Domingo Ramos 2016

ESQUEMA

FÓRA DO TEMPLO

SAÚDO

ESCOITA ACTIVA

BENDICIÓN DOS RAMOS

PROCLAMACIÓN DO EVANXEO DE LUCAS

CANTO PROCESIONAL: Camiñando pola vida (Nº 9)

DENTRO DO TEMPLO

PROCLAMACIÓN DA PAIXÓN SEGUNDO LUCAS

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

CREDO

FRATERNIDADE ORANTE

OFERTORIO: Eiquí están Señor (Nº 32)

PAZ: Que veña a paz (nº 45)

COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)

ORACIÓN

MIRADA ESPERANZADA

BENDICIÓN

Comecemos o camiño, duro e tortuoso moitas veces, que nos leva a experimentar que pascua e esperanza son posibles en nós e no mundo que conformamos

(Comézase fóra, a poder ser nun lugar un pouco afastado da Igrexa, para poder camiñar procesionalmente unha vez bendicidos os ramos).

SAÚDO

Quen preside: A paz e o ben; a misericordia e máis a xustiza de quen pasou polo mundo facendo o ben, estean con todas/os vós.

ESCOITA ACTIVA

Traemos ramos e palmas, vimos con alegría, mesmo moitos dos que ao longo do ano non se achegan á igrexa están hoxe aquí. Benvid@s. Deus non fai coma nós: acolle sempre. E hoxe invítanos a que fagamos o camiño que vai da Xerusalén da terra á Xerusalén do ceo, á resurrección. Poñamos, logo, atención, alegría, ganas e corazón para participar da celebración que agora comezamos, e iniciemos tamén ese camiño que, acompañados sempre de Xesús, somos invitados a realizar cada un de nós.

BENDICIÓN DOS RAMOS

Deus e Señor, bendice + estes ramos e estas palmas, e a cantos queremos iniciar este camiño que nos fai sentir a presenza de Cristo aclamándoo cos nosos cantos e co noso paso comunitario. Un paso que nos leva do exterior ao interior: ao noso corazón, ás nosas preocupacións, tamén ás nosas alegrías. Concédenos entrar na Xerusalén do ceo guiados por El, que vive e reina por sempre eternamente. Amén.

PROCLAMACIÓN DO EVANXEO

PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO LUCAS

Xesús botou a andar diante camiño de Xerusalén.

E cando se aproximaban a Betfagué e a Betania, ao pé do chamado Monte das Oliveiras, mandou dous discípulos, dicíndolles:

- Ide á aldea que tedes aí diante, e atoparedes atado un burriño que ninguén montou aínda nunca. Soltádeo e traédeo. E se alguén vos pregunta: "¿Por que o soltades?", respondédelle: "Precísao o Señor".

Foron os discípulos, e atoparon todo tal como lles dixera. E cando ceibaron o burriño, preguntáronlles os donos:

- ¿Por que soltades o burriño?Eles contestaron:

- Precísao o Señor.

Levárono onda Xesús, botaron os mantos sobre o burriño e axudárono a montar. E ao pasar el, a xente estendía os mantos polo camiño. Cando se aproximaban á baixada do Monte das Oliveiras, a multitude de discípulos, cheos de alegría, comezaron a loar a Deus con grandes gritos, por todas as marabillas que tiñan visto. Dicían:

- ¡Benia o que vén, coma rei, no nome do Señor. Paz no ceo, e gloria no máis alto!

Algúns dos fariseos que estaban entre a xente, dixéronlle:

- Mestre, reprende a eses teus discípulos.

Pero el respondeulles:

- Asegúrovos que se estes calan, falarán as pedras.

PALABRA DO SEÑOR

CANTO PROCESIONAL: MOITO ME ALEGREI

PROCLAMACION DA PALABRA (Lc. 23, 1-49)

(Pensando n@s que deben acompañar e dinamizar varias celebracións, propoñemos a lectura máis breve da Paixón)

PROCLAMACIÓN DA PAIXÓN DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO LUCAS

Cando se levantou a sesión, conduciron a Xesús ante Pilato. Alí empezárono a acusar, dicindo:

‑ Atopamos a este revolucionando ao pobo, impedíndolle pagar o tributo ao César, e declarándose ademais Mesías e rei.

Pilato preguntoulle:

‑ ¿Es ti o rei dos xudeus?

Respondeulle:

‑ Ti o dis.

Entón díxolles Pilato aos sumos sacerdotes e mais á xente:

‑ Eu non atopo delito ningún neste home.

Pero eles teimaban dicindo:

‑ Anda encirrando á xente, ensinando por toda Xudea, desde Galilea ata aquí.

Oíndo aquilo, Pilato preguntou se aquel home era galileo. Ao saber que pertencía á xurisdicción de Herodes, remitiullo a el, que casualmente estaba por aqueles días en Xerusalén.

Herodes, ao ver a Xesús, alegrouse moito, porque había tempo que o quería ver polo moito que tiña oído falar del; de por parte, esperaba ver algún milagre. Fíxolle moitas preguntas, pero Xesús non dixo palabra. Tamén estaban alí os sumos sacerdotes e mailos letrados acusándoo arrufadamente. Herodes e mailos seus soldados aldraxárono, e, para faceren riso del, vestírono cunha roupa fachendosa; e despois Herodes mandoullo de volta a Pilato. E desde aquel día Herodes e Pilato, que se levaban moi mal, quedaron amigos.

