Ir al contenido principal

3 Advento 2017 B



Miles de anos despois... El segue a enviarnos para dar aos pobres a gran noticia: Non estades sos; sodes o centro das nosas preocupacións. Vivimos así o noso ser Igrexa hoxe?
Descarga o ficheiro
SINAL DE ADVENTO

Neste terceiro domingo de Advento, sacamos unha nova pedra para que vaia emerxendo a esperanza que nos trae Xesús facéndose un de nós.
CANTO GOZOSO

o   ENTRADA: Volve Señor (Nª 90)

o   LECTURAS: Manda o teu Espírito (Nº 126)

o   OFERTORIO: Eu sei de quen me fiei (Nº 64)

o   COMUÑÓN: Coa nosa naiciña do ceo (Nº 69)

PARA NON PERDER O PASO

            A través das palabras do profeta Isaías chega hoxe a nós a voz do Deus que nos di que no camiño que imos percorrendo non estamos soos. O seu Espírito acompáñanos en cada un dos pasos que imos dando. El está; pero nós, témoslle prestado atención e acollida? É a xente pobre, a desherdada, a excluída, @s ninguén do noso mundo a preferida? Son as persoas pobres, en palabras do papa Francisco, as que fan que a solidariedade non sexa só unha palabra, a escoita un retrouso e a acollida un entretemento?
Que este momento de encontro comunitario que agora comezamos nos axude a poñer os pés no chan, os ollos nas persoas e o corazón nas mans de Deus, para que as pólas secas e as pedras ennegrecidas non atopen oco no noso corazón e na nosa maneira de mirar a vida.

CO CORAZÓN FERIDO

·        Pola cegueira dos nosos ollos, que nos impide ver a tristura que causamos coas nosas palabras; SEÑOR, QUE A NOSA SEXA UNHA MIRADA LIMPA..

·        Pola cegueira dos nosos ollos, que non nos deixa contemplar o dano que facemos coa nosa indiferenza; CRISTO, QUE A NOSA SEXA UNHA MIRADA LIMPA.

·        Pola cegueira dos nosos ollos, que nos fai crer mellores e superiores aos que lles causamos dor e ferimos dándolles as costas; SEÑOR, QUE A NOSA SEXA UNHA MIRADA LIMPA .

UNHA PALABRA QUE AGROMA

"Porque o Señor me unxiu": O Señor únxenos para encomendarnos unha misión, non para quedar quedos. E como ben explicaba o texto da primeira lectura, esta unción pasa polas persoas, non polos ritos nin os costumes. Pero fundamentalmente refírese á actitude que debemos ter coas persoas máis esquecidas e ignoradas do noso mudo. Cada día escoitamos nos medios de comunicación canta xente, sen máis culpa que ter nacido nun lugar e non noutro, é violentada, expulsada, perseguida ou asasinada por non pertencer ao grupo maioritario, non darlle a razón a quen se cre o seu "xefe" ou ten ideas diferentes aos que mandan... En que pouca consideración temos a vida, recibida de Deus! O Advento quere ser tempo onde os gromos do cambio crezan para que cando chegue o tempo do froito, o Nadal, estean en todo o seu esplendor. Ou o que é o mesmo: que teñamos sido capaces de sacar todas as pedras ennegrecidas e todas as pólas queimadas que impedían que circulase a savia da conversión e do cambio a través delas. Pensemos logo e aquí, en que cousas este Advento me está a cambiar, me está a facer mellor persoa, crente, familiar, compañeir@ de traballo, veciñ@... e en cales sigo necesitando traballar para que o queimado e ennegrecido non aniñe de vez en min. Unha boa valedora nesta tarefa permanente que temos no Advento é María. Nela e desde ela, podemos ir descubrindo que facer este camiño é posible para que a saúde do corazón volva de novo a nós, e as faladurías do intestino se vaian afastando do que dicimos, terxiversamos ou mentimos. Como di o papa Francisco: "estamos tan acostumados ás faladurías que moitas veces transformamos as nosas comunidades e tamén as nosas familias nun inferno onde se manifesta esta forma de criminalidade que leva a matar ao irmán e á irmá coa lingua" (Francisco meditación en Sta. Marta, 2 de setembro de 2013).

Examinádeo todo e agarrádevos ao que é bo". Paulo dille aos tesalonicenses que se afasten de canto os degrada, humilla ou fai de menos polo seu xeito de falar ou de facer as cousas. E esta invitación de Paulo tamén chega hoxe ata cada un e cada unha de nós. Por iso podemos facernos tamén a pregunta de si á hora de tomar decisións, dicir as cousas, tratar ou dirixirnos aos demais, tentamos facelo buscando o que é bo, o que non fire, o que non pon tristura nin amargura nos demais nin en nós, ou iso non nos importa e facémolo de calquera xeito, inda que polo camiño vaiamos deixando regueiros de dor, desesperanza, desánimo e desengano ? Como imos estar alegres se o noso actuar o único que fai é fomentar o que nos entristece a nós e a aos demais? Como podemos sentir que a esperanza está en Xesús e que se nos ofrece neste Nadal, si o noso é estar constantemente vendo o negativo, o malo o catastrófico... e moitas veces somos os primeiros en favorecer de que sexa así? Volvamos entón, outra vez, os ollos ao cartel que nos vai axudar a facer este camiño do Advento, e tentemos sacar un pouco da negrura que o tempo nos levou a acumular no noso corazón.

