Deus
móstrasenos, non se agocha. A pesares das dificultades e problemas; por moito
que nos veña a tentación de darlle as costas, El segue a confiar en nós para
ofrecernos a súa misericordia.
SINAL DE ADVENTO: Colocamos no taboleiro a derradeira silueta: os avós e as avoas. Con ela completamos o cadro que ao longo do tempo de Advento invitounos a reflexionar sobre a realidade das nosas familias; para que fosemos descubrindo que a familia ha ser o centro desde o que comecemos a aprender a vivir a misericordia que nos ofrece o Deus Neno que chega e chama, para quedar nas nosas casas.
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Volve Señor (Nº 90)
- LECTURAS: Señor Xesús, bendito sexas (Nº 52)
- OFERTORIO: Pan do ceo, pan de vida (Nº 53)
- COMUÑÓN: Vén axiña visitarnos (Nº 86)
ESCOITA
ACTIVA
Chega a paz. Non ten outro nome. Non quere ser Deus de guerra, violencia, enfrontamento ou poder. El é a paz. A paz que camiña na xustiza, a paz que trae igualdade, a paz que acolle e non diferenza. Sendo tan clara a súa mensaxe, por que nos empeñamos en enturbala e enchela de sombras coas que poñemos por diante os nosos intereses no canto do seu proxecto de igualdade, dignidade e misericordia? Deixemos que El remova os nosos corazóns para que latexen na acollida e escoita. E que a nosa celebración nos axude a saír dela cheos da forza que non recúa ante as dificultades nin se deixa levar polo que todos fan. Abramos camiños novos que mostren o rostro misericordioso de Deus!
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Porque deixamos que a tentación da desgana nos venza; SEÑOR, QUE DEIXEMOS ATRÁS O NOSO EGOÍSMO.
- Porque investimos moito tempo no superficial e desaproveitamos o necesario; CRISTO, QUE DEIXEMOS ATRÁS O NOSO EGOÍSMO.
- Porque nos pode a comodidade e afastámonos do que nos esixe esforzo; SEÑOR, QUE DEIXEMOS ATRÁS O NOSO EGOÍSMO.
OLLOS ABERTOS
E PÉS NO CHAN
Cantamos
moitas veces nas celebracións que o “ pouco con Deus é moito”. E algo así é o
que tamén nos vén dicir a lectura do profeta Miqueas que acabamos de
escoitar.Se contemplamos o mundo e o xeito de actuar de tantas persoas nel,
esta é unha palabra que vai contracorrente. Poderiamos preguntarnos, no caso
que só miraramos as cousas do lado dos triunfadores e dos que teñen poder: como
Deus se vai facer presente nos perdedores, nos esquecidos, nos que nada teñen,
nos que non se espera nada deles, nos... porque unha e outra vez nos teñen
ensinado, e vémolo tamén nos medios de comunicación, que a felicidade e o éxito
son dos triunfadores, dos que teñen moito, dos que queren sempre máis, dos que
non dubidan a recorrer a calquera medio para consegui-lo que queren... Pois
mira pon onde, diante desta maneira de ver e facer as cousas, Deus mándanos
unha mensaxe diferente: do lugar máis pequeno e escondido, da familia onde non
hai triunfo nin éxito, senón traballo e esforzo cotián, de alí é de onde vai
xurdir o novo, a esperanza, o que aleda, o que nos fai ser e vivir o máis
humanamente posible. De aí, do non éxito e da xenerosidade feita misericordia,
vai nacer aquel que nos vén traer algo tan sinxelo, pero tan difícil de
entender para quen as claves son outras, como é a salvación. É dicir: a mirada
amiga, a calor da amizade, a solidariedade que brota do corazón, o sorriso que
se ofrece para compartir... o sentido da vida en esperanza. Por iso ten forza e
sentido para nós, os cristiáns, cantar, rezar e crer que o pouco, con El,
sempre será moito; namentres telo todo non asegura nin a felicidade nin a
alegría que só pode saír do corazón.
