SÓ SUPERANDO A TENTACIÓN DA AUTORREFERENCIALIDADE LOGRAREMOS
ENTENDER POR QUE TEMOS QUE SER, CON INSISTENCIA E SEN DESCANSO, UNHA IGREXA
PERMANENTEMENTE EN SAÍDA, MOVIDA POLO AMOR, E SENDO CAPAZ DE DEIXAR ATRÁS A
TENTACIÓN DA CONDENA E A DESCUALIFICACIÓN
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Seguirei os teus pasos (Nº 103)
LECTURAS: O amor é o meirande (Nº 120)
OFERTORIO: Misioneiro (Nº 115)
COMUÑÓN: Eu soñei (Nº 58)
ESCOITA ACTIVA
Ser Igrexa en saída, escoitámoslle
dicir moitas veces a curas e bispos, tratando de imitar ao papa. E como ben
sabemos, os imitadores, se non son moi bos, e parece que este non é o caso,
convértense en malos remedos do imitado. Claro que temos que ser unha Igrexa
sen medo, sen complexos, con capacidade de erguer a voz alí onde hai inxustiza
e maltrato para as persoas; claro que temos que ser unha Igrexa que volva ao
Evanxeo e non se escude na lei do Dereito canónico; claro que temos que ser
unha Igrexa que arrisque, que non teña medo a facer cousas distintas, que sexa
capaz de romper co pasado que a anquilosa porque só mira para atrás buscando
seguridade e desconfía sempre do presente. Claro, claro, claro... pero temos
que empezar por nós. Porque Igrexa somos todos: eu, ti, vós... e a todos nos
chama e nos incumbe a forza da Palabra que hoxe Xesús nos dirixe. Deixemos que
a frescura da súa Palabra resoe nos nosos oídos e cambie a maneira que temos de
entender e facer as cousas, como persoas de fe que somos.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Porque nos pode a
comodidade e nos falta capacidade para facer cousas novas e boas; SEÑOR, ALIÑA O NOSO CORAZÓN.
* Porque nos falta
capacidade de risco e nos sobra palabra oca; CRISTO, ALIÑA O NOSO CORAZÓN.
* Porque oímos a túa
palabra, pero non desentaponamos os oídos para escoitala; SEÑOR, ALIÑA O NOSO CORAZÓN.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
O plantexamento das lecturas de hoxe pon a mirada
no que ha ser o centro do noso actuar como cristiáns: o amor. E, desde cada un
de nós, o que ten que ser a actuación da Igrexa no medio do mundo. O papa
Francisco ten utilizado moitas veces a expresión "Igrexa en saída"
para poñer de manifesto, para insistir, que entre todos, temos que ser unha
Igrexa cos ollos sempre moi abertos a canto pasa no mundo. Para comprendelo,
si, pero tamén para actuar desde el. Porén, non ha ser esta unha actuación de
poder, de imposición ou de institución forte que manda e impón sobre os demais,
os débiles. Non. Todo o contrario. Ser Igrexa en saída é unha chamada a
aprender a estar no mundo con actitudes de escoita, colaboración, traballo
compartido e construción dunha sociedade na que o centro sexan sempre as
persoas e non os cartos, o prestixio ou o poder. Desde esta clave é desde onde
temos que ler e entender hoxe os textos da escritura. Principalmente esta
primeira lectura do libro do Levítico. E do mesmo xeito que para o Pobo de
Deus, Israel, o fundamental non estaba no odio, no enfrontamento ou na
exclusión, senón na acollida e fraternidade de ver aos que temos ao lado como
iguais, sen facelos de menos nin ignoralos; tamén, hoxe para nós, os que
formamos a Igrexa, a nosa tarefa é estar no mundo con actitudes que perdan o
medo e nos leven a ser unha Igrexa, unha comunidade, en diálogo con crentes e
non crentes para facer do mundo o que ata o de agora non está sendo e se non
poñemos remedio nunca o será: casa de todos. Entendemos desde o próximo as
palabras que temos escoitado do libro do Levítico. E na medida en que o
fagamos, iremos entendendo por que o Señor é misericordioso e clemente.
