“Ditosos os famentos e
sedentos de xustiza,porque eles ficarán fartos”.
Desde esta fartura que nos ofrece Deus, saibamos rebordar
a nosa vida de esperanza
Descarga o ficheiroCANTO GOZOSO
ENTRADA: Non vou so (Nº 60)
LECTURAS: Benaventurados (Nº 119)
OFERTORIO: Recibe Señor (Nº 31)
COMUÑÓN: todos xuntos (Nº 56)
ESCOITA ACTIVA
Volvemos reunirnos de novo no nome do
Señor. Ao longo da semana téñennos ocorrido moitas cousas: tristezas,
esperanzas, dores, incomprensións, discusións, reconciliacións... a vida de
cada un e cada unha de nós. E neste día xuntámonos nos nosos lugares de reunión
comunitaria para poñelo todo na man de Deus; para sentir a súa presenza; para
agradecer a súa compaña; para dicir: grazas, Señor, por ser caxato onde nos
sentimos seguros nas diversas situacións que temos vivido ao longo destes sete
días. Unha seguridade que non nos blinda nin nos illa dos demais, senón que nos
leva e nos chama sermos ditosos con eles. Dispoñamos, logo, o corazón, a vista,
os oídos e as mans para celebrar a alegría que El sempre nos ofrece.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Polas veces nas
que non somos ditosos, deixando que a amargura enchoupe a nosa mirada sobre a
vida de cada día; SEÑOR, QUE NON
RENUNCIEMOS A SER FELICES.
* Polas veces nas
que non buscamos a Deus, senón a nós mesmos e o noso propio egoísmo; CRISTO, QUE NON RENUNCIEMOS A SER FELICES.
* Polas veces nas
que facemos oídos xordos á voz de Deus que nos chama a través das necesidades,
dores e incomprensións de quen temos ao lado; SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER FELICES.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
Buscar a Deus. Así
comeza a primeira lectura que temos escoitado hoxe. Pero non queda aí a frase
da profecía de Sofonías, senón que nos abre unha perspectiva de como ha ser esa
busca: desde a xustiza e a humildade. Si. Ben sabemos que hoxe se pronuncian
estas palabras de maneira rápida e sen pensar no que significan. Sabemos tamén
que, de tanto pronuncialas, podemos correr o risco de baleiralas de contido.
Tampouco esquecemos que a forza de repetir unha afirmación, podemos correr o
risco de convertela nunha especie de mantra que non diga nada; que sexa só como
unha coraza detrás da que se esconden outros intereses. Pero ese non é o
sentido que lle quere dar o profeta Sofonías. Para el, a busca de Deus pasa por
unha concreción na vida de cada un/ha de nós, e só se somos capaces de poñerlle
contidos e accións a esa busca entenderemos o que nos esixe e onde nos leva. Unha
busca que non pode descubrirse nin percibirse se non é desde a xustiza; o
comportamento igualitario, respectuoso e asentado na dignidade que todos
compartimos e que de Deus temos recibido. Un comportamento xusto que fai que
non primen os nosos intereses por riba dos dos demais. Aquí está a gran
dificultade da busca de Deus. A todos nos tira máis o noso propio interese,
inda que saibamos que moitas veces non é nin responsable, nin xusto nin
respectuoso cos demais. A todos nos tira máis a nosa propia comodidade, sen
importarnos como están os demais. A todos nos tira máis crear un “deus” á nosa
medida: un “deus” de ritos, costumes e tradicións, sen que cuestione a nosa
propia vida nin os nosos comportamentos cotiáns e habituais. O profeta
aléntanos a buscar a Deus no actuar xusto e humilde, sen crernos mellores cós
outros, sen desprezar a quen temos ao lado, sen mirarnos uns a outros como se
foramos mellores ou máis importantes. Buscar a Deus é un reto para todos nós,
pero tamén unha fermosa tarefa na que imos atopando sentido a canto facemos e a
canto desexamos facer para dar contido e sentido a nosa vida.
