Ir al contenido principal

5 Coresma 2017 A


MARTA CREU….E TAMÉN RESUCITOU
SINAL DE CORESMA
Colocamos a quinta e derradeira peza do quebracabezas sobre o corazón que temos no taboleiro situado diante do altar.

CANTO GOZOSO
o   ENTRADA: Arrepentido (nº 13)
o   LECTURAS: Na noite escura (Nº 104)
o   OFERTORIO: Canta o sol, canta o mar (Nº 22)
o   COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos (Nº 103)
ESCOITA ACTIVA
         A vida de cada un de nós é unha experiencia chea de contrastes. Ao lado das nosas pobrezas: afán de protagonismo, envexas, egoísmo, inxustizas... están tamén a solidariedade, o amor, o servizo aos demais, o compartir... Estas actitudes, positivas e negativas, van facendo que vaiamos configurando a nosas personalidade, o noso xeito de ver e de facer as cousas.
            E neste proceso de cambio que é a Coresma no que queremos ir pasando de situacións de morte a situacións de vida, dun corazón de pedra a un corazón de carne, son moi importantes os principios, valores e criterios que imos asumindo e desde os que queremos actuar á hora de tomar decisións sobre as cousas nas que nos vemos implicados.
         Hoxe, a celebración, invítanos a reflexionar sobre esta necesidade de ir morrendo a actitudes negativas para así, fieis á mensaxe de Xesús e ben enraizados na nosa fe, poder contemplar a gloria dun Deus que se fai compañeiro de camiño.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·      Ti sentiches a dor da morte do teu amigo Lázaro. Porque o noso corazón en moitos casos é un corazón de pedra, incapaz de doerse diante da traxedia de tantos e tantos irmáns e irmás nosos que teñen que deixar atrás o seu país, a súa cultura, a súa familia... para buscar un futuro mellor; SEÑOR, QUE ANDEMOS NUNHA VIDA NOVA
·      Ti buscaches consolo en Marta e María. Porque en demasiadas ocasións a nosa autosuficiencia e a nosa soberbia impiden que compartamos os nosos problemas e preocupacións coa nosa familia, cos amigos, coa xente que nos quere; CRISTO, QUE ANDEMOS NUNHA VIDA NOVA.
·      Ti disnos “Eu son a resurrección e a vida”. Polas veces nas que o noso pesimismo nos impide descubrir tantos e tantos sinais de vida que pos a mans cheas ao noso redor; SEÑOR, QUE ANDEMOS NUNHA VIDA NOVA
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
A experiencia vital de cada un de nós está chea de contrastes: somos capaces de sentir mágoa por alguén ao que queremos, pero permanecemos insensibles cando ese alguén non ten rostro cercano, cando non nos chega de perto; somos capaces de ser moi solidarios na loita contra a paz a moitos kilómetros das nosas casas; pero incapaces de poñernos a ben co veciño a quen levamos anos sen falarlle; somos... que nos pasa? Por que esa dobre maneira de actuar? Non nos dicimos seguidores do que soubo amar aos que tramaban actuar contra del?... que a Palabra nos cuestione.
Nas portas da Paixón e da Pascua do Señor, a memoria de Xesús que chama por Lázaro (“ven fóra”) e pola súa irmá María (“O mestre está aquí e chama por ti”), convértese nunha chamada á vida en plenitude, a participar desde agora na resurrección. Se a chamada fose para ter a mesma vida que xa estaba a vivir, de pouco serviría. Sería prolongar aínda máis as dores e sufrimentos desta vida e forzar ao pobre Lázaro a ter que atravesar dúas veces as terribles portas da morte. Pero Xesús sabe que moitas veces somos como mortos en vida, que temos morta a ilusión, a esperanza, a solidariedade, a ledicia de vivir, a capacidade de loitar para que rompa o día dunha vida nova, para cada quen de nós e para a xente toda.
Por iso hoxe o Señor chámanos a cada un e cada unha de nós, coma a Lázaro, para que saiamos das nosas sepulturas:
Da sepultura da rutina na que vivimos mergullad@s, demasiado afeitos aos nosos ritos relixiosos, demasiado ben estruturados, demasiado esquematizados…. Deixémonos sorprender!.
Da sepultura da desesperanza. Vivimos no desencanto, sen lugar para as utopías. Atrevámonos a soñar!.
Da sepultura do medo e da incapacidade. Parécenos que xa non podemos, que xa non servimos, que non conectamos… Recuperemos a ilusión e a fe en nós mesmos… e nos demais!.
Da sepultura das nosas tristuras e dos nosos illamentos, que nos fan mediocres e infelices. O Señor é unha festa interminable, descubrámolo!.
ð Da sepultura do egoísmo, respirando o aire fresco da multiculturalidade, da alteridade. Contamínate c@s irmáns!.
Desde que Xesús nos dixo “Eu son a resurrección e a vida”, todo ten un novo sentido, todo se pode esperar, todo se pode soñar… mesmo o imposible. Iso foi o que lle aconteceu a Marta na pasaxe evanxélica que vimos de proclamar. Ela estaba morrendo de pena e de dúbidas, e por iso “sae ao encontro de Xesús”. E Marta resucitou… porque confesou e creu…. Non só sabía servir, senón tamén escoitar a Palabra…. E non só creu, senón que soubo comunicarlle a súa fe e a súa esperanza á súa irmá. Se queremos vivir a resurrección en plenitude, hai que remexer a casa para saber que é o que cheira mal (como cando hai un rato morto detrás dun armario ou algo podre no frigorífico). A cadaquén de nós e á nosa Igrexa como comunidade correspóndenos escoitar a chamada de Xesús e abrir portas e fiestras para que entre o aire do Espírito.
Estamos dispost@s a saír das nosas sepulturas para resucitar?.
FRATERNIDADE ORANTE
Cando a amizade é un valor, un valor fundamental na nosa apertura aos outros, é capaz de superar  a meirande das dificultades e de perdoar o maior dos erros. Xesús, hoxe móstranos como ten que ser este camiñar na amizade, poñamos nel a nosa forza e digamos:
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
Grazas Señor polo don da Coresma, que nos invita a reflexionar sobre os sinais de morte que hai na vida da Igrexa, e na de cada un de nós para que resucitemos a unha vida nova; OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
Moitas veces as nosas comunidades caen na rutina, a mediocridade e o desalento; para que como Marta e María, saibamos buscar medios que nos axuden a endereitar o noso rumbo; OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
Grazas Señor porque camiñan connosco persoas que entregan a súa vida a prol dos máis febles, dando así testemuña túa e creando ó noso redor ámbitos da túa presenza; OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
Grazas, Señor, por chamarnos a unha vida nova de plenitude e felicidade. PXNS. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Nos momentos duros, míranos con misericordia.
Cando somos tentados e fraqueamos, míranos con misericordia.
Cando estamos cegos e ofuscados, míranos con misericordia.
Cando somos capaces do peor, míranos con misericordia.
Cando tropezamos e caemos, míranos con misericordia.
Cando non recoñecemos os nosos erros, míranos con misericordia.
Cando facemos sufrir ao irmán ou á irmá, míranos con misericordia.
Cando nos facemos sufrir a nós mesmos, míranos con misericordia.
E cando pasamos pola noite, axúdanos coa túa misericordia.
Cando entramos no deserto, axúdanos coa túa misericordia.
Cando buscamos sedentos, axúdanos coa túa misericordia.
Cando subimos ao monte, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos pesa a cruz, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos pesa o irmán ou a irmá, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos morde a crítica ou un bico traizoeiro, axúdanos coa túa misericordia.
Cando xa non podemos máis, axúdanos coa túa misericordia.

