Namentres Deus escoita, nós tapamos
os oídos. Por que nos empeñamos en botarlle a El a culpa? Deus sempre escoita e
perdoa
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
*
ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
*
LECTURAS: Benaventurados (Nº 118)
*
OFERTORIO: Recibe Señor (Nº 31)
*
COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
ESCOITA ACTIVA
A vida de cada un e cada unha de nós vaise
desenvolvendo nunha dobre dirección: dar e recibir. Ninguén é tan egoísta que
sempre e en todas as circunstancias se peche tanto en si mesmo que sexa incapaz
de dar e compartir algo da súa vida: sorriso, palabra, cercanía, solidariedade,
medios materiais... Tampouco ninguén é tan desagradecido que non sexa capaz de
valorar -dígao ou non-, o tempo que outros teñen compartido con el/a ou o
esforzo por animar, aledar e estar en momentos no que todos necesitamos a man,
a palabra ou a aperta de quen nos quere e para quen si somos importantes.
A isto apunta hoxe Palabra de Deus: El
escoita, responde, acompaña e móstranos o camiño. Nós somos invitados a comezar
a percorrelo. E como toda invitación, non se impón, senón que se pon ao noso
dispor. Seriamos tan duros de corazón para non acoller este agasallo? Que o
noso rezo non sexa baleiro e externo; senón que vaia sempre acompañado da nosa
acción para que fe e vida se harmonicen como resposta que damos a ser hoxe, no
mundo, testemuñas da súa xenerosidade, que busca a xustiza e se asenta no amor.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Para que o noso corazón non acumule rancor nin desexos de
vinganza; SEÑOR, ACOLLE A NOSA CHAMADA.
· Para que saibamos desenvolver a nosa vida con actitude de
escoita e diálogo; CRISTO, ACOLLE A NOSA
CHAMADA.
· Para que non deixemos que a nosa maneira de actuar leve desprezo
e falta de preocupación polos demais; SEÑOR,
ACOLLE A NOSA CHAMADA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
* A linguaxe da Biblia ten un contido simbólico, o que nos leva a
que debamos prestarlle a atención debida cando a lemos ou a escoitamos, para
poder logo rumiala de xeito que entendamos o que se nos quere transmitir a
través das palabras escritas. Non ha ser a literalidade -como moitas veces
ocorre-, e que leva ao fundamentalismo irracional e inmobilista, a forma de
achegarnos aos textos da palabra de Deus. Xa hai moitos anos, van alá máis de
cincuenta, que o concilio Vaticano II aprobou a constitución "Dei Verbum" que trataba de como
debiamos os crentes achegarnos e entender esta palabra. E deixando claro que é
un libro relixioso, en consonancia coa linguaxe que os aspectos relixiosos
suxiren, a súa comprensión necesita boa acollida, gran dose de reflexión e
moita capacidade de traer á realidade actual aqueles textos que, escritos
noutro tempo e para unha xente distinta a nós, sigan a ter forza, vixencia,
frescura e actualidade. E máis alá das metáforas, da linguaxe mitolóxica ou das
estruturas daquel tempo, o que nos está a dicir é que Deus -onte o máis hoxe- segue
a falarnos a través de todo canto creou: persoas e mundo. E ambas son un todo do
que non hai que desprezar nada. Un todo que se vive desde a mesma casa común
compartida e distribuída para que todos os que nela habitan teñan sitio e non
se vexan desprazados nin excluídos. E isto, moitas veces, cústanos entendelo, o
que nos leva a meternos en discusións que non fan outra cousa máis que
enfrontarnos e afastarnos do Deus que acolle, agarima, acompaña e fai da
tenrura, ao xeito dunha nai preocupada polos seus fillos, o guieiro desde o que
plantexa a súa relación con nós. Por iso escoita o clamor de quen se sente
tratado de maneira inxusta, de quen é excluído ou enganado, de quen é tratado
como se fose unha cousa coa que se xoga para sacar rendibilidade, e non unha
persoa imaxe e semellanza de quen pon en cada un de nós a mesma dignidade. O
clamor dos excluídos é escoitado por Deus, que non quere que a súa palabra sexa
manipulada polos poderosos que esquecen e exclúen aos humildes.
