No
mundo pretendidamente feliz no que vivimos, onde cada vez hai máis persoas
solas e esquecidas, estamos chamados a ser, os seguidores de Xesús, presenza
agarimosa e tenra, portadora de esperanza e alegría
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO* LECTURAS: Escoita ao Señor, pois El contigo está (Nº 15)
* OFERTORIO: Recibe Señor (Nº 31)
* COMUÑÓN: Todos xuntos (Nº 56)
ESCOITA ACTIVA
Non
hai moitos días aparecía no xornal unha noticia que chamaba a atención aos que
a liamos. En Roma, unha persoa, ante os laios cada vez máis fortes provintes do
piso dos seus veciños; un matrimonio de 94 e 89 anos respectivamente, chamou á
policía. Cando esta chegou, o que se atopou foi a estas dúas persoas maiores
solas e chorando con desespero. Resulta que había moito tempo que ninguén viña
visitalos, que ninguén os chamaba por teléfono; mesmo os veciños tampouco se
achegaban a preguntar como se atopaban. Un dos policías, namentres o outro
falaba cos anciáns, achegouse á despensa e colleu alimentos para prepararlles o
xantar. Na foto que logo se publicou, aparecían os policías fregando, logo de
ter cociñado para eles, namentres as dúas persoas que vivían no piso estaban a comer.
Que
mundo estamos a construír? Temos teléfonos, tablets, ordenadores... que nos
comunican con persoas que están a miles de quilómetros e nos manteñen en
contacto, non físico, senón virtual, con moita xente. Pero somos cada vez máis
indiferentes ao que lle pasa a quen temos ao lado, preto. É este xeito de facer
as cousas o que lle queremos deixar ás xeracións que veñen tras de nós?
Endurécesenos xa tanto o corazón que non nos queda nada de humanidade para
botar unha parrafada, facer unha visita, provocar un sorriso ou achegarnos a
que vive preto de nós , e sabemos que está sol@? A rapidez coa que vivimos, a
superficialidade coa que tratamos ás cuestións fundamentais da vida do ser
humano estannos a levar a esta calella na que cada vez as persoas se senten
máis solas e desatendidas.
Recemos
xuntos esta mañá e pidámoslle ao Señor que non endurezamos o corazón, senón que
saibamos ser tenrura e agarimo de Deus para os irmáns.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Porque poñemos sobre os demais a mirada de
superficialidade, e non a mirada de Xesús; SEÑOR,
AXÚDANOS A SER SINXELOS DE CORAZÓN E VIDA.
· Por crernos insubstituíbles, indispensables
e por cremos que o sabemos todo; SEÑOR,
AXÚDANOS A SER SINXELOS DE CORAZÓN E VIDA.
· Porque moitas veces deixamos que o arrouto,
e non a reflexión, sexa o que marque o noso camiño; SEÑOR, AXÚDANOS A SER SINXELOS DE CORAZÓN E VIDA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
* Non
vai descamiñado o libro da Sabedoría cando afirma que os pensamentos dos
mortais son covardes. Son covardes porque moitas veces o que pasa pola nosa
cabeza non é promover unha relación de igualdade, sinxeleza e sinceridade para
cos demais, senón o intento de dominar, impoñer, mandar e facer de menos o que
outros me poidan aportar ou enriquecer coas súas achegas. E esta covardía acaba
por facernos mediocres e mesquiños, porque somos conscientes das nosas
limitacións, pero aparentamos todo o contrario, mostrando unha falsa imaxe de
quen e como somos. E isto cada vez, tristemente, vai a máis, facéndonos individualistas,
soberbios e autosuficientes, como se puideramos prescindir dos demais e non
necesitar do que os outros nos poidan aportar. A consecuencia estámola a ver
cada día: persoas soas e faltas de cariño, incapacidade para a empatía,
imposibilidade de dialogar con quen pensa distinto, violencia... Pero Deus non
cansa, e segue a lembrarnos de que estamos feitos, para que non nos enganemos
nin perdamos o rumbo: o corpo é corruptible, e a sabedoría non está nun, senón
na nosa capacidade de escoitar e aprender dos outros.
