Construamos unha Igrexa universal enchoupada de misericordia
RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS
- ENTRADA: Eu soñei
- LECTURAS: Grazas, Señor, graciñas
- OFERTORIO: Misioneiro serás
- COMUÑÓN: Ide e pregoade
OLLOS ABERTOS
Hoxe
é o día no que en toda a Igrexa celebramos a Xornada pola
evanxelización dos pobos. Evanxelizar é facer da Boa Nova, do Evanxeo,
proposta de vida para nós e para aqueles que, a través do noso
testemuño, se ven sorprendidos pola nosa coherencia no actuar, a nosa
honestidade no traballar e a nosa caridade no acoller.
Evanxelizar
é tamén un verbo que expresa movemento, acción, dinamismo. Tres
realidades que integramos na nosa vida cada día, desde que nos erguemos
ata que nos deitamos, para poñelas na man de Deus e ofrecérllelas
convertidas en obras que van poñendo nos ollos, beizos e corazón das
persoas paz, igualdade e misericordia. Por iso esta Xornada non debe ser
só para facer unha colecta e enviárllela aos máis pobres. Iso terá
sentido e razón de ser se somos capaces de converter o anterior en
maneira de estar cos outros e de facer as cousas. De nada nos valería
poñer moitos cartos nos sobres se seguimos sendo inxustos, desconfiados,
violentos, racistas ou deslinguados. Os cartos non cambian o corazón,
senón que han ser expresión dese cambio.
Que
a celebración que agora imos comezar remova a nosa conciencia, nos
axude a descubrir o que temos que cambiar e alente en cada un de nós ese
cambio. É esta a mellor maneira de facer da nosa vida verdadeira misión
evanxelizadora.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Polas veces nas que no canto do cambio de corazón só poñemos cartos, SEÑOR, QUE NON NOS INSTALEMOS NUNHA FE DESCONECTADA DA VIDA.
- Porque non acabamos de convencernos que a fe só é crible polo testemuño que deamos, non polo moito tempo botado dentro dos templos, CRISTO, QUE NON NOS INSTALEMOS NUNHA FE DESCONECTADA DA VIDA.
- Para que non morramos de éxito pensando que nós somos os bos, e os demais malos e irrecuperables, SEÑOR, QUE NON NOS INSTALEMOS NUNHA FE DESCONECTADA DA VIDA.
PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN
- Hoxe, no día no que se nos invita a tomar conciencia de que tod@s os que buscamos vivir a fe con responsabilidade estamos chamados a ser MISIONEIR@S. E a misión, en palabras de Xesús, sintetízase na tarefa de pasar buscando servir e non ser servido. Un servizo ao que se lle vai poñendo mans, corazón e rostro: o/s outro/s: os que están preto; os que están afastados; os que aínda non están, pero algún día quizais estean... O servizo ao que nos chama Xesús é un servizo incluínte, humanizador, dialóxico, cordial. Desenvólvese na lóxica da presenza activa e colaboradora, non na imposición normativa e excluínte. Isto fai que o servizo que sempre debemos prestar os cristiáns, respondendo á misión, sexa xenuína solidariedade enchoupada de entrega xenerosa: escoitar, acompañar, dar.
- Cal é a fonte na que temos que beber para que isto poida ser así? A Carta aos Hebreos vén na nosa axuda para clarificarnos: Cristo, o Señor. El pasou facendo o ben. Non quedou quieto, non se converteu en figura de barro, como lle pasou aos parentes de Lot, senón que poñéndose en camiño foi capaz de avanzar. Non mirou atrás, venceu a tentación do inmobilismo tan presente na Igrexa deste momento, á que lle custa, por este motivo, seguir o dinamismo do papa Francisco. Unha Igrexa á que lle custa deixar de mirar atrás e perder o medo. Unha Igrexa á que lle custa abandonar o laio para facerse presente saíndo ao encontro e ofrecéndose como man que acolle e acompaña. No Cristo que mirou sempre cara adiante, cara á esperanza que supera o derrotismo do que ten medo, podemos atopar a misericordia á que sempre estamos chamados e que temos que levarlle a quen se ve necesitado dela. Esta é a Igrexa que El quere, unha Igrexa de misericordia, de esperanza, de saída, de compromiso social por transformar o mundo. Porque só desde a misericordia que imos aprendendo de Xesús somos capaces e entender que o Evanxeo non é pasado senón presente; non é dar as costas ao mundo, senón saber acompañalo nos seus homes e mulleres, tantas veces con corazón magoado, e necesitados do bálsamos da misericordia, que non condena, pero que si alivia. E pode facelo porque sendo Deus amor, o rostro do seu amor móstrase na misericordia desde a que nós, os seus seguidores vivimos. E aquí está permanentemente a nosa misión.
