QUEN NUNCA TIVO UN PORCO E AGORA TEN UN
PORQUIÑO, ÁNDALLE TODO O DÍA CURRICHIÑO, CURRICHIÑO
CANTO GOZOSO
* ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9) * LECTURAS: Douvos un mandato novo (Nº 18)
* OFERTORIO: Seguirei os teus pasos (Nº 103)
* COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 119)
ESCOITA ACTIVA
Hai
quen di que para coñecer ben a unha persoa haille que dar un carguiño, aínda
que sexa pequeno. É aí onde se descobren os mellores e os peores instintos:
sabendo que temos algunha influencia, algún poder. No fondo, parece que a
tod@s, se ben é certo que a uns máis que a outros, nos gusta saír na foto, que
nos coñezan, que nos dean palmadas nas costas e nos feliciten... nunha palabra,
que precisen de nós.
E
esta situación, que descubrimos a cotío nos nosos políticos, nas asociacións de
veciños, nas comisións de festas, nos equipos directivos.... tamén se dá na
nosa Igrexa, na que moitas veces, non só a xerarquía, senón tamén os demais
membros, nos cremos en posesión da verdade absoluta e mesmo nos eriximos en
xuíces dos demais, predicándonos a nós mesmos e non a Deus, buscando o noso
proveito e non o ben común.
Todo
isto vén a conto porque o eixo fundamental da nosa celebración de hoxe é o
valor da humildade, de sentir que aquilo que facemos debe buscar non o
recoñecemento dos demais, senón o noso sentirnos a gusto con nós mesmos. Por
iso estamos chamados a descubrir que somos servos, últimos, ás veces
incomprendidos e mesmo motivo de risa... pero para Deus sempre primeiros.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Por
empeñarnos en converter as tradicións e as rutinas en valores evanxélicos e en
dogmas de fe, SEÑOR, PERDOA A NOSA
SOBERBIA
· Por
seguir preguntándolle ao vento se está permitido curar en sábado mentres os
irmáns e as irmás xacen doentes esperando que lles deamos a nosa man para
erguerse, CRISTO, PERDOA A NOSA
SOBERBIA.
· Porque
non estamos dispostos a ser últimos e servidores, senón que queremos ser sempre
primeiros, aínda que sexa a costa de pisarmos aos demais, SEÑOR, PERDOA A NOSA SOBERBIA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
É
GRANDE A MISERICORDIA DE DEUS E REVELA OS SEUS SEGREDOS AOS HUMILDES: A
primeira lectura do libro do Eclesiástico volve falarnos, unha vez máis, da
infinita tenrura de Deus. Un Deus que non gusta de palacios, traxes de
etiqueta, púlpitos, fachendas ou falsos ouropeis, senón que se comprace na
xustiza e nas cousas pequenas que, ao fin e ao cabo, son aquelas que van
enchendo a nosa vida: unha visita a quen está enfermo, uns aloumiños a quen se
sente desprezado e non querido, un pouco de compaña a quen sente a soidade e a cruz
da vida, un sorriso a quen está agoniado.... son esas cousas as que lle gustan
a Deus, son esas cousas, e non outras, as que van enchendo de bos froitos o
noso capacho para presentarllo ao Señor. Porén, que necios seguimos
sendo!!!!!!!!!!!!!!!. Encerramos a Deus na rixidez dunhas normas, no corsé dun
templo, na frialdade dunha moral heterónoma que fai corresponder a cada
“pecado” a súa condena coma se se tratase dunha lei de tráfico coa que se van
restando puntos. Que non, home, que non!!!!!!!!!!!!. Que non se trata diso, que
se trata de saber descubrir a grandeza de Deus nos pequenos, nos humildes e nos
sinxelos....Porque o Señor, como ben nos lembra o Salmo, prepara a súa casa
para o desvalido. Cando aprenderemos nós a facer o mesmo en vez de amoblar a
mansión da soberbia, da prepotencia e de crernos superiores????????.
