MARTA CREU….E TAMÉN
RESUCITOU
SINAL DE CORESMA
Colocamos a quinta e
derradeira peza do quebracabezas sobre o corazón que temos no taboleiro situado
diante do altar.
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA:
Arrepentido (nº 13)
o
LECTURAS:
Na noite escura (Nº 104)
o
OFERTORIO:
Canta o sol, canta o mar (Nº 22)
o
COMUÑÓN:
Seguirei os teus pasos (Nº 103)
ESCOITA ACTIVA
A vida de cada un de nós é unha experiencia chea de contrastes. Ao lado
das nosas pobrezas: afán de protagonismo, envexas, egoísmo, inxustizas... están
tamén a solidariedade, o amor, o servizo aos demais, o compartir... Estas
actitudes, positivas e negativas, van facendo que vaiamos configurando a nosas
personalidade, o noso xeito de ver e de facer as cousas.
E
neste proceso de cambio que é a Coresma no que queremos ir pasando de
situacións de morte a situacións de vida, dun corazón de pedra a un corazón de
carne, son moi importantes os principios, valores e criterios que imos asumindo
e desde os que queremos actuar á hora de tomar decisións sobre as cousas nas
que nos vemos implicados.
Hoxe, a celebración, invítanos a reflexionar sobre esta necesidade de ir
morrendo a actitudes negativas para así, fieis á mensaxe de Xesús e ben
enraizados na nosa fe, poder contemplar a gloria dun Deus que se fai compañeiro
de camiño.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Ti sentiches a dor da morte
do teu amigo Lázaro. Porque o noso corazón en moitos casos é un corazón de
pedra, incapaz de doerse diante da traxedia de tantos e tantos irmáns e irmás
nosos que teñen que deixar atrás o seu país, a súa cultura, a súa familia...
para buscar un futuro mellor; SEÑOR, QUE
ANDEMOS NUNHA VIDA NOVA
· Ti buscaches consolo en Marta
e María. Porque en demasiadas ocasións a nosa autosuficiencia e a nosa soberbia
impiden que compartamos os nosos problemas e preocupacións coa nosa familia,
cos amigos, coa xente que nos quere; CRISTO,
QUE ANDEMOS NUNHA VIDA NOVA.
· Ti disnos “Eu son a resurrección e a vida”. Polas
veces nas que o noso pesimismo nos impide descubrir tantos e tantos sinais de
vida que pos a mans cheas ao noso redor; SEÑOR,
QUE ANDEMOS NUNHA VIDA NOVA
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
A experiencia vital de cada
un de nós está chea de contrastes: somos capaces de sentir mágoa por alguén ao
que queremos, pero permanecemos insensibles cando ese alguén non ten rostro
cercano, cando non nos chega de perto; somos capaces de ser moi solidarios na
loita contra a paz a moitos kilómetros das nosas casas; pero incapaces de
poñernos a ben co veciño a quen levamos anos sen falarlle; somos... que nos
pasa? Por que esa dobre maneira de actuar? Non nos dicimos seguidores do que
soubo amar aos que tramaban actuar contra del?... que a Palabra nos cuestione.
Nas portas da Paixón e da
Pascua do Señor, a memoria de Xesús que chama por Lázaro (“ven fóra”) e pola súa irmá María (“O mestre está aquí e chama por ti”), convértese nunha chamada á
vida en plenitude, a participar desde agora na resurrección. Se a chamada fose
para ter a mesma vida que xa estaba a vivir, de pouco serviría. Sería prolongar
aínda máis as dores e sufrimentos desta vida e forzar ao pobre Lázaro a ter que
atravesar dúas veces as terribles portas da morte. Pero Xesús sabe que moitas
veces somos como mortos en vida, que temos morta a ilusión, a esperanza, a
solidariedade, a ledicia de vivir, a capacidade de loitar para que rompa o día
dunha vida nova, para cada quen de nós e para a xente toda.