Veu de testemuña para dar testemuño da luz". E como non podía ser doutro xeito, seguindo a lóxica desta tarefa de ir sacando de nós a negrura, o evanxeo achéganos a Xoán Bautista como referencia desde a que entender por que debemos preparar o camiño que nos leva a acoller ao Deus que nace. Xoán non engana, non minte, non se presenta como o primeiro no que todos se han fixar nel, senón que, sinxela e humildemente, irrompe neste tempo de Advento como quen testemuña sobre quen é a Luz. El non quere protagonismo, non lle toca a el, senón que a súa misión é presentar, abrir camiño, anunciar que o que chega ha irradiar de tal xeito en quen queira acollelo que lle vai cambiar a vida. Que todas as negruras de pedras e pólas, desaparecen para que emerxa e xurda a savia nova da árbore que non seca nin arde: Xesús. Como vimos dicindo desde o comezo desta reflexión, poñámonos en actitude de deixar atrás o que foi, asumamos o presente que é, e preparémonos, sen falso sorriso nin falsa humildade, para acoller e facer oco en nós, na nosa familia a través de nós, e nas nosas parroquias co testemuño sincero e real de tod@s nós a facer da vida, desde o Deus que nace, unha experiencia de renovación, cambio, e mirada limpa e leda que, a pesares dos problemas e dificultades de cada día, é posible.

DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA

Porque queremos que a luz que trae Xesús irradie en nós sen desmembrarnos, pero si iluminándonos, dicimos xunt@s: 
SEÑOR, QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS CRIBLES DO EVANXEO
Para que a Igrexa tome en serio que está chamada a sumar e unir desde a súa presenza no mundo, e non a xulgar nin a amedrentar; OREMOS. 
SEÑOR, QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS CRIBLES DO EVANXEO
Para que nós, na relación coas persoas da nosa parroquia/comunidade non sexamos os que creamos faladurías, chismes, contos... que caen na mentira e promoven o enfrontamento e a desunión; OREMOS. 
SEÑOR, QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS CRIBLES DO EVANXEO
Para que ao remate de cada xornada teñamos o valor de preguntarnos: que fun capaz de facer hoxe de bo e de ben polas persoas coas que me teño atopado?; OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS TESTEMUÑAS CRIBLES DO EVANXEO
Grazas, Señor, por ofrecerme este momento de oración para poñer en ti todo canto necesito para que a mirada da miña vida sexa limpa, honesta e sincera. P.X.N.S. Amén.
PARA QUE TOD@S SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
A mirada non son os ollos. A mirada son os ollos dirixidos polo corazón. Iso, o corazón; non a cabeza. O corazón é o órgano que tradicionalmente asociamos co sentimento, a vontade e ás intencións; ese complemento da intelixencia –e da razón– que tanto engaiola a tantos homes e mulleres ao longo do tempo!. O corazón está cargado de desexos, intencións e expectativas, como a mente está, ás veces, cargada de razóns. Ese revoltiño de previsións é o que determina o movemento da atención, e este diríxese, entre outras cousas, á mirada. A mirada sérvese da pupila para ver, o iris non é o que mira, senón o mirado. Aprendamos a mirar desde o corazón; aprendamos a mirar tamén aos lados; aprendamos a mirar ás persoas e non o que teñen ou o importantes que son!

Comentarios

Entradas populares de este blog

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por...

3 Coresma 2024

DIANTE DA TENTACIÓN DE MERCADEAR COA FE, PROPOÑAMOS GRATUIDADE CANTO GOZOSO o     ENTRADA .- Eu sei de quen me fiei  ( 64) o     LECTURAS .- Oh, Señor, escólleme ( 62 ) o     OFERTORIO.-  Grazas Señor na mañá ( 34) o     COMUÑÓN.-   Ti es camiño e verdade ( 57)   Sinal de Coresma.-  Engadimos unha nova parte do corazón roto que estamos a conformar.   ESPERTANDO Á RENOVACIÓN              As comunidades cristiás vanse conformando ao redor da persoa e a palabra de Xesús. Persoa e palabra desde as que se nos invita a interiorizar a fe, as conviccións, os valores e actitudes desde os que vivir. Pero ocorre que moitas veces, por razóns diversas, imos esquecendo estes dous aspectos fundamentais da fe para caer na inconsistencia das rutinas, os costumes, o aburrimento desde os que acabamos vivindo a fe. No evanxeo de hoxe escoitaremos co...

6 Pascua 2024

  CONSTRUÍNDO CASA COMÚN SEN FACER DISTINCIÓNS NIN PERDER A IDENTIDADE CANTOS ·        ENTRADA:  Con ledicia vimos todos ao altar (Nº 2) ·        LECTURAS:  Cantádelle ao Señor unha cantiga nova (Nº 23) ·        OFERTORIO:  O amor é o meirande (Nº 120) ·        COMUÑÓN:  No colo de miña nai (Nº 49)   AQUECENDO O CORAZÓN              Neste sexto domingo de Pascua invítasenos a prestar atención, poñendo corazón, ollos, mans, pensamento, pés... para vivir facendo do amor cerne da nosa vida. A isto chámanos o Evanxeo de hoxe. Non é doado, sabémolo, pero non podemos renunciar a tentalo, porque só quen se esforza pode recoller logo o froito do seu esforzo.          Cando Xesús fala do amor, non está a teorizar nin tampouco a dicir palabras pa...