Ir al contenido principal

22 Domingo TO B 2015

-->
Nunha sociedade con persoas de mente tan dispersa, que difícil entender cando nos din: Escoita!
Descarga o ficheiro
-->

RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS

o   ENTRADA: Vinde axiña
o   LECTURAS: Escoita ti
o   OFERTORIO: Velaquí
o   COMUÑÓN: Eu soñei

OLLOS ABERTOS

Escoitar estase a converter nunha actitude cada vez máis escasa e difícil. Escasa porque atarefados como andamos ao longo do día, sempre dun lado para o outro, pensando no noso e despreocupándonos dos demais, faise moi raro, mesmo complicado, que paremos a prestar atención a alguén que nos di e fala; principalmente se son cuestións referidas ao sentido da vida, á coherencia persoal entre o dicir e facer ou á necesidade de superar o individualismo para comezar a pensar en comunitario, de xeito que os demais, o que entre tod@s podemos facer ou as cousas da casa común, se convertan en esixencias nas que  poidamos estar implicados moit@s. Asemade faise difícil porque se un non está acostumado a escoitar, tampouco o vai estar para que o escoiten, co que se produce unha situación de individualismo silencioso desde o que cada un vai ao seu, sen importarlle o que lles pasa aos que están ao noso lado.
            Porén, a Palabra que hoxe imos proclamar, chámanos no sentido contrario. Tanto nos custa prestarlle un pouco de atención?

CORAZÓN MISERICORDIOSO

  • Por non saber escoitar a quen precisa de nós, SEÑOR, QUE SUPEREMOS O INDIVIDUALISMO.
    Porque somos desinteresados diante do sufrimento e a dor dos demais, CRISTO, QUE SUPEREMOS O INDIVIDUALISMO.
  • Por non facer o esforzo de poñernos ao comezo de cada día nas túas mans, deixándonos acompañar por Ti, SEÑOR, QUE SUPEREMOS O INDIVIDUALISMO.

PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN

·      No “escoita Israel” que liamos na primeira lectura  mostrásennos os dous planos nos que nos situamos ao achegarnos á Palabra de Deus. Por unha banda está o plano de Deus. El diríxese a nós invitándonos, como facía con Israel, a prestar oído a canto vai deixando, ofrecéndonos un camiño para percorrer sempre acompañados, dándonos razóns e sentido para que a vida non se converta nunha suma de éxitos materiais, si, pero que nos van deixando baleiros por dentro e cheos de decepción e fracasos, porque imos descubrindo que, a pesar de ter moitas cousas e de manexar e dominar a técnica e a ciencia, non acabamos de sentirnos a gusto nin con nós mesmos nin co que facemos. Non temos máis que prestar atención a como, cada día máis, as persoas vólvense desconfiadas, insensibles ante a dor e o sufrimento dos outros, buscando sempre ter máis, sen que nada nunca lles chegue. Neste vivir nunha permanente insatisfacción móvense hoxe moitas persoas para as que Deus é prescindible, e a fe unha esixencia pola que non están dispostas a pasar. A pesares diso, o plano de Deus segue a ser sempre oferta de acompañamento, de sentido, de presenza, de amor. Por outra banda, o plano dos seres humanos camiña na insatisfacción de quen necesita constantemente estar facendo cousas, cada vez máis e máis rápido para non aburrirse. A hiperactividade na que se moven, e non só os nenos, ponnos de manifesto que xa non somos capaces de valorar as cousas pequenas: o recendo dunha conversa pausada, a tempo dedicado en silencio á reflexión e a contemplar e escoitar a harmonía de sons e imaxes que Deus nos ofrece por medio desta casa común que chamamos mundo. A pesares de que non acabamos de camiñar para que a distancia entre os dous planos se acurte, tamén, Señor, dirixímonos a Ti para que sigas acompañándonos, porque, antes ou despois, acabaremos descubrindo a necesidade e o conforto de poder hospedarnos na túa tenda.
·      A escoita á que nos invita Deus vese redobrada coas palabras do apóstolo Santiago. O seu acollede docemente a súa palabra, é non só unha invitación, senón todo un plan de vida que nos chama a ir desenvolvendo coa a atención que sempre nos merece a conversa que Deus vai ofrecéndonos manter con nós a través de tódalas pegadas que vai deixando ao noso redor. Pegadas que nos chegan en forma de tempo compartido, traballo comunitario, solidariedade vivida ou tolerancia e diálogo conseguido. A acollida á que nos chama Deus esixe estar espertos e atentos a canto pasa sempre ao noso redor; deste xeito o escoitar adquire plenitude ao verse complementado co realizar, co facer realidade toda a riqueza que a proposta de Deus ofrece cando nos chama a poñerlle rostro: mirar polos orfos, viúvas, maiores, maltratad@s... Estaremos tan cegos como para non velo?
·      E todo isto vainos levando ata Xesús. Se non valoramos o silencio, se non descubrimos a necesidade de ser contemplativos desde o que pasa no mundo, endexamais entenderemos que é desde aí onde comezamos a entender que as cousas necesitan o seu tempo, e que as présas sempre son malas compañeiras para quen viaxa. O noso si a Deus non está no respecto das tradicións –o tempo acaba fosilizándoas-, no externo, senón na nosa capacidade de reflexionar e descubrir que non podemos esperar, como facemos desde o pensamento materialista, a Deus sentados, sen facer nada. Deus xa está, o que nos pasa é que non somos capaces, polo moito barullo que facemos, de descubrilo á nosa beira. Xesús di que o importante, o fundamental, é o que sae de dentro de nós, aquilo que é froito da reflexión, da revisión e das decisións pensadas sen presa. Honrémolo logo co corazón e non só cos beizos.