* O bautismo, non é logo un rito, e diso Paulo vaille falando a
aqueles cristiáns da primeira hora cando lles escribe as cartas. Non pode ser
rito unha acción que nos incorpora a un xeito novo e distinto de percibirnos e
de estar no mundo. A través del somos incorporados a unha vida que non se
esgota no "fuxe-fuxe" de cada día, nas ansias de posuír e impoñer os
criterios persoais sobre os demais; no intento de facer do poder o pracer que
incapacita para pensar nos demais coma outro igual e como presenza do
"Outro" que dá sentido e esperanza á nosa vida. Bautizarse, pedir o
bautismo, ha ser unha opción libre, madura e coherente, para evitar que se quede
no que, tristemente, está a ser hoxe para moitos dos que o piden para os seus
fill@s: unha ocasión para celebrar unha festa e xuntar á familia; pero sen
pensar no seu significado de relación con Deus e de incorporación á Igrexa -a
fe vívese sempre en comuñón e en comunidade-. Non, o bautismo é a experiencia
que fai de nós grandeza de Deus, e incorpora o sentido da vida máis alá dos
proxectos que son para un tempo e esmorecen de xeito efémero. Recibilo é
incorporarse a unha vida nova e diferente desde a que contemplamos que a salvación
e a plenitude comezan a construírse e a albiscarse desde o xa das cousas que
facemos cada día. As pequenas cousas que van poñendo no corazón, nos ollos e
nos beizos das persoas a esperanza de que non somos inimigos uns dos outros,
senón colaboradores do mesmo proxecto: o proxecto de Deus para o mundo. Por iso
todos somos importantes, ninguén ha ser excluído. E o remate non está no
efémero do momento de gloria, que tanta insatisfacción deixa e que leva a ter
que buscar permanentemente novas experiencias que enchan o baleiro existencial
no que tantas persoas viven, senón a plenitude acadada ao final do camiño. Porque
a vida é unha gran carreira de fondo, chea de esforzo e tesón, ao final da que
nos encontramos tod@s ao lado de Deus e para sempre.
* E para non deixarnos levar do desánimo que ao longo de toda esta
carreira temos que ir percorrendo, Xesús ofrécenos un reconstituínte que nos
vai axudar a superar os momentos de debilidade: a oración. Non entendida como
rutina que repite cos labios o que non sente no corazón, senón como acollida
gratuíta de canto temos vivido de xeito agradecido. Unha oración que,
pronunciada cos labios, séntese no corazón e móstrase na maneira de facer as
cousas, de achegarse ás persoas, de poñer en marcha procesos que leven calidade
de vida e dignidade ás persoas máis necesitadas e que viven na periferia do
poder, do triunfo ou do recoñecemento social. Rezar é revisar a vida desde
Deus; poñela na súa man con confianza, recoñecer a necesidade de camiñar xunt@s
realizando proxectos que fagan das persoas iconas de que Deus é amor e actúa
sempre por amor. Rezar é revitalizar a vida dándolle pulo de novidade e acougo
para ir facendo as cousas con tento e tempo. Sen as présas do que, ao final,
acaba converténdose en pan que deslumbra hoxe, pero que se converte en goma,
imposible de comer, mañá. Deste xeito de rezar é do que temos que aprender, e
desde o que somos invitados a dirixirnos a Deus. Aprendamos a ser
contemplativos no medio dun mundo cheo de barullo, présa e recoñecemento
social, para incorporar un xeito de ver a vida que agradece, comparte e goza de
facer dos demais presenza e rostro de Deus. Por iso non cansamos de dicir: Veña
a nós o teu Reino.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus é paciencia,
fidelidade e escoita continua e permanente. Sabendo que El non nos deixa, inda
que nós si caiamos moitas veces na tentación de deixalo, digamos xunt@s:
QUE CONSTRUAMOS A VIDA DESDE A PACIENCIA
ESPERANZADA
· Para que os pastores da Igrexa sexan sempre persoas pacientes e
con capacidade de escoita e comprensión, e non látigos dogmáticos e
antievanxélicos, OREMOS.
QUE CONSTRUAMOS A VIDA DESDE A PACIENCIA
ESPERANZADA
· Para que saibamos ir facendo das relacións de uns cos outros nas
nosas comunidades parroquiais, momentos de colaboración, participación e
encontro, non deixándonos levar nin polas présas nin polas palabras ditas sen
pensar, que feren e doen, OREMOS.
QUE CONSTRUAMOS A VIDA DESDE A PACIENCIA
ESPERANZADA
· Para que todas e todos nós, nos esforcemos por construír a nosa
vida desde valores e actitudes que nos axuden a medrar como persoas e a madurar
como crentes que acollen o Evanxeo como pulo para estar ao servizo dos máis
necesitados, OREMOS.
QUE CONSTRUAMOS A
VIDA DESDE A PACIENCIA ESPERANZADA
· O día 26 será a festa de S.Xoaquín e Santa Ana, avós de Xesús.
Lembrémonos de todos os avós que fan da súa vida xenerosidade e cariño para
dedicarlle tempo cheo de tenrura ao coidado dos seus netos, OREMOS.
QUE CONSTRUAMOS A VIDA DESDE A PACIENCIA ESPERANZADA
Acolle,
Señor, a oración que agora poñemos ao teu abeiro desde os nosos corazóns,
sempre dispostos a acoller e perdoar. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Pai: Como pequena
comunidade parroquial,poñémonos nas túas mans. Fai de nós o que ti queiras.
Sexa o que sexa, dámosche grazas. Ilumina o noso camiñar coa luz de Xesús. El
non viu a ser servido, senón a servir. Que a nosa vida sexa como a del: servir.
Que saibamos estar cada un ao servizo dos demais. Confiámosche o presente e o
futuro da nosa comunidade. Poñémolo nas túas mans enteiramente, sen reservas,
porque Ti es o noso Pai. Que o Espírito sexa quen nos sosteña e nos guíe
sempre. Amén
Comentarios