Ir al contenido principal

20 Domingo TO C 2016



Quen cala cando a vida dos máis débiles se ve ameazada, quen vira a cabeza ante o maltrato e o abuso, quen pasa sen mirar para as beiras onde están as vítimas dunha sociedade teatralizada e superficial, non pode levar con dignidade o nome de cristián
CANTO GOZOSO
*        ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
*        LECTURAS: Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
*        OFERTORIO: Benaventurados (Nº 119)
*        COMUÑÓN: Eu soñei (Nº 58)
ESCOITA ACTIVA
Cando unha persoa pretende ver a realidade só desde os seus ollos, a súa comodidade ou a súa seguridade, ten como norma darlle as costas a canto ocorre ao seu redor, como se non fora con ela. O que consegue só é autoenganarse e construír unha burbulla, moitas veces insolidaria, egoísta e inxusta, porque, nos guste ou non, a realidade témola diante, vivímola, vémola e pisámola cada día. Pretender darlle as costas o único que fai e levarnos á falsa opinión de que pechando os ollos xa non vemos. Isto é un gran engano para un mesmo e unha gran mentira ante a situación na que se atopan os demais.
As lecturas que imos proclamar hoxe chámannos a vencer esta tentación de ser pasivos ante o que pasa no mundo, a non ter medo a afrontar os problemas e dificultades, e non ter vergoña nunca de defender o xusto, o bo, o honesto... o que fai que as persoas se sentan dignidade e merecedoras de respecto, máis alá dos intereses económicos, políticos, eclesiais ou de calquera outro tipo. Prestémoslle, logo, atención a esta palabra, e esforcémonos por facela motor do noso día a día.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·        Pola nosa covardía para afrontar a verdade sen adaptala á nosa comenencia; SEÑOR, QUE O NOSO CORAZÓN NON SEXA PREGUICEIRO.
·        Por caer na tentación de mirar a realidade buscando só a nosa comenencia e non o que é xusto; CRISTO, QUE O NOSO CORAZÓN NON SEXA PREGUICEIRO.
·        Porque pedimos moita xustiza para nós, pero esquecémonos de ser xustos no noso actuar cos demais; SEÑOR, QUE O NOSO CORAZÓN NON SEXA PREGUICEIRO.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
*        Nin a vinganza nin a xenreira son camiños desde os que vivir o evanxeo e dignificar o nome de cristiáns. A primeira lectura do profeta Xeremías recórdanolo claramente. Pero o caso é que por moito que a palabra nos diga e fale, nós seguimos endurecendo o corazón e dispostos a non facerlle caso, ou alomenos a non prestarlle a atención necesaria. Os que se presentaban ante o rei, como ocorre hoxe cos que se presentan ante os que teñen poder –económico, político, relixioso, mediático...-  non son escoitados; e se o son han pasar pola peneira do que lle impoñen os poderosos. Triste realidade para que sexan sempre os mesmos os perdedores!
*        Porén a palabra de Deus quere ser sempre a voz que nos chama a non deixarnos domear polos cantos de serea dos diferentes poderes. E que difícil resulta dicirlle que non a eses cantos! Pensemos nas dificultades, incomprensións e mesmo atrancos coas que está a atopar o papa Francisco no seu esforzo, sincero e sinxelo, por facer que a Igrexa volva o seu corazón e poña os seus ollos no Evanxeo, e non no poder, o dominio ou o secuestro da conciencia dos seus membros. Francisco, seguindo o mandato de Xesús, chámanos a que sexamos libres e actuemos en conciencia e con responsabilidade, sen deixarnos secuestrar polos que ofrecen medo, condena e vinganza. Que non caiamos nunca no que os demais queren oír, senón que nos esforcemos por dicir e actuar conforme a busca do ben común, o compromiso por unha sociedade máis xusta e honesta e o esforzo por facer do noso comportamento, persoal e social, unha tarefa permanente de actuar como crentes adultos e  maduros que non buscan a súa comenencia, senón o ben das persoas, que como ben sabemos non somos máis ca "imaxe e semellanza de Deus", e polo tanto iguais e irmáns.
*        No Señor sempre atoparemos forza e axuda para facer da nosa vida un camiñar honesto, adulto, responsable e xusto. Pero para iso non podemos volver a vista atrás e anceiar o que fan e teñen aqueles que enganan, escravizan e pretender dirixir as conciencias e a liberdade das persoas. A carreira é de fondo, e nada doada, pero se conseguimos chegar ata a meta, seguro que nos sentiremos plenamente contentos e felices polo esforzo realizado e pola loita por non caer no fácil, no que fan todos; que non é máis que pan para hoxe e fame para mañá. Fame de non terlle deixado aos que veñan tras de nós un mundo –sociedade, parroquia, Igrexa– máis fraterno, xusto, liberador e igualitario. Afastémonos e deixemos a un lado, como nos di a Carta aos Hebreos, todo canto estorba e non deixa que sexamos verdadeiramente nós, sen ter que renderlle pleitesía a ninguén...inda que a moitos lles doa que teñamos criterio e deixemos de ser uns "ninguén" para ser, e selo sempre, un igual, ao estilo de Xesús.
*        Optar, tomar decisións, deixar de dicir e facer o que todos queren oír. A isto se refire Xesús cando utiliza esta expresión de que viu traer "lume". Non todo vale, non é cuestión de ser condescendentes con todo. Hai situacións, accións, palabras... que doen, feren, crean inxustiza ou prologan situacións sociais de sometemento e dominio dos máis débiles. Contra isto nin podemos calar nin estar pasivos, por iso Xesús recorre a unha linguaxe de contido apocalíptico para marcar con claridade que na vida hai que tomar decisións, e guste ou non, quen se move e asume as consecuencias das súas decisións, pode ser incomprendido, ou mesmo tratado con desprezo, pero aí está a liberdade, a madureza e a coherencia dos que nos chamamos cristiáns. Non imos contra ninguén, pero non calamos diante da inxustiza. Como facía El, e como nos invita tamén a facer a nós.
FRATERNIDADE ORANTE
Neste momento da celebración unímonos, tentando ser unha soa voz, para compartir  a nosa oración comunitaria e dicir xunt@s:
SEÑOR, ACOMPÁÑANOS NO NOSO ESFORZO POR NON CALAR ANTE A INXUSTIZA
·        Para que a Igrexa sexa sempre unha Igrexa fiel ao Evanxeo e non renuncie a defender a dignidade das persoas, especialmente das máis débiles, excluídas e  invisibilizadas, OREMOS.
SEÑOR, ACOMPÁÑANOS NO NOSO ESFORZO POR NON CALAR ANTE A INXUSTIZA
·        Para que a nosa participación nas celebracións nos mova a saír delas esperanzados e con ánimo ledo e forte para construír comunidades parroquiais marcadas pola solidariedade, a participación e a colaboración, OREMOS.
SEÑOR, ACOMPÁÑANOS NO NOSO ESFORZO POR NON CALAR ANTE A INXUSTIZA
·        Para que nós non nos deixemos levar do aburrimento, a desgana e a rutina;e nos esforcemos por levar á vida o que compartimos e vivimos nas celebracións, facendo do noso actuar un camiño de misericordia cos máis débiles e desprotexidos: enfermos, maiores, nenos, maltratadas, parados..., OREMOS.
SEÑOR, ACOMPÁÑANOS NO NOSO ESFORZO POR NON CALAR ANTE A INXUSTIZA
Señor, abrímosche o noso corazón necesitados da forza reparadora da esperanza que nos ofreces, e da mirada do mundo á que nos chamas, para que non sexa a indiferenza, senón a tenrura a que nos mova sempre a actuar poñéndonos nas túas mans. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Silencio que non comprendo, pero respecto
e que en silencio gardo con tantas bágoas
por cerrarme a entender que Ti tamén falas en cada silencio.
Garda as miñas palabras na profundidade do teu Peito
e faime sentir a paz infinita de saberte amar no silencio.
Silencio de Amor,
que brota do teu Corazón aberto.
Sé o meu Compañeiro, nas noites escuras
onde solo sinto o latexo acompañado do meu corazón sen sosego
que busca un pouco de paz
refuxiándose no teu Corazón que arde de amor eterno.
(Guillermo Serra)

