SI A NOSA INSISTENCIA É GABARNOS DO MOITO E
BEN QUE FACEMOS, DESCONFIEMOS DA SINCERIDADE DA NOSA INSISTENCIA
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
*
ENTRADA:
Temos unha festa (Nº 6)
*
LECTURAS:
Escoita ti (Nº 26)
*
OFERTORIO:
Recibe Señor (Nº 31)
*
COMUÑÓN:
Non vou so (Nº 60)
ESCOITA ACTIVA
Na nosa sociedade, pouco a pouco imos prescindindo
de Deus. Facémolo, dicimos porque somos maiores de idade e non necesitamos
someternos a ninguén; ademais, afírmase que non é rendible, non nos aporta
nada, non nos supón “ganancia” para ser triunfadores, poderosos, ricos...
esquecendo que o que El nos ofrece é felicidade, realización persoal e
capacidade de buscar un mundo máis xusto, pacífico e solidario. Por iso, do
mesmo xeito que Xesús enviou aos seus discípulos naquel momento, nos envía hoxe
a nós, para que entre todos non nos deixemos queimar polo materialismo que so
busca rendibilidade, e vaimos, con sinxeleza e humildade, dando razón da nosa
esperanza co noso xeito de achegarnos aos demais; coa nosa maneira de tentar
buscar unha sociedade máis igualitaria e xusta; tentar de que aqueles que están
ao noso redor se sentan escoitados e acompañados ante as situacións, tantas
veces duras e difíciles, que van chegando as súas vidas. A anada segue a ser
moita, os xornaleiros, nós, somos poucos, pero paga a pena seguir sementando
nas leiras do noso mundo este marabilloso proxecto que nos ofrece Xesús. Un
proxecto vivo onte, actual hoxe e ilusionante para o mañá.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
·
Porque
moitas veces fáltanos paciencia para escoitar; SEÑOR, QUE NO NOSO CORAZÓN ACOUGUE A PAZ.
·
Porque
somos dos que lle falamos de misericordia aos demais, pero non a poñemos en
práctica; CRISTO,QUE NO NOSO CORAZÓN
ACOUGUE A PAZ.
·
Porque
nos custa ser desprendidos e solidarios; SEÑOR,
QUE NO NOSO CORAZÓN ACOUGUE A PAZ.
OLLOS ABERTOS
E PÉS NO CHAN
*
Deus
non nos deixa, inda que moitas veces non somos capaces de percibir a súa
presenza porque caemos, respecto a El, na tentación de pensar que só é verdade
o que somos capaces de ver e tocar. De verdade que non somos capaces de ir máis
alá? Acaso cando falamos da beleza, do amor, dos sentimentos, lle aplicamos
este mesmo criterio? Vemos a beleza, o amor ou os sentimentos? Non será máis
ben que o que percibimos –que non vemos- é que nos sentimos en paz/ben ao
contemplar unha flor, un cadro, o mar, unha paisaxe; cando dicimos que amamos
ou que somos amados, de verdade cremos que estamos a ver o amor? Seriamos
capaces de defender que o amor é algo? Non será que nos sentimos a gusto ao
lado desa persoa, ou dese grupo de amigos, ou cando estamos coa nosa familia,
ou... ? Pois cando falamos de Deus, temos que evitar caer no mal da chamada
razón instrumental –a que di que as cousas só son importantes se nos producen
bens materiais e rendibilidade-, e deixarnos guiar por unha experiencia de Deus
desde a que descubrimos o sentido da vida, a plenitude que poña o punto final a
canto no decorrer da nosa historia persoal na que fomos xerando proxectos,
ilusións ou relacións persoais de encontro e amizade. Deus non é algo que se
poida demostrar, El é o Alguén que acompaña, axuda e non nos deixa solos ante a
dor, a enfermidade e a tristura, senón que nos acompaña, facéndose compañeiro
nesta viaxe da vida que tod@s temos que percorrer.
*
El
non nos chama para que nos gabemos do bos, intelixentes, triunfadores ou
importantes que somos, senón para axudarnos a tomar conciencia de que a vida,
toda vida, en todas e cada unha das situacións polas que as persoas imos
pasando, ten sentido, paga a pena vivila e non é un “sensentido”. Deus axúdanos
a tomar conciencia de que somos limitados, de que non o podemos todo, de que
moitas veces nos equivocamos, de que... o fracaso é un elemento máis desa vida,
e que temos que aprender a camiñar con el. Se non queremos entendelo así,
acabaremos caendo no grupo dos insatisfeitos permanentes e frustrados. E iso ao
que nos aboca é á desesperación. Por que, para que vivir? pregúntanse moitas
persoas. Cando falamos da cruz, os cristiáns referímonos a isto: do mesmo xeito
que Xesús experimentou a dor e o trato inxusto, tamén nós na vida temos que
pasar por estas situacións, non para quedar nelas, senón para asumir e vivir a
realidade humana en todos e cada un dos seus aspectos. Porque a vida non é só
trunfo; tamén é dor, enfermidade, frustración, fracaso... pero como Xesús, temos
a seguridade de que non quedamos estancados nestas situacións, senón que
podemos vencelas e superadas. Neste esforzo non imos solos: Deus, como forza,
sentido, plenitude e esperanza, está sempre ao noso lado.
