No
xubileu da Misericordia, é unha esixencia aprender a chegar tarde por compartir
o tempo cos descartados; pero non o é chegar tarde por entreterse consumindo
ritos nin costumes pseudorrelixiosas
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Vinde axiña, compañeiros (Nº 10)
LECTURAS:
Benaventurados (Nº 118)
OFERTORIO:
Recibe Señor (Nº 31)
COMUÑÓN:
Deixade esta terra
ESCOITA ACTIVA
As persoas, se non poñemos esforzo da nosa parte para evitalo,
somos moi dadas a deixarnos levar pola rutina, o cómodo, o que non nos supón o
esforzo pola novidade, o cambio e a adaptación a novas situacións. E tal é así,
que sempre que temos que cambiar de casa, traballo, lugar de residencia...
parece que se nos vén o mundo enriba: agora que xa coñeciamos á xente, agora
que xa estabamos acostumados a vivir aquí, agora que xa comezabamos a dominar o
traballo... os “agora” veñen na nosa axuda coma se foran unha xustificación.
Porén, na vida, tamén dicimos que o que non arrisca acaba por non acadar o que
busca e quere. Sobre isto é sobre o que xira hoxe a Palabra que imos proclamar
na celebración: sobre a necesidade de romper as nosas rutinas e, sen medo,
apostar polo novidoso, polo cambio, polo que xera ilusión e esperanza. E facelo
sen medo e sen volver a vista atrás. Apostar polo que comeza é unha tarefa
ilusionante, e nesta andaina non imos solos: Xesús é o mellor dos compañeiros
nesta viaxe.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Por ceder
a medos e rutinas que fan a vida triste e decadente; SEÑOR, QUE NON CAMIÑEMOS NO DESENCANTO.
·
Pola falta
de risco e novidade no que facemos; CRISTO,
QUE NON CAMIÑEMOS NO DESENCANTO.
·
Pola
insistencia en mirar tanto atrás que nos incapacita para comprender o que pasa
ao noso lado; SEÑOR, QUE NON CAMIÑEMOS
NO DESENCANTO.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
*
"Faille
caso á voz do Señor"... A
palabra está moi cerca de ti: na túa boca e no teu corazón". Na
primeira das lecturas de hoxe, do libro do Deuteronomio, fáísenos un chamamento
ao que deberiamos prestar un pouco de atención, para non deixar que pase por
ser oído, que non escoitado, e como consecuencia perder unha oportunidade de
deixar que a mensaxe que Deus hoxe nos achega caia en saco roto. Dísenos que
poñamos atención á voz do Señor. Unha atención que non se identifica tanto con
voces -coma se foramos abducidos desde outros espazos siderais-, senón que as
voces ás que se refire son as que temos preto e proveñen das situacións nas que
viven moitas persoas caídas na dor e no sufrimento. Son voces de dor,
incomprensión, angustia, engano, soidade... voces que se van convertendo en
laios continuados e ás que, por levar tanto tempo escoitándoas, xa non se lles
fai caso, pasando a ser un elemento máis do mundo no que vivimos. Ante a
tentación de caer nesta indiferenza, o libro do Deutoronomio lémbranos que só
prestándolles atención, identificándoas, poñéndolle imaxe, seremos capaces de
facer das palabras que saen da nosa boca defensa dos débiles, para que poidan
ser cribles, ao estar asentadas, e coa forza do convencemento, no noso corazón.
Deixemos logo que dean froito de misericordia en nós.
*
Só se
entendemos que significa e supón a afirmación que nos invita a ter un corazón
misericordioso, seremos capaces de recoñecer nos demais o rostro de Xesús. A
súa imaxe temos que vela reflectida nos demais, principalmente nos que día a
día comparten con nós tempo, ilusións, tarefas e fracasos. Desde El as cousas
teñen outro sentido, e a fe convértese nunha experiencia que dá sentido e razón
da nosa vida. Porque é Señor da creación, a todos nos corresponde coidala; e
como di o papa Francisco, facer desta casa común respecto e coidado na que
todos teñamos cabida, e a sintamos coma nosa. Porque, se nós pensamos na casa,
vénsenos á cabeza a idea dun lugar onde nos sentimos a gusto, contentos,
tranquilos... Poderiamos dicir o mesmo do mundo do que formamos parte?
