A familia, fogar que acolle, acompaña e
sanda
Descarga o ficheiro
CANTO
GOZOSO
o
ENTRADA: Temos unha festa (Nº 6)
o
LECTURAS: Déixate querer (Nº 61)
o
OFERTORIO: Na nosa terra (Nº 36)
o
COMUÑÓN: Eu soñei (Nº 58)
ABRINDO
AS PORTAS DO CORAZÓN
Benvid@s á nosa celebración comunitaria deste domingo.
Hoxe, último día do ano, sentimos o gozo de celebrar a festa da Familia de
Nazaré; e nela a festa de todas as familias que, de formas e modos diferentes,
conforman o poliedro social e eclesial das relacións entre as persoas guiadas
polo amor compartido, gozado e celebrado.
Como comunidade familiar, e unidos á Familia de Nazaré,
comecemos esta festa da unión solidaria fraguada no amor entregado
xenerosamente de balde ao que nos invita o seguimento de Xesús.
NECESITANDO
DA SÚA MISERICORDIA
· Por non esforzarnos en remar na mesma
dirección nas nosas familias; SEÑOR, QUE
O PESIMISMO NON NOS ENVOLVA.
· Por non facer da nosa palabra vento de unión e
comunicación nas nosas familias; CRISTO,
QUE O PESIMISMO NON NOS ENVOLVA
· Por deixar que as malas maneiras ou as
respostas sen cariño nin tenrura rexan as nosas relacións familiares; SEÑOR, QUE O PESIMISMO NON NOS ENVOLVA
ESCOITAMOS
O ECO DA PALABRA
Libro
do Eclesiástico (Sirácida) que temos escoitado móstranos as relacións entre
fillos e pais. O que nos dá a ocasión para que tamén nós nos plantexemos como
imos conformando estas relacións. Como nos esforzamos para que nas nosas
familias teñamos unha relación san, sincera, libre e de verdadeira
comunicación.
Porque
inda que algúns pensen o contrario, a familia non é espazo de opresión nin
hotel ao que se vai comer e durmir, senón comunidade, comuñón de persoas e
proxectos que se van desenvolvendo coa colaboración e axuda de tod@s cantos a
conforman. Preguntémonos logo se nós nos esforzamos para que sexa así.
Preguntémonos tamén cal é o noso grado de respecto entre unhas xeracións e
outras no eido das nosas familias. Somos dos que dispomos de tempo para
escoitar aos maiores?; transmitimos aos máis pequenos a necesidade de axudar,
compartir tempo e saber escoitar aos avós? Todo un reto nun mundo demasiado
atarefado polas présas e a pouca capacidade de escoitar e querer aprender de
quen ten a experiencia por ter vivido antes.
Lucas
dinos no Evanxeo que temos que aprender a mirar cara á familia de Nazaré.
Porque nela descubrimos que, a pesares das dificultades –estas non son só de
hoxe-, cando na familia hai unión, capacidade de escoita, sinceridade e
confianza, as dificultades véncense e supéranse. Non sen esforzo, si, pero con
mirada e perspectiva de que hai futuro e esperanza. Esa esperanza da que
falabamos o domingo pasado ao celebrar que nos chegaba a través do Xesús Neno.
Pero este Neno non nace nin só nin abandonado, senón que nace arroupado e
acollido polos seus pais. Somos tamén nós medio desde onde o berce familiar se
converte en experiencia de encontro, participación e acollida? María, Xosé e
Xesús, a tríade de relacionalidade que nos achega a posibilidade de construír
cultura de encontro, móstrannos como, se queremos e poñemos esforzo da nosa
parte, é posible, non escapar dos problemas, pero si non sentírmonos solos á
hora de acadar a súa solución. Deixemos entón que os fogares, os nosos fogares, sexan verdadeiras
escolas onde aprendamos a querer e a querernos.
DESDE
A ORACIÓN COMPARTIDA
No gozo de rezar xunt@s dicimos agora:
SEÑOR, QUE
APRENDAMOS A SER FAMILIAS DE MAN COLLIDA
Pola Igrexa, a gran familia das persoas
discípulas de Xesús; para que unidas na fe manifestemos ao mundo o amor e a
misericordia de Deus; OREMOS.
SEÑOR, QUE
APRENDAMOS A SER FAMILIAS DE MAN COLLIDA
Para que os gobernos do mundo respecten a todas
as familias, nos seus modos e formas, valorando a súa contribución a
desenvolver unha sociedade máis xusta e fraterna; OREMOS.
SEÑOR, QUE
APRENDAMOS A SER FAMILIAS DE MAN COLLIDA
Polas familias que sofren a causa das
dificultades económicas, a enfermidade ou a falta de entendemento; OREMOS.
SEÑOR, QUE
APRENDAMOS A SER FAMILIAS DE MAN COLLIDA
Para que cada un de nós poñamos todo da nosa
parte para que as nosas familias non sexan hoteis nin pensións, senón berces
onde aprendamos a querer e a deixarnos querer; OREMOS.
SEÑOR, QUE
APRENDAMOS A SER FAMILIAS DE MAN COLLIDA
Grazas, Señor, por invitarnos a camiñar na construción de familias que
van deixando pegada de entendemento, igualdade e amor no medio dun mundo que
moitas veces o esquece. P.X.N.S. Amén.
PARA
POÑER O CORAZÓN NA ESPERANZA
A mensaxe que provén da Sagrada Familia é ante todo unha mensaxe de
fe. Na vida familiar de María e Xosé Deus está verdadeiramente no centro, está
na Persoa de Xesús. Por iso a Familia de Nazaré é santa. Por que? Porque está
centrada en Xesús.
Cando pais e fillos respiran xuntos este clima de fe, posúen unha
enerxía que lles permite afrontar probas incluso difíciles, como mostra a
experiencia da Sagrada Familia, por exemplo, no feito dramático da fuxida a
Exipto: unha dura proba.
O Neno Xesús coa súa Nai María e con san Xosé son unha imaxe familiar
sinxela pero moi luminosa. A luz que ela irradia é luz de misericordia e de
salvación para todo o mundo, luz de verdade para toda persoa, para a familia
humana e para cada familia. Esta luz que vén da Sagrada Familia aléntanos a
ofrecer calor humano nesas situacións familiares nas que, por diversos motivos,
falta a paz, falta a harmonía e falta o perdón. Que non mingüe a nosa
solidariedade concreta especialmente en relación coas familias que están
vivindo situacións máis difíciles polas enfermidades, a falta de traballo, as
discriminacións, a necesidade de emigrar...
(Francisco)
Comentarios