Só seremos capaces de ver
se nos deixamos acompañar. Na sinodalidade facemos sempre camiño, no
individualismo volvémonos estáticos e
deseperanzados
Cantos
- Entrada.- Que ledicia miña ( 4 )
- Lecturas.- Deixate querer ( 61 )
- Ofertorio.- Veleiqui, Señor, o viño ( 37 )
- Comuñón.- Todos xuntos coas mans unidas ( 56 )
Para non perde-lo paso
A medida que imos crecendo e madurando, imos tamén aprendendo a mirar. E a diferenza do ver que descobre pero non interpreta, a capacidade de mirar a realidade faino transcender ir máis alá do que son capaces de captar os nosos ollos. Porque a mirada fainos interpretar o que vemos, descubrir os seu contido e significado, non quedarnos nin deixarnos levar da primeira impresión.
No evanxeo de hoxe Xesús danos unha lección de como ha ser
esa mirada que debemos poñer en practica cada día. E dinos que non pode ser
máis que a mirada de quen descobre aos seus iguais que sofren, están sos ou son
vítimas de quen ten poder e practica o autoritarismo. E fronte a esta mirada de
imposición que só pode ofrecer medo,
Xesús ofrécenos e pídenos poñer en practica unha mirada de acollida, escoita e
confianza.
Son tantos os “ Bartimeos ” que necesitan desa mirada no noso
mundo, que non nos vai quedar outra que abandonar a comodidade da nosa fe
burguesa e pouco crítica para acoller a fe que nos trae a mirada, sempre nova
de Xesús, no rostro, cheo de esperanzas e angustias, dos irmáns.
Co
corazón ferido
•
Por intentar mirara moito, pero ser
incapaces de ve-lo importante. Señor, que camiñemos na túa luz.
•
Por non valorar a importancia do
tempo para facer canto nos enche o corazón e axuda a poñer sorrisos no dos
demais . Señor , que camiñemos na túa luz.
•
Por deixarnos vencer da tentación da
tristura e da desesperanza. Señor, que camiñemos na túa luz.
Unha
palabra que agroma
•
Inda que o binomio fe – alegría
aparece de xeito moi marcado ao longo da proposta de Xesús, a base de insistir
no pecado, a condenación, o castigo... acabamos por presentar unha
imaxe, tamén unha vivencia, da fe entristecida, individualista e afastada do
sentido transformador da vida persoal e da sociedade, tantas veces de costas ao
proxecto de xustiza e igualdade do que nos fala a Palabra de Deus. Xeremías
exprésao moi ben na primeira das lecturas que hoxe temos feito. Non podemos
dirixirnos a Deus con xesto de persoas
vencidas e incapaces de poñer esforzo e ganas por superar atrancos e
dificultades que se nos van presentando na vida. Se xa de partida dicimos que
nada podemos facer, por moito que falemos de Deus, escoitemos a súa Palabra ou
esteamos moito tempo dentro dos templos, para nada nos vale. Dicía Óscar
Romero, o santo do pobo e da denuncia profética, que a Biblia é Palabra de
Deus, pero esta só se fai Palabra de Deus cando se actualiza e se aplica a súa
realidade histórica. Non facelo así, acaba converténdoa nunha palabra que nin di nada nin nos move a
realimentarnos interiormente para integrala nas actitudes que movan e constrúan a nosa vida.
•
E esta palabra non exclúe a ninguén.
Non practica o clasismo de ser para unha clase determinada e non para outra, a
Palabra que sempre escoitamos e lemos nas celebracións é Palabra
permanentemente viva e con forza, de tod@s. Unha palabra que ao non distinguir
acolle e engloba. Escoitabámolo tamén por boca de Xeremías: a palabra convoca a
cegos, coxos... e convoca para cambiarnos e transformar os espazos alí onde
esteamos . Por iso é palabra que aleda e non entristece, que ten actualidade e
non queda vella; palabra que se escoita para que tamén nós aprendamos a
escoitar . Unha palabra que non pode máis que traernos alegría . Non é logo un
soño, unha invención, unha proposta de demagoxia para manipular as nosas conciencias,
senón unha invitación a que espertemos de todo canto non nos faga pobo,
misericordia, xustiza, igualdade e respecto permanente para con nós e os
demais.
•
Desde ela Deus chámanos a ser
sementadores desta palabra coa nosa maneira de achegarnos á realidade . Non
para deixarnos enganar polas nosas precomprensións e teimas, polas respostas xa
feitas, senón pola novidade que fai que os nosos ollos sexan capaces de
percibir a complexidade da vida, superando a tentación de intimismo que nos
illa e non deixa mirar de fronte aos demais . E a esta chamada de Deus debemos
responder nós de xeito libre, auténtico, ledo e honesto . Sen mentir, sen
enganar sen camiñar nas medias verdades que fan invisibles os problemas e crean
mundos paralelos. Coma Bartimeu, pidamos con convencemento ao Señor que sexamos
capaces de mirar a realidade tal e como
é; que sexamos capaces de mirar o mundo coas súas complexidades pero con moitas
capacidades para ser distinto; que sexamos capaces de mirar ás persoas, nas
súas equivocacións, si, pero tamén nos seus acertos e esforzos. Non deixemos, nisto si que nos dan unha
lección o tándem conformado por Xesús e Bartimeu, que a desidia entre en nós
para evitar mira-la realidade dun mundo complexo pero con moitas posibilidades
e capacidades ,se cada un/ha de nós poñemos o mellor da nosa parte para
construílo. Gritemos tamén nós con forza: Señor, que vexa/ mos!
Desde
a oración compartida
Rezamos de maneira
comunitaria ao Señor que nos ofrece os
ollos non para tapalos senón para mirar e descubrilo entre nós, e digamos: Señor, que actuemos sempre con
convencemento.
•
Para que entre tod@s nos esforcemos
por construír unha Igrexa que ademais de ve-los problemas e dificultades non se
queda no laio, senón que se esforza por buscar solucións e cambios. Oremos. Señor
, que actuemos sempre con convencemento.
•
Para que as nosas relacións na casa,
o barrio e a parroquia busquen sempre a sinceridade do noso actuar e a
solidariedade no noso axudar. Oremos. Señor , que actuemos sempre con
convencemento.
•
Para que non deixemos que o
derrotismo entre en nós e paralice as nosas capacidades, esmoreza as nosas
ilusións e secuestre as nosas esperanzas. Oremos. Señor, que actuemos sempre
con convencemento.
Señor, poñemos canto temos rezado na túa
man, para que non deixemos nunca que os pasos da vida se afasten da túa
proposta de acollernos, respectarnos e axudarnos. Por Cristo o noso Señor.
Amén.
Sínodo significa “fazer xunto
camiño (syn= juntos; odos=camiño) ou “camiñar xuntos”. O Sínodo
acontece a partir da convocación do bispo (nunha Diocese) ou do Papa (no ámbito
da Igrexa toda).
Com
todo, confeso que non estamos acostumados a esta forma compartida de ser e
viver. Somos muito individualistas em todos os níveis: na
cúpula e na base.
A
Sinodalidade é a forma mais mellor de exercer o poder na Igreja. Uma Igreja
sinodal não contradiz a unidade, mas faz parte de sua dimensão constitutiva, embora por séculos esquecida. Juntos podemos superar
melhor a autorreferencialidade e corrigir o poder absoluto, prepotência
internalizada dos senhores feudais.
Esta
Colegialidade sinodal foi pedida, 50 anos atrás, no Concílio Vaticano II, mas
ainda não implementada por resistências internas em diversas instâncias.
Como
envolver mais o povo de Deus, e acelerar esta colegialidade em todos os níveis ?
Como colocar os leigos, eles e elas, em postos de decisão nos diversos
organismos eclesiásticos? ... Só uma Igreja poliédrica e
culturalmente diversa com Jesus como centro, consegue contentar a todos e não
excluir ninguém. O Papa Francisco está tentando caminhar
nesse sentido, apesar do descontentamento de alguns aferrados a antigas formas
de poder.
Precisamos
caminhar juntos e viver esta eclesiologia plural, inclusiva e sinodal. Uma
Igreja que consulta, reza e vive na diversidade.
( José Ramón F. de la Cigoña
)
Comentarios