*
Na
nosa sociedade, pouco a pouco imos prescindindo de Deus. Facémolo, dicimos que
somos maiores de idade e non necesitamos someternos a ninguén; ademais,
afírmase que non é rendible, non nos aporta nada, non nos supón “ganancia” para
ser triunfadores, poderosos, ricos... esquecendo que o que El nos ofrece é
felicidade, realización persoal e capacidade de buscar un mundo máis xusto,
pacífico e solidario. Por iso, do mesmo xeito que Xesús enviou aos seus
discípulos naquel momento, nos envía hoxe a nós, para que entre todos non nos
deixemos queimar polo materialismo que so busca rendibilidade, e vaimos, con
sinxeleza e humildade, dando razón da nosa esperanza co noso xeito de
achegarnos aos demais; coa nosa maneira de tentar buscar unha sociedade máis
igualitaria e xusta; tentar de que aqueles que están ao noso redor se sentan
escoitados e acompañados ante as situacións, tantas veces duras e difíciles,
que van chegando as súas vidas. A anada segue a ser moita, os xornaleiros, nós,
somos poucos, pero paga a pena seguir sementando nas leiras do noso mundo este
marabilloso proxecto que nos ofrece Xesús. Un proxecto vivo onte, actual hoxe e
ilusionante para o mañá.
FRATERNIDADE
ORANTE
Deixando
que a palabra de Deus que temos escoitado vaia enchoupando a nosa vida e o noso
corazón, recemos agora xunt@s dicindo:
GRAZAS
POR ENVIARNOS A SEMENTAR A TÚA ESPERANZA
·
Para
que a Igrexa, pobo de Deus chamado a anunciar a mensaxe de Xesús no mundo, non
se deixe engaiolar polas voces que crecen no pesimismo e na tristura, senón que
se esforce por transmitir esperanza e ilusión nun mundo cheo de “profetas de
calamidades”, OREMOS.
GRAZAS
POR ENVIARNOS A SEMENTAR A TÚA ESPERANZA
·
Por
cantos formamos as nosas comunidades parroquiais, para que saibamos ser
testemuñas de Xesús co noso actuar, acompañar e traballar ao lado de quen se
sente triste, enganado ou desalentado, OREMOS.
GRAZAS
POR ENVIARNOS A SEMENTAR A TÚA ESPERANZA
·
Por
nós, que un domingo máis volvemos reunirnos nos templos para compartir,
agradecer e celebrar a fe, para que non deixemos de crer que Xesús está ao noso
lado alentándonos, animándonos e acompañándonos no noso esforzo por poñer
sorriso no corazón e na vida dos enfermos, dos que se senten excluídos, dos que
non teñen a ninguén con quen falar e compartir as súas tristuras e dores,.
GRAZAS
POR ENVIARNOS A SEMENTAR A TÚA ESPERANZA
Señor,
axúdanos a que o noso corazón non se endureza como a pedra que todo o soporta,
para que se transforme en corazón de carne que sabe sentir e achegarse a quen
alí onde estamos necesita da túa esperanza a través da nosa presenza ao seu
lado. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
A
vocación é unha chamada do Señor. É Deus quen chama e envía esta chamada. A
iniciativa é toda de Deus.
“Non fostes vós os que me escollestes senón
que eu vos escollín e vos designei para que vaiades e produzades froitos e o
voso froito permaneza” (Xn 15,16).
Deus,
cando chama, ten en conta toda a nosa a persoa, comezando polo nome, pasando
pola nosa familia e pola nosa historia. Nada queda de lado na nosa vida.
Cando
Deus chama, El mesmo nos capacita para aquilo para o que nos está a chamar. Por
iso, non precisamos ter medo, porque a iniciativa é toda do Señor. A nosa parte
é responder dicindo “si” e colocándonos enteiramente á disposición daquel que
nos chama.
A
vocación afecta á persoa no máis profundo do seu íntimo e cando somos afectados
por esa chamada non temos como dicir “non”; a nosa resposta sempre será “si”!
Comentarios