- Seguindo, logo, a Xesús, a nosa tarefa está en esforzarnos cada día por ser misioneiros da misericordia, tal e como nos lembra Francisco na carta de convocatoria deste ano da misericordia que comezaremos o primeiro domingo de Advento. Misioneiros de acción e oración; de contemplación e compromiso; de esforzo e acompañamento; de diálogo e escoita. Misioneiros sempre, e non só de cartos, senón de vivir e actuar seguindo a tarefa encomendada por Xesús. E sabéndonos tod@s misioneiros, hoxe na nosa oración debemos ter moi presente o traballo solidario, xeneroso e de gratuidade de tod@s @s misioneir@s que, en distintas partes do mundo e seguindo a Xesús, queren facer da súa presenza alí tarefa permanente de misericordia.
FRATERNIDADE ORANTE
Damos
grazas a Deus por invitarnos e axudarnos a tomar conciencia de que
camiñar na misericordia é o mellor agasallo para poder ser persoas
felices. Por iso dicimos xunt@s:
QUE FAGAMOS DA NOSA VIDA GRATITUDE E MISERICORDIA
- Para que a Igrexa ofreza sempre acollida e non medo nin sometemento, OREMOS.
QUE FAGAMOS DA NOSA VIDA GRATITUDE E MISERICORDIA
- Para que o noso actuar nas parroquias se deixe guiar pola forza da cordialidade, do tempo compartido e do sorriso ofrecido a quen necesite deles, OREMOS.
QUE FAGAMOS DA NOSA VIDA GRATITUDE E MISERICORDIA
- Para que nós saibamos facernos preguntas que nos axuden a non a vivir de costas aos problemas que temos ao noso lado, senón a ser capaces de descubrir como estar preto das persoas que os están a sufrir, OREMOS.
QUE FAGAMOS DA NOSA VIDA GRATITUDE E MISERICORDIA
- Por tod@s cantos conformamos a Igrexa, para que nos esforcemos por ser unha Igrexa de misión. Hoxe temos especialmente presentes ás persoas que dan o mellor de si na misión de levar o Evanxeo da dignidade ás persoas dos países máis empobrecidos, tal e como nos invita Xesús, ofrecendo o agasallo do amor de Deus como o mellor dos tesouros, OREMOS.
QUE FAGAMOS DA NOSA VIDA GRATITUDE E MISERICORDIA
Acompaña, Señor, esta oración que un día máis poñemos na túa man. PXNS.
OÍDOS ATENTOS
A
alegría do Evanxeo que enche a vida da comunidade dos discípulos é unha
alegría misioneira. Experiméntana os setenta e dous discípulos, que
retornan dunha misión chea de alegría (cf. Lc 10,17). O Xesús que se
alegra no Espírito Santo e loa ao Pai porque a súa revelación alcanza
aos máis pobres e pequenos (cf. Lc 10, 21) vive. Séntena cheos de
admiración os primeiros que se converten ao escoitar predicar Apóstolos
"cada un na súa propia lingua" (Feit 2,6) o día de Pentecoste. Esa
alegría é un sinal de que o Evanxeo foi anunciado e está dando froitos.
Pero sempre ten a dinámica do éxodo e don de saír fóra de si, do camiñar
e sementar sempre de novo, sempre máis aló. O Señor di:"vaiamos a outro
lugar predicar tamén nas cidades veciñas, porque para iso vin" (Mc
1,38). Cando a semente é plantada nun lugar, xa non se detén para
explicar mellor ou facer máis sinais alí, senón que o Espírito móveo a
saír cara outros pobos.(E. G. 21)
Comentarios