FRATERNIDADE ORANTE

Moitas veces ignoramos toda a riqueza que levamos dentro porque as présas coas que andamos impídenos descubrirnos, querernos e valorar canto lle podemos aportar aos demais. Neste momento de oración comunitaria ao que Ti nos chamas, dicimos xunt@s:
QUE O NOSO ACTUAR SE HARMONICE CO NOSO PENSAR
*      Para que na Igrexa aprendamos a disfrutar de toda a riqueza que nos ofrece a Palabra de Deus, e descubramos que a súa importancia non está só en coñecela, senón tamén en vivila, OREMOS.
QUE O NOSO ACTUAR SE HARMONICE CO NOSO PENSAR
*      Para que nas nosas comunidades nunca nos deixemos arrastrar polas queixas e lamentos dos profetas de calamidades que, ademais de non mover unha man para axudar, só ven problemas e dificultades cando os demais están dispostos a achegarse a quen os necesita, OREMOS.
QUE O NOSO ACTUAR SE HARMONICE CO NOSO PENSAR
*      Por nós, para que aprendendo a escoitar e contemplar a voz e a presenza de Deus na nosa vida, saibamos ser agradecidos polo don da fe; don de cordialidade, acollida e fraternidade, OREMOS.
QUE O NOSO ACTUAR SE HARMONICE CO NOSO PENSAR
Señor, que teñamos sempre os oídos limpos e os ollos abertos para escoitarte e descubrirte no medio do noso mundo. P.X.N.S. Amén.

OÍDOS ATENTOS

Escoitar a Deus é como escoitar a calquera persoa –antes de escoitala, debemos prepararnos para atoparnos con ela-. Se un de nós desexa escoitar a voz de Deus no medio da barafunda do mundo, necesita buscar a tranquilidade interior e exterior. Necesitamos buscar o tempo e o lugar, precisamos estar convencidos de que queremos facelo, para non deixarnos levar das dúbidas e inseguridades que tantas veces lastran as relacións entre nós. A oración é unha destas maneiras de comezar a conversar con El. O noso xeito de dicirlle, ola!, estamos aquí, contigo, ao teu lado; grazas por acompañarnos. Nela contámoslle canto nos pasa, a nosa vida. Poñémola na súa man, e deixámonos agarimar pola súa tenrura. Afastémonos, se queremos escoitalo, do barullo que tantas veces nos rodea, altera e impide que nos escoitemos uns aos outros. Que saibamos integrar os barullos do mundo na relación de escoita e acollida á que Deus sempre nos chama e invita.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Corpus 2025

  MENTRES HAXA PERSOAS, HAI ESPERANZA CANTO GOZOSO o     ENTRADA:  Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) o     LECTURAS:  Ti es o pan do ceo (Nº 33) o     OFERTORIO:  Quédate, Señor, connosco (Nº 63) o     COMUÑÓN:  O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Festa da mesa preparada para compartir. Festa da mesa que acolle, reúne, escoita e acompaña. Festa da comuñón e non da soidade. Festa que nos urxe a camiñar; pero non de calquera xeito, senón polo camiño da, esperanza que, neste ano xubilar, cobra un sentido especial para as persoas cristiás, converténdose en camiño para peregrinar na súa procura, e tamén para sandar o sufrimento de tantas persoas que loitan por atopar unha saída á súa dor. O camiño da esperanza é sempre un camiño de busca. Unha busca que nos convida a ser persoas portadoras e sementadoras da bondade e da tenrura de Deus, ese Deus que h...

1 Advento 2024

Carpinteiras do berce da esperanza   CANTOS ·        ENTRADA: Volve, Señor. (Nº 90) ·        LECTURAS: Amostrame, Señor, os camiños da vida (Nº 20) ·        OFERTORIO: Velaquí Señor o viño (Nº 37) ·        COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)   SINAL O sinal que utilizaremos neste tempo de Advento vai ser un berce. Berce que iremos conformando ao longo dos catro domingos, para que cando chegue o día de Nadal poidamos poñer sobre el ao Neno recén nacido.   ABRINDO O CORAZÓN             Comezamos hoxe as catro semanas de Advento previas ao tempo de Nadal. Ao longo delas invitarásenos a volver os ollos e o corazón ao Señor, de xeito que cando El chegue nos atope cos brazos abertos e toda a mellor das disposicións para que quede con e entre nós.          ...

3 Advento 2024

  CARPINTEIRAS E CARPINTEIROS DO BERCE DA XUSTIZA SINAL DE ADVENTO:  Colocamos no taboleiro a terceira parte do noso berce. CANTO GOZOSO   §      Entrada: Volve, Señor (Nº 90)  §      Lecturas: Que ledicia miña (Nº 4) §      Ofertorio: Na nosa terra (Nº 36) §      Comuñón: Ven axiña visitarnos (Nº 86)   OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN   Estamos xa no terceiro domingo do Advento. Nas semanas anteriores a Palabra de Deus invitábanos a espertar e a ir preparando o berce do noso corazón. Neste domingo, entre as palabras de ánimo do profeta Sofonías e a invitación á ledicia de Paulo, fáisenos unha nova indicación que vén responder, coma nos tempos do Bautista, á nosa pregunta de “que temos que facer?”. A indicación desta terceira semana é ben directa e clara: convértete e practica a xustiza!. Porque non nos enganemos: todas as persoas estamos necesitadas de conversión, de cambiar actitud...