SERVOS, QUE NON ESCRAVOS. A DINÁMICA DA NOSA RELACIÓN CON DEUS É
DESDE O SERVIZO, NON DESDE A IMPOSICIÓN
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Andarei na presenza do Señor (Nº 9)
LECTURAS: Aquí estou, Señor, para facer a túa vontade
OFERTORIO: Eiquí están Señor (Nº 34)
COMUÑÓN: Acharte presente na vida (Nº 54)
ESCOITA ACTIVA
Servo
é aquel que serve, que se pon ao dispor de quen o necesite. Porén, escravo é
aquel que está sometido, que non actúa por si mesmo senón baixo o xugo de quen
o manda e controla. Os crentes no Deus de Xesús estamos chamados a ser servos, nunca
escravos. Servos que serven, que están preto de quen os necesite, de quen se
sente desorientado e desacougado. Pero sempre sen perder a súa dignidade nin o
respecto cara El e cara aos demais. Servos sempre. Escravos, nunca. Deus non
quere que esteamos sometidos a ninguén nin a nada, de aí a importancia de non
permitir que a ningunha persoa se lle falte ao respecto ou sexa maltratada; de
aí o importante de non calar nin volver a cara cando descubrimos calquera tipo
de abuso, menosprezo ou violencia: física, psicolóxica ou moral. Ninguén manda
sobre ninguén; pero todos nos necesitamos uns a outros e podemos axudarnos.
Ao
redor desta palabra que Deus hoxe nos presenta neste domingo xira a celebración
que agora imos comezar. Dispoñamos o corazón para acollela e poñela en práctica
máis alá das portas dos templos; porque o servizo só pode realizarse no medio
dos "gozos e esperanzas, das
angustias e tristuras dos homes e mulleres do noso tempo" (GS 1).
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Porque non sempre somos quen de tratarnos uns aos outros con
respecto e irmandade; SEÑOR, QUE
SIRVAMOS E NON ESCRAVICEMOS.
* Porque moitas veces facemos a nosa vontade e non a túa, o que nos
leva a equivocarnos e facernos dano uns a outros; CRISTO, QUE SIRVAMOS E NON ESCRAVICEMOS.
* Porque miramos moito o mal que fan os demais; pero somos moi
curtos de vista co dano que facemos nós; SEÑOR,
QUE SIRVAMOS E NON ESCRAVICEMOS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
As palabras de Isaías coas que comeza a primeira lectura que temos
lido hoxe dannos a pista de por onde ten que ir avanzando a nosa relación con
Deus. Non ha ser esta unha relación pechada na busca do que a un lle peta,
senón que ha descorrer por vieiros de servizo. Porque servo é quen serve, non
quen se somete a outro ou se sente escravizado por el. Deus, a quen lle
rezamos, no nome do que nos reunimos, o que vai alentando o día a día da nosa vida
non quere someternos e facernos de menos. Tampouco nos chama ao fanatismo e á
desconsideración para cos demais. El é un Deus que a través da nosa confianza,
do noso actuar honesto, libre, responsable e solidario, vai presentándose aos
ollos dos demais como o que é: o Deus que nos coñece, que nos quere, que se
preocupa por nós e que vai camiñando na nosa compaña. Un Deus de amor e para o
amor, non para o medo nin a violencia. Un Deus moi lonxe da imaxe que, ao
mellor, ten chegado a nós. Si, porque moitas veces a imaxe que se nos ten
transmitido é a dun Deus de medo, controlador, castigador e detective; como se
estivera cunha lupa permanentemente detrás nosa para ver onde están as pegadas
do que fixemos mal. Pois se esa é a nosa maneira de comprender a Deus teremos
que comezar xa a cambiar, porque dificilmente a nosa relación será de confianza
se cremos que El nos vai seguindo as pegadas e vai tras nosa buscando descubrir
o que non fixemos ben. Cambiar quere dicir aprender a sentir a experiencia de
Deus como liberación, acollida, amizade, empatía... misericordia. Que lonxe do
que tantas veces temos escoitado! El non ameza, non busca debaixo das pedras,
non coacciona... El só ama. Seremos quen de entendelo e comezar a vivir a nosa
relación con El desde aí?
