Ir al contenido principal

14 Domingo TO C 2016


SI A NOSA INSISTENCIA É GABARNOS DO MOITO E BEN QUE FACEMOS, DESCONFIEMOS DA SINCERIDADE DA NOSA INSISTENCIA
Descarga o ficheiro

CANTO GOZOSO

*      ENTRADA: Temos unha festa (Nº 6)
*      LECTURAS: Escoita ti (Nº 26)
*      OFERTORIO: Recibe Señor (Nº 31)
*      COMUÑÓN: Non vou so (Nº 60)
ESCOITA ACTIVA
Na nosa sociedade, pouco a pouco imos prescindindo de Deus. Facémolo, dicimos porque somos maiores de idade e non necesitamos someternos a ninguén; ademais, afírmase que non é rendible, non nos aporta nada, non nos supón “ganancia” para ser triunfadores, poderosos, ricos... esquecendo que o que El nos ofrece é felicidade, realización persoal e capacidade de buscar un mundo máis xusto, pacífico e solidario. Por iso, do mesmo xeito que Xesús enviou aos seus discípulos naquel momento, nos envía hoxe a nós, para que entre todos non nos deixemos queimar polo materialismo que so busca rendibilidade, e vaimos, con sinxeleza e humildade, dando razón da nosa esperanza co noso xeito de achegarnos aos demais; coa nosa maneira de tentar buscar unha sociedade máis igualitaria e xusta; tentar de que aqueles que están ao noso redor se sentan escoitados e acompañados ante as situacións, tantas veces duras e difíciles, que van chegando as súas vidas. A anada segue a ser moita, os xornaleiros, nós, somos poucos, pero paga a pena seguir sementando nas leiras do noso mundo este marabilloso proxecto que nos ofrece Xesús. Un proxecto vivo onte, actual hoxe e ilusionante para o mañá.

CORAZÓN MISERICORDIOSO
·      Porque moitas veces fáltanos paciencia para escoitar; SEÑOR, QUE NO NOSO CORAZÓN ACOUGUE A PAZ.
·      Porque somos dos que lle falamos de misericordia aos demais, pero non a poñemos en práctica; CRISTO,QUE NO NOSO CORAZÓN ACOUGUE A PAZ.
·      Porque nos custa ser desprendidos e solidarios; SEÑOR, QUE NO NOSO CORAZÓN ACOUGUE A PAZ.

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
*      Deus non nos deixa, inda que moitas veces non somos capaces de percibir a súa presenza porque caemos, respecto a El, na tentación de pensar que só é verdade o que somos capaces de ver e tocar. De verdade que non somos capaces de ir máis alá? Acaso cando falamos da beleza, do amor, dos sentimentos, lle aplicamos este mesmo criterio? Vemos a beleza, o amor ou os sentimentos? Non será máis ben que o que percibimos –que non vemos- é que nos sentimos en paz/ben ao contemplar unha flor, un cadro, o mar, unha paisaxe; cando dicimos que amamos ou que somos amados, de verdade cremos que estamos a ver o amor? Seriamos capaces de defender que o amor é algo? Non será que nos sentimos a gusto ao lado desa persoa, ou dese grupo de amigos, ou cando estamos coa nosa familia, ou... ? Pois cando falamos de Deus, temos que evitar caer no mal da chamada razón instrumental –a que di que as cousas só son importantes se nos producen bens materiais e rendibilidade-, e deixarnos guiar por unha experiencia de Deus desde a que descubrimos o sentido da vida, a plenitude que poña o punto final a canto no decorrer da nosa historia persoal na que fomos xerando proxectos, ilusións ou relacións persoais de encontro e amizade. Deus non é algo que se poida demostrar, El é o Alguén que acompaña, axuda e non nos deixa solos ante a dor, a enfermidade e a tristura, senón que nos acompaña, facéndose compañeiro nesta viaxe da vida que tod@s temos que percorrer.
*      El non nos chama para que nos gabemos do bos, intelixentes, triunfadores ou importantes que somos, senón para axudarnos a tomar conciencia de que a vida, toda vida, en todas e cada unha das situacións polas que as persoas imos pasando, ten sentido, paga a pena vivila e non é un “sensentido”. Deus axúdanos a tomar conciencia de que somos limitados, de que non o podemos todo, de que moitas veces nos equivocamos, de que... o fracaso é un elemento máis desa vida, e que temos que aprender a camiñar con el. Se non queremos entendelo así, acabaremos caendo no grupo dos insatisfeitos permanentes e frustrados. E iso ao que nos aboca é á desesperación. Por que, para que vivir? pregúntanse moitas persoas. Cando falamos da cruz, os cristiáns referímonos a isto: do mesmo xeito que Xesús experimentou a dor e o trato inxusto, tamén nós na vida temos que pasar por estas situacións, non para quedar nelas, senón para asumir e vivir a realidade humana en todos e cada un dos seus aspectos. Porque a vida non é só trunfo; tamén é dor, enfermidade, frustración, fracaso... pero como Xesús, temos a seguridade de que non quedamos estancados nestas situacións, senón que podemos vencelas e superadas. Neste esforzo non imos solos: Deus, como forza, sentido, plenitude e esperanza, está sempre ao noso lado.
*      Na nosa sociedade, pouco a pouco imos prescindindo de Deus. Facémolo, dicimos que somos maiores de idade e non necesitamos someternos a ninguén; ademais, afírmase que non é rendible, non nos aporta nada, non nos supón “ganancia” para ser triunfadores, poderosos, ricos... esquecendo que o que El nos ofrece é felicidade, realización persoal e capacidade de buscar un mundo máis xusto, pacífico e solidario. Por iso, do mesmo xeito que Xesús enviou aos seus discípulos naquel momento, nos envía hoxe a nós, para que entre todos non nos deixemos queimar polo materialismo que so busca rendibilidade, e vaimos, con sinxeleza e humildade, dando razón da nosa esperanza co noso xeito de achegarnos aos demais; coa nosa maneira de tentar buscar unha sociedade máis igualitaria e xusta; tentar de que aqueles que están ao noso redor se sentan escoitados e acompañados ante as situacións, tantas veces duras e difíciles, que van chegando as súas vidas. A anada segue a ser moita, os xornaleiros, nós, somos poucos, pero paga a pena seguir sementando nas leiras do noso mundo este marabilloso proxecto que nos ofrece Xesús. Un proxecto vivo onte, actual hoxe e ilusionante para o mañá.

