SE APRENDEMOS A SER SENSIBLES, NUNCA DEIXAREMOS QUE A TRISTURA,
A DOR E A DEBILIDADE DOS IRMÁNS PASE ANTE NÓS COA INDIFERENZA DE QUEN PENSA QUE
AS PERSOAS SON "SOBRANTES"
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Eu sei de quen me fiei
(Nº 64)
LECTURAS: Señor Xesús, bendito
sexas (Nº 52)
OFERTORIO: Recibe Señor (Nº 31)
COMUÑÓN: Eu soñei (Nº 64)
ESCOITA ACTIVA
Comezabamos cantando eu
sei de quen me fiei. De verdade que sabemos de quen nos fiamos? Mellor, somos
quen de fiarnos de Deus? Non será que en non poucas ocasións pechámonos en nós
mesmos, e aínda que as palabras digan que nos fiamos de Deus, o corazón, o
pensamento e o noso xeito de comportarnos mostran que só nos fiamos de nós
mesmos?
Pero para Deus nunca
nada está perdido. El segue a darnos oportunidades para poder cambiar; para
deixar atrás o que sabemos que non facemos ben; para mirar cara adiante e
volver comezar. Si, porque El é o Deus das persoas e para as persoas, non o Deus
do medo nin da condenación.
Escoitaremos hoxe na
primeira lectura como o profeta Isaías, facendo súa a voz de Deus, invítanos a
non pechar os ollos ao que ocorre ao noso redor, senón a abrilos e esforzarnos
en recoñecelo a El nos que nos rodean. Un recoñecemento que ha ser activo, facendo
do noso actuar alegría compartida, esperanza vivida e acompañamento solidario.
E que mellor que poñer
en marcha este proxecto de Deus dispondo o noso corazón a facer da nosa
celebración un momento de agradecemento, petición e sentido comunitario. Con El
e xunt@s, as dificultades, que ninguén nolas vai quitar, serán máis doadas.
Comecemos, logo, poñéndonos na súa man.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Porque
moitas veces endurecemos o corazón ata facernos insensibles ao dano que lle
provocamos aos demais; SEÑOR, PERDÓN POR
ESQUECERNOS DAS PERSOAS.
* Porque
nos sentimos máis cómodos nunha fe de conservación que non cuestiona a nosa
vida, que cunha fe que nos fai mirar ao Evanxeo e pensar no ben que podemos
facer; CRISTO, PERDÓN POR ESQUECERNOS
DAS PERSOAS.
* Por
non ter querido ser luz para os demais, acompañándoos nas súas dores e
dificultades; SEÑOR, PERDÓN POR
ESQUECERNOS DAS PERSOAS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
Definitivamente, nos guste ou
non escoitalo, a fe en Xesús, o credo cristián adquire toda a súa fondura e
sentido, hoxe e sempre, na medida en que os cristiáns nos deamos conta de que
non son os ritos, os costumes ou as tradicións, por moi espectaculares ou
seculares que sexan, as que expresan e dan sentido pleno á nosa presenza no
mundo de hoxe. Onte, hoxe, e, moitos u poucos, tamén mañá, os crentes ou
seremos persoas con sensibilidade para cos pobres, os marxinados e os excluídos...,
ou non seremos; é dicir, desapareceremos totalmente da realidade social. E se
houbo un tempo no que a Igrexa era sinal de poder, caciquismo ou influencia, hoxe,
e desde hoxe en diante sempre, só poderá ser realidade de servizo e
solidariedade para cos pobres e débiles. Unha Igrexa dos pobres e cos pobres,
como constantemente nos lembra Francisco. E cando falamos da Igrexa non nos
referimos só aos bispos, curas ou papa. Non. Entendámolo ou non, Igrexa somos
todos os bautizados que queiramos selo. Isto non se impón por rito nin
decisións de terceiros, senón que é froito dunha decisión persoal: do si quero
pasamos ao si creo. E a isto responde a primeira lectura do libro de Isaías que
acabamos de escoitar. A fe, inda que moitos así o vivan, e outros o pensen, non
é unha milonga, unha experiencia de manipulación das conciencias nin tampouco
unha realidade desaborida e baleira na vida das persoas. Todo o contrario. A fe
é compromiso, vida, acción, concreción real e histórica de solidariedade,
escoita, diálogo, acompañamento... e sempre desde a perspectiva da plenitude
que nos ofrece a esperanza en Xesús e que nos leva a abrirnos ao misterio do
Deus que, logo do noso paso comprometido polo mundo, nos acolle no seu final e
nos di: entra. Por iso todo canto signifique optar polos últimos, polos que
están nas periferias –na exclusión: económica, cultural, persoal...-, polos
sobrantes, será sinal do seu sentido e da súa necesaria presenza na vida das
persoas. Unha presenza que nos fai sensibles aos demais, e con capacidade de
trascender o puramente material que só busca resultado, ganancia ou éxito. A
plenitude de Deus pasa, necesariamente, pola capacidade das persoas para
mirarnos, recoñecernos e camiñar xunt@s superando calquera intento de
manipularnos ou facernos de menos.
·
Desde esta visión da fe que se
nutre da Palabra de Deus, seremos capaces de superar a tebra para chegar á luz;
e faremos das experiencias de dor, tebra e abuso por parte dos máis fortes,
unha experiencia de resilencia: aprender a sacar das experiencias negativas o
que poidan ter de positivo, evitando afundirnos no sensentido dunha soidade que
nos exclúe e nos leva á indiferenza. Esa experiencia de resilencia é a que fai
que nas tebras poida brillar unha luz, a pesares das dificultades,
incomprensións ou inxustizas. E iso é así porque cremos na esperanza. E quen o
sabe non se deixa levar pola premura do que nos vai ocorrendo, senón que vai
descubrindo un sentido último que nos achega a Deus,e dá sentido á semente de
divindade que foi poñendo en cada un de nós, para diferenciarnos de todo o
demais, e para evitar que sexamos cousas coas que se pode xogar. Sendo
importantes os demais seres vivos, non debemos confundir nin mesturar onde
estamos cada un de nós. Respecto para todo, pero compromiso sempre coas
persoas: imaxe e semellanza de Deus.
·
O que nos iguala a todos, o que
afasta a tentación de crernos mellores e superiores aos demais, o que nos une
na loita porque outro mundo, e outra maneira de relacionarnos dentro del, é
posible. Inda que ás veces non o pareza. Por iso é tan importante non deixarnos
levar das primeiras impresións, senón que debemos facer o esforzo por ir ás
causas das cousas, superando a tentación da credulidade de quen non é capaz de
introducir no que ve e fai a necesaria reflexión que clarifica, axusta e nos dá
razóns para as nosas opcións e decisións. Paulo explícao na primeira das frases
da carta aos Corintios que lemos hoxe, cando afirma que chegou a esta
comunidade con sinxeleza e humildade, buscando ser, que non servirse. Porque a
súa referencia -tamén debera ser a nosa-, é Cristo. Non o efémero dun mundo que
vai moi de présa e leva por diante ás persoas, sen pararse no camiño, coma o
samaritano, para prestarlles atención. O que nos leva a ter que ser luz e sal
no medio dun mundo tantas veces ás escuras e case sempre desaborido. E se somos
luz, tense que notar: a mirada que teñamos do mundo ha ser unha mirada que
capte, transmita e traslade esa luz que recibimos do seguimento de Xesús. Non
estamos no mundo para ser cristiáns de nome; cristiáns sociolóxicos e inertes –tampouco
a luz se acende para escondela- senón que levar con dignidade solidaria o nome
de cristiáns esíxenos ter actitudes que unan, fomenten a colaboración e non
fagan nunca por poñer tristeza, abuso, violencia ou maltrato -e este pode ser
físico, psicolóxico e verbal: que facemos senón cando inventamos o que non é
verdade respecto dunha persoa?- polo noso actuar no corazón e na vida dos
demais. Porque, queiramos ou non entendelo, o que facemos, para ben u para mal,
sempre ten consecuencias para as persoas. Esforcémonos logo por ser luz, nun
mundo no que moitas veces hai demasiada tebra.
FRATERNIDADE ORANTE
Compartamos este momento de oración comunitaria facendo nosas as dores e
as espranzas dos homes e mulleres do noso tempo, a quen nos unimos dicindo
xunt@s:
SEÑOR, QUE NOS ESFORCEMOS POR SER LUZ PARA OS DEMAIS
Para
que os que conformamos a Igrexa non deixemos que a rutina, o que fan tod@s ou
as costumes, apaguen en nós a ansia por vivir o Evanxeo servindo aos débiles e
necesitados, OREMOS.
SEÑOR, QUE NOS ESFORCEMOS POR SER LUZ PARA OS DEMAIS
Para
que nas nosas parroquias nos esforcemos por ser sementadores do que une, e non
do que divide e desparrama, OREMOS.
SEÑOR, QUE NOS ESFORCEMOS POR SER LUZ PARA OS DEMAIS
Para
que na nosa maneira de facer as cousas cada día, saibamos transmitir alegría,
esperanza e ilusión, de xeito que mova e dispoña o corazón de cantos nos miran
a achegarse ao Evanxeo, OREMOS.
SEÑOR, QUE NOS ESFORCEMOS POR SER LUZ PARA OS DEMAIS
Señor Xesús, que nos esforcemos por facer as cousas ben, poñéndolle a
alegría que ti nos mostraches, o cariño co que ti te achegaches aos
"sobrantes" do teu tempo, e a constancia que non nos deixe abandonar
a quen se sente so e esquecido. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Puxéchesnos, Señor,
nesta terra, como luz, como fogueira abrasadora, a nós que apenas mantemos
acendida a fe das nosas lámpadas. Deixáchesnos, Señor, coma testemuñas, como
anuncio brillante entre a xente, a nós, o teu pobo vacilante, aos teus
seguidores de lingua temblorosa. Non te oirán si nós calamos, si as túas fillas
e os teus fillos te apartan dos seus beizos. Non verán a forza da túa presenza,
se os teus fieis te ocultan coas súas sombras. Enfortece, Señor, a nosa
fraqueza. Que anunciemos a túa Palabra; que resoe a túa voz na nosa boca; que a
túa Luz resplandeza na nosas vidas; que teu lume sexa sempre chama viva nos
nosos corazóns. Amén.
Comentarios