
prestarlles atención? Ou seguimos na nosa obstinación?
· Superar esta actitude obstinada supón
que poñamos os ollos, non en nós mesmos –caeriamos no círculo vicioso do
“primeiro eu, logo eu e despois... eu”-, senón naquel que nos ofrece un camiño
e nos invita a percorrelo na súa compaña. Se somos capaces de descubrir e
entender que temos que deixar de mirarnos a nós mesmos –Narciso acabou afogándose
por non distinguir a realidade da imaxe que vira proxectada sobre a auga do
río– para comezar a ter outras miras que saian de nós para atoparse coa
posibilidade de ser felices e mellores compartindo, colaborando, dando do noso,
seremos capaces de entender que máis alá
de nós mesmos hai vida, hai persoas, hai proxectos, hai... capacidade de crecer
e madurar, de ser verdadeiramente humanos e de estarmos a gusto co que facemos
e como o facemos. Vencer a obstinación humanízanos, pero tamén nos descubre que
a realización persoal non está no eu, senón no nós. Recoñecéndonos débiles,
aprendemos que non somos únicos, e que nos necesitamos uns aos outros para ir
superando esa debilidade.
· Superado o complexo de soberbia e
superioridade, e situados na tarefa común, desde o traballo por facer do mundo
a casa de todos, a “casa común”, descubrimos que desde a desconfianza coa que ás
veces actuamos, é moi difícil entender e vivir ao estilo que nos pide Xesús.
Para El o camiño é a humildade e a sinxeleza á hora de facer e dicir as cousas.
O evanxeo vén marcado non polas imposicións, senón polas actitudes que poñendo
á persoa no centro, buscan responder á invitación de Xesús de recoñecernos
iguais, e de vencer a tentación de crernos superiores e mellores ós outros. El
viviuno na súa propia carne: “non é fillo de... o seu pai non é carpinteiro
...de onde lle veñen a este estas cousas?. No fondo o que buscaban os seus veciños
era prolongar o clasismo e manter a imposibilidade da superación de clases
.Outros moitos tamén o pensan hoxe, e non queren mesturarse cos que consideran
que son menos ou, para eles, non teñen nivel. Por iso os cristiáns temos que
ser creativos e xeradores de ilusión nunha realidade social lastrada polo
desencanto e o pesimismo. Aí, para superalo temos que estar, e a isto nos
invita Xesús hoxe desde o evanxeo. Non desprezar, senón prezar. Este é o verbo
que temos, constantemente, que conxugar.
FRATERNIDADE ORANTE
Neste momento de silencio, poñemos na
man de Deus todas as nosas inquedanzas. Facémolo dicindo:
QUE NON FAGAMOS DO DESPREZO ACTITUDE
DA NOSA VIDA
* Para que
entre todos os que nos chamamos seguidores de Xesús, formemos unha Igrexa que
sexa verdadeiramente fraterna e solidaria, no medio dun mundo lastrado pola dor
e a incomprensión dos máis débiles, OREMOS.
QUE NON FAGAMOS DO DESPREZO ACTITUDE
DA NOSA VIDA
* Para que nos esforcemos por facer das
nosas parroquias berces de escoita, acollida e colaboración, OREMOS.
QUE NON FAGAMOS DO DESPREZO ACTITUDE
DA NOSA VIDA
* Para que as
nosas actitudes non se enroquen no pesimismo e o desánimo de que nada pode
cambiar, e nos deixemos guiar pola invitación de Xesús a ser humildes,
xenerosos e sempre solidarios, OREMOS.
QUE NON FAGAMOS DO DESPREZO ACTITUDE
DA NOSA VIDA
Na túa man poñemos, Señor, canto temos
rezado xuntos na nosa oración comunitaria. P.X.N.S. Amén.
OÍDOS ATENTOS
"Coa súa oración, Xesús quere levarnos
á fe, á confianza total en Deus e á súa vontade, e quere demostrar que ese Deus
que amou ao home enviou ao mundo o seu único Fillo; El é o Deus da vida, o Deus
que trae esperanza e é capaz de transformar unha situación humanamente
imposible. Tamén a oración confiada dun crente é, así, un testemuño vivo da
presenza de Deus no mundo ".
"En Xesús, verdadeiro Deus e
verdadeiro home, a atención ao outro, especialmente se sofre ou pasa necesidade
(...) lévao a ir ao Pai. (...) Pero tamén, por outra banda, á comuñón co Pai,
ao diálogo constante con El.
Do mesmo xeito, a
profunda conexión entre o amor a Deus e ao próximo, tamén debe estar presentes
na nosa oración, que "abre a porta a Deus que nos ensina constantemente a
saír de nós mesmos para poder chegar aos outros, especialmente en tempos de
proba, para así levarlles conforto, esperanza e luz a quen poida necesitalas”.
(Bieito XVI)
Comentarios