FRATERNIDADE ORANTE
Deixando que a palabra de Deus que temos escoitado vaia enchoupando a nosa vida e o noso corazón, recemos agora xunt@s dicindo:
GRAZAS POR ENVIARNOS A SEMENTAR A TÚA ESPERANZA
·      Para que a Igrexa, pobo de Deus chamado a anunciar a mensaxe de Xesús no mundo, non se deixe engaiolar polas voces que crecen no pesimismo e na tristura, senón que se esforce por transmitir esperanza e ilusión nun mundo cheo de “profetas de calamidades”, OREMOS.
GRAZAS POR ENVIARNOS A SEMENTAR A TÚA ESPERANZA
·      Por cantos formamos as nosas comunidades parroquiais, para que saibamos ser testemuñas de Xesús co noso actuar, acompañar e traballar ao lado de quen se sente triste, enganado ou desalentado, OREMOS.
GRAZAS POR ENVIARNOS A SEMENTAR A TÚA ESPERANZA
·      Por nós, que un domingo máis volvemos reunirnos nos templos para compartir, agradecer e celebrar a fe, para que non deixemos de crer que Xesús está ao noso lado alentándonos, animándonos e acompañándonos no noso esforzo por poñer sorriso no corazón e na vida dos enfermos, dos que se senten excluídos, dos que non teñen a ninguén con quen falar e compartir as súas tristuras e dores,.
GRAZAS POR ENVIARNOS A SEMENTAR A TÚA ESPERANZA
Señor, axúdanos a que o noso corazón non se endureza como a pedra que todo o soporta, para que se transforme en corazón de carne que sabe sentir e achegarse a quen alí onde estamos necesita da túa esperanza a través da nosa presenza ao seu lado. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
A vocación é unha chamada do Señor. É Deus quen chama e envía esta chamada. A iniciativa é toda de Deus.
Non fostes vós os que me escollestes senón que eu vos escollín e vos designei para que vaiades e produzades froitos e o voso froito permaneza” (Xn 15,16).
Deus, cando chama, ten en conta toda a nosa a persoa, comezando polo nome, pasando pola nosa familia e pola nosa historia. Nada queda de lado na nosa vida.
Cando Deus chama, El mesmo nos capacita para aquilo para o que nos está a chamar. Por iso, non precisamos ter medo, porque a iniciativa é toda do Señor. A nosa parte é responder dicindo “si” e colocándonos enteiramente á disposición daquel que nos chama.
A vocación afecta á persoa no máis profundo do seu íntimo e cando somos afectados por esa chamada non temos como dicir “non”; a nosa resposta sempre será “si”!

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel