Quen
cala cando a vida dos máis débiles se ve ameazada, quen vira a cabeza ante o
maltrato e o abuso, quen pasa sen mirar para as beiras onde están as vítimas
dunha sociedade teatralizada e superficial, non pode levar con dignidade o nome
de cristián
CANTO GOZOSO
*
ENTRADA: Vinde
axiña (Nº 10)
*
LECTURAS: Eu sei de
quen me fiei (Nº 64)
*
OFERTORIO: Benaventurados
(Nº 119)
*
COMUÑÓN: Eu soñei
(Nº 58)
ESCOITA ACTIVA
Cando
unha persoa pretende ver a realidade só desde os seus ollos, a súa comodidade
ou a súa seguridade, ten como norma darlle as costas a canto ocorre ao seu
redor, como se non fora con ela. O que consegue só é autoenganarse e construír
unha burbulla, moitas veces insolidaria, egoísta e inxusta, porque, nos guste
ou non, a realidade témola diante, vivímola, vémola e pisámola cada día.
Pretender darlle as costas o único que fai e levarnos á falsa opinión de que
pechando os ollos xa non vemos. Isto é un gran engano para un mesmo e unha gran
mentira ante a situación na que se atopan os demais.
As
lecturas que imos proclamar hoxe chámannos a vencer esta tentación de ser
pasivos ante o que pasa no mundo, a non ter medo a afrontar os problemas e
dificultades, e non ter vergoña nunca de defender o xusto, o bo, o honesto... o
que fai que as persoas se sentan dignidade e merecedoras de respecto, máis alá
dos intereses económicos, políticos, eclesiais ou de calquera outro tipo.
Prestémoslle, logo, atención a esta palabra, e esforcémonos por facela motor do
noso día a día.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Pola nosa covardía para
afrontar a verdade sen adaptala á nosa comenencia; SEÑOR, QUE O NOSO CORAZÓN NON SEXA PREGUICEIRO.
·
Por caer na tentación de mirar
a realidade buscando só a nosa comenencia e non o que é xusto; CRISTO, QUE O NOSO CORAZÓN NON SEXA
PREGUICEIRO.
·
Porque pedimos moita xustiza
para nós, pero esquecémonos de ser xustos no noso actuar cos demais; SEÑOR, QUE O NOSO CORAZÓN NON SEXA
PREGUICEIRO.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
*
Nin a vinganza nin a xenreira
son camiños desde os que vivir o evanxeo e dignificar o nome de cristiáns. A
primeira lectura do profeta Xeremías recórdanolo claramente. Pero o caso é que
por moito que a palabra nos diga e fale, nós seguimos endurecendo o corazón e
dispostos a non facerlle caso, ou alomenos a non prestarlle a atención
necesaria. Os que se presentaban ante o rei, como ocorre hoxe cos que se
presentan ante os que teñen poder –económico, político, relixioso,
mediático...- non son escoitados; e se o
son han pasar pola peneira do que lle impoñen os poderosos. Triste realidade
para que sexan sempre os mesmos os perdedores!
*
Porén a palabra de Deus quere
ser sempre a voz que nos chama a non deixarnos domear polos cantos de serea dos
diferentes poderes. E que difícil resulta dicirlle que non a eses cantos!
Pensemos nas dificultades, incomprensións e mesmo atrancos coas que está a
atopar o papa Francisco no seu esforzo, sincero e sinxelo, por facer que a
Igrexa volva o seu corazón e poña os seus ollos no Evanxeo, e non no poder, o
dominio ou o secuestro da conciencia dos seus membros. Francisco, seguindo o
mandato de Xesús, chámanos a que sexamos libres e actuemos en conciencia e con
responsabilidade, sen deixarnos secuestrar polos que ofrecen medo, condena e
vinganza. Que non caiamos nunca no que os demais queren oír, senón que nos
esforcemos por dicir e actuar conforme a busca do ben común, o compromiso por
unha sociedade máis xusta e honesta e o esforzo por facer do noso
comportamento, persoal e social, unha tarefa permanente de actuar como crentes
adultos e maduros que non buscan a súa
comenencia, senón o ben das persoas, que como ben sabemos non somos máis ca
"imaxe e semellanza de Deus", e polo tanto iguais e irmáns.
