Só coa alegría que nos trae Xesús, seremos capaces de
dar razón da nosa esperanza
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Que ledos hoxe estamos (Nº 5)
LECTURAS: A túa palabra (Nº 25)
OFERTORIO: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
COMUÑÓN: Volve Señor (Nº 90)
ESCOITA ACTIVA
Na metade do Advento,
os textos fálannos da alegría. A alegría que El nos trae, pero tamén a alegría
que nós temos que ir vivindo, compartindo e manifestando. Si que é verdade que
os tempos e a situación están difíciles, que as cousas non saen como en
principio as pensabamos; que a dor e a enfermidade seguen a chamar a nosa
porta, e ás veces parece que con moita forza e con moita frecuencia. Pero non
nos enganemos: iso non é máis que a vida, a nosa vida. Imos camiñando entre dor
e alegría; entre tristura e esperanza; entre fracaso e gozo. Iso sabémolo.
Tampouco deberiamos esquecer que a fe non nos quita nada do anterior –non
seriamos humanos se así fose-... pero si que nos dá unha perspectiva nova: non
desesperanzamos.
Que a celebración de
hoxe renove a forza da alegría que nos trae Xesús para que ante as dificultades
saibamos poñerlle esforzo, constancia e forza para superalas. E para un crente
El é quen nolo ofrece. Acollámolo.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Por vivir na tristeza e esquecer a esperanza,
SEÑOR, QUE O CORAZÓN SE ABRA Á TÚA MISERICORDIA.
· Por esquecer que somos iguais e merecemos o
mesmo respecto, CRISTO, QUE O CORAZÓN SE ABRA Á TÚA MISERICORDIA.
· Por non querer dar a cara por quen sufre ou é
maltratado, SEÑOR, QUE O CORAZÓN SE ABRA Á TÚA MISERICORDIA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
ü Xúbilo
significa alegría. A alegría que sae de dentro, do profundo de cada un de nós.
A alegría que nos fai sentir iguais e nos abre a recoñecernos no ben que somos
capaces de facerlle aos demais. Por iso, como di o profeta Xoel, o Señor
alédase e faino con xúbilo na capacidade que temos de ir facendo o ben, e
intentando poñer sorrisos e esperanzas nas vidas e nos corazóns das persoas que
van quedando atrás, ás que ninguén fai caso nin se preocupan delas. Prepararnos
para acoller a Xesús úrxenos a cambiar as nosas actitudes de negatividade e
esquecemento dos demais en presenza e compromiso.
ü Por iso é
grande. Non a grandeza aparente, senón a grandeza de quen pon no centro do seu
actuar e do seu proxecto para a humanidade ás persoas. Que importante é que
recordemos iso neste momento no que os números, os resultados, o posuír é o que
vai tendo éxito, atención; e o máis triste, é o que desexa unha gran maioría
dos seres humanos. Non desexamos ser mellores, solidarios, xustos, honestos,
non. Desexamos ser ricos, famosos, importantes... Temos pensado algunha vez a
onde nos levan estas actitudes? Que mellor ca hoxe, no domingo da alegría, para
facelo, pasando pola peneira da nosa reflexión o noso xeito de actuar, para ver
se isto nos converte en mellores persoas e máis felices.
ü Contamos cunha
gran axuda. Dicíallo Paulo aos filipenses: El está preto, nin garda distancia,
nin se vai. Tampouco nos dá as costas nin nos ignora. Ao contrario, está e
camiña con nós, poñéndose ao noso lado. Os seus gozos e tristuras son os nosos.
Porén, nós moitas veces somos os que nos afastamos del, os que marcamos a distancia,
os que sentimos vergoña de confesar nel a nosa fe, por iso necesitamos a
conversión. Pero non unha conversión calquera, senón a que nos esperta e nos abre
á solidariedade. Inda estamos a tempo, neste Advento, de cambiar as cousas, de
mirarnos e descubrir en que fallamos; de volver darnos unha nova oportunidade.
Só quen é consciente do cambio, de que todo canto o que o facía infeliz foi
quedando atrás, entende por que sigue a vir de novo sen cansar. Que facemos
nós?
FRATERNIDADE ORANTE
Recemos
logo xunt@s desde a alegría do corazón, que non a alegría ritual, e digamos:
QUE A ALEGRÍA DO CORAZÓN
REBORDE NA NOSA VIDA
v
Para que a Igrexa sexa casa común de esperanza
e alegría, OREMOS.
QUE A ALEGRÍA DO CORAZÓN
REBORDE NA NOSA VIDA
v
Para que as nosas parroquias sexan berce de
acollida, escoita, axuda e colaboración, OREMOS.
QUE A ALEGRÍA DO CORAZÓN
REBORDE NA NOSA VIDA
v
Para que nós fagamos deste tempo de Advento
tempo de cambio, reflexión e esperanza real e transformadora, OREMOS.
QUE A ALEGRÍA DO CORAZÓN
REBORDE NA NOSA VIDA
Grazas,Señor, por este acubillo ledo e
xeneroso no que compartimos os nosos gozos, tristuras e esperanzas poñéndoas
baixo o teu agarimo. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
VILO VIR CADA DÍA QUE AMANECE.
Velo vir en cada irmán que saudamos cada mañá.
Velo vir en cada irmán ao que sorrimos.
Velo vir en cada irmán ao ofrecemos a nosa
man.
Velo vir en cada palabra de bondade que
dicimos.
Hai que aprender a “ver vir a Deus, que sempre
está vindo”.
Sabemos que está; pero cada día faise novo.
Sabemos que nos ama; pero cada día con un amor
novo.
Sabemos que espera mito de nós; pero cada día
é unha esperanza nova.
Velo vir en cada neno que nacerá neste tempo
de Advento.
Velo vir en cada amigo que atopamos no
camiño...
O que importa é que nós saibamos velo vir.
Non sexa que Deus veña e atope as portas con
chave.
Non sexa que Deus veña e pase de largo.
Non sexa que Deus veña e non nos atope na
casa.
(Caritas, Advento e Nadal)
Comentarios