A Igrexa é muller, é a Igrexa, non o
Igrexa. É este un desafío que xa non pode postergarse... Configurouse un novo
paradigma: o da reciprocidade na equivalencia e na diferenza.
(Francisco, Discurso aos participantes
na Plenaria do Consello Pontificio para a Cultura, Roma 7 febreiro 2015)
CANTO
GOZOSO
o ENTRADA: Camiñar sen
Xesús, sen amor (Nº 68)
o LECTURAS: Noraboa María
(Nº 74)
o OFERTORIO: Benaventurados
(Nº 118)
o COMUÑÓN: Coa nosa naiciña
do ceo (Nº 69)
PARA
NON PERDER O PASO
Dun tempo a esta
parte adoitamos escoitar con frecuencia os termos empoderar e empoderamento. É
esta unha palabra procedente da lingua inglesa que significa desenvolver nunha
persoa a confianza e a seguridade en si mesma, nas súas capacidades, no seu
potencial e na importancia das súas accións e decisións para afectar a súa vida
positivamente.
Todo isto vén a
conto porque hoxe celebramos a festa do empoderamento de María, unha mociña da
aldea, sinxela, humilde, escollida por Deus para ser Nai do seu Fillo. María,
co seu si, empoderou; e con ela empoderamos todas e todos nós, porque o
nacemento de Cristo enche a nosa vida de sentido e de esperanza.
Celebremos, xa
que logo, a festa da nosa Nai, muller e nai, que fixo da súa vida compromiso de
liberación e resposta a Deus.
CO
CORAZÓN FERIDO
· Polas veces nas
que a Igrexa, basicamente a súa xerarquía, non coñece nin recoñece o papel
fundamental da muller; SEÑOR,
ILUSIÓNANOS DE NOVO.
· Polas veces en
que non respectamos as opinións dos demais, o seu xeito de vivir e de pensar; CRISTO, ILUSIÓNANOS DE NOVO.
· Polas veces nas
que á voz da muller lle esiximos un plus para ser escoitada; SEÑOR, ILUSIÓNANOS DE NOVO.
UNHA
PALABRA QUE AGROMA
Se somos persoas
honestas, a pouquiño que reflexionemos sobre o binomio Igrexa-muller
decatarémonos de que vivimos desde moi lonxe nunha confusión difícil de
clarificar:
ü Por una banda
temos a Xesús esforzándose, coas súas palabras e xestos, por poñer de manifesto
a igualdade do home e da muller; por destacar a necesidade de romper a
concepción e os costumes dunha cultura na que a muller era pouco valorada e
relegada a un segundo ou terceiro plano, sen asumir responsabilidades de
dirección, sen capacidade para decidir, vivir e actuar con autonomía, cousa que
aos homes si se lle concedía. Así, fronte este pensamento pechado El amosa unha
mentalidade aperturista!. Porque non esquezamos que nunha sociedade coma a
xudía, na que a muller pertencía ao grupo d@s marxinad@s, Xesús amosa, unha vez
máis, un corazón quente, unhas altas miras, un amor que non entende de
diferenzas de xénero. Entre o grupo dos discípulos había varias mulleres. As
mulleres son están ao pé da cruz e, pola súa fidelidade e constancia, son tamén
as primeiras testemuñas da resurrección. Os evanxeos fálannos de numerosos
encontros de Xesús coas mulleres: a pecadora pública, a samaritana, a muller
cananea, Marta e María... e en todos os casos achégase a elas coa mesma
sinxeleza e naturalidade coa que se achega aos homes. Xesús, fillo de Deus,
fillo de María, mirou ás mulleres de xeito diferente á xente do seu tempo,
porque as mirou con ollos de igualdade. A súa é unha mirada fonda, ao corazón,
e non unha mirada superficial coma a nosa que só repara no envoltorio para
escoller o papel que máis lle gusta e que, curiosamente, sempre é o masculino.
ü Por outra banda,
nos dous mil anos de vida da Igrexa, comunidade das persoas seguidoras daquel
que traballa a prol da igualdade de xéneros, segue habendo moitos ámbitos nos
que a muller non goza da mesma igualdade que o home. Así, ninguén se atreve a
poñer en tea de xuízo que hai moitas responsabilidades que á muller non se lle
conceden, e que pasarán anos en concedérselle, mentres que ao home, polo simple
feito de selo, nunca se lle negarán. É máis, en moitos casos á voz da muller
esíxelle un plus para ser escoitada, pondo en tea de xuízo as súas opinións.
ü E para completar
este quebracabezas, resulta que nos atopamos co feito de que ao longo do
calendario litúrxico son varias as festas dedicadas á Virxe, querendo poñer de
manifesto a grandeza do seu si, resposta que fixo cambiar o sentido e horizonte
no que se ía desenvolver o mundo. E, o máis chocante é que a mesma xente que
dentro da Igrexa tanto pon en dúbida e mesmo menospreza o papel e a voz da
muller (seguramente desde un complexo de inferioridade), declárase
profundamente mariana e sempre ten nos seus beizos (aínda que non no seu
corazón), unha palabra para Ela, presentándoa como modelo, porta..... Coma se
María tivese sido unha muller obxecto, e non o que foi: unha muller que,
confiando en Deus, empoderou e deu pasos cara adiante, sen deixarse asoballar,
unha muller con voz e opinión propia e cunha vida coherente fronte dunha
sociedade opresora; unha muller que “pasou” do que dirán e que entendeu e fixo
vida a preferenza de Deus polos pobres e os últimos da terra, sobre todo se son
mulleres.
