SABIOS CON "PEDRIGRÍ" OU SERVIDORES DO TRABALLO
ESFORZADO E MADURADO NO TEMPO?
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Andarei na presenza do Señor (Nº 11)
- LECTURAS: Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
- OFERTORIO: Na nosa terra (Nº 36)
- COMUÑÓN: Acharte presente (Nº 51)
ESCOITA ACTIVA
Nun mundo no que a sabedoría se mide pola cantidade de títulos
universitarios, mestrados ou doutorados, a primeira lectura volve poñer o
acento sobre o importante, invitándonos a deixar nas beiras o anecdótico ou
accidental. Só quen ama a aprendizaxe é capaz de descubrir e valorar o que
significan esforzo, traballo, experiencia... madurez da vida. A isto nos invita
constantemente a fe que proclamamos e compartimos cada domingo. Esforcémonos
entón por ser sabios de canto vai enriquecendo a nosa mirada e a capacidade de
descubrir as moitas posibilidades que todos temos de aprender uns dos outros.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Por non
deixar que a verdadeira sabedoría, a que aprendemos na experiencia, aniñe no
noso corazón; SEÑOR, QUE NUNCA NOS
CREAMOS SUPERIORES.
*
Por non
valorar e aprender do moito que nos ensinan os demais; CRISTO, QUE NUNCA NOS CREAMOS SUPERIORES.
*
Por non
prestar atención a quen nos fala desde a experiencia, para que non repitamos os
mesmos erros; SEÑOR, QUE NUNCA NOS
CREAMOS SUPERIORES.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
Como
raiola de luz que vai aquecendo o corazón e iluminando cada un dos pasos que
imos dando na vida, a sabedoría móstranos como é posible superar o prexuízo de
valorar ás persoas só polas moitas posibilidades que tiveron de formarse de
xeito reglado ao longo do seu proceso formativo, ou dos moitos títulos que
adornan as paredes das súas casas. Sen este prexuízo herdado dos que pensan que
as persoas só somos importantes polo aprendido nos libros e non na vida,
conseguiremos achegarnos e entender que o proxecto do Deus cristián é un
proxecto que acolle, unifica e valora ás persoas por riba do que teñen ou do
número de títulos acumulados ao longo da vida. Amar aos demais, sabérmonos iguais,
respectar a pluralidade e aceptar que non todos habemos pensar ou facer o mesmo
é o maior dos comportamentos sabios. E a el é ao que nos chama hoxe a palabra
de Deus. Respondamos logo con sabedoría a esta fermosa e permanente tarefa á
que Deus nos invita nun mundo tecnolóxico que esquece moitas veces, o fundamental
e sabio: que as cousas son para as persoas e non as persoas para as cousas.
Seremos capaces de entendelo e aplicalo?
E
que máis e mellor sede que a de aprender camiñando cada día un pouco
compartindo cada pegada con quen temos ao lado? Aprender non en soidade, senón
solidariamente, poñendo en común o que un sabe e recollendo o que os demais nos
aportan. Facendo da vida a mellor e máis importante das escolas, unha escola
onde ninguén se considera máis, senón que escoita, ofrece e integra na relación
de enriquecemento persoal e comunitario. E deste xeito a nosa sede de coñecer e
saber, irase superando coa alegría de quen non vive na superioridade senón no
complementario. É nesta tarefa onde imos descubrindo a esperanza cristiá como
camiño cara á plenitude que nos fai estar xunt@s e ledos por compartir que é
posible vivir solidariamente e descubrir que non imos solos nin facemos da desesperanza
e da tristura actitudes que nos atrapen e nos fagan perder a forza da presenza
do Deus que non quere deixarnos ao pairo.
E
para este momento final e pleno ao lado de Deus debémonos ir preparando día a
día; o que nos ten que levar a ser sabios na previsión, audaces na realización
e maduros na colaboración. A diferenza das mozas atoladas, a sabedoría de Deus
chámanos a non deixar escapar oportunidades; a non morrer de éxito polos nosos
logros, como se foramos únicos; e a non agoniarnos nas dificultades. A fe é
comunidade, e a comunidade lévanos á comuñón do compartir, escoitar, acompañar
e construír un proxecto que non se esgota nos logros adquiridos, senón na
plenitude final en Deus. Loitemos por realizalo sen desesperar ante as
dificultades! Manteñamos o candil sempre aceso.
FRATERNIDADE ORANTE
Coa
sabedoría dos nosos maiores, facemos agora memoria agradecida por ser comunidade
que comparte a oración, buscando nela a forza que nos axude a non deixarnos
abater pola tristura, e dicimos:
QUE
A ESPERANZA GUÍE E ILUMINE A NOSA VIDA
Para que a
Igrexa traballe con sabedoría, e non con medo, buscando comprender e dialogar
canto pasa no mundo, para deste xeito poder seguir anunciando a Xesucristo,
OREMOS.
QUE
A ESPERANZA GUÍE E ILUMINE A NOSA VIDA
Para que nas
nosas comunidades non nos deixemos abater pola desesperanza na que se mergulla
tanta xente que foi cambiando a fe en Xesús pola fe nos cartos, o poder ou o
dominio sobre os demais; OREMOS.
QUE
A ESPERANZA GUÍE E ILUMINE A NOSA VIDA
Para que nós
resistamos a tentación de converter a mensaxe cristiá nunha simple realización
de prácticas de piedade desconectadas da vida: o que nos preocupa, doe ou
entristece, que nos afastan de Xesús e nos achegan ao baleiro que non pode
encher xamais o corazón; OREMOS.
QUE
A ESPERANZA GUÍE E ILUMINE A NOSA VIDA
Señor,
acolle, alenta e dános azos para vivir na auténtica e verdadeira sabedoría,
facendo da fe non durmideira, senón estímulo. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
Señor, no silencio deste día que nace,veño pedirte paz, sabedoría e forza.
Hoxe quero mirar ao mundo con ollos cheos de amor.
Ser paciente, comprensivo, humilde, suave e bo.
Ver aos teus fillos e ás túas fillas detrás das aparencias,
como Ti mesmo os ves,
para así poder aprezar a bondade de cadaquén.
Cerra os meus oídos a toda murmuración.
Garda a miña lingua de toda maledicencia.
Que só os pensamentos que bendigan permanezan en min.
Quero ser tan ben intencionado e bo
que todos os que se acheguen a min sintan a túa presenza.
Revísteme da túa bondade Señor
e fai que neste día eu poida agradarche en todo.
Comentarios