E esa busca ten
unha concreción, porque non é unha busca abstracta que non sabe nin onda nin a
quen se dirixe: ás persoas. Aquelas que somos únicas, irrepetibles e
inconfundibles. Aquelas que non somos algo, senón alguén. O alguén que provén
da man de Deus e nos fai iguais e chamados a termar uns dos outros. Un alguén
que nos fai inconfundibles, e que está por riba de calquera outro ser da
creación, por bonito, tenro ou suxestivo que este sexa. Somos un alguén
concreto que non nos confunde nin con unha árbore senlleira nin con un animal
ao que lle teñamos moito cariño. Un alguén a quen coñecemos e chamamos polo seu
nome: Pepe, Antonio, María, Esperanza... Entendemos logo por que rezabamos no
salmo responsorial que son ditosos os que teñen espírito de pobres; é dicir, os
que se esforzan, nos esforzamos, por pensar nas persoas desde a igualdade, e
achegarnos a elas para acompañalas e deixarnos tamén acompañar por elas; para
facer proxectos xuntos; para alentar e deixarnos alentar cando as esperanzas se
truncan porque chega o fracaso. Se queremos, de verdade, ver a Deus, non temos
que estar esperando que se nos apareza, senón que debemos abrir ben os ollos,
para descubrilo en todo canto poidamos facer para que os que temos preto, ou
mesmo os que estean lonxe, atopen o sorriso e o respecto que merecen por ser
dos nosos, iguais e fillos de Deus.
Esta busca de Deus
leva a que non pensemos que o imos atopar nin no prestixio nin no poder nin no
recoñecemento dos que se cren sabios porque dominan calquera saber ou teñen
recibido moitos premios e saen constantemente na televisión. Non. O encontro
con Deus vai de embaixo a enriba, por iso ha ser un encontro de sinxeleza,
humildade e sempre solidario para con que máis necesidades e tristuras teña,
sinta e viva. É desde esta clave como mellor podemos entender entón as
Benaventuranzas que acabamos de escoitar/proclamar no evanxeo. Seremos ditosos
se somos capaces de cambiar o punto de mira á hora de ver as cousas. Seremos
benaventurados/ditosos se non buscamos o que moitos pensan que dá a felicidade
e o sentido da vida, senón se seguimos o camiño que este proxecto que Xesús nos
propón, que pasa por: saber chorar con quen chora, buscar a xustiza alí onde alguén
é tratado con desprezo, poñer misericordia cando vexamos que só hai orgullo e
soberbia; construír paz no canto da violencia e o enfrontamento... En fin,
esforzarmos de verdade en buscar a Deus. Porque nel sempre está a esperanza e o
sentido da vida.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus
chámanos a ser ditosos a través do noso actuar, que busca a xustiza e recoñece
ás persoas como iguais. Unidos nesta tarefa que El nos propón, rezamos dicindo:
QUE
SEXAMOS DITOSOS FACENDO O BEN
Para que a Igrexa
sexa unha Igrexa que busca que as persoas sexan ditosas ofrecéndolles acollida,
solidariedade e corazón xeneroso que as alede e acompañe, OREMOS.
QUE SEXAMOS
DITOSOS FACENDO O BEN
Para que nas nosas
parroquias fomentemos o que une e nos fai estar ao lado de quen nos necesita,
ofrecéndolle o noso tempo, a nosa palabra e a nosa axuda tamén material se a
necesitan, OREMOS.
QUE SEXAMOS
DITOSOS FACENDO O BEN
Para que nós, si,
nós, os que estamos hoxe aquí compartindo e celebrando o domingo como o Día do
Señor, o Día da Esperanza e da Vida, saiamos cheos da alegría e da forza que
nos propón Xesús na súa palabra; e vaiamos concretándoa ao longo da semana, coa
nosa maneira de comportarnos, testemuñando que é posible levar paz,
misericordia, xustiza e tempo dedicado aos enfermos e débiles, se poñemos
interese e esforzo da nosa parte, OREMOS.
QUE SEXAMOS
DITOSOS FACENDO O BEN
Grazas,
Señor, por alentar e acompañar canto hoxe compartimos na nosa oración
comunitaria. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
A Igrexa en todo o mundo, quere ser a
Igrexa dos pobres, quere extraer toda a verdade contida nas benaventuranzas de
Cristo e sobre todo nesta primeira: ”Benaventurados os pobres de espírito...”.
Quere ensinar esa verdade; e quere poñela en practica, igual que Xesús viu
facer e ensinar.
(X. Paulo II,
Redemptoris missio 60)
Comentarios