*
No Señor sempre atoparemos
forza e axuda para facer da nosa vida un camiñar honesto, adulto, responsable e
xusto. Pero para iso non podemos volver a vista atrás e anceiar o que fan e
teñen aqueles que enganan, escravizan e pretender dirixir as conciencias e a
liberdade das persoas. A carreira é de fondo, e nada doada, pero se conseguimos
chegar ata a meta, seguro que nos sentiremos plenamente contentos e felices polo
esforzo realizado e pola loita por non caer no fácil, no que fan todos; que non
é máis que pan para hoxe e fame para mañá. Fame de non terlle deixado aos que
veñan tras de nós un mundo –sociedade, parroquia, Igrexa– máis fraterno, xusto,
liberador e igualitario. Afastémonos e deixemos a un lado, como nos di a Carta
aos Hebreos, todo canto estorba e non deixa que sexamos verdadeiramente nós, sen
ter que renderlle pleitesía a ninguén...inda que a moitos lles doa que teñamos
criterio e deixemos de ser uns "ninguén" para ser, e selo sempre, un
igual, ao estilo de Xesús.
*
Optar, tomar decisións, deixar
de dicir e facer o que todos queren oír. A isto se refire Xesús cando utiliza
esta expresión de que viu traer "lume". Non todo vale, non é cuestión
de ser condescendentes con todo. Hai situacións, accións, palabras... que doen,
feren, crean inxustiza ou prologan situacións sociais de sometemento e dominio
dos máis débiles. Contra isto nin podemos calar nin estar pasivos, por iso
Xesús recorre a unha linguaxe de contido apocalíptico para marcar con claridade
que na vida hai que tomar decisións, e guste ou non, quen se move e asume as
consecuencias das súas decisións, pode ser incomprendido, ou mesmo tratado con
desprezo, pero aí está a liberdade, a madureza e a coherencia dos que nos
chamamos cristiáns. Non imos contra ninguén, pero non calamos diante da
inxustiza. Como facía El, e como nos invita tamén a facer a nós.
FRATERNIDADE ORANTE
Neste momento da celebración
unímonos, tentando ser unha soa voz, para compartir a nosa oración comunitaria e dicir xunt@s:
SEÑOR,
ACOMPÁÑANOS NO NOSO ESFORZO POR NON CALAR ANTE A INXUSTIZA
·
Para que a Igrexa sexa sempre
unha Igrexa fiel ao Evanxeo e non renuncie a defender a dignidade das persoas,
especialmente das máis débiles, excluídas e
invisibilizadas, OREMOS.
SEÑOR,
ACOMPÁÑANOS NO NOSO ESFORZO POR NON CALAR ANTE A INXUSTIZA
·
Para que a nosa participación
nas celebracións nos mova a saír delas esperanzados e con ánimo ledo e forte
para construír comunidades parroquiais marcadas pola solidariedade, a
participación e a colaboración, OREMOS.
SEÑOR,
ACOMPÁÑANOS NO NOSO ESFORZO POR NON CALAR ANTE A INXUSTIZA
·
Para que nós non nos deixemos
levar do aburrimento, a desgana e a rutina;e nos esforcemos por levar á vida o
que compartimos e vivimos nas celebracións, facendo do noso actuar un camiño de
misericordia cos máis débiles e desprotexidos: enfermos, maiores, nenos,
maltratadas, parados..., OREMOS.
SEÑOR,
ACOMPÁÑANOS NO NOSO ESFORZO POR NON CALAR ANTE A INXUSTIZA
Señor, abrímosche o noso
corazón necesitados da forza reparadora da esperanza que nos ofreces, e da
mirada do mundo á que nos chamas, para que non sexa a indiferenza, senón a
tenrura a que nos mova sempre a actuar poñéndonos nas túas mans. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Silencio que non comprendo,
pero respecto
e que en silencio gardo con
tantas bágoas
por cerrarme a entender que Ti
tamén falas en cada silencio.
Garda as miñas palabras na
profundidade do teu Peito
e faime sentir a paz infinita
de saberte amar no silencio.
Silencio de Amor,
que brota do teu Corazón aberto.
Sé o meu Compañeiro, nas noites
escuras
onde solo sinto o latexo
acompañado do meu corazón sen sosego
que busca un pouco de paz
refuxiándose no teu Corazón que
arde de amor eterno.
(Guillermo Serra)
Comentarios