a sabedoría de quen fai da súa vida unha
oferta de gratuidade convértese en pedagoxía de acollida e servizo
Descarga o ficheiro
RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS
o
ENTRADA: Andarei
na presenza do Señor
o
LECTURAS: Canta
o sol
o
OFERTORIO: Benaventurados
o
COMUÑÓN: Acharte
presente
OLLOS ABERTOS
A
sabedoría e a experiencia da vida sempre van xuntas nos textos da palabra de
Deus. Conforman unha unión que pon de manifesto que canto somos capaces de ir
aprendendo ao longo da vida vai facendo de nós persoas cheas de experiencia,
sentido e perspectiva.Todo o contrario de quen quere as cousas agora e xa, para
o momento. E do mesmo xeito que non se pode facer unha comida sen contar con
tempo, tampouco se pode pretender saber, coñecer, mesmo impoñer o xeito de ver
e entender as cousas, a vida, simplemente por sermos novos, máis estudados ou
dominadores das novas tecnoloxías. A sabedoría, a real, a verdadeiramente
humana, é outra cousa. Non se estuda, apréndese a medida que se vai vivindo. A
isto é ao que nos invita hoxe que dediquemos un tempo de reflexión a palabra de
Deus, para logo ver de aplicala á vida. Seremos capaces de comezar o camiño da
sabedoría tomando en serio esta invitación?
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û Por
ter desprezado o traballo e esforzo dos nosos maiores, SEÑOR, APRÉNDENOS A SER SABIOS EN HUMANIDADE.
û Porque
non acabamos de deixar atrás actitudes de superioridade que pensan que o saben
todo e nunca escoitan aos demais, CRISTO,
APRÉNDENOS A SER SABIOS EN HUMANIDADE.
û Polas
veces nas que renunciamos a escoitar e aprender da experiencia de quen fai as
cousas con tempo e non con présa, SEÑOR,
APRÉNDENOS A SER SABIOS EN HUMANIDADE.
PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN
·
Como diciamos no comezo da celebración, a sabedoría é unha
realidade, unha experiencia moito máis profunda que a de ter coñecementos. Por
moito que un saiba como se fai unha raíz cadrada, cal é o monte máis alto do
mundo ou como se manexa o móbil de última xeración que ten saído ao mercado,
iso non supón que sexa sabio ao xeito no que nos invitan os textos da Biblia. A
sabedoría non é froito da aprendizaxe intelectual, senón da aprendizaxe humana.
Sabia é a persoa que sabe empatizar con quen se ve necesitado; quen ten tempo
de calidade para escoitar a quen o necesita; quen camiña na praxe da
cordialidade, que sabe poñer sempre o corazón ao dispor de quen o necesite. Vén
sendo algo parecido ao que Bieito XVI chamaba na súa encíclica Caritas
in veritate “vivir e desenvolver a existencia desde a lóxica do don”, e
non na da imposición nin da exhibición da adquisición de coñecementos teóricos
e intelectuais. A sabedoría da que Deus nos fala e á que nos invita está na
vida, no trato duns cos outros. É desde esta sabedoría desde a que se pode
construír a casa na que Deus se fai presente á mesa do pan compartido.
·
Na sabedoría da que vimos falando, Deus invítanos a mirar con
tino como van sendo os pasos que imos dando día a día. Se son pasos que deixan
pegada de fraternidade, ou máis ben son pasos que non deixan rastro porque,
inda que aparentemente se mostren como seguros, enriquecidos e superiores, son
incapaces de deixar a pegada que vai e fala ao corazón de cada un dos que os
queren seguir. Por iso, con Paulo, tamén nós podemos dicir que non andemos de
xeito atolado –facendo cousas sen pensar e sen dedicarlle o tempo necesario
para que saian ben-. O siso –a sensatez en español- é o que nos vai dando
perspectiva das cousas e profundidade á hora de facelas ben. O tempo
aproveitado convértese en tempo de calidade, tempo de sabedoría, tempo que paga
a pena compartir e desenvolver. Non sexamos, como ben dicía Paulo,
irreflexivos, para logo non ter que arrepentirmos do dano feito e da dor e
tristura que puxemos no corazón de quen recibiu o o froito da nosa irreflexión.
Deixemos logo que nos encha a forza do Espírito, que nos abre sempre horizontes
de esperanza e de futuro por construír, deixando atrás a nostalxia de quen non
sabe mirar cara adiante para escribir a sabia historia de quen fai que os
rostros das persoas sexan sempre recoñecibles e con nome, desterrando o anonimato
invisible do noso xeito de facer as cousas.
·
E será sempre o pan morno da oración compartida e da acción de
grazas –Eucaristía– celebrada o que vai alimentando non os estómagos que nunca
se dan cheos, senón os corazóns que queren, as mans que acollen e os pés que
son capaces de facer compañía a quen sente que o que lle rodea nin o recoñece
como dignidade nin é capaz de mirarlle aos ollos sen sentir a mala conciencia
de telo reducido a un frío número nas noticias dos telexornais. O pan que
ofrece e do que nos fala Xesús é un pan sempre quente que só El nos pode dar, e
que cada domingo nós acollemos e levamos con nós para que, ao atoparnos cos que
non estiveron, poidamos compartilo coa nosa solidariedade e a nosa disposición
a poñer presenza alentadora onde non hai máis que laio e ausencia. Se queremos vivir
para sempre, xa sabemos que o camiño pasa por facer do pan que aquí compartimos
e recibimos un pan de encontro e fraternidade. Como quixo e fixo Xesús.
FRATERNIDADE ORANTE
Desde a sabedoría da experiencia á que
sempre nos invita a Palabra de Deus, compartimos a oración dicindo xunt@s:
QUE
RECOÑEZAMOS O TEU ROSTRO NA EXPERIENCIA DOS IRMÁNS
¨
Pola Igrexa, para que sexa sempre comunidade que, bebendo da
experiencia dos seus membros, abra camiños novos de renovación evanxélica,
OREMOS.
QUE
RECOÑEZAMOS O TEU ROSTRO NA EXPERIENCIA DOS IRMÁNS
¨
Para que as nosas parroquias non perdan nunca a súa identidade e
camiñen por vieiros de servizo, colaboración e axuda entre os que as
conformamos, OREMOS.
QUE RECOÑEZAMOS
O TEU ROSTRO NA EXPERIENCIA DOS IRMÁNS
¨
Para que nós aprendamos a vivir no medio do mundo non con
complexo de vergoña e medo por ser cristiáns, senón desde a esperanza e a
colaboración nos proxectos que defendan á persoa e fagan do mundo a casa común,
OREMOS.
QUE
RECOÑEZAMOS O TEU ROSTRO NA EXPERIENCIA DOS IRMÁNS
Grazas, Señor, por invitarnos a poñer por
riba do altar a nosa vida desde a oración compartida. PXNS. Amén.
OÍDOS ATENTOS
Celebramos
a vida na Eucaristía, que é a obrigación principal da comunidade eclesial. Ao
partir o pan, recordamos o amor e a fidelidade de Xesús –amor e fidelidade que
o levaron á morte- e a confirmación da súa misión co pobre a través da
resurrección. A fracción do pan é, ao mesmo tempo, o punto de partida e meta da
comunidade cristiá. Nela exprésase a comuñón profunda coa dor humana, provocada
en moitas ocasións pola falta de pan, e recoñécese na alegría ao Resucitado que
dá a vida e suscita a esperanza do pobo convocado polos seus xestos e pola súa
palabra.
(Joao Batista Libânio,
Gustavo Gutiérrez.San Pablo,Madrid. P 91)
Comentarios