POLA CASA E MÁIS O PAN, POLO
TRABALLO....GRAZAS, SEÑOR, GRACIÑAS!!!!!!!!!!!!!!
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
*
ENTRADA: Acharte presente na vida (Nº 51)
*
LECTURAS: Canta o sol (Nº 22)
*
OFERTORIO: Grazas, Señor graciñas (Nº 50)
*
COMUÑÓN: Pan do ceo (Nº 53)
ESCOITA ACTIVA
A nosa celebración de hoxe invítanos a agradecer e valorar o
mundo laboral. Si, aínda que moitas veces dicimos aquilo de “a quen inventou o
traballo había que matalo”, desde a visión cristiá o traballo é camiño de
realización persoal, xa que grazas a el colaboramos con Deus recreando a
creación. E cando falamos de traballo non nos estamos a referir só a aquel que
ten unha remuneración económica, senón que neste concepto tamén van incluídos (non
podía ser doutro xeito), aqueloutros que, sen que haxa salarios polo medio, a
xente desenvolve como camiño de realización: amas de casa, voluntarios....
Por iso nesta mañá de domingo, vimos agradecidos onda o Señor
para rezar xuntos, compartir a nosa fe e pedir polo mundo laboral e por tantas
persoas que, por mor da crise económica, van vendo como van quedando ao marxe
deste mundo. Oxalá nós esteamos sempre dispostos a acompañalas
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Porque
ás veces en lugar de “vivir coa suor da nosa fronte”, vivimos coa suor do de
enfronte, explotando, utilizando e pisando aos demais, SEÑOR, QUE DESCUBRAMOS O TRABALLO COMO DON.
· Por
non ter entendido que a nosa fe esixe de nós responsabilidade no eido do
traballo, realizándoo dun xeito digno e serio, CRISTO, QUE DESCUBRAMOS O TRABALLO COMO DON.
· Por
ter malgastado o noso tempo en discusión, xenreiras e enfados estúpidos que non
conducen a ningures, sen decatarnos de que somos efémeros e todo queda aquí, SEÑOR, QUE DESCUBRAMOS O TRABALLO COMO DON.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
O valor do
traballo:
O traballo, o esforzo, a necesidade de traballar para dignificar a vida e
vivila dun xeito digno, non debe levarnos a esquecer que facelo ten sentido se
somos capaces de asumir, entender e vivilo como algo que dignifica, enriquece,
constrúe sociedade e contribúe a facer do mundo o lugar onde ninguén sexa
excluído. É este un esforzo común e unha tarefa compartida. Non saber aprezar
isto fai que o traballo acabe sendo unha carga escravizante. É degradante e
deshumanizadora esta actitude tan de moda nos tempos que corren (mesmo na nosa
Igrexa), de aproveitarse do traballo d@s outr@s. Unha cousa é a solidariedade,
que si é necesaria; e outra ben distinta é o abusar do esforzo dos demais. Como
poder levar con dignidade o nome de human@s, se non somos capaces de respectar
a dignidade d@s demais?. Acaso somos dos que pensamos que posuír, ter,
aparentar, fachendear... son actitudes e respostas cristiás ao seguimento de
Xesús?.
Aprendendo a
relativizar:
Temos que aprender a relativizar. Pero, como nos custa!. Que difícil é que nos
recoñezan como cristiáns e cristiás pola nosa maneira de afrontar o traballo,
non para gañar e ser máis ca @s outr@s, senón como un medio que nos fai medrar
e abrirnos a compartir proxectos e ilusións cos demais. Pero que pouco empeño
pomos niso!. Sempre nos gusta que o noso, o que pensamos é o mellor, que o
pensan os outr@s, ou as posturas ou formas de ver ou sentir as cousas, non só
non vale, senón que mesmo chegamos a ocupar o lugar de Deus, atrevéndonos a
dicir que se non son ou fan coma nós, están en pecado. Porén, nesta tarefa non
hai, non pode haber, distincións: tod@s somos iguais, sexamos brancos ou
negros, europeos ou africanos, homes ou mulleres…por que nos resulta tan
difícil de entender?. E se non o entendemos, como o imos vivir?. Por que
pretendemos impoñer os nosos gustos, as nosas formas, mesmo as nosas tradicións
aos que teñen outras; e o que é peor, por que os consideramos persoas de
segunda orde por seren diferentes a nós?. Fáltanos evanxeo e sóbrannos
tradicións. Cando aprenderemos!.
Porque somos
finit@s: E
todo para que?. Cantas loitas, envexas, egoísmos, xenreiras... polo que outr@s
teñen, para que outr@s non teñan, para logo descubrir que somos finit@s, para
un tempo, e que a morte nos iguala a tod@s. Que lonxe estamos do que quería
Xesús de nós!. Que as palabras que vimos de escoitar no evanxeo: ”necio, esta noite vanche esixir a vida”,
nos fagan endereitar o noso rumbo para que logo non sexa demasiado tarde. E nós
seguimos preocupados por encher os nosos celeiros…..
FRATERNIDADE ORANTE
Presentemos a nosa oración a Deus,
Pai-Nai de todas as persoas, para que alente e acompañe a nosa vida, dicindo:
GRAZAS POR CHAMARNOS A TRABALLAR NO
TEU EIDO
* Pola Igrexa, para que nunca utilice a relixión para intereses persoais
privados: adquisición de poder, de prestixio, de bens materiais… senón que
saiba presentala coma camiño que dá sentido á vida das persoas, OREMOS.
GRAZAS POR CHAMARNOS A TRABALLAR NO
TEU EIDO
* Polas nosas comunidades, para que a riqueza, o posto de traballo ou o
status económico nunca se convertan no raseiro polo que medimos e xulgamos ás
persoas, senón que, pola contra, sempre teñamos as mans abertas para axudar aos
que menos teñen, ás que pasan dificultades, OREMOS.
GRAZAS POR CHAMARNOS A TRABALLAR NO
TEU EIDO
* Por todos e todas nós, para que saibamos redescubrir o traballo como
camiño de realización persoal, e non coma unha canga pesada enriba dos nosos
ombreiros, e así esteamos sempre dispostos a loitar pola dignificación do mundo
laboral, OREMOS.
GRAZAS POR CHAMARNOS A TRABALLAR NO
TEU EIDO
Grazas, Señor, por ternos chamado e por contar con
nós. Axúdanos no noso camiñar, para que sexa xusto e solidario. PXNS.
MIRADA DE ESPERANZA
Non ter
nada.
Non levar
nada.
Non poder
nada.
Non pedir
nada.
E, de
pasada,
non matar
nada,
non calar
nada.
Só o
Evanxeo, coma unha navalla afiada.
E o pranto e
o sorriso na mirada.
E a man
estendida e apretada.
E a vida, a
cabalo, dada.
E este sol e
estes ríos, e esta terra comprada,
para
testemuñas da revolución xa empezada.
¡E máis
nada!.
P.
Casaldáliga
Comentarios