grazas,
Señor, por mostrarnos que é desde a calor da familia onde podemos atopar o
acubillo que nos alenta e anima a pesares da nosa teima de derruír a “casa
común” que nos invitas a coidar e termar
SINAL DO NADAL
No momento do ofertorio pedímoslle a uns nenos, a uns moz@s (onde os
haxa), a uns pais e a uns avós, que acheguen como ofrenda as chaves das súas
casas. Con este xesto queremos poñer de manifesto que poñemos a nosa confianza
en Deus, abríndolle a nosa intimidade, a nosa casa, invitándoo a entrar e a quedar
nela.
CANTO AGRADECIDO
§ ENTRADA: Temos unha
festa (Nº 6)
§ LECTURAS: Ti es camiño e
verdade (Nº 57)
§ OFERTORIO: Pan do ceo (Nº
53)
§ COMUÑÓN: Eu soñei (Nº 58)/O
amor é o meirande (Nº 119)
ESCOITA ACTIVA
Familia
e misericordia son dúas palabras que fan bo xuntoiro. É na familia onde tod@s
comezamos a ver, sentir, manifestar, comprender e vivir o que é a misericordia.
Na familia axúdasenos, anímasenos, escoitásenos, perdóasenos, ensínasenos,
acompáñasenos... e sempre sen rancor nin segundas intencións, polo que podemos
dicir que a familia é a primeira escola da misericordia.
Neste
domingo no que toda a Igrexa celebra a festa da Sagrada Familia, invítasenos a,
poñendo os ollos na familia de Nazaret, loitar cada día para que tamén as nosas
familias, como o foi a de Xesús, María e Xosé, sexan berces de misericordia
desde os que crezamos e maduremos aprendendo a comprender, vivir e practicar a
necesidade de saber poñernos no lugar do outro/s. Quen entende a experiencia de
familia como escola de misericordia, entende tamén por que os cristiáns cremos,
rezamos e cantamos que facer dun mundo un fogar é posible. Pero necesitamos
cambiar, para que iso sexa posible, os nosos corazóns e as nosas miradas, non
sempre limpas.
Que
esta celebración sexa unha experiencia de misericordia que nos dea folgos para
levar ás nosas familias a xenerosidade misericordiosa de quen escoita, ama e
perdoa.
FRATERNIDADE ORANTE
Ø Por non
ter sido, no seo das nosas familias, motores de misericordia; SEÑOR, QUE APRENDAMOS DE TI A SER MISERICORDIOSOS.
Ø Por
esixirlle aos demais a misericordia que nós lle negamos a quen nola pide; CRISTO, QUE APRENDAMOS DE TI A SER
MISERICORDIOSOS.
Ø Por non
poñer gañas e esforzo para que as nosas familias sexan fogares onde sentirnos
queridos e axudados; SEÑOR, QUE
APRENDAMOS DE TI A SER MISERICORDIOSOS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
· Ao longo de todo o Advento, a nosa particular coroa fómola
conformando coas siluetas que ían mostrándonos as diferentes xeracións que
conforman as nosas familias. Deste xeito, nen@s, moz@s, pais e av@s foron
aparecendo nestas catro semanas para invitarnos a reponder á pregunta sobre cal
é a nosa contribución para conseguir que as nosas familias sexan berces de
misericordia. Seguro que tod@s fixemos ese esforzo, e seguro tamén que algo nos
teremos clarificado respecto ao que fixemos, ao que non fixemos e ao que nos
falta por facer para acadar ese obxectivo de converter a misericordia en eixo
fundamental desde o que plantexar o desenvolvemento da cada unha das nosas
familias, porque sen a misericordia o amor vólvese ritualismo baleiro, papel de
agasallo; pero non agasallo propio. A Igrexa, ao querer celebrar despois da
festa de Nadal o día da Sagrada Familia, e como tal o día de todas as familias
cristiás, invítanos a que o foco das nosas preocupacións e das nosas esperanzas
non o saquemos fóra de canto temos máis preto e co que convivimos cada día: a
familia. Nela somos alentados, acollidos, escoitados, queridos, con tenrura e
agarimo. E neste espazo tan marabilloso; pero tan tan complexo, cada un de nós
ten a súa, temos a nosa, tarefa. Unha tarefa da que non debemos/podemos
desenganchar, porque tod@s somos importantes, tamén necesarios. Ben é verdade
que aquí non hai ideais irrealizables e frustrantes, senón o día a día cos seus
luscos e fuscos; pero tamén un día a día onde sabemos que sempre se nos vai
prestar atención. Ou debera ser así. A pouco que pensemos sobre esta realidade
tan achegada e nosa, da que ninguén escapa, sobre a que nos invita hoxe esta
festa da Sagrada Familia que pensemos, descubrimos que nin somos indiferentes
nin descoñecidos uns para cos outros. Tendo diante noso o lenzo e os materiais
cos que facer esta obra de arte, non deixemos que a responsabilidade de
elaborar este cadro da nosa familia, a fagan outros por nós. Ha ser o cadro que
nunca nos faga esquecer que na familia nacemos á vida e ao mundo; e nela están
as raíces de cada un de nós. Traballar para que sexamos berces de diálogo e
escoita, e non hoteis de indiferenza e tarxeta de crédito, por moi ilimitada
que esta sexa no gasto, ha ser a nosa tarefa, pois so así conseguiremos:
o
Honrala, e con ela seguir as pegadas da
familia de Nazaret
o
Facela rostro concreto e permanente
de misericordia
o
E superación de medos e angustias, que vindo sempre ás nosas vidas,
dificilmente poderemos superalos cando estamos á dureza do pairo, pero que
seremos capaces de afrontar e superar desde o amor vivido na esperanza de que
se sabe plural e respectado na súa pluralidade.
A isto é ao que nos invita hoxe a
Igrexa. Fagamos desta tarefa un canto de respecto e recoñecemento, para que nas
nosas familias traballemos para ser felices.
FRATERNIDADE ORANTE
Invítanos
Deus a poñer a mirada orante na familia, para que coa súa axuda e o noso
esforzo, sexan fogares de misericordia. Poñendo nel a nosa confianza, dicimos:
AGARÍMANOS
COA TÚA TENRURA MISERICORDIOSA
•
Para
que a Igrexa, ademais da palabra, moitas veces retórica, se esforce por ser
unha verdadeira familia onde non se xulgue nin condene, senón se eduque na
responsabilidade, OREMOS.
AGARÍMANOS COA TÚA TENRURA
MISERICORDIOSA
•
Para que as nosas parroquias rompan as
rutinas e costumes, e descubran que o Deus de Xesús o que nos chama a ser é
verdadeiros berces de acollida, coidado e cariño duns para cos outros, OREMOS.
AGARÍMANOS
COA TÚA TENRURA MISERICORDIOSA
•
Para que cada un de nós poñamos todo da
nosa parte para que as nosas familias non sexan hoteis nin pensións, senón
berces onde aprendamos a escoitar e a que nos escoiten, a perdoar e a pedir
perdón; a axudar e a deixarnos axudar, OREMOS.
AGARÍMANOS
COA TÚA TENRURA MISERICORDIOSA
Grazas, Señor, por invitarnos a facer
das nosas familias vivencias profundas de amor, perdón e misericordia. P.X.N.S.
Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Nas últimas décadas tense
producido unha ruptura na transmisión da fe cristiá no pobo católico.É
innegable que moitos se sintan desencantados e deixen de identificarse coa
tradición católica, que son máis os pais que bautizan aos seus fillos e non os
ensinan a rezar, e que hai un certo éxodo cara outras comunidades de fe. Algunhas
causas desta ruptura son:a falta de espazos de diálogo familiar, a influenza
dos medios de comunicación, o suxeitivismo relativista, o consumismo
desenfreado que alenta o mercado, a falta de acompañamento pastoral aos máis
pobres, a ausencia dunha acollida cordial nas nosas institucións, e as nosas
dificultades para recrear a adhesión mística da fe nun escenario relixioso
plural.
(Francisco,
Evangelii gaudium, nº 70)
Comentarios