Comentarios

Entradas populares de este blog

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por...

3 Coresma 2024

DIANTE DA TENTACIÓN DE MERCADEAR COA FE, PROPOÑAMOS GRATUIDADE CANTO GOZOSO o     ENTRADA .- Eu sei de quen me fiei  ( 64) o     LECTURAS .- Oh, Señor, escólleme ( 62 ) o     OFERTORIO.-  Grazas Señor na mañá ( 34) o     COMUÑÓN.-   Ti es camiño e verdade ( 57)   Sinal de Coresma.-  Engadimos unha nova parte do corazón roto que estamos a conformar.   ESPERTANDO Á RENOVACIÓN              As comunidades cristiás vanse conformando ao redor da persoa e a palabra de Xesús. Persoa e palabra desde as que se nos invita a interiorizar a fe, as conviccións, os valores e actitudes desde os que vivir. Pero ocorre que moitas veces, por razóns diversas, imos esquecendo estes dous aspectos fundamentais da fe para caer na inconsistencia das rutinas, os costumes, o aburrimento desde os que acabamos vivindo a fe. No evanxeo de hoxe escoitaremos co...

6 Pascua 2024

  CONSTRUÍNDO CASA COMÚN SEN FACER DISTINCIÓNS NIN PERDER A IDENTIDADE CANTOS ·        ENTRADA:  Con ledicia vimos todos ao altar (Nº 2) ·        LECTURAS:  Cantádelle ao Señor unha cantiga nova (Nº 23) ·        OFERTORIO:  O amor é o meirande (Nº 120) ·        COMUÑÓN:  No colo de miña nai (Nº 49)   AQUECENDO O CORAZÓN              Neste sexto domingo de Pascua invítasenos a prestar atención, poñendo corazón, ollos, mans, pensamento, pés... para vivir facendo do amor cerne da nosa vida. A isto chámanos o Evanxeo de hoxe. Non é doado, sabémolo, pero non podemos renunciar a tentalo, porque só quen se esforza pode recoller logo o froito do seu esforzo.          Cando Xesús fala do amor, non está a teorizar nin tampouco a dicir palabras pa...