E así as cousas, xuntámonos esta mañá para
celebrar como comunidade crente a festa do si de María, muller, nai, labrega,
comprometida, voceira, anuncio, presenza, agarimo, servizo, sorriso, forza e
alento. Do mesmo xeito que ela non se rendeu nin recuou, tampouco nós, aínda
que as cousas moitas veces sexan difíciles e non se acabe de ver a luz do final
do túnel, habemos rendernos. Empoderemos!!!!!!!!!!!!!!!!! Precisamos unha
Igrexa mariana que, como di o Papa Francisco sexa Nai, que acubille, agarime,
acariñe e estreite nos seus brazos aos seus fillos e fillas. Ningunha nai se
comunica cos seus fillos a base de decretos, normas e documentos, senón que as
nais camiñan ao carón dos seus fillos e das súas fillas. Non podemos, xa que
logo, deixar que siga sendo a tradición e non a racionalidade, a que marque cal
ha ser o papel das mulleres na Igrexa. O si de María foi revolucionario. O noso
si tamén debe selo....para que a igualdade, da que sempre falaba e coa que
sempre actuaba Xesús, se vaia facendo realidade no descorrer cotián da Igrexa.
Traballemos por facer a roupa segundo as medidas da persoa, traballemos pola igualdade,
traballemos pola coherencia, traballemos a prol dunha Igrexa verdadeiramente
mariana, con todo o que iso conleva: unha Igrexa empoderada, unha Igrexa forte
na misericordia e cun único poder: o servizo.
DESDE
A ORACIÓN COMPARTIDA
Como María, poñámonos tamén nós hoxe en
actitude de acoller a misericordia de Deus e digamos:
QUE SE CUMPRA EN NÓS A TÚA PALABRA
v Pola Igrexa, para
que nunca esqueza que a súa credibilidade pasa sempre polo camiño do amor
misericordioso e compasivo, un amor de nai; OREMOS.
QUE SE CUMPRA EN NÓS A TÚA PALABRA
v Polas mulleres
que nas nosas comunidades levan a cabo distintos servizos, para que o seu
traballo e esforzo sexa sempre valorado, coñecido e recoñecido, OREMOS.
QUE SE CUMPRA EN NÓS A TÚA PALABRA
v Por cada un e
cada unha de nós, para que, como María, realicemos a experiencia de abrir o
noso corazón ás persoas que viven nas periferias existenciais creadas por un
mundo inxusto, OREMOS.
QUE SE CUMPRA EN NÓS A TÚA PALABRA
v Por todas as
mulleres que dun cabo ao outro do mundo sofren polo simple feito de ter nacido
mulleres: as vítimas da violencia de xénero, as que son obrigadas a
prostituírse, as que son escravizadas polos modelos estéticos imperantes na
nosa sociedade, as que non teñen acceso a unha cultura que permita o seu
desenvolvemento como persoa, as que son ignoradas polos vellos prexuízos;
OREMOS.
QUE SE CUMPRA EN NÓS A TÚA PALABRA
Grazas, Señor, por estar sendo alento, forza,
camiño e esperanza na nosa vida. Que, coma María, perdamos os nosos medos e
traballemos por poñer no centro sempre a misericordia. P.X.N.S. Amén.
PARA
QUE TOD@S SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
CREDO DAS MULLERES
Creo en Deus, que
creou á muller e ao home á súa imaxe e semellanza,
encomendándolles
a ambos o coidado da terra.
Creo en Xesús,
Fillo de Deus, nado dunha muller, María;
que escoitaba e
quería ás mulleres,
que entraba nas
súas casas, que lles falaba do Reino.
Creo en Xesús,
que discutiu de
teoloxía cunha muller
sentado á beira
dun pozo, ao mediodía;
que foi unxido
por unha muller en casa de Simón,
reprendendo aos
invitados que a desprezaban;
que curou a unha
muller en sábado,
dicíndolle que se
erguera, porque ela tamén era un ser humano;
que se fixo
acompañar polas mulleres, sentindo o seu amor
e encomendándolles
a boa nova.
Creo en Xesús,
que falou de Deus comparándoo cunha muller
que varría a súa
casa para atopar o que perdera,
que puña lévedo
na masa para fermentalo todo.
Creo no
Resucitado,
que se lle
apareceu en primeiro lugar a María Magdalena,
enviándoa coma
mensaxeira da grande ledicia da Pascua.
Creo na plenitude
do Salvador,
en quen non hai
xudeu nin grego,
escravo ou libre,
home ou muller,
porque todas as
persoas somos unha nel.
Creo no Espírito
Santo, espírito feminino de Deus
que nos cobre
coas súas ás enchéndonos de vida.
Comentarios