Sigamos as pegadas do Mestre que segue a
abrir camiños polo reinado do servizo, o acompañamento e a superación da autorreferencialidade:
Non retrocedamos nin un paso atrás!
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA: Camiñarei
(Nº 62)
o
LECTURAS: Veña
o teu Reino (Nº 88)
o
OFERTORIO: Gracias,
Señor, na mañá (Nº 117)
o
COMUÑÓN: Señor
Xesús (Nº 52)
ESCOITA ACTIVA
Logo da xornada das
persoas pobres, este domingo, remate do ano litúrxico, achegámonos á persoa de
Xesús como mestre que reina desde o servizo e xenerosidade ofrecida, sen que
medien cartos, a cantos queiran acollela e sentir a tenrura da súa compaña.
Compartamos,
xa que logo, o sentido comunitario na tarefa de ir construíndo reinado de
escoita, acompañamento, traballo en común, axuda solidaria... pero nunca
aproveitamento das persoas, principalmente das máis pobres e necesitadas.
Fagamos da vida entrega xenerosa a toda experiencia na que a verdade reine
sobre o engano, a mentira ou o aproveitamento dos demais. Esforcémonos para que
o noso vivir sexa tarefa permanente onde o reinado de Deus vaia enchoupando a
nosa terra a través do compromiso do noso actuar.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Porque somos das persoas que no canto de
construír reino de servizo, construímos monarquía absoluta de imposición e
autoritarismo; SEÑOR, QUE NON ESQUEZAMOS
QUE TOD@S MERECEMOS O MESMO RESPECTO.
· Porque non nos esforzamos por construír, alí
onde estamos, reinado de paz e misericordia; CRISTO, QUE NON ESQUEZAMOS QUE TOD@S MERECEMOS O MESMO RESPECTO.
· Porque non acabamos de superar a tentación de
mirar para atrás, sen apostar por unha vida de futuro enchoupada de esperanza e
creatividade; SEÑOR, QUE NON ESQUEZAMOS
QUE TOD@S MERECEMOS O MESMO RESPECTO.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
Hoxe,
no último domingo antes de comece o tempo de Advento, celebramos a festa de
Cristo Rei. E porque o seu reinado non é de imposicións, leis ou control das persoas
e das súas conciencias, senón de liberdade, paz e entendemento, que mellor que
este día para dar grazas por sentir a forza e compaña da comunidade coa que ao
longo do ano nos reunimos, rezamos, celebramos e compartimos as nosas ledicias
e tristuras. Nesta festa de Cristo Rei non agasallamos a unha persoa á que lle
rendemos pleitesía e honores, senón que, desde o Xesús que serve, facemos festa
comunitaria porque nin estamos sos, nin queremos que ninguén nos diga o que
temos que facer. O reinado de Deus chámanos a actuar con liberdade responsable
á hora de tomar decisións, de afrontar e encarar a vida, de decidir como
queremos construíla sen que ninguén nos manipule nin dirixa. É entón hoxe a
festa da liberdade desde a que queremos que o proxecto de Xesús siga a aledar o
corazón das persoas que queren que a súa vida e a dos demais sexa sinxela,
solidaria, dialogante e pacífica. E a isto nos invita, seguindo as pisadas do
Mestre, o profeta Ezequiel, como invitaba ao pobo de Israel, que tamén tiña a
tentación de tomar o camiño equivocado. Por iso. Non deamos nin un paso atrás
que nos aparte do seguimento destas pegadas verdadeiramente humanizadoras!
E a
construción deste reinado facémola cada día, porque tamén cada día comezamos de
novo o camiño buscando dar sentido e contido a todo canto se nos vaia
presentando. Xa nada é igual que no día anterior. Por diante, se queremos,
temos unha proposta diferente e chea de esperanza, cuxo desenvolvemento só
depende de nós. Paulo, que disto tiña experiencia persoal, anima aos corintios
a facelo así, a non mirar e laiarse permanentemente do que foi o pasado. Este
non vai volver, aínda que algúns tenten repetir modos, comportamentos ou
fórmulas que serviron para amedrentar e esconder que o proxecto de Xesús é
claridade, esperanza, liberdade e decisión persoal ao seguimento. Un seguimento
que temos que decidir persoalmente, sen que ninguén tente manipularnos ou
obrigarnos a facer o que a eles lles gusta ou beneficia. O proxecto dos
cristiáns basease na esperanza, na liberdade, na autonomía desde a que cadaquén
vai dando pasos buscando o que o nos fai felices e nos achega aos demais. Sen
someterse a quen pretendida demente quere ocupar o lugar de "Deus" –que
ousadía!, pero tristemente algúns o seguen a intentar-. Non é no poder senón na
capacidade de escoitar, de alentar, de acompañar, de... como imos construíndo o
reinado deste Deus que en Xesús se fai un dos nosos. Nin principados nin
dominacións, senón servicialidade de balde, ofrecida desde o cariño e non desde
a profesionalización dun ministerio que é de seu entrega xenerosa, doazón, pero
nunca aproveitamento.
