Proposta da Unidade
Pastoral das Pontes
Descarga o ficheiro
Descarga o ficheiro
CANTO: Camiñarei
na presenza do Señor.
ABRINDO OS OLLOS DO CORAZÓN
De novo somos convocad@s para
sentir e experimentar a ledicia do perdón. Si. Ao longo do Advento insistíasenos
que unha voz quería espertar a nosa esperanza: o Señor virá!, dicíasenos. Toda
unha invitación para movernos á conversión.
Preparemos logo, como dicía a voz de
Xoán no evanxeo, o camiño de esperanza e conversión. Unha leva á outra. Deus
envíanos ao seu Fillo cun proxecto, cunha proposta: facer presente en nós a súa
misericordia. Os nosos erros, as nosas indiferenzas, a intolerancia que ás
veces temos posto en práctica, acabaron convertendo estas accións nun non a
Deus e aos demais. Que mellor que esta tarde para deixar atrás canto interfire na
relación con Deus e cos demais. Comecemos a nosa celebración penitencial.
ACOLLENDO
A PALABRA
PROCLAMACIÓN
DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS ROMANOS
Irmáns
e irmás:
A
esperanza non falla, porque o amor de Deus vértese nos nosos corazóns mediante
o Espírito Santo que se nos deu. De certo, xusto cando nós aínda estabamos sen
forzas, no tempo preciso, Cristo morreu polos impíos. Non é fácil, en verdade,
que alguén queira morrer por un home xusto (anque por un home bo, quizais se
atreva alguén a morrer); pero Deus demostrounos o seu amor no feito de que,
sendo aínda nós pecadores, Cristo morreu por nós. Con máis razón, logo agora,
que xa estamos xustificados polo seu sangue, seremos por El salvos da ira. Porque,
se cando eramos aínda inimigos, fomos reconciliados con Deus mediante a morte
do seu Fillo, moito máis, xa reconciliados seremos salvos pola súa vida. Aínda
máis: mesmo orgullosos estamos en Deus por medio do noso Señor Xesús Cristo,
por quen agora recibimos a reconciliación.
Palabra do Señor
Grazas a Deus
CANTO:
As túas palabras, Señor, son espírito e
vida (bis)
PROCLAMACIÓN
DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Tamén
os publicanos e pecadores se achegaban a Xesús para o escoitaren. Por iso os
fariseos e letrados murmuraban:
-Este
acolle aos pecadores e come con eles.
Entón
Xesús contoulles esta parábola:
- ¿Quen
de vós, se ten cen ovellas e perde unha delas, non deixa as noventa e nove no
descampado e vai en busca da perdida, a ver se a atopa? E cando a atopa, volve
todo contento para a casa, con ela no lombo; e, chamando por amigos e veciños,
dilles: "Alegrádevos comigo, que atopei a ovella que perdera. Pois
asegúrovos unha cousa: no ceo haberá máis alegría por un pecador que se converta
que por noventa e nove xustos que non precisan conversión.
- E
¿que muller que teña dez moedas e perde unha, non acende a luz, e non varre a
casa, buscándoa con coidadiño ata atopala? E cando a atopa, chama polos amigos
e veciños para lles dicir: "Alegrádevos comigo, que atopei a moeda
perdida". Asegúrovos que outro tanto se alegran os anxos por un só pecador
que se converta.
Palabra do Señor
Gloria a ti,Señor, Xesús
PENSANDO
DESDE A BOA NOVA DA MISERICORDIA (HOMILÍA)
· A
esperanza non falla, porque o amor de Deus vértese nos nosos corazóns. Esperanza
e amor son dous dos eixes da vida cristiá, esa vida que esta tarde cada un e
cada unha de nós quere revisar diante do Señor, para ver en que se foi
afastando del. Esa esperanza envólvese sempre do amor: o que El nos dá e o que
nós lle ofrecemos, co noso actuar, aos demais.
· Os
fariseos e letrados murmuraban. Coma eles, tamén nós moitas veces murmuramos,
dicimos, falamos... o que non deberamos sobre nós e sobre os demais. E diante
desta actitude, o que nos ofrece Xesús é perdón misericordioso. É dicir, fondo,
que sae desde o corazón. E se nos sentimos así, temos recibido un tesouro.
Quen, nos tempos nos que estamos, se presenta para ofrecer perdón? Non será máis
ben o contrario? Por iso, recoñecida esta dispoñibilidade de Deus cara a nós,
como a muller que atopou a moeda, aledámonos e facemos festa. A festa da
misericordia, a festa do perdón. A festa na que Deus se fai palabra liberadora
e eficaz de perdón.
Miramos ao noso interior
Á luz da palabra de Deus, revisamos
a vida, e imos vendo que pasos trabucados fomos dando, e que agora queremos
cambiar para non volver cometer o mesmo erro.