E
este Deus que se nos mostra, que non se esconde, nin lle volve a cara aos
problemas que imos tendo é o Deus no nome de quen nos reunimos para sentir a
súa forza e celebrar que teña respectado a nosa liberdade; que nos teña
invitado a crecer na autonomía; que nos siga a dar unha e outra vez
oportunidades. Este é o Deus que se aleda cando nos esforzamos por vivir nun
ambiente familiar onde, inda que non haxa luxo nin riqueza, hai amor, respecto,
escoita e capacidade de ofrecerse como man para camiñar cara adiante e corazón
incapaz de ignorar que só compartindo e axudándonos podemos e seremos capaces
de entender que non é no xeito de facer as cousas, esquecendo ás persoas e
poñendo no centro as ganancias; tal e como fan os que só entenden as relacións
como poder e dominio, senón na xenerosidade, na gratuidade de quen comparte ou
na reivindicación xusta e solidaria que se une nunha soa voz para denunciar
todo atropelo das persoas, e promove a escoita activa e transformadora de
actitudes e comportamentos que non se deixan vencer polo medo, senón que
afrontan as dificultades e os retos, desde a loita de tod@s. Só así poderemos acadar outro mundo
posible, distinto. Para iso necesitamos converternos neste tempo de Advento;
pois Xesús non é unha figura tenra nun nacemento, senón a presenza que
denuncia todo sometemento e abuso. Aí ha
estar sempre a nosa voz.
Por
iso e para iso segue a visitarnos, non só por Nadal, senón sempre. E se estamos
dispostos a facerlle oco seremos tamén ditosos e benditos, como o foron María e
Sabela. Elas, mulleres nun mundo de homes, superaron prexuízos: unha xa era moi
maior para ter fillos, e a outra ía ter un fillo sen vivir aínda co seu home.
Pero non tiveron medo nin se deixaron levar das presións sociais e externas.
Este é o reto hoxe para cantos queremos ser e vivir en familia: romper os
estereotipos que moitas veces nos presentan dicindo que todo ten data de
caducidade, tamén as familias, e afrontemos o reto de mostrar que desde a
confianza no Deus que chega, e ao que estamos dispostos a abrirlle a porta e
invitalo a pasar. Ás dificultades, que serán e virán, seremos capaces de facerlle
fronte. E diante do medo ao que dirán, comezará a agromar o amor, por riba dos
papeis e do que sempre se fixo, para mostrar que cando Deus está polo medio, os
problemas non desaparecen, pero a esperanza alenta a que é posible loitar por
superalos.
FRATERNIDADE
ORANTE
Como Sabela e María, tamén nós queremos seguir poñendo a confianza en
Deus,e por iso xunt@s dicimos:
SEÑOR,
QUE OS PREXUÍZOS NON MATEN A NOSA ESPERANZA
v Para que Igrexa, seguindo o guieiro de Xesús,
e acollendo a invitación do papa Francisco de crecer en misericordia, practique
o perdón e venza os seus prexuízos de querer xulgar sempre todo a tod@s, OREMOS.
SEÑOR,
QUE OS PREXUÍZOS NON MATEN A NOSA ESPERANZA
v Para que nas parroquias esteamos dispostos a
poñer en práctica o que lle pedimos ao papa, bispos e curas, e sexamos
comunidades xenerosas, solidarias e misericordiosas, OREMOS.
SEÑOR,
QUE OS PREXUÍZOS NON MATEN A NOSA ESPERANZA
v Para que nós nos deixemos enchoupar do
espírito de misericordia que cambia os nosos corazóns e esíxenos poñer en
práctica a compaixón desde o saber estar ao lado dos que vemos e sabemos máis
necesitados, OREMOS.
SEÑOR,
QUE OS PREXUÍZOS NON MATEN A NOSA ESPERANZA
Grazas, Señor, por invitarnos a vivir
na misericordia e con misericordia, facendo o esforzo por superar prexuízos e
achegar esperanza. P.X.N.S. Amén.
MIRADA
ESPERANZADA
Deus
comeza sempre polo corazón...
Pero
acaba baixando aos pés.
Mellor
dito: Deus ponlle pés ao corazón...
María
recibiu do anxo a nova de que a súa curmá, xa moi maior, ía ter un fillo.
Non
fixo falta máis: púxose en camiño e alá foi.
O
amor descobre as necesidades dos demais.
O
amor non necesita que ninguén lle pida favores.
O
amor non necesita que alguén lle pida axuda.
María
non esperou a chamada de Sabela. Foi.
Porque
o amor non espera.
Onde
está a mirada, o amor pasa do corazón aos pés.
E
o amor pon en camiño ao corazón.
O
corazón pon présa nos pés.
Amor,
corazón e pés fanse servizo para os demais.
Que,
do mesmo xeito que fixo María,
saibamos
ir sen que nos chamen,
abrir
sen que peten
e
acompañar sen que nolo digan.
(Parafraseando o
texto da p.74 do libro de Caritas)
Comentarios