É a
esta servicialidade sincera, gratuíta e xenerosa á que nos invita o Evanxeo de
hoxe. Non todo vale, non todo comportamento responde ao que quere Deus de nós,
non se pode confundir nin mesturar o fundamental co secundario. Porque se o
reinado de Deus é xenerosidade sen límites, o encontro final con El vai ser
tamén desde esa xenerosidade sen límites que fomos capaces de ir poñendo en
cada unha das cousas que fixemos. Por iso dicimos que do que nos van examinar
non é de se comungamos na man ou na boca, de se nos golpeamos moito ou pouco o
peito para que nos vexan, de se estamos máis ou menos tempo dentro da igrexa
namentres ao noso lado, fóra, segue a haber persoas que necesitan do noso
tempo, da nosa escoita, da nosa man... aberta e xenerosa. Se queremos formar
parte do reinado do Señor, cómpre que cambiemos o centro de nosa vida. Miremos
de fronte e aos lados –ir moi tesos impídenos darnos conta de canto pasa ao
noso redor-, e fagamos das accións de cada día un esforzo por levar a Boa Nova
en forma de servizo e solidariedade a quen, veña ou non á igrexa –isto é fundamental
telo sempre presente– poida necesitala. Non todo vale, diciamos antes, tampouco
a indiferenza cara ás persoas, inda que nos enganemos a nós mesmos pensando que
todo se convalida por tempo consumido, estéril moitas das veces, en ritos e
accións que non teñen ás persoas como centro de canto se fai. Vinde, entón,
"benditos do meu Pai, porque: tiven
fame e déstesme de comer, tiven... cando a un deste máis pequenos llo fixestes,
a min mo fixestes"
FRATERNIDADE ORANTE
Porque Deus non quere ser manipulado polos
que falan no nome Del, recemos xuntos e comunitariamente a fe que nos invita a
ser persoas construtoras do seu reinado no medio do mundo, e digamos:
GRAZAS, SEÑOR, POR
QUERERNOS COS OLLOS ABERTOS E O CORAZÓN SOLIDARIO
Para
que todas as persoas que conformamos e nos sentimos Igrexa, non esquezamos que
canto lle fagamos aos demais, llo estamos a facer ao Deus en quen dicimos crer
como guieiro e forza da nosa vida; OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR
QUERERNOS COS OLLOS ABERTOS E O CORAZÓN SOLIDARIO
Para
que nunca viremos a cara ante a inxustiza que a xente poderosa vai construíndo
no noso mundo, e non calemos no esforzo de denunciar o abuso e a manipulación á
que cada vez, os que mandan, nos queren someter; OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR
QUERERNOS COS OLLOS ABERTOS E O CORAZÓN SOLIDARIO
Para
que, levando á vida as palabras de Xesús no Evanxeo, sexamos sempre persoas
dispostas a servir, acompañar e ser a voz de quen non ten voz e berra polo que
son os seus dereitos e a súa dignidade; OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR
QUERERNOS COS OLLOS ABERTOS E O CORAZÓN SOLIDARIO
Onte
celebramos o Día Internacional da Eliminación da Violencia contra a Muller, por
iso hoxe na nosa celebración pedimos dun xeito especial por todas as mulleres
que dun cabo ao outro do mundo sofren polo simple feito de ter nacido mulleres:
as vítimas da violencia de xénero, as que son obrigadas a prostituírse, as que
son escravizadas polos modelos estéticos imperantes na nosa sociedade, as que
non teñen acceso a unha cultura que permita o seu desenvolvemento como persoa,
as que son ignoradas polos vellos prexuízos; OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR
QUERERNOS COS OLLOS ABERTOS E O CORAZÓN SOLIDARIO
Señor, Rei dun universo que queres máis
xusto, humano, fraterno e solidario. Dános azos para o noso sexa un corazón de
carne que non perda a sensibilidade ante o berro de dor e inxustiza de quen
está ao noso lado. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Gustaríame facer un
chamamento ás persoas con máis recursos, aos poderes públicos e a toda a xente
de boa vontade comprometida na xustiza social: que non cansen de traballar por
un mundo máis xusto e máis solidario. Ninguén pode permanecer indiferente ante
as desigualdades que aínda existen no mundo. Que cadaquén, segundo as súas
posibilidades e responsabilidades, ofreza a súa contribución para poñer fin a
tantas inxustizas sociais. Non é a cultura do egoísmo, do individualismo, que
moitas veces regula a nosa sociedade, a que constrúe e leva a un mundo máis
habitable, senón a cultura da solidariedade; non ver na outra persoa unha
competidora, senón unha irmá".
(Papa Francisco na súa viaxe ao Brasil 25.7.2013)
Comentarios