Sen desesperar, tampouco
apurando o paso, paseniñamente, a tebra irá dando paso á luz. Ven, Señor Xesús!
Descarga o ficheiro
SINAL DE ADVENTO
Os lumes asolaron a nosa
terra e a nosa xente. A Casa Común quedou ferida, polo que ao longo do Advento
tentaremos ir tomando conciencia que, máis alá da dor, da tristura e da rabia,
a esperanza segue presente. E queremos expresalo poñendo no taboleiro diante do
altar unha cartolina con catro siluetas de rocha. Cada un dos domingos
sacaremos unha destas siluetas para que deixe ver o que hai detrás: unha árbore
verde e frondosa, tamén en silueta de cartolina. Deste xeito o día de Nadal
poderemos ver en todo o seu esplendor a árbore que as rochas ennegrecidas non
nos deixaban ver ao comezo do Advento.
Que queremos transmitir? Que
o mesmo que en Galicia a esperanza non a matan os lumes, tamén en nós, Xesús
non deixa que a esperanza morra.
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Volve Señor (Nª 90)
- LECTURAS: Xesús chamado amigo (Nº 89)
- OFERTORIO: Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
- COMUÑÓN: Acharte presente (Nº 51)
PARA NON PERDER O PASO
Moitas veces, cando temos que facer varias cousas,
ocórrenos que nos aturulamos e non sabemos por onde comezar para desenvolvelas
de xeito ordenado. Algo así é o que lle está a pasar ao mundo que todos e todas
conformamos. Recibimos moita información, excesiva, deberiamos dicir, o que nos
leva a andar sempre ás carreiras dun lado para o outro, sen a paz, a cadencia e
o repouso que cada unha das cousas necesita. Isto vainos convertendo en persoas
pouco reflexivas e atoladas.
Para introducir
un pouco de visión e reflexión con perspectiva na nosa vida, os crentes imos
tendo ao longo do ano litúrxico pequenos oasis de esperanza que nos van
axudando a ver as cousas doutro xeito. Un destes oasis é o tempo de Advento que
hoxe comezamos. Catro semanas que nos queren axudar a incorporar á vida o punto
de reflexión que nos leve a ver as cousas coa perspectiva do sentido e do por
que. E neste Advento queremos que a
tebra que pouco a pouco vai cubrindo a nosa mirada vaia desaparecendo para dar
paso á luz da esperanza que nos trae Xesús. Tentaremos facelo sen retórica,
senón desde o convencemento de que é verdade, de que a nosa vida vai cambiando,
de que non nos deixamos, inda que sabemos que non é doado, que o negro chegue e
emborree canto facemos.
Vaiamos logo limpando ao
longo destas catro semanas cada unha das pedras que nos tapa a esperanza que
nos trae Xesús e non deixa que avancemos saíndo do laio tristeiro e pesimista.
Manteñamos o paso e non quedemos atrás.
CO CORAZÓN FERIDO
· Polas veces nas que deixamos
que as pedras da nosa vida se ennegrezan coa tristura e co desespero; SEÑOR, DÁNOS SAVIA NOVA.
· Polas veces nas que deixamos
que as pedras da nosa vida se ennegrezan co noso egoísmo e coa nosa falta de
solidariedade; CRISTO, DÁNOS SAVIA NOVA.
· Polas veces nas que deixamos
que as pedras da nosa vida se ennegrezan coa nosa desgana e co noso desleixo; SEÑOR, DÁNOS SAVIA NOVA.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
ü Este tempo que hoxe
comezamos, o Advento, defínese sempre como unha invitación a botar fóra todo
canto de mal fomos acumulando no corazón. Por iso dicimos que é tempo de
conversión, cambio, esforzo por deixar atrás canto nos vai facendo
insatisfeitos co noso xeito de actuar. E, cantas cousas non hai que sabemos
debemos abandonar, esquecer ou deixar atrás! Por iso Advento é tempo de graza e
preparación para que non nos deixemos confundir, de xeito que o Nadal sexa
celebración cristiá e gozosa de nacemento, comezo e ledicia. tod@s nós temos
que esforzarnos para non deixar que fagamos da festa do nacemento de Xesús a
festa do consumo desmesurado. Non debemos consentir que o noso actuar acabe
sendo a celebración dunha festa pagana que esquece o fundamental: Deus nace, vén
a nós. E faino porque quere e nos quere. Aquí está o cerne do que queremos
preparar ao longo destas catro semanas de Advento. Non descarreiremos entón, e
vaiamos sacando a negrura das pedras que endurecen o corazón e nos fan tomar
conciencia de que, se non remamos tod@s na mesma dirección, a casa común deixará
de ser de tod@s para selo só dos que teñen cartos e poder. Temos catro semanas
por diante para reflexionar sobre a importancia do compromiso, da implicación,
de tomar en serio que o mundo é das e para as persoas, e non dos poderosos nin
dos famosos. Non renunciemos logo a esta tarefa.
