Cando esquecemos actuar desde o corazón, a nosa realidade vital convértese
en baleiro
Cantos
Lecturas.- Escoita ao Señor ( 15 )
Ofertorio.- Non
leves para o camiño ( )
Comuñón. O amor
é o meirande ( 120 )
Para non perde-lo
paso
En tempos de présa, incerteza e primacía do efémero ,
onde a resposta a calquera das preguntas ha de ser Xa, e nada máis que xa, a
celebración desta mañá invítanos a facer o camiño da vida coa tranquilidade e o
repouso de quen busca sen cansar e non desespera ante o erro e o fracaso. Non
é, certamente, doado camiñar con estas premisas, pero é a aprendizaxe que hoxe
nos mostra o Deus que nos reúne e alenta a superar o derrotismo e a
mediocridade dos lugares comúns. Preparémonos entón para que o corazón se poña
en actitude de escoita para que a proposta que desde a palabra de Deus se nos
fai, a poñamos en practica.
Co corazón ferido
·
Por ser moi derrotistas e pouco esperanzados. Señor,
que non fagamos oídos xordos a túa invitación.
·
Por ser moi de présas e case que nada de
reflexión e repouso. Cristo, que non fagamos oídos xordos a túa invitación.
·
Por converter o efémero en fundamental e non
saber valorar o cotián paseniño. Señor, que non fagamos oídos xordos a túa
invitación.
Unha palabra que agroma
·
“Escoita, Israel: amarás ó Señor
de todo corazón”. Israel repensa a súa propia historia, non para pedir contas ou por vinganza, senón para
revisar e concretar novos camiños de actuación e resposta á proposta que Deus
lles fixera de ser o seu pobo. Isto lévaos a ter unha permanente actitude de
atención e escoita. Non miran para o outro lado, senón que poñen a súa atención
no que pasa e lles pasa, pero desde aí distinguir a voz e presencia de Deus en medio
deles. Non os abandonou, non os esqueceu, está e invítaos a actuar e poñer en
cada unha das súas accións e decisións o seu corazón. Porque nel, para os
xudeus, está a sede das decisións morais. Non é só un arrouto afectivo, senón
desde onde se valoran, reflicten e deciden as decisións sobre como responder e
actuar á proposta que o seu Deus lles fai . Facendo entón unha fusión do tempo
de Israel ao noso, podemos preguntarnos se
para nós tamén as grandes decisións as pasamos polo corazón; é dicir,
pensamos, na hora de ve-la realidade, nas persoas, no que lles pasa, no que
lles aleda, no que lles motiva e tamén os entristece ou somos dos que poñemos o
piloto automático e pasamos como se non nos importara o que está a ocorrer e
como as persoas se van vendo inmersas niso que ocorre. Poñer o corazón na
mirada que facemos da realidade, fainos tomar conciencia de que a vida non é
unha empresa e as decisións non teñen que ver co balance de resultados, senón
coas persoas: como están, canto sofren, o que
as fai infelices, o que as aleda... nunha palabra: responder desde o
corazón á invitación de Deus de escoitalo. Seremos capaces de responder a esta
invitación? E entón para que? Para que sexamos felices...
·
Poñer a Deus no corazón supón
responder con convencemento a súa chamada, si, pero tamén converter esa
resposta nun actuar honesto e coherente
coas nosas accións e xeito de dicir e
face-las cousas. A resposta non é un universal abstracto senón un aquí e agora
desde a nosa historia persoal e social. Deste xeito sentimos tamén a forza do
Señor en cada unha das decisións e pasos que imos tomando da vida. A fe entón
non nos leva a prescindir de Deus para reducilo aos ámbitos persoas/individuais
de cada quen, senón todo o contrario: vai nutrindo o noso xeito de mirar e
transformar o mundo que nos rodea.
Tantas veces cheo de exclusión e inxustiza. É este o paso que tod@s debemos dar
para que as palabras salvación, reino e
amor nos soen a chocas e baleiras, senón que teñan pleno sentido na vida dos
que queremos facer do seguimento de Xesús horizonte e camiño no que ir poñendo
os nosos pés. Como nos invita Francisco na “ aledádevos e rebulide”, este ha se-lo camiño que desde o habitual e
sinxelo das nosas vidas vaiamos avanzando a atopando sentido ao que somos e
facemos cada día. Coa naturalidade do cotián e a responsabilidade de quen as
opcións que toma/mos na vida teñen sentido, coherencia e poden ser compartidas
desde o diálogo con quen, coma nós, busca tamén o mellor para as persoas e a
casa común na que tod@s vivimos.
·
E neste vivir acompasado e con sentido é desde onde debemos dar razón de por que o amor, na súa
dobre dirección a Deus e aos demais, é o fundamental de tódolos mandamentos.
Entendidos non como imposicións, senón como lóstregos que van iluminando os
camiños polos que cada imos indo. Que como acabamos de escoitar no evanxeo, non
resultan tan doados como a primeira vista poden parecer, pois supoñen
constancia e esforzo, sen desesperar ante as dificultades nin extasiar nas ledicias. Neste esforzo e tarefa
permanentes, imos construíndo a resposta a chegar un día a plenitude do Reino
do que Xesús non cansa de falar.
Desde a oración compartida
Convocados desde a
invitación a escoitar a voz de Deus, compartimos este momento de oración
comunitaria dicindo: Que saibamos
escoitar e acompañar.
·
Para que traballemos por e desde unha Igrexa que
acompaña e non abandona. Oremos. Que
saibamos escoitar e acompañar.
·
Para que nos esforcemos por facer das nosas
comunidades lugares de escoita, a collida e acompañamento. Oremos. Que saibamos escoitar e acompañar.
·
Para que superemos a tentación de facer da nosa
vida rito e costume, esquecendo que ao que nos invita Xesús é a estar ao lado
das persoas, especialmente as que se senten solas, enfermas ou sen horizonte na
vida. Oremos. Que saibamos escoitar e
acompañar.
Grazas,
Señor, por esta invitación para facer a oración comunitaria tamén nosa,. E non
soamente miña. Por Cristo o noso Señor. Amén.
Para que tod@s sintamos a ledicia do comunitario
Grazas Señor
por mirarme, por acordarte de min, por fixarte na miña cativería e con ela construír,
para o teu Reino, unha casa onde a forza do Espírito se move en cada latexo do
corazón. Grazas Señor, porque déchesme un corazón comunitario onde depositaches
as urxencias e necesidades dos que están
ao meu redor para acompañalos, deixarme acompañar e traballar xunt@s..
Grazas, porque,
como María, imos aprendendo a facer da nosa vida un Magnificat, un canto de loanza nacido no corazón do traballo
comunitario.
Comentarios