* Diante
desta maneira de ir construíndo sociedade na que vivimos, Deus segue a manter a
mesma mensaxe: "El é o noso agarimo
de xeración en xeración". Na nosa finitude acompáñanos; no no esforzo
vaise facendo presente; no noso ir aprendendo ensínanos como bo mestre, para
que a fartura da súa misericordia poida chegar ata nós, e a nosa vida se vaia
enchendo de ledicia e felicidade. Por que entón somos tan duros de oído para
non escoitar a súa palabra, para darlle as costas e facer o contrario, sabendo
que iso só leva á tristura e á soidade? Cústanos tanto percibir o seu agarimo e
facer del o noso xeito de corresponderlle co trato dispensado aos demais? Pero
para poder cambiar o corazón e a dinámica da nosa vida non debemos esquecer que
canto fagamos e nos propoñamos ha estar sempre guiado pola liberdade. Canto se
fai con forza, sen que saia do interior de nós, non só non vale, senón que
tampouco paga a pena, pois convértenos en escravos que agardan ao momento no
que chegue a súa liberdade para rebelarse. Poñamos siso á nosa vida, pensemos
cal é o camiño polo que a levamos, parémonos a reflexionar e distinguir que é o
importante e que o secundario, e fagamos do vivir cotián un esforzo por
descubrir as nosas limitacións e acoller a axuda que outros nos poidan ofrecer
para ilas superando.
* Se
nos poñemos a esta tarefa, entenderemos mellor o que di Xesús no Evanxeo de
hoxe. El fálanos da importancia de non acomodarnos, de saír das nosas zonas de
conforto, de esforzarnos por ser persoas loitadoras que non se deixan dominar
polo que pensan ou fan todos. As maiorías valen no momento das eleccións; pero
na vida, nas decisións que temos que tomar, non. Poden moitos facer a mesma
cousa, pero se esta está mal, por moito que se repita sempre será algo negativo.
Esteamos logo dispostos a romper con todas as ataduras que non deixan que nos
sintamos verdadeiramente humanos, persoas dispostas a unir e non a enfrontar; a
vivir a solidariedade e non a enganar aos demais no noso propio beneficio. Por
iso o Evanxeo é esixente e obríganos, se queremos entendelo e vivilo desde o
estilo de Xesús, a renunciar a cousas, comportamentos e actitudes que, inda que
poidan parecer aparentemente o mellor, o de máis éxito, o que suscita os
aplausos de todos, co tempo acaban facéndonos persoas tristes e sen ilusión. É
este o sentido que queremos darlle a nosa vida?
FRATERNIDADE ORANTE
Porque Deus é amor e
nos invita sempre a sentírmonos comunidade, recemos agora xunt@s dicindo:
QUE TE SIGAMOS DESDE A
CERCANÍA AOS IRMÁNS
· Para
que na Igrexa saibamos facer do diálogo, a escoita e o traballo en común o
camiño que nos achegue á invitación de Xesús de ser testemuñas no medio dun
mundo plural e necesitado de entendemento, OREMOS.
QUE TE SIGAMOS DESDE A
CERCANÍA AOS IRMÁNS
· Para
que nas nosas parroquias fagamos sempre o esforzo por fixarnos nos que están
preto de nós, evitando camiñar na intransixencia de quen pensa que sempre ten a
verdade; e na indiferenza de quen pensa que non necesita dos demais, OREMOS.
QUE TE SIGAMOS DESDE A CERCANÍA
AOS IRMÁNS
· Para
que nós, facendo neste momento memoria agradecida da vida, lembremos ás persoas
que teñen pasado pola nosa vida, vivas ou xa non, e que foron deixando pegada
de colaboración, preocupación polos demais e esforzo por facer cousas para o
goce de tod@s, OREMOS.
QUE TE SIGAMOS DESDE A
CERCANÍA AOS IRMÁNS
Grazas, Señor, por
invitarnos un día máis, a compartir este momento de oración comunitaria,
facendo memoria de todo canto fuches poñendo en nós para compartilo cos demais
en forma de valores e actitudes de amor e respecto. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
As comunidades cristiás
non poden pechar os ollos diante do fenómeno nefasto dos nenos e das mulleres
que gañan a vida ou viven nas estradas ou na rúa. É importante involucrar ás
diferentes expresións da comunidade cristiá presentes en varios países, co fin
de eliminar as causas que obrigan a un neno ou a unha muller a vivir na rúa ou
a gañar a vida na rúa. Non podemos evitar levar a bondade e a tenrura de Deus
Pai Misericordioso a todos, especialmente aos máis vulnerables e
desfavorecidos; porque a misericordia é un acto supremo mediante o cal Deus sae
ao noso encontro. Ela é o camiño que abre o corazón á esperanza.
(CEE, Ao servizo da caridade. Xubileu da
Misericordia 21)
Comentarios