ü A esta conversión é á que
teñen que levarnos as catro semanas de Advento. E o sinal que nolo indica ha
ser memoria permanente de cal debe e ten que ser a nosa tarefa. Así deixaremos
oco ao Deus que nos chama a cambiar desde a luz que vai ofrecendo a cada un dos
pasos que damos para que as nosas relacións sexan sinceras, fieis, confiadas e
verdadeiramente amigables. Deste xeito comprenderemos a razón pola que a graza
e a paz non son palabras baleiras, senón agasallos cos que Deus nos vai
indicando que é posible desenvolver camiños que nos encontran e producen
felicidade. Pero para iso, a negrura das pedras ten que ir desaparecendo en
nós.
ü De aí que temos que prestar
atención ao tempos de Deus, que moitas veces non son os nosos tempos. Os seus tempos
non cansan, non aburren, non descorazonan; ao contrario, son tempos que chaman
a estar á espreita, a non desesperar, a valorar o pequeno, a non deixarnos
levar polos retrousos que só buscan gañar adeptos, inda que sexa con medias
verdades, para a súa causa, que non é a causa de tod@s. Deus puxo esta casa
común, como nos di o evanxeo, nas nosas mans. Seremos capaces de coidala?
Cadaquén ten unha misión; unha misión que conflúe ao ben de tod@s. Estamos
seguros de que imos por este vieiro? Se contaminamos, queimamos, consumimos
auga en exceso, producimos lixo sen norte... con que froitos o recibiremos
cando chegue e chame? Fagámonos logo preguntas e non deixemos que este Advento
sexa un simple correr e consumir días no calendario.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Porque queremos estar en vela coidando e termando da
invitación que Deus nos fai de coidar uns dos outros e do mundo que puxo nas
nosas mans, dicimos agora:
QUE VELEMOS SEN DESCANSAR
PARA ACOLLERTE
v Para que a Igrexa sexa temón que nos leve a coidar do mundo que Deus puxo nas nosas mans, e non se reclúa dentro das paredes dos templos; OREMOS.
QUE VELEMOS SEN DESCANSAR
PARA ACOLLERTE
v Para que nas nosas comunidades nos esforcemos por transmitirlle aos máis novos o respecto polas cousas que son de tod@s, comezando polo coidado da casa común na que vivimos; OREMOS.
QUE VELEMOS SEN DESCANSAR
PARA ACOLLERTE
v Para que este tempo de Advento sexa para cada un/ha de nós, tempo de graza, cambio e afastamento da negrura que imos acumulando no corazón e non nos deixa ser persoas felices e acolledoras; OREMOS.
QUE VELEMOS SEN DESCANSAR
PARA ACOLLERTE
Señor, que non deixemos que a tristura cubra o noso corazón e
a nosa mirada. Que aprendamos a descubrirte desde o coidado do mundo que nos
deixaches no teu testamento. P.X.N.S. Amén.
PARA QUE TOD@S SINTAMOS A
LEDICIA DO COMUNITARIO
Ai daquel@s que saborean o doce do azucre en pratos
refinados; pero non teñen padal para a amargura do pobre que corta a caña de
azucre; que miran a beleza nas fachadas dos grandes edificios; pero non oen nas
pedras o grito dos obreiros mal pagados; que exhiben roupas elegantes en corpos
ben coidados; pero non se preocupan das mans que colleitan o algodón… porque
deixan esvarar sobre a vida a súa mirada de turistas e non contemplan as
fachadas con ollos de profeta! Ai daqueles que só ven na persoa pobre unha man
que mendiga, non unha dignidade indestrutible que busca a xustiza; que só ven na
infancia marxinada unha praga e non unha esperanza que hai que cultivar; que só
escoitan nos gritos da xente pobre caos e perigos, e non oen a protesta de Deus
contra os fortes... porque non poderán contemplar a salvación que brota no
Xesús encarnado desde abaixo.
Comentarios