·
Responder afirmativamente supón que estamos no vieiro de facer a
súa vontade, como cantabamos no salmo responsorial. E facer a súa vontade non
pode ser outra cousas máis que ir esforzándonos por desenvolver, alí onde estamos,
as mesmas actitudes que diciamos que descubrimos nel: empatía para cos demais,
capacidade de escoitar a quen o necesite, esforzo por acompañar a quen vemos só
e entristecido, solidariedade con quen se sente enganado e defraudado por
aqueles nos que confiaba... Si, porque a vontade de Deus non pode ser outra
cousa máis que estar a favor do ben dos demais, facendo do servizo, como
diciamos ao comezo, eixe da vida. A fe non se vive de xeonllos, como se
estiveramos sometidos, senón de pé e sempre en movemento. Porque Deus chámanos
a actuar, e quen queda estático e sen moverse, dificilmente vai poder responder
á súa invitación de que fagamos a súa vontade.
·
Deste xeito poderemos ir concretando, como dicía Paulo na carta
aos Corintios, a chamada á santidade. Unha santidade que non ten estar nin nos
calendarios nin nas grandes e fastosas celebracións das canonizacións, senón no
corazón dos que nos esforzamos por facer as cousas ben, poñéndoas ao servizo de
quen nos necesita e agradece que nos acheguemos e poñamos un sorriso na súa
vida. Para isto naceu Xesús, facéndose un dos nosos, tal e como vimos de
celebrar no tempo de Nadal. Para ser presenza de Deus entre nós e guieiro que
nos marca o camiño. Porque a fe non é algo para dentro das igrexas, senón para
vivir na rúa, como unha e outra vez non cansa de repetir Francisco. Nós non
somos inversores en accións que rendabilizan e aseguran a nosa presenza no ceo,
senón servidores agradecidos que, aprendendo del, nos imos esforzando tamén por
pasar facendo o ben. Nisto reside a forza e a fondura da fe que cremos,
compartimos e celebramos, persoal e comunitariamente.
FRATERNIDADE ORANTE
Rezamos agora xunt@s a Deus presentando a oración comunitaria e
dicindo:
GRAZAS,
SEÑOR, POR ENSINARNOS QUE O CAMIÑO É SERVIR
Para
que Igrexa acompañe co seu actuar as palabras do papa Francisco coas que nos
invita a ser servidores dos de embaixo, dos máis pobres e necesitados, porque
neles descubrimos o rostro de Xesús, OREMOS.
GRAZAS,
SEÑOR, POR ENSINARNOS QUE O CAMIÑO É SERVIR
Para
que nas nosas comunidades vaiamos aprendendo cada día a calar cando non
poidamos falar ben dos demais; a recoñecer que outros saben facer as cousas
mellor ca nós; a non sentir envexa polo que os demais consigan, senón estímulo
para acadalo tamén nós, OREMOS.
GRAZAS,
SEÑOR, POR ENSINARNOS QUE O CAMIÑO É SERVIR
Para
que cada un/ha de nós non confundamos nunca servir con escravizar, e non
tentemos dominar aos demais, especialmente a aqueles que son máis débiles e
máis nos necesitan, OREMOS.
GRAZAS,
SEÑOR, POR ENSINARNOS QUE O CAMIÑO É SERVIR
Acolle canto hoxe, Señor, poñemos ao teu abeiro, coa confianza de
que nos vas acompañar nesta tarefa de converter a oración en forza para o
camiño da vida. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
A resposta de paz debe comezar
polo cotián. A primeira virtude hoxe é precisamente conferir aos xestos cotiáns
un novo significado de paz e fraternidade, estar cadaquén no seu lugar, facer
con dedicación cada un o seu deber. O noso traballo de cada día, a vida en
familia, cos veciños e con cada "próximo" pode asumir un matiz novo
de pacificación e de acollida, de entendemento e de comprensión recíproca.
(Nguyen Van
Thun, Espera en Dios 69)
Comentarios