Por iso hoxe o Señor chámanos
a cada un e cada unha de nós, coma a Lázaro, para que saiamos das nosas
sepulturas:
Da sepultura da rutina na que
vivimos mergullad@s, demasiado afeitos aos nosos ritos relixiosos, demasiado
ben estruturados, demasiado esquematizados…. Deixémonos sorprender!.
Da sepultura da desesperanza.
Vivimos no desencanto, sen lugar para as utopías. Atrevámonos a soñar!.
Da sepultura do medo e da
incapacidade. Parécenos que xa non podemos, que xa non servimos, que non
conectamos… Recuperemos a ilusión e a fe en nós mesmos… e nos demais!.
Da sepultura das nosas
tristuras e dos nosos illamentos, que nos fan mediocres e infelices. O Señor é
unha festa interminable, descubrámolo!.
ð Da sepultura do egoísmo,
respirando o aire fresco da multiculturalidade, da alteridade. Contamínate c@s
irmáns!.
Desde que Xesús nos dixo “Eu son a resurrección e a vida”, todo
ten un novo sentido, todo se pode esperar, todo se pode soñar… mesmo o
imposible. Iso foi o que lle aconteceu a Marta na pasaxe evanxélica que vimos
de proclamar. Ela estaba morrendo de pena e de dúbidas, e por iso “sae ao encontro de Xesús”. E Marta
resucitou… porque confesou e creu…. Non só sabía servir, senón tamén escoitar a
Palabra…. E non só creu, senón que soubo comunicarlle a súa fe e a súa
esperanza á súa irmá. Se queremos vivir a resurrección en plenitude, hai que
remexer a casa para saber que é o que cheira mal (como cando hai un rato morto
detrás dun armario ou algo podre no frigorífico). A cadaquén de nós e á nosa
Igrexa como comunidade correspóndenos escoitar a chamada de Xesús e abrir
portas e fiestras para que entre o aire do Espírito.
Estamos dispost@s a saír das
nosas sepulturas para resucitar?.
FRATERNIDADE ORANTE
Cando a amizade
é un valor, un valor fundamental na nosa apertura aos outros, é capaz de
superar a meirande das dificultades e de
perdoar o maior dos erros. Xesús, hoxe móstranos como ten que ser este camiñar
na amizade, poñamos nel a nosa forza e digamos:
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á
ESPERANZA
Grazas Señor polo don da
Coresma, que nos invita a reflexionar sobre os sinais de morte que hai na vida
da Igrexa, e na de cada un de nós para que resucitemos a unha vida nova;
OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á ESPERANZA
Moitas veces as nosas
comunidades caen na rutina, a mediocridade e o desalento; para que como Marta e
María, saibamos buscar medios que nos axuden a endereitar o noso rumbo; OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á
ESPERANZA
Grazas Señor porque camiñan
connosco persoas que entregan a súa vida a prol dos máis febles, dando así
testemuña túa e creando ó noso redor ámbitos da túa presenza; OREMOS.
SEÑOR, ÁBRENOS Á CONVERSIÓN E Á
ESPERANZA
Grazas, Señor, por chamarnos
a unha vida nova de plenitude e felicidade. PXNS. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Nos momentos duros, míranos con misericordia.
Cando somos tentados e
fraqueamos, míranos con misericordia.
Cando estamos cegos e ofuscados,
míranos con misericordia.
Cando somos capaces do peor, míranos con misericordia.
Cando tropezamos e caemos, míranos con misericordia.
Cando non recoñecemos os nosos
erros, míranos con misericordia.
Cando facemos sufrir ao irmán ou
á irmá, míranos con misericordia.
Cando nos facemos sufrir a nós
mesmos, míranos con misericordia.
E cando pasamos pola noite, axúdanos coa túa misericordia.
Cando entramos no deserto, axúdanos coa túa misericordia.
Cando buscamos sedentos, axúdanos coa túa misericordia.
Cando subimos ao monte, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos pesa a cruz, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos pesa o irmán ou a
irmá, axúdanos coa túa misericordia.
Cando nos morde a crítica ou un
bico traizoeiro, axúdanos coa túa misericordia.
Cando xa non podemos máis, axúdanos coa túa misericordia.
Comentarios