Non deixemos que o medo esconda, secuestre ou se impoña ás nosas
moitas capacidades: Advento é tempo de empoderar; de ser nós mesm@s
SINAL DE ADVENTO
Neste cuarto e derradeiro domingo de Advento, sacamos unha nova pedra para que vaia emerxendo a esperanza que nos trae Xesús facéndose un de nós.
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA:
Volve Señor (Nª 90)
o
LECTURAS:
Non vou so (Nº 60)
o
OFERTORIO:
Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
o
COMUÑÓN:
Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
PARA NON PERDER O PASO
Estamos
no final do traxecto que comezabamos hai catro semanas. Tempo suficiente para
sincerarnos con nós mesmos, para aprender a mirar a nosa contorna con ollos
diferentes, para facer da nosa vida unha experiencia da cambio e renovación.
Que
balance podemos facer de todo canto temos recibido a través da palabra que Deus
nos dirixiu nestas catro semanas? En que temos mellorado, que cousas xa
quedaron atrás; que outras cousas temos que seguir botando fóra para que agrome
a paz no noso corazón?
Fagamos
logo memoria agradecida deste tempo de Advento no que, unha vez máis, a chegada
de Xesús, fixo posible que lle botaramos unha mirada a nosa vida para revisala
e deixar atrás todo canto vai ennegrecendo o corazón.
CO CORAZÓN FERIDO
·
Ante
os nosos medos e as nosas dúbidas; SEÑOR,
GRAZAS POR ESTAR AO NOSO LADO.
·
Ante
as nosas desconfianzas e inseguridades; CRISTO,
GRAZAS POR ESTAR AO NOSO LADO.
·
Ante
as nosas infidelidades e indiferenzas; SEÑOR,
GRAZAS POR ESTAR AO NOSO LADO.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
Na primeira lectura escoitabamos o diálogo entre Deus e Samuel. E, máis alá
dos recursos literarios que utiliza a linguaxe relixiosa para expresar
vivencias tan profundas como son as que trascenden o material, o que se ve e
toca, queda clara unha cousa: Deus está, e está sempre. Esta afirmación deixa
ben ás claras que cando confesamos a fe nel, o que estamos é a mostrar o noso
afecto e o noso agradecemento por non deixarnos ao pairo. E namentres os
amigos, as veces os familiares, e non poucas veces os veciños poden
desentenderse de nós, Deus, como fixo sempre desde Israel ata hoxe, non se vai
senón que segue a estar. Pero tamén ocorre que os nosos ollos e a nosa mirada
moitas veces non perciben nin queren percibir esa presenza, porque sen ela –aparentemente-
todo é moito máis doado: todo xira ao redor da nosa vontade, do que queiramos
ou non... pero sen esixencias nin compromisos que nos fagan respectar,
dignificar e tratar por igual ás demais persoas. Non é logo estraño que moitas
veces saquemos peito para manifestar que Deus non pinta nada na nosa vida, porque
o que queremos dicir é: ao prescindir de Deus, xa podemos facer o que nos pete,
dando primacía non á reflexión que nos fai mirar ás persoas e á realidade na
que vivimos desde o binomio dignidade-igualdade, senón á apetencia na que todo
dá o mesmo, todo vale e non se diferenza o que está ben e é bo, de canto non o
é. Deus non é un Deus morto nin desaparecido, senón vivo e presente para alentar,
acompañar e animar a nosa vida.
É neste Deus no que temos que ir afianzando a vida, e desde o que ao longo
deste Advento estamos sendo invitados a botar de nós as pólas/pedras
ennegrecidas e que escurecen o noso corazón. Paseniñamente, sen présa, fagamos
o esforzo por deixar atrás os cantos de serea que nos fan crer que podemos
obviar e prescindir da presenza de Deus para facer da nosa vida ocorrencia que
todo o xustifica e no que todo se iguala sen discernir nin diferenciar. Vexamos
logo se desde que comezou o Advento temos sido capaces de ir ordenando a nosa
vida, de ir prescindindo das pólas queimadas que só nos traen amargura e
descorazonamento, de recoñecer que temos que cambiar para chegar ao Nadal coa
mirada sobre o mundo á que nos invita o Deus Neno que está a chegar. Unha
mirada que non sente vergoña polo que facemos nin por achegarse a quen está a
esperar de nós unha petición de perdón ou un cambio na maneira de tratarnos e
relacionarnos. Porque o Nadal é acoller, no pequeno de cada día, os cambios na
forma de comportarnos, dicir as cousas, tratar aos demais ou saír das nosas
zonas de conforto que non nos crean problemas... pero tampouco ofrecen estímulo
nin motivación á nosa vida. Nadal é nacer desde o Neno que chega e peta para
que lle abramos.