Pilato convocou os sumos sacerdotes, os xefes e mailo pobo e díxolles:

‑ Trouxéstesme este home coma se fose un revolucionario; pero eu, despois de o interrogar diante de vós, non atopei nel ningún delito deses dos que o acusades; nin tampouco Herodes, que nolo devolveu. Nada que mereza a morte cometeu; así que voulle pór un escarmento, e despois vouno soltar.

Pero todos empezaron a berrar, dicindo:

‑ ¡Fóra ese, solta a Barrabás!

(Este estaba na cadea por unha revolta con asasinato, ocorrido na cidade).

Pilato volveulles falar, pois quería librar a Xesús. Pero eles berraban:

‑ ¡Crucifícao, crucifícao!

Pilato replicou por terceira vez:

‑ ¿Pero que mal fixo? Ningún delito de morte atopei nel. Dareille un escarmento e soltareino.

Pero eles porfiaban a berros e pedían a crucifixión, facendo cada vez máis algareo. Por fin Pilato sentenciou tal coma eles querían. Soltou ao que reclamaban ‑o encadeado por revolta e asasinato‑, e a Xesús entregóullelo ao seu antollo.

Cando o levaban, botaron man dun certo Simón de Cirene, que viña da leira, e cargáronlle a cruz, para que a levase detrás de Xesús. Ía tras eles unha chea de xente e mulleres batendo no peito e laiándose por el. Xesús volvéndose a elas, díxolles:

‑ Fillas de Xerusalén, non choredes por min: chorade máis ben por vós e polos vosos fillos. Porque, mirade, veñen días nos que se dirá: "Afortunadas as ésteriles, os ventres que non enxendraron e os peitos que non criaron". E pediranlles aos montes: ¡Caede enriba de nós!, e aos outeiros: tapádenos. Porque se isto fan coa árbore verde, ¿que lle pasará á seca?

Levaban con el tamén a outros dous bandidos, para executalos. E cando chegaron ao lugar chamado "A Caveira", crucificárono alí; e con el aos dous bandidos: un á dereita e outro á esquerda del.

Xesús dicía:

‑ Meu Pai, perdóaos que eles non saben o que fan.

E, botando a sorte, repartiron a roupa del. A xente estaba a mirar, e os xefes moqueábanse del, dicindo:

‑ A outros salvounos. Pois que se salve agora el, se é o Mesías de Deus, o Elixido.

Tamén os soldados se burlaban del, e achegándose ofrecíanlle vinagre, dicindo:

‑ Se ti es o rei dos xudeus, sálvate a ti mesmo.

E había un letreiro enriba del: "Este é o rei dos xudeus".

Un dos bandidos que estaban crucificados, insultábao tamén:

‑ ¿Non es ti o Mesías? Pois sálvate ti e sálvanos a nós.

Pero contestoulle o outro, reprendéndoo:

‑ ¿Seica non temes a Deus, ti que sofres a mesma condena ca el? Nós, polo menos, recibimos o que merecemos, pero este non fixo mal ningún.

E dicíalle:

‑ Xesús, lémbrate de min cando volvas coma rei.

Xesús respondeulle:

‑ Asegúroche que hoxe estarás comigo no paraíso.

Chegado o mediodía, a escuridade cubriu a terra ata a media tarde, pois houbo unha eclipse de sol. E o veo do Santuario rachou polo medio. Entón Xesús, pegou un berro moi alto e dixo:

‑ ¡Meu Pai! nas túas mans entrego o meu espírito.

E dicindo isto, morreu.

O centurión, vendo o que sucedera, glorificou a Deus, dicindo:

‑ Realmente este home era inocente.

E toda a xente que acudira ao espectáculo, ao ver o que pasaba, volvía batendo no peito. Os seus coñecidos seguían todo de lonxe, e igual as mulleres que o acompañaran desde Galilea.

PALABRA DO SEÑOR

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

* Ten que ser moi breve.

* A celebración xa ofrece suficientes motivos de catequese.

* Nós, coma a xente de Xerusalén, unhas veces aclamamos a Xesús e outras esquecémolo con facilidade.

* Esforcémonos por non "asistir" ás celebracións coma se foramos simples “espectadores”, senón como alguén que fai súas as mensaxes e vivencias da Semana Santa e da Pascua.

* As pegadas de coresma teñen sido unha axuda que nos foi guiando para tomar conciencia deste camiño e da necesidade de implicarnos facéndoo.

* Se a coresma serviu de tempo de preparación, xa podemos logo comezar esta nova etapa que nos vai levar desde hoxe ata o domingo de Pascua.

FRATERNIDADE ORANTE

Coa confianza que nos ofrece sempre Deus Pai, achegámonos como comunidade reunida e preocupada do que lle pasa aos seus membros, para presentarlle as nosas ledicias e tristuras, e sentir a forza da súa presenza sempre solidaria. Respondemos dicindo: