PORQUE A VERDADE PASA POR NON CALAR DIANTE
DO ENGANO, A INXUSTIZA E A CORRUPCIÓN, NON DEIXEMOS QUE OS NOSOS LABIOS SE
PECHEN E CALEN DIANTE DAS MENTIRAS DOS QUE SE CREN NA VERDADE
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
*
ENTRADA: Camiñando pola vida
(Nº 9)
*
LECTURAS: Canta aleluia (Nº 21)
*
OFERTORIO: Grazas, Señor, na
mañá (Nº 34)
*
COMUÑÓN: Seguirei os teus
pasos (Nº 103)
ESCOITA ACTIVA
Non
é nada doado hoxe en día descubrir e distinguir, entre tanta información e
tanto micrófono e cámara dispostos a recoller canto pasa no mundo, o que é
certo do que non o é; o que é importante daquilo que é secundario; o que
verdadeiramente paga a pena prestarlle atención do que non debemos perder ningún
tempo porque nos enreda e nos fai perder a perspectiva do fundamental na vida
de cada un de nós. Por iso temos que deixar de ser crédulos e non pensar que o
primeiro que escoitamos é o bo, o certo ou o importante.
Noutro
tempo, cando a información era pouca e había que buscala de xeito pausado e intentando
coñecer a verdade, todos nos esforzabamos en poñer a traballar a nosa
capacidade de reflexión para non confundir nin confundirnos. Hoxe isto xa nos
vai resultando máis difícil, de aí a necesidade de formarnos para non deixarnos
levar da primeira opinión que escoitamos; de poñer as primeiras impresións
antes que o discernimento; de non caer no buenismo de que calquera cousa vale
porque o vin en internet, o escoitei na televisión ou o dixo este ou aqueloutro
famoso. Necesitamos contrastar as cousas, facer varias lecturas antes de emitir
unha opinión, aprender a distinguir a verdade da subxectividade de quen só
busca vendernos algo que lle acabe dando rendibilidade en forma de cartos,
prestixio, poder ou votos.
Porén,
para Xesús o importante non estaba no externo, no que fai barullo, senón no
interior: El invítanos a ser agradecidos, a aprender a perdoar e a pedir
perdón, a transmitir e compartir canto temos experimentado como bo en nós. Nunha
palabra, a facer da nosa vida unha experiencia de misericordia humanizadora.
Acollamos
e poñamos no valor das boas obras esta invitación.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Por
non dedicar tempo a pensar se o que escoitamos responde ou non á verdade dos
feitos; SEÑOR, PERDÓN POLAS NOSAS PRESAS
E XUÍZOS.
· Por
deixarnos lear polos comentarios, moitas veces nada ben intencionados, que
decualifican aos demais sen probas nin argumentos; CRISTO, PERDÓN POLAS NOSAS PRESAS E XUÍZOS.
· Polos
prexuízos cos que imos construíndo as nosas opinións ao respecto dos demais, esquecendo
que é na misericordia onde nos invita a camiñar Xesús; SEÑOR, PERDÓN POLAS NOSAS PRESAS E XUÍZOS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
*
Se lle prestamos atención á lectura da palabra de Deus, tanto nas
celebracións como cando buscamos un momento na casa para lela e coñecela
mellor, iremos descubrindo que un dos eixes nos que insiste constantemente é o
do perdón e cambio de corazón. Porque Deus é perdón, porque ama e acolle, non
garda rancor nin busca culpabilizarnos nin humillarnos acentuando a
culpabilidade polo que teñamos feito mal. E é neste perdón no que se vai
poñendo de manifesto un camiño que nos invita a percorrer, para que tamén nós
fagamos da nosa vida unha experiencia non de resquemor, odio e resentimento,
senón de perdón ofrecido e compartido. É verdade que temos que asumir as
consecuencias do que teñamos feito mal, pero iso non supón caer no victimismo
de que xa estamos marcados para sempre co estigma da maldade e da incapacidade
de cambiar e comezar de novo. É esta unha das características da fe que
compartimos que máis lles custa entender e poñer en práctica aos que, desde o
seu dogmatismo, consideran que non se pode esquecer, que o perdón é imposible e
que a conversión e o cambio das persoas non é real. Por iso nós, coa nosa vida
e co noso xeito de facer as cousas, debemos demostrarlles -tamén demostrarnos a
nós mesmos-, que non só é posible, senón que é o único camiño que nos pode
facer felices e levarnos a sentírmonos verdadeiramente humanos.
*
El é quen nos manda, o que nos encomenda esta misión. Por iso agradecemos
esta confianza ("douche grazas,
Señor, de todo corazón") e bendicimos o seu nome a través da posta en
práctica das actitudes que demostran que o amor, o perdón e a misericordia que
Deus manifesta con nós, tamén as podemos manifestar cos demais. Que é posible
facelo, que non é unha proposta para poñer nunha vitrina e contemplala. Esta
gratitude cara Deus temos que saber transmitirlla a aqueles cos que compartimos
a realidade da nosa vida: aos que temos máis preto, aos que vemos e cos que
tratamos cada día; pero tamén aos que están lonxe, e que aínda sen coñecelos
nos van lembrando que Deus non establece fronteiras. En Xesús a universalidade
-El foi o primeiro gran globalizador da humanización-, faise fraternidade e
igualdade entre todos, e por iso non habemos ter medo a colaborar, participar e
promocionar toda causa que busque transmitir que, sendo Deus amor e igualdade,
ninguén ha ser tratado con diferenza por ser doutro sitio, ter outra cor de pel
ou ter crecido noutra cultura. Aquí reside o propio da fe cristiá, o que podemos
ofrecer como distinto das mensaxes planas e repetitivas que escoitamos cada día
e que falan de diferenza, exclusión e rexeitamento para quen vén buscando vida
digna e trato humano e respectuoso, como se no canto deles, foramos nós -como noutro
tempo fomos-, os que buscaramos iso mesmo. Transmitir a experiencia de Xesús,
non é logo contar historias do pasado, senón converter os eixes do Evanxeo en
actitudes e comportamentos que non discriminen nin penalicen, senón que escoiten,
acollan e convertan a salvación nunha experiencia de amor e misericordia. Aquí
e así, como noutro tempo o fixo Paulo, é onde temos que mostrar e confesar a
fe: transmitir o recibido.
*
Como El tamén foi transmitindo co seu xeito de facer as cousas o que quería
que recibiran aqueles que andaban ao seu carón. Ensinaba con confianza -"xa que ti o dis"- impactaba a quen
o vía e escoitaba, non resultaba indiferente o que percibían nel -"quedaron parvos"- o que facía que
responderan seguíndoo, para aprender del e transmitir canto foran descubrindo
no seu actuar. Por iso tamén nós podemos preguntarnos se na relación con Xesús
imos crecendo en confianza; se facemos do noso tempo palabra que alenta,
sorriso que anime e trato xusto e igualitario cos que nos imos topando no
acontecer de cada día. Os apóstolos, porque viron que aquí estaba a forza e o
sentido da súa vida, dinos o evanxeo, que o seguiron. Nós tamén o estamos a
seguir?
FRATERNIDADE ORANTE
Na verdade na que nos invita sempre a camiñar
Xesús, aparece o trato e respecto das persoas como centro e guieiro desde o que
rezar e vivir. Dispostos a responder coa nosa vida a esta invitación, dicimos
xunt@s:
GRAZAS,
SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
Sempre
dicimos que tod@s somos Igrexa, que Xesús é a nosa forza, que nel atopamos a
esperanza. Para que estas palabras non soen ocas nin baleiras, pedimos que a
forza da túa presenza siga actuando en nós para que o noso corazón non sexa de
pedra, OREMOS.
GRAZAS,
SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
A tod@s
se nos enche a boca coa palabra comunidade, pero moitas veces esquecemos que
iso suponnos ser persoas que nos axudamos, buscamos a colaboración facendo
cousas para todos, ou somos capaces de renunciar a un pouco do noso para que
outros poidan ser, OREMOS.
GRAZAS,
SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
Por cada
un e cada unha de nós, que vimos con fe a atoparnos contigo na Palabra vivida e
no Pan compartido, para que redescubramos a novidade sempre sorprendente do
amor do Pai, e así vivamos confiando sempre nel, OREMOS.
GRAZAS,
SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
Señor, poñemos a nosa vida nas túas mans,
confiad@s en que Ti queres a nosa felicidade. Fai que sempre esteamos dispost@s
a camiñar polo camiño do servizo. PXNS.
MIRADA DE ESPERANZA
“Eu creo, Señor; eu
quero crer en ti”
Señor, eu creo; pero
aumenta a miña fe.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe
- “Señor, fai que a
miña fe sexa PLENA: sen reservas, e que penetre no meu pensamento, no meu modo
de xulgar as cousas divinas e humanas.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe
- Señor, fai que a miña
fe sexa LIBRE: que teña o concurso persoal da miña adhesión, acepte as
renuncias e os deberes que ela comporta e que exprese a fondura decisiva da
miña personalidade.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
- Señor, fai que a miña
fe sexa CERTA: certa pola congruencia externa das probas; certa pola súa luz
que asegure, polas súas conclusións que tranquilicen, pola súa asimilación que
dea o descanso.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
- Señor, fai que a miña
fe sexa FORTE: que non tema a contradición dos problemas dos que está chea a
experiencia da nosa vida, ávida de luz, que non tema as impugnacións de quen a
discute, de quen a ataca, ou a nega; senón que se reafirme na íntima proba da
túa verdade, que resista o cansanzo da crítica.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
- Señor, fai que a miña
fe sexa ALEGRE: e comunique paz e gozo ao meu espírito, o capacite para a
oración con Deus e o trato coas persoas.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
- Señor, fai que a miña
fe sexa ACTIVA: que dea á caridade as razóns da súa expansión moral, que sexa
verdadeira amizade contigo, alimento inenterrumpido de esperanza.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
- Señor, fai que a miña fe sexa HUMILDE: que non presuma
de apoiarse na miña propia experiencia. Que busque a colaboración e participación
dos demais, porque solos non avanzamos, pero xuntos abrimos moitos camiños.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe
Comentarios