· A
vida que nos rodea é un deserto porque a pesares de atoparnos con tanta xente:
o Non
falamos, non contamos cos demais. Mesmo na nosa familia. Como xa temos dito
moitas veces, no canto de berces, parece que facemos delas hoteis.
o Non
escoitamos, non deixamos falar, non damos ocasión ao diálogo. Son moitas as
veces nas que adestramos os nosos monólogos, nas que só actuamos; primeiro nós,
logo nós e sempre nós (eu, eu, eu).
o Desprezamos
as opinións dos outros, sen escoitalos: ”ti cala”, “que me vas dicir ti a min”,
”a este, por moito que diga, non lle fagades caso”.
o Non
dedicamos tempo á convivencia amigable, fraterna, familiar. Mátannos as presas.
o Dicimos
que non estamos para perder o tempo cos demais. Si, e logo o que perdemos nós
solos enredando en tantas cousas que non valen para nada? O tempo, o tempo, que
recurso tantas veces utilizado para a nosa propia xustificación!
· Nun
mundo deserto e solitario, e cada vez con actitudes moi insolidarias:
o Non
nos preocupamos dos demais: “chégame abondo co meu”, dicimos moitas veces.
o Deixamos
pasar as cousas coa escusa de que non “é o meu problema”. Que facilmente desenganchamos
dos demais!
o Queixámonos
de que as cousas van mal ou non funcionan cando se refiren aos demais, pero que
poucas veces facemos análise do que nós non facemos, ou non facemos ben! A
crítica sempre vai para os demais, pero a autocrítica non acaba chegando a nós.
o Falamos
moito, pero facemos pouco; criticamos o que fan outros, non movemos un dedo
para botar unha man ou facelo nós.
o E
non acabamos de deixar atrás o individualismo: o meu, para min, comigo...
caendo moitas veces na incoherencia de que pedimos para os demais o que nós non
estamos dispostos a facer.
· Pensemos
con tranquilidade e de xeito serio, que cousas das que acabamos de escoitar se
dan en min. E preguntémonos que estou disposto a poñer da miña parte para
deixalas atrás e cambiar.
DESCUBRÍMONOS NECESITADOS
DO PERDÓN MISERICORDIOSO
Eu
confésome pecador, ...
· Porque
nos falta misericordia e nos sobra insensibilidade; SEÑOR,RENÓVANOS COA TÚA PRESENZA.
· Porque
nos sobran palabras e nos faltan feitos de misericordia; CRISTO, RENÓVANOS COA TÚA PRESENZA.
· Porque
falamos moito de amor, axuda e solidariedade, pero non acabamos de poñelos en
práctica; SEÑOR, RENÓVANOS COA TÚA
PRESENZA.
RECIBIMOS A FORZA DO PERDÓN
DE DEUS
Conscientes da
necesidade que temos de cambiar, dirixámonos a Deus dicindo:
Eterna é a túa misericordia
· Pola
nosa pouca confianza en ti: Eterna é a
túa misericordia
· Polas
nosas dúbidas e receos: Eterna é a túa
misericordia
· Polos
nosos medos e vergoñas: Eterna é a túa
misericordia
· Pola
nosa falta de compromiso: Eterna é a túa
misericordia
· Pola
nosa rutina e desgana ao rezar: Eterna é
a túa misericordia
· Pola
nosa débil esperanza: Eterna é a túa
misericordia
· Polas
nosas tristezas e pesimismos: Eterna é a
túa misericordia
· Polo
noso esquecemento da Palabra de Deus: Eterna
é a túa misericordia
· Polo
noso amor morno: Eterna é a túa
misericordia
· Pola
nosa falta de solidariedade cos demais: Eterna
é a túa misericordia
· Polo
noso gasto, ás veces, excesivo: Eterna é
a túa misericordia
· Pola
dureza do noso corazón. Eterna é a túa
misericordia
· Pola
mentira que sae da nosa boca: Eterna é a
túa misericordia
· Pola
nosa agresividade, verbal ou física: Eterna
é a túa misericordia
· Polos
nosos xuízos e críticas: Eterna é a túa
misericordia
· Pola
nosa hipocrisía: Eterna é a túa
misericordia
· Pola
nosa falta de prudencia: Eterna é a túa
misericordia
· Pola
nosa mirada falta de limpeza: Eterna é a
túa misericordia
· Polo
noso corazón enledado en soños imposibles:
Eterna é a túa misericordia
· Por
non aceptar que o punto de vista do outro/s é tan válido coma o meu: Eterna é a túa misericordia.
Señor, facémosche presente o noso
arrepentimento.Sabemos que o aceptas porque nos comprendes. Segue a confiar en
nós, inda que as veces che fallemos. E nós seguiremos confiando en Ti, que
vives e reinas por sempre eternamente. Amén.
Absolución individual
Oración de acción de grazas
Grazas, Señor, polo
teu gran amor. Porque viñeches a nós. Porque naceches pobre e humilde. Porque es
o noso bo samaritano. Porque te atopamos no pobre, no enfermo, no neno. Porque
te fas presente cada vez que nos reunimos no teu nome. Grazas pola túa palabra
que nos acende o corazón. Grazas polos sacramentos, especialmente por esta celebración
penitencial e pola Eucaristía. Grazas pola túa nai, que é a nosa nai. Grazas
polo amor que hoxe derramaches nos nosos corazóns co teu perdón. Amén.
Canto:
Gracias, Señor, graciñas.
Pola vida que regalan os
teus dedos, polo sol que nos esperta cada alba, pola noite que agarima os nosos
soños, pola lúa que nos enche de nostalxia.
Gracias, Señor, graciñas.(bis)
Comentarios