·
Ser Igrexa en saída supón deixar atrás as falsas
ideas de que a Igrexa só está para facer bautizos, enterrar mortos e celebrar
misas polos defuntos. A acción da Igrexa, se quere ser fiel ao evanxeo, non
pode ser outra máis que a de traballar pola liberación de todo o que impide que
as persoas sexan respectadas e recoñecidas, todas sen excepcións, coma iguais. Así
o entendía Paulo, que foi o primeiro en deixar de laiarse, como os que quedaran
en Xerusalén, para saír a anunciar, desde o diálogo e a busca do común, toda a
riqueza da mensaxe de Xesús. Paulo non tivo medo, saíu, deixou o niño, o grupo
estufa onde se atopaba tan cómodo para comezar a evanxelizar levando como
bandeira a Xesús e a dignidade que, desde El, todos compartimos. E se somos
todos, e se non hai exclusións, estamos chamados a construír relacións que nos
unan, nos leven a prestar colaboración e a superar a indiferenza. Porque se
todos somos templos, e o templo é sempre unha experiencia de respecto, de
sacralidade e de encontro, así ha ser tamén o actuar da Igrexa e, formando
parte dela, dos cristiáns. E inda que segue a haber xente que pasa das persoas
e destrúe o templo que Deus puxo en cada un de nós, non podemos ser, os que nos
chamamos cristiáns, os que nos deixemos levar desta maneira de facer. Porque
non somos de ninguén máis ca de Cristo, traballemos cada día para que das
palabras pasemos aos feitos.
·
Uns feitos que non son entón os que se moven na
vinganza, no odio, no enfrontamento ou na descualificación de quen non pensa,
cre ou vive coma nós. Deus pon en cada un de nós dignidade e respecto; e nós
temos que facer de ámbalas dúas actitudes guieiros desde os que nos movamos e
axuden a que outros se movan. Por iso temos que loitar contra a tentación do
que Francisco chama "autorreferencialidade", é dicir: pensar sempre
en nós e crernos que só nós facemos as cousas ben e somos os mellores. No noso
mundo, inda que non o pareza –porque todos vivimos marcados polas novas de
telexornais e xornais– hai moita xente que sen ser crente danos cada día un
verdadeiro testemuño de fe, de entrega, de xenerosidade e solidariedade cara aos
demais. Persoas que non buscan ser famosas e nas que ninguén se fixa, pero que
se non estiveran a facer o que fan e como o fan, o mundo sería moito máis
triste, inxusto e inhumano. Busquemos logo a referencia non no que nós pensamos
que facemos ben, senón no moito e no ben que os demais fan cada día. E se somos
capaces de saír de nós, seguro que comezaremos a ter outra mirada máis limpa,
humana e xusta do noso mundo e dos que nel vivimos. E isto, como acabamos de
escoitarlle dicir a Xesús, non se pode facer se non é desde o amor.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus
sempre fala desde o amor, non desde o medo. Faino así para que entendamos que
só desde a confianza nel seremos capaces de asentar a nosa vida. Compartamos
este momento de oración comunitaria dicindo xunt@s:
QUE
VAIAMOS CONSTRUÍNDO O TEU REINO CO NOSO ACTUAR
Para que sexamos
unha verdadeira Igrexa en saída, aberta a canto pasa no mundo, e sempre
disposta a acoller, colaborar, participar e construír; OREMOS.
QUE
VAIAMOS CONSTRUÍNDO O TEU REINO CO NOSO ACTUAR
Para que nas nosas
parroquias e nas relacións duns cos outros non caiamos na tentación de pensar
que hai persoas sobrantes, coas que nunca se conta e ás que se fai caer polo
barranco da exclusión; OREMOS.
QUE
VAIAMOS CONSTRUÍNDO O TEU REINO CO NOSO ACTUAR
Para que cantos
hoxe temos escoitado a Palabra de Deus non deixemos que nos esvare sen
prestarlle atención, senón que nos esforcemos por darlle visibilidade á chamada
que nos fai Xesús de construír a vida desde o amor e a dignidade de todos,
especialmente os que están a pasar por dificultades; OREMOS.
QUE
VAIAMOS CONSTRUÍNDO O TEU REINO CO NOSO ACTUAR
Señor,
grazas por seguir alentándonos a ser construtores dun mundo mellor, máis xusto,
xeneroso e igualitario. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
“Unha ética de fraternidade e de
coexistencia pacífica entre as persoas e entre os pobos non pode basearse sobre
a lóxica do medo, da violencia ou da cerrazón, senón sobre a responsabilidade,
o respecto e o diálogo sincero. Neste sentido, fago un chamamento a favor do
desarme, como tamén da prohibición e abolición das armas nucleares: a disuasión
nuclear e a ameaza certa da destrución recíproca, non poden servir de base a
este tipo de ética. Coa mesma urxencia suplico que se deteña a violencia doméstica
e os abusos a mulleres e nenos.
Todos desexamos a paz; moitas persoas
constrúena cada día con pequenos xestos; moitos sofren e soportan pacientemente
a fatiga de intentar edificala”.
(Mensaxe de
Francisco para a xornada da paz 2017)
Comentarios