Por iso, como ocorreu con María, non debemos ter medo a dar un paso
adiante, a ser os primeiros en recoñecer os erros, a valorar o que os outros
fan de bo por min ou por outras persoas, a ir máis alá da vida plana e,
aparentemente tranquila, que tan pouco nos gusta, e da que non facemos máis que
queixarnos. Ante Gabriel, María non se paraliza co medo, senón que dos seus
beizos sae a afirmación de ofrecerse para que o proxecto de Deus se realice: “fágase en min a túa palabra”. Poderíamos
dicir nós o mesmo? Teriamos tamén unha actitude de escoitar e acoller canto Deus
nos vai ofrecendo e poñendo no nos camiño? Ou máis ben somos dos que oímos pero
non escoitamos? María pasa do desconcerto á confianza, da vergoña ao empoderamento.
Sabe cales van ser as dificultades, entende que vai ser incomprendida e
criticada... pero tamén sabe que neste traxecto non vai estar soa, por iso no
seu si vai a afirmación da tódalas persoas, homes e mulleres, que queren empoderar
para poñer de manifesto o moito que son capaces de facer, á vez de que non van
deixar que ninguén fale por el@s ou lle silencie a súa voz. Somos iguais en
dignidade, o que nos pon ao mesmo nivel, sen ter que someternos a quen pretende
impoñer a súa voz e secuestrar a liberdade de cadaquén. Xesús nace para que,
destapada a última pedra/póla queimada, fagamos da nosa vida esperanza real,
auténtica, activa e sempre potenciadora do que humaniza.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Agradecid@s de saberte ao noso lado,
compartimos este momento de oración comunitaria e dicimos:
GRAZAS
POR ALENTAR O CAMBIO DE CORAZÓN
- Para que sexamos verdadeira Igrexa en saída, que mira máis ao futuro e non ao pasado que, para ben, xa non vai volver; OREMOS.
GRAZAS
POR ALENTAR O CAMBIO DE CORAZÓN
- Para que sexamos parroquia que colabora e participa da vida comunitaria, e non suma de simples individuos que viven no mesmo lugar; OREMOS.
GRAZAS
POR ALENTAR O CAMBIO DE CORAZÓN
- Para que as rutinas, os costumes, a falta de ilusión e interese pola túa persoa e mensaxe, non nos faga caer na mediocridade de quen non sabe por que Deus se quixo facer un de nós, nacendo pobre e ofrecéndonos unha mensaxe que enriquece a vida; OREMOS.
GRAZAS
POR ALENTAR O CAMBIO DE CORAZÓN
Grazas, Señor, por acompañarnos no
esforzo por descubrir cal ha ser o noso camiño e ofrecernos a compaña do Neno
que nace para que pasemos da negrura á esperanza. P.X.N.S. Amén.
PARA QUE TOD@S SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Señor, nós non temos medo, porque ti vas ao
noso lado;
aléntasnos, anímasnos e dásnos o agarimo da
túa compaña.
Como María, tamén nós nos deixamos coller da
túa man,
para poder camiñar ao teu lado.
Porque só así seremos capaces de que a negrura
que imos acumulando no corazón desapareza,
de xeito que a esperanza que nos chega co
Neno,
saibamos acollela e vivila en cada un dos
pasos que imos dando.
E así, como fixeches Ti,
tamén nós pasemos deixando pegada.
Pegada que marca, guía e orienta.
Grazas, Señor, por invitarnos a deixar atrás o
medo.
Comentarios