E
MENTRES, NÓS, SEGUIMOS PREGUNTANDO PARA XUSTIFICARNOS: Porque
nós, a pesares do que nos di a carta aos Hebreos, seguimos apostando polo medo
e non polo amor, pola lei e non pola liberdade, pola imposición e non pola
educación, polo autoritarismo e non pola coherencia, polo comercio e non pola
gratuidade.... e así nos luce o pelo. Seguimos preguntándolle ao vento se está
permitido curar en sábado, quen é o meu próximo, se se pode comer carne os
venres de coresma, se cómpre ir gañar as indulxencias no ano santo, se se poden
bautizar nen@s cuxos pais viven “en pecado”, pero son coherentes coa súa fe, se
podo ir comulgar aínda que falten cinco minutos para cumprir a hora do xexún
eucarístico, se.... sen ternos decatado de que iso son tonterías, porque non
temos descuberto que non é mellor cristián o doutrinalmente seguro, senón aquel
cuxo corazón reborda de amor cara aos irmáns e irmás, aquel que é quen de
abandonar unha vida cómoda para arriscarse na aventura da fe, que implica ser a
voz dos que non teñen voz, que chama a ser eclesialmente incorrectos nunha
Igrexa na que cómpre abrir as ventás para que entre o aire renovador do
Espírito. Ao final da nosa vida, a pesares do que moitos predican, pensan e
din, non se nos vai examinar do número de celebracións nas que participamos,
das oracións que coñecemos, dos rosarios que rezamos ou das novenas ás que
asistimos, senón que o Señor, para que entremos pola porta estreita, diranos:
Canto amaches?. E iso implica que van aprobar:
@s
que practican a xustiza, entendida como dar ao irmán e á irmá o que precisa
para desenvolverse coma persoa.
@s
que non calumnian nin utilizan aos demais para o seu beneficio.
@s
que buscan o ben común por riba do individualismo.
@s
que son coherentes e fieis aos seus principios, e nunca están en venda.
@s
que visitan aos enferm@s, aos tristes, aos que están sos... aínda que sexan
mulleres.
@s
que buscan e traballan pola paz
@s
que denuncian calquera tipo de atentado contra a dignidade da persoa.
@s
que protexen e coidan a creación que puxeches nas nosas mans.
Este é o culto que o Señor quere que lle deamos: o
do amor. Sen amor, o demais será baleiro e estéril, mera anécdota. Porque o
amor sempre nos fai mellores persoas; a relixión, ás veces; o poder, nunca. Non
o esquezamos.
FRATERNIDADE ORANTE
Alentados pola túa Palabra que nos invita a vivir a fe
en continua actitude de servizo, unímonos para dicirche xuntos:
GRAZAS
POR INVITARNOS Á CASA DO AMOR
· Pola
Igrexa, para que abandonando vellas actitudes farisaicas e hipócritas, saiba
sempre poñer no centro da súa acción á persoa, creada a imaxe e semellanza de
Deus, OREMOS.
GRAZAS
POR INVITARNOS Á CASA DO AMOR
· Polas
nosas comunidades, nas que celebramos, compartimos e sentimos a forza da fe,
experiencia da presenza de Xesús, para que non perdamos tempo en discusións que
nos impiden seguir a súa mensaxe e acaban enfrontándonos uns cos outros, OREMOS.
GRAZAS
POR INVITARNOS Á CASA DO AMOR
· Por
nós, que saibamos prestar atención sincera e comprometida ao Evanxeo, e non
caiamos na tentación de adecualo á nosa comodidade, perdendo así a frescura e
radicalidade que supón chamarse seguidor de Xesús, e selo verdadeiramente, OREMOS.
GRAZAS
POR INVITARNOS Á CASA DO AMOR
Grazas, por non deixar que nos
adormezamos na tarefa de levar á vida a túa gozosa e esperanzada mensaxe.
P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
-Do desexo de ser
estimado... líbrame Señor.
-Do desexo de ser loubado…
líbrame Señor
-Do desexo de ser honrado…
líbrame Señor
-Do desexo de ser
aplaudido… líbrame Señor
-Do desexo de ser preferido
aos outros… líbrame Señor
-Do desexo de ser
consultado… líbrame Señor
-Do desexo de ser aceptado…
líbrame Señor
-Do temor de ser humillado…
líbrame Señor
-Do temor de ser desprezado…
líbrame Señor
-Do temor de ser
reprendido… líbrame Señor
-Do temor de ser
calumniado… líbrame Señor
-Do temor de ser esquecido…
líbrame Señor
-Do temor de ser posto en
ridículo… líbrame Señor
-Do temor de ser inxuriado…
líbrame Señor
-Do temor de ser xulgado..
líbrame Señor
Comentarios