Entendémola como casa común ou como territorio que hai que conquistar, dominar
e someter... para acabar por destruílo? Volvamos logo a repensar as palabras
deste texto da carta aos Colosenses, e poñámolas en relación con nós e a
responsabilidade que temos por esforzarnos para que do mesmo modo que todos
poñemos o mellor de nós en amañar as nosas casas para poder vivir a gusto
nelas, poñamos tamén esa mesma esixencia para face do coidado ecolóxico o
esforzo que converta o mundo en espazo de encontro e non de destrución.
*
Deste
xeito, a vida eterna non será unha idea á que hai que esperar, senón un ir
construíndoa desde xa a través da sensibilidade que vaiamos poñendo en achegarnos,
coa man tendida e solidaria, aos demais; o esforzo por converter o mundo en
praza na que poidamos atoparnos, dialogar, facer proxectos xunt@s, á vez que
cultivamos por el o máis grande dos respectos. Que non nos pase coma o
sacerdote e o levita, que por chegar tarde ao templo non quixeron achegarse a
quen estaba tendido e sufrindo. Ao mellor nós, por gañar máis, por dominar o
mercado, por aparecer no mundo como potencia, por facer da rendibilidade e do capital
o máis importante, acabamos destruíndo este gran presente cheo de tenrura que
Deus puxo nas nosas mans: o mundo. Que a nosa misericordia se expanda tamén ao
coidado da natureza, onde nós vivimos e onde queremos –supoñemos- que vivan tamén
as xeracións que agora son máis novas e as que están por vir. Aquí é onde temos
que concretar as palabras de Xesús: "vai e fai ti outro tanto".
FRATERNIDADE
ORANTE
O Deus amor e misericordia invítanos agora
a compartir este momento de oración comunitaria. Respondemos con gozo e
sinceridade dicindo:
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA TENRURA O CAMIÑO DA MISERICORDIA
- Para que a Igrexa non deixe pasar esta oportunidade de ser verdadeiramente misericordiosa coidando do mundo nas súas accións, e denunciando a quen o estraga, contamina e destrúe, OREMOS.
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA TENRURA O CAMIÑO DA MISERICORDIA
- Para que nas nosas comunidades espertemos á realidade de que temos que esforzarnos para que o que escoitamos e rezamos o poñamos en práctica: que coidemos nas nosas parroquias, e nos nosos barrios a natureza, esforzándonos por educar neste respecto aos máis novos, OREMOS.
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA TENRURA O CAMIÑO DA MISERICORDIA
- Para que o noso actuar sexa coherente coa fe que confesamos e vivimos, de xeito que fagamos un esforzo por ser misericordiosos coidando ás persoas e o espazos nos que vivimos e desenvolvemos as nosas relacións duns cos outros, OREMOS.
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA TENRURA O CAMIÑO DA MISERICORDIA
Grazas, Pai, porque espertas en nós a
chamada a ter unha actitude activa na defensa desta casa común na que todos
vivimos, e que estamos chamados a coidar e respectar para que os que estamos e
os que veñan despois de nós, poidan vivir en paz e harmonía entre eles e co
mundo. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Vivir a misericordia coa Terra, coas súas criaturas e cos nosos
irmáns/ás empobrecidos esixe de nós unha auténtica CONVERSIÓN, un profundo
cambio no noso modo de vivir, irresponsable e estragador dos recursos do
planeta, e un COMPROMISO máis firme na transformación do sistema económico e da
cultura consumista na que estamos inmersos. A iso chámanos o Papa Francisco na
súa Encíclica Laudato si. Camiñar na dirección que nos propón é unha tarefa
de longo percorrido que urxe emprender xa con pasos e decisións concretas que
cambien os nosos hábitos. Necesitamos cultivar unha nova maneira de mirar a
realidade e a nós mesmos nela, que nos impulse a modificar o noso modo de
vivir. O proxecto de Deus mestúranos con toda a comunidade da vida. Temos que
recoñecernos como parte desa rede interdependente que constitúen tódalas
criaturas.
(www.ofminmaculada.org/organismos/jpic/1234-practicar-la-misericordia-en-el-cuidado-de-la-casa-comun)
Comentarios