 

Comentarios

Entradas populares de este blog

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por...

3 Coresma 2024

DIANTE DA TENTACIÓN DE MERCADEAR COA FE, PROPOÑAMOS GRATUIDADE CANTO GOZOSO o     ENTRADA .- Eu sei de quen me fiei  ( 64) o     LECTURAS .- Oh, Señor, escólleme ( 62 ) o     OFERTORIO.-  Grazas Señor na mañá ( 34) o     COMUÑÓN.-   Ti es camiño e verdade ( 57)   Sinal de Coresma.-  Engadimos unha nova parte do corazón roto que estamos a conformar.   ESPERTANDO Á RENOVACIÓN              As comunidades cristiás vanse conformando ao redor da persoa e a palabra de Xesús. Persoa e palabra desde as que se nos invita a interiorizar a fe, as conviccións, os valores e actitudes desde os que vivir. Pero ocorre que moitas veces, por razóns diversas, imos esquecendo estes dous aspectos fundamentais da fe para caer na inconsistencia das rutinas, os costumes, o aburrimento desde os que acabamos vivindo a fe. No evanxeo de hoxe escoitaremos co...

6 Pascua 2024

  CONSTRUÍNDO CASA COMÚN SEN FACER DISTINCIÓNS NIN PERDER A IDENTIDADE CANTOS ·        ENTRADA:  Con ledicia vimos todos ao altar (Nº 2) ·        LECTURAS:  Cantádelle ao Señor unha cantiga nova (Nº 23) ·        OFERTORIO:  O amor é o meirande (Nº 120) ·        COMUÑÓN:  No colo de miña nai (Nº 49)   AQUECENDO O CORAZÓN              Neste sexto domingo de Pascua invítasenos a prestar atención, poñendo corazón, ollos, mans, pensamento, pés... para vivir facendo do amor cerne da nosa vida. A isto chámanos o Evanxeo de hoxe. Non é doado, sabémolo, pero non podemos renunciar a tentalo, porque só quen se esforza pode recoller logo o froito do seu esforzo.          Cando Xesús fala do amor, non está a teorizar nin tampouco a dicir palabras pa...