A
MEMORIA MISERICORDIOSA DE DEUS NON ESQUECE NUNCA A SÚA TENRURA PARA CON NÓS
Descarga o ficheiroCANTO GOZOSO
ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
LECTURAS: Eu sei de quen me fiei (Nº 103)
OFERTORIO: Benaventurados (Nº 118)
COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
ESCOITA ACTIVA
Deus é memoria; memoria sempre
agradecida. A súa é unha memoria que lembra e acompaña, unha memoria que
esperanza, unha memoria que non condena senón que acolle e camiña a noso lado.
A memoria de Deus é unha memoria para mostrarnos a beleza e a alegría da súa
gran noticia: quérenos, para El somos alguén! E non pode facer outra cousa máis
que querernos. Non será nunca un Deus xusticeiro, que condena, que berra, que
castiga ou que non é capaz de poñer o corazón e a mirada humanizadora en nós.
Gocemos, entón, da celebración que imos
comezar participando da alegría de reunirnos no nome dun Deus que só, e sempre,
ten o amor como guieiro. Que afortunados somos!
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Porque a diferenza
de Deus, a nosa memoria é vingativa e orgullosa; SEÑOR, DÁNOS MEMORIA DE TENRURA.
* Porque a nosa
desmemoria fai que esquezamos o ben que outros nos fan; CRISTO, DÁNOS MEMORIA DE TENRURA.
* Porque non sabemos
vivir desde a memoria agradecida dos que pasaron facéndonos o ben; SEÑOR, DÁNOS MEMORIA DE TENRURA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
Nun mundo
de pensamento tan líquido –onde todo cambia ás présas e xa non hai principios
nin valores sobre os que sustentar o sentido da vida – escoitar con calma e paz
interior estas palabras do profeta Isaías convértese nunha experiencia que nos
fai crer –seguir crendo– que hai outra maneira de ver a realidade, de tratar ás
persoas, de construír relacións que poñan no centro, no importante, o facerlle
o ben aos demais e loitar polo ben común.. por riba dos intereses individuais
ou de grupos de poder e presión que só buscan gañar e aproveitarse dos demais
para ter máis cartos, poder ou popularidade. A mirada de Deus, como acabamos de
escoitar, é outra. El ten memoria, memoria da boa: coñece, non nos esquece,
valóranos tal e como somos; e o que é máis importante: quérenos. Por iso
dicimos convencidos: Deus é amor. E ese amor síntoo na miña vida, na miña
persoa, na miña relación cos demais –deles a min e de min cara eles-. E do
mesmo xeito que unha nai non esquece nunca aos seus fillos, tamén Deus,
téndonos presentes, váisenos mostrando como tenrura para que a misericordia,
que é máis importante, grande e profunda cá lei, asolague tamén a nosa vida e o
noso xeito de actuar. Para El as cousas non son en abstracto, como se lle falara
ao vento, senón no concreto de cada un de nós. Cando sufrimos, choramos,
aledámonos ou nos sentimos necesitados da súa forza, El está. Aprendamos a
descubrilo abrindo ben os ollos.
·
E se a
memoria de Deus se vai construíndo desde a tenrura e a esperanza; tamén a nosa
vida, se se quere afincar nel, terá que seguir este mesmo vieiro. Paulo dicíallelo
aos Corintios, pero tamén nos vale para nós: "que a xente vexa en vós seguidores de Cristo". Esta ha ser a
nosa tarefa: servir, e facelo con alegría, buscando construír e xuntar, non
destruír e afastarnos uns dos outros, como ás veces vemos que pasa. Servir
supón estar disposto a poñer tempo para escoitar, sorriso para animar, solidariedade
para acompañar e non volver a cara. Ese ten que ser o camiño polo que vaia
descorrendo a nosa vida. Un camiño que certamente non é doado; ao contrario,
ten tachas, e as veces moitas costas e curvas. Pero é o camiño da vida, o noso
camiño da vida, e temos que percorrelo. Renunciar significa darlle as costas a
Deus e poñerse do lado dos que fan do individualismo o medio da súa vida.
Queremos tamén nós facelo así? Esforcémonos por comezar, fagámolo con cautela,
para non cansar ao pouco e ser incapaces de seguilo. E sempre, sempre, que non
deixemos que a tentación de xulgar sen coñecer, de xulgar polo que outros -sen
saber moi ben cales son as súas intencións– digan, de xulgar sabendo que o que dicimos
é mentira –poñendo teatralidade de afectos e engano no que afirmamos-. Fagamos
o esforzo para que sexa o servizo, e non o aproveitamento, o camiño polo que descorra
a nosa vida.
·
E a nosa
mirada terá que esforzarse, as veces que faga falta, para non apartarse da
persoa de Xesús. O seu actuar, como acabamos de escoitar no Evanxeo móvese a
través do servizo honesto, libre, responsable e sempre respectuoso para nós e
para os demais. Preguntémonos logo se este está a ser o noso esforzo cada día. Preguntémonos
se a coherencia –facer comportamento o que consideramos que son valores e
principios que nos fan felices e humanos– é a actitude que máis se vai
mostrando en nós. Ou, quizais nos pasa que tamén nos gusta servir a dous
señores: ao branco e ao negro; a liberdade e á opresión; á verdade e á mentira;
a solidariedade e ao aproveitamento...? Se isto é así, teremos que parar e
pensar se de verdade podemos seguir levando con dignidade o nome de cristiáns.
Xesús chámanos a non facer da dobre moral, do querer quedar ben con todos, do
poñerlle unha candea a Deus e outra ao demo, o guieiro/camiño da nosa vida.
Estaremos, todos nós, dispostos a cambiar para non caer nesta tentación?
Sexamos sinceros, miremos dentro de nós, esforcémonos por poñer a confianza en
Deus e a seguridade non nas cousas, senón nas persoas que nos fan o ben e ás
que podemos facer o ben.
FRATERNIDADE ORANTE
Porque Deus é un Deus que non esquece e sempre se
lembra de nós, dicimos xunt@s:
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOMPAÑARNOS COA TÚA TENRURA
Ø Para que a Igrexa sexa unha Igrexa de servizo, que
traballe por defender sempre aos máis débiles; OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOMPAÑARNOS COA TÚA TENRURA
Ø Para que as nosas comunidades parroquiais saiban
ter memoria agradecida das persoas de ben que axudaron, acompañaron e souberon
perdoar; OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOMPAÑARNOS COA TÚA TENRURA
Ø Para que nós, teñamos o oído atento á Palabra de
Deus, e nos esforcemos por convertela nun actuar que nos achegue aos pobres,
aos enfermos, aos excluídos, aos que moitas veces parecen invisibles, inda que
estean ao noso lado; OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ACOMPAÑARNOS COA TÚA TENRURA
Garzas, Señor, por descubrirnos a túa tenrura, e
invitarnos a vivila cos demais. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
* DAMOS GRAZAS SEÑOR por permitirnos
ter esperanza nun mañá mellor. Temos camiñado coma irmáns no medio das
dificultades, témonos coñecido e recoñecido no rostro do irmán máis necesitado
e temos saído ao teu encontro.
* DAMOS GRAZAS SEÑOR porque o sinal
máis claro é a túa presenza permanente. O Espírito segue estando presente nos
nosos corazóns, facéndonos descubrir no rostro dos nosos irmáns o teu rostro.
Grazas, Señor, por facer que deixe o meu “cántaro”, as miñas posicións para estar
atento ao que nos pides.
* DAMOS GRAZAS SEÑOR polo traballo en
comunidade onde cada un pon os seus dons ao servizo de todos. Pola linguaxe
común que temos atopado e que nos fai sentir a pertenza á Igrexa de Tui-Vigo.
* DAMOS GRAZAS SEÑOR polo camiño
percorrido con serenidade e esperanza, a pesares das dificultades e conflitos.
Pola apertura fronte á sociedade sen perder a nosa identidade como Igrexa.
* DAMOS GRAZAS SEÑOR porque te fas
presente no máis necesitado; porque te fas presente en nós; porque te brindas
coma unha Luz, por máis pequena que sexa.
* DAMOS GRAZAS SEÑOR porque nos
ensinaches a camiñar con esperanza, cheos de fe e vivindo o amor, fieis á
vontade de Deus e ás necesidades dos pequenos, débiles e necesitados.
* DAMOS GRAZAS SEÑOR por compartir a
Palabra, a oración e a escoita dos máis necesitados. Polo diálogo, a unión e busca
de respostas aos problemas. Polo compromiso, a audacia, o cansazo e a alegría
compartidos.
(Pastoral Social
Arquidiocesana de Córdoba, Arxentina)
Comentarios