Porque
Deus non olla coma os homes, senón desde o corazón, avancemos na conversión do
noso corazón de pedra en corazón de carne
SINAL DE CORESMA
Colocamos o cuarto elemento do quebracabezas sobre o
corazón que temos no taboleiro situado diante do altar.
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA: Andarei na presenza do Señor
(nº 11)
o
LECTURAS: O Señor é o meu pastor (Nº 27)
o
OFERTORIO: Eiquí están, Señor (Nº 32)
o
COMUÑÓN: Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
ESCOITA ACTIVA
Nun mundo no que estamos permanentemente expostos, e no que parece que a
privacidade comeza a ser un ben cada vez máis escaso, o profeta Samuel lémbranos
que o ollar de Deus non queda na simple exposición, no superficial, no
previsible que todos esperan, senón que vai ao profundo: ao corazón. E nas
nosas comunidades ao longo desta coresma estamos tentando substituír a dureza
do corazón de pedra no que ás veces caemos pola quentura do corazón de carne.
Esforcémonos para que a ollada de Deus poida ser tamén a nosa ollada, vencendo
a tentación de fixarnos só no de fóra, no superficial, para afondar no que nos
descobre coma iguais e irmáns.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Para que o noso ollar sexa
profundo e non superficial; SEÑOR, ACOLLE
A NOSA ORACIÓN.
· Para que non caiamos na
tentación de xulgar aos demais; CRISTO,
ACOLLE A NOSA ORACIÓN.
· Para que aprendamos a falar
despois de pensar, e non arroutadamente; SEÑOR,
ACOLLE A NOSA ORACIÓN.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
“Non te fixes no seu bo ver,
nin na súa estatura. Ese está excluído, pois Deus non olla coma os homes. Os
homes ven as aparencias, pero Deus ve o corazón". As palabras de Samuel apuntan
cara unha experiencia de Deus que está moi lonxe da nosa vida. Fálasenos do
Deus que mira o profundo, que non queda no superficial que se mostra para o
aplauso fácil, o sorriso benevolente ou a falsa amizade. Así é o noso ollar; pero
este xeito de achegarnos e relacionarnos uns cos outros está moi lonxe do ollar
de Deus. O seu é o ollar de quen escoita, acompaña, alenta, faise presente inda
que custe e doia. O actuar de Deus é o actuar de quen verdadeiramente quere e
se sente amigo... por riba de recoñecementos, intereses ou poder. El
móstrasenos na sinxeleza do amigo. Pero non só iso, senón que nos chama e
invita a que tamén nos mostremos nós así con aqueles cos que nos relacionamos. A
amizade é un don que hai que construír desde actitudes de confianza e
fidelidade, non desde a busca do beneficio nin a ganancia. Que nos pide senón a
coresma cando nos invita ao cambio do corazón?
“Guíame por vereas rectas,por mor
do seu nome. Se tiver de pasar por vagoadas sombrizas, ningún
mal temería, pois ti vas comigo”. E porque isto non é un sopro de
xenialidade, senón un proceso no que hai que ir implicándose, ao longo de todo
el non imos solos. El vainos facendo de guía. O guía da tenrura, da entrega
xenerosa, do compromiso cos máis pobres, na nosa presenza evanxelizadora nos
lugares onde xa se foron todos porque, desde o punto de vista do sistema de
ganancia e beneficios, xa nada se pode, xa nada se vai sacar. Pois cando parece
que non hai xa ninguén, e non queda máis que o abandono; alí está Deus. El é o
Pastor que vive por e para as súas ovellas. E a pesares das dificultades, os
fracasos, as incomprensións, as inxustizas... todo o contrapunto dun vivir
humano, alí está El connosco, o que fai que perdamos o medo e arrisquemos por
todo canto paga a pena.
“Ti naciches todo metido en
pecados ¿e vasnos ensinar a nós?” El está no silencio e no barullo, na
incomprensión e na ledicia. Pero non está para estigmatizarnos, para sinalarnos
ou xulgarnos. Para iso xa nos valemos nós solos; e como ben sabemos, somos
campións. Non. El está non para pedir contas: os prexuízos tíñannos os que estaban
alí, non Xesús, por iso na súa soberbia, coidan que ninguén sabe máis ca eles:”Vasnos ensinar ti a nós?”. Verdade que
esa frase témola pronunciado nós moitas veces cando nos consideramos mellores,
máis listos ou sabios ca os demais? Pois ese non é o xeito de mirar de Deus. A
súa mirada non pestanexa, non se pon nerviosa cando tamén outros o miran a El,
non disimula aparentando o que non é. El para, escoita e acolle. Non xulga. E o
que sae dos seus beizos sempre é un alento, un empurrón cara adiante, unha
palabra de ánimo: vai. É dicir, non te quedes, non te pares, non te deixes
levar polo que oes. Sé ti mesmo. Aí atoparás a felicidade, e comezarás a
entender por que é necesario cambiar o corazón. Que non cansemos nunca de
dicir: Señor, que vexa!!!
FRATERNIDADE ORANTE
Na man do Señor, pastor sempre
preocupado, poñemos agora a nosa oración e dicimos:
GUÍANOS POLAS VEREAS RECTAS
Para que a Igrexa traballe
pola paz, o entendemento e a xustiza; OREMOS.
GUÍANOS POLAS VEREAS RECTAS
Para que nas nosas parroquias
non renunciemos á fe que nos une, nos reúne e nos chama a preocuparnos uns dos
outros; OREMOS.
GUÍANOS POLAS VEREAS RECTAS
Para que nós nos esforcemos
para facer deste tempo de coresma un tempo de verdadeira renovación ,interior e
exterior, aprendendo da mirada de Deus; OREMOS.
GUÍANOS POLAS VEREAS RECTAS
Grazas, Señor,
por espertar en nós a sensibilidade a mirar o mundo con ollos de humanidade e
non de destrución. PXNS. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Señor, que aprendamos a mirar coa profundidade dos teus
ollos:
· Un ver desde dentro,
sentíndonos dispostos a tender a man para axudar.
· Un ver desde a solidariedade:
con corazón capaz de cambiarnos e facer posible que outros cambien .
· Un ver desde a perspectiva
evanxélica dos pobres e insignificantes. Ter ollos para o pequeno e o humilde.
· Un ver con sentido crítico,
buscando sempre a razón das cousas, o que é xusto, o que fai ben.
· Ver en profundidade,
intentando chegar ás actitudes éticas e espirituais das que temos a Xesús